Daar ga ik

Mijn tas is gepakt, fototoestel en iPod opgeladen, ticket uitgeprint. Op naar het grootste avontuur dat ik tot nu toe heb meegemaakt, het grootste cadeau dat ik mezelf ooit heb gegeven. Op naar mijn lief, die in Bangkok aan het werk is en waar ik in ieder geval oud&nieuw mee zal vieren. Ik heb er ZO ONTZETTEND VEEL ZIN IN! Op naar Thailand!

Best wel lastig

Mijn lief gaat morgen naar Thailand, om daar vijf weken te werken in Bangkok. Dat betekent dat ik nog een week zonder hem in Nederland ben, vlak voor een van de grootste Dingen die ik ooit heb gedaan. Mijn lijf reageert op alle stress. Tranen, maagpijn, stemmingswisselingen, totaal blokkeren, het is hier een waar feestje. Af en toe grappen mijn lief en ik, dat hij wel weet wanneer hij uit mijn buurt moet zijn (lees: in een ander land). Maar we weten allebei wat een uitdaging en gigantische stap dit voor mij is, en hoe fijn ik het vind om hem bij me te hebben. De week is vol gepland met kerst en familie en huis schoonmaken, ik ben zo goed als klaar om te gaan, maar ik heb het er even best wel moeilijk mee.

Ik probeer niet bang te zijn dat mijn lijf me in de steek zal laten (self-fulfilling prophecy) maar stiekem ben ik dat wel. Over mijn buik maak ik me gek genoeg niet eens veel zorgen. Ik ken dat gedeelte van mijn lichaam, weet over het algemeen waar mijn grenzen liggen qua activiteiten en ik snap wat voor eten ik beter kan laten staan.

Maar mijn lijf zou mijn lijf niet zijn als verder alles zou functioneren zoals het hoort! Sinds mei heb ik vreselijk last van mijn heupen en heiligbeen (zou ik nog een log aan kunnen wijden en misschien doe ik dat nog wel), en ik kan maar geen hoogte krijgen van mijn (wéér nieuwe) grenzen. Toen ik tegen de fysiotherapeut zei dat ik ga backpacken in Thailand, zei hij dat je je kon afvragen hoe verstandig dat is.

Ik vind het best wel lastig, dat lijf van mij. Ik huil daar best veel om, afgelopen dagen. En heel soms wilde ik stiekem dat ik niet naar Thailand zou gaan. Dan hóef ik mijn grenzen niet te leren kennen. Ik wil namelijk niet dat ik minder kan dan ik denk. Dus denk (en verkondig!) ik vooral dat ik in Thailand nergens last van zal hebben en warmte en vrijheid alles zullen oplossen.

Maar nu, terwijl mijn lief die mij begrijpt voordat ik dat doe, zijn tas heeft ingepakt en klaar is om te gaan, vind ik het even heel lastig om zo te denken.

Openbaring

Wat een lieve reacties laten jullie toch altijd achter! Naast al die enge dingen geniet ik ook echt heel erg van het feit dat ik naar Thailand ga. Maar dinsdag had ik ineens een openbaring. Ik zei tegen mijn lief: weet je. Als ik het allemaal niet ga redden en alles pijn doet en ik niet blijer word van het backpacken.. Dan ga ik toch gewoon 6 weken op het strand liggen.

Tuurlijk. Zei hij.

Iets dat voor hem (en voor iedereen met wie ik daarna mijn "openbaring" deelde) zo vanzelfsprekend was, bleek voor mij een eyeopener. Een opluchting. Ik was zó opgelucht dat ik me niet aan mijn eigen plan hoef te houden dat ik er van moest huilen. Natuurlijk had ik ook wel eerder bedacht dat ik gewoon op een eiland kon gaan liggen daaro, maar dat idee verdrong ik steeds. Want dan zou het falen zijn, mijn reis zou niks meer voorstellen. Maar ik had het helemaal verkeerd begrepen. Compleet.

Want ik ga naar Thailand. Ondanks mijn lijf. Mijn reis stelt alleen daarom al ALLES voor.

Over enge dingen en grenzen

Mijn hoofd is gevuld met Thailand. Over precies een maand stap ik in het vliegtuig naar Bangkok. Daar land ik op oudjaarsdag, vroeg in de ochtend. Mijn lief is dan al een week aan het werk in Bangkok en met een beetje geluk kan ik de eerste nacht bij hem in zijn hotel doorbrengen. En vanaf 1 januari staat alles open, en zal ik vier weken in mijn eentje door Thailand trekken. Dan is mijn lief klaar met werken, en hebben we nog twee weken om samen door te brengen.

Het feit dat er verder geen plan is vind ik eng. Maar dat betekent ook dat alles anders kan lopen dan ik nu vermoed, en dat vind ik spannend en een uitdaging.

Het feit dat ik niet zo goed weet wat ik allemaal mee moet nemen vind ik best spannend. Wat zal echt heel handig, en wat totaal overbodig blijken? (vannacht doomde ik dat ik plastuiten vergeten was..)

Het feit dat ik vier weken het in mijn eentje moet gaan doen, regelen en beslissen, vind ik eng. Natuurlijk ben ik thuis vaker langere tijd alleen geweest, maar dan had ik altijd mijn ouders of vrienden om op terug te vallen.

