Na een jaar ze niet meer gedragen te hebben, van zachte lenzen naar harde overgestapt. Ben benieuwd.
Oja. En mijn verzoek om door te stromen naar het VWO is gehonoreerd. Dus.
Edit 12.18: Aaargh het doet pijn! Ik wil niet meer!
Edit 12.46: Okee die dingen gaan er uit. Vanmiddag weer een uur. *zucht*
Gekregen van Puck, dankjewel!
Favoriete vakantieland?
Griekenland!
Favoriete zomerdrankje?
Ijsthee met vxe9xe9l ijsklontjes.
Favoriete zomerluchtje?
De lucht die om je heen hangt na een dag zon, zee en strand 
Favoriete zomeractiviteit?
Zonnen, zwemmen, lezen, het liefst alledrie op het strand.
Meest romantisch zomermoment?
Ik ben bang dat dat ook de zonsondergang op het strand is..
Aan wie geef je het stokje door?
Ik weet niet wie hem nog niet gehad heeft.. ben jij die iemand, grijp je kans en vang het stokje 
.
Voor de eerste keer werd dit jaar in mijn dorp een kunstpicknick georganiseerd. Er zouden optredens zijn van verschillende mensen, en onder het genot van meegebracht voedsel op kon je op een kleedje zitten toekijken. Mijn tante heeft een popkoor, waar ik een trots lid van ben. Twee maanden geleden was zij benaderd door xe9xe9n van de organisatoren om te vragen of zij met haar dames wilde optreden. Dat wilde ze wel. En wij, de dames, wilden dat ook wel.
En na twee maanden lang elke week repeteren brachten we gisteren onze vijf ingestudeerde nummers ter gehoren. Het was kouder dan we hadden verwacht, dus het fleurige dat we hadden afgesproken aan te trekken werd al snel een jasje of vest met daar onder iets fleurigs. We moesten vooral niet vergeten te lachen, ondanks de kou en de wind. Dat werd door de meesten overigens vergeten, dat lachen. De koude wind was moeilijk over het hoofd te zien, en de zenuwen speelden ook een rol.
Hier het resultaat van onze inspanningen:
Daarna was ik kapot door het constant moeten lachen en de pijn in mijn kaak.
Maar dat had ik er wel voor over.
landde er een pluisje op mijn hand, om meegevoerd te worden door de wind na enige tijd in mijn palm te hebben gelegen.
De schreeuw van mijn moeder. De tranen in de ogen van mijn oma. De armen van de vriendin van Andreas. De woorden van mijn mentor: gefeliciteerd meid, je bent geslaagd.
probeer ik te schrijven en komt er wartaal en idiote gedachtes uit mijn vingers. (Van mijn linkerhand, mijn rechterpols zit in het verband. Don't ask.) Over het leven en de dood en dat 26 opeens zo'n beladen leeftijd is geworden. Dat ik.. hem eigenlijk nog steeds niet mis, maar dat bij elk ontwaken in de ochtend duidelijker wordt dat dit echt xe9cht is. Dat als ik denk "Andreas is dood" ik een soort van woede voel, omdat als ik het denk het werkelijker wordt.
Ik wil er constant over praten, en helemaal nooit. Ik wil thuis zijn, en heel ver weg. Ik wil mensen om me heen hebben en alleen zijn. En ik wil huilen. Heel lang en heel hard. Maar dat maakt het werkelijker. En ik ben bang, dat als ik echt besef dat dit alles werkelijkheid is, ik nooit meer echt gelukkig kan zijn.
Ik weet wel dat dat onzin is.
Maar toch.
Donderdag krijg ik te horen of ik geslaagd ben of niet. En het kan me helemaal niks schelen.
(You see? Wartaal. Sorry)
Vermoeidheid alom hier. On top of all heb ik een ontstoken kaakkopje (het 'scharnier' van je kaak, om het maar wat duidelijker te maken,) en kan ik amper eten, praten, zingen. Al drie keer mee naar de dokter geweest, ben aan ontstekingremmers, ibuproven en paracetamol, en niets lijkt te helpen. Samen zorgen ze voor vermoeidheid en slapeloosheid, dus lekker dubbelop. Moet nu een afspraak met de tandarts maken.
Verder.. gaat alles zo z'n gangetje en heb ik eigenlijk nergens zin in. 16 juni hoor ik of ik geslaagd ben, alhoewel dat voor familieleden en vrienden in hun ogen al duidelijk is, ik ben op alle mogelijke manieren geslaagd voor hen. Lief. Volgend jaar (hopenlijk) vwo, dus over twee jaar weer examen.. Zal wel heel anders worden, naar verwachting zonder koorts, begrafenis en ontstekingen in keel en kaak.
Bleh. Heb geen zin in schrijven maar wilde jullie mijn geklaag niet onthouden. Bedankt voor alle lieve woorden van de afgelopen maand.
Idioot, dat ik na vier weken nog steeds denk dat hij ieder moment binnen kan komen lopen.
dat ik nog niet raar op zou kijken als hij zou bellen, en HALLOHALLO zou roepen.
dat ik nog dagelijks denk 'echt dat hij niet dood is'.
Idioot dat hij dat wel is.
Idioot, dat hij niet belt, niet binnen komt lopen, niet HALLOHALLO roept.
dat ik examens aan het maken ben, en het nog goed gaat ook.
dat ik nog steeds niet om hem kan huilen.
Dingen die eerst zo belangrijk leken, lijken nu zo onbelangrijk.
Ik heb er zo genoeg van. Van alles. Van het verdriet om me heen, het gat in me.
Maak me maar gewoon wakker.