Maar het allerengst en het meest spannend vind ik het feit dat mijn lijf het misschien allemaal niet aankan. Mijn hoofd is sterk en weet mijn lijf vaak mee te krijgen, maar in hoeverre gaat dat lukken (en moet ik dat willen!) als dat vier weken lang zou moeten? Ik heb regels, die thuis ook gelden, maar vooral daar belangrijk zullen zijn. Zo voorzichtig mogelijk eten. Veel drinken. Zo min mogelijk voorbij de lichamelijke grenzen. Zo regelmatig mogelijk slapen.

Maar bovenal zo veel mogelijk genieten.

Kracht van kaarsen

Sinds mijn vorige berichtje is er iets moois gebeurd. We juichen niet te hard, maar er is reden tot blijdschap, want: ons nichtje heeft waarschijnlijk een milde vorm van CF. Dit houdt in dat áls ze klachten krijgt, het milde klachten zullen zijn. Veel meer weten we nog niet, ik heb mijn schoonzus nog niet uitgebreid gesproken, maar er is weer ruimte voor ademhalen en plannen maken. Nichtje zal nog een paar testen moeten ondergaan en als die ook een goede uitkomst hebben zal ze minder vaak op controle hoeven komen. Bedankt voor alle lieve en meelevende woorden! Ik ben me er heel erg van bewust dat er ook een hele andere uitslag uit de testen had kunnen komen..!

Kaarsje

Soms heb je van die momenten waarop je je realiseert dat jouw shit eigenlijk helemaal níets voorstelt. Drie en een halve week geleden werd ik tante. De zus van mijn lief kreeg een dochtertje. Hoewel ik had verwacht heus wel wat voor haar te voelen zodra ik haar in mijn armen had, had ik niet verwacht zóveel voor haar te voelen als ik voelde, op het moment dat ik haar naam hoorde en haar foto zag.

Vorige week werden we gebeld met het nieuws dat ze CF heeft, ook wel bekend als taaislijmziekte.
Niet tof. ECHT. HELEMAAL. NIET. TOF.

Ik huilde om haar, om haar leven dat zo anders zal zijn. Om haar ouders, om hun leven dat zo anders zal zijn. Elke avond brand ik een kaarsje. Ik ben niet gelovig, maar ik geloof in de positieve energie die ik heb op het moment dat ik zo'n kaars aansteek, en gedurende de tijd dat de kaars brandt. En mijn nichtje, mijn lieve kleine nichtje dat een ander leven voor zich had moeten hebben, kan al het positieve gebruiken.

Money, money, money

Minstens één keer op een dag raak ik even in paniek, over geld. Er zijn meer stressmomentjes op een dag, (help ik ga naar Thailand, bijvoorbeeld) maar dit is een ding waar ik heel veel bij voel en dat wil ik uit proberen te leggen.

Feit is namelijk dat ik nog geen baan heb. Dus geen inkomen. Ik leefde sinds mei (toen stopte mijn stageplek met mijn salaris van €125 p maand) van mijn spaargeld en de lening bij DUO (voorheen IB-groep) van €200 p maand die direct naar de hypotheek ging. Het was dus allemaal al geen vetpot, en werken naast mijn school/stage ging lichamelijk niet. Maar omdat ik sinds september geen schoolwerk meer heb (en dus geen lening meer), werd het zoeken naar een baan mijn dagbesteding. En dat viel nog niet mee. Ik ben een starter, die max 25u per week kan werken (volgens het uuweevee moet fulltime trouwens geen probleem zijn, ik zou het ze graag willen zien proberen). Bovendien kan ik niet langer dan 5 u per dag werken en vallen banen waarbij ik veel moet reizen of staan af. En in deze tijd waarin het stikt van de werkelozen, kun je als werkeloze starter beter niet te veel eisen stellen.

Dus goed, die baan schoot niet op en ik werd steeds depressiever van de afwijzingen. Toen kreeg mijn lief de vraag of hij in januari in Bangkok wilde werken. Nou wil ik al jaren naar Thailand en ik was van plan tijdens de volgende grote klus van mijn lief (die ik in juni pas verwachtte) te gaan. Nu werd dat dus januari en kunnen we er nog samen afsluiten met een vakantie ook. So far so good.

Maar. Ik heb geen inkomen. Maar ik ga dus wel naar Thailand. Van mijn spaargeld. Geld dat bedoeld was voor Thailand, maar steeds meer opraakte aan rekeningen en vaste lasten. En af en toe raak ik in paniek. Want straks is mijn geld op, maar de vaste lasten niet. Laatst had ik in de armen van mijn lief een grote huilbui omdat ik niet op zijn zak wil teren en dat toch doe (misschien had ik me daar anders over gevoeld als hij heel rijk zou zijn, maar misschien wel niet). Ik ben wanhopig op zoek naar iets dat ik de komende anderhalve maand nog zou kunnen doen. En ik hoop dat ik binnenkort wat beter adem kan halen.

Wat helemaal fijn zou zijn is als ik de komende tijd een baan vind voor wanneer ik terug ben uit Thailand. Zodat ik ongegeneerd kan genieten van het feit dat ik ga (en er bén, straks) zonder het gevoel te hebben dat ik het allemaal moet verantwoorden, al is dat vooral naar mijzelf toe..

Drie jaar

Deze maand ben ik drie jaar ziek. Ik weet de precieze datum niet, en dat hoef ik ook niet te weten.

Ik ben drie jaar ziek, en het went maar niet.

Laatst las ik bij iemand op een log dat iedereen zijn eigen shit heeft, en dat sommige shit erger lijkt (of is) dan die van anderen. Maar je zit zelf met je eigen shit, daar heb je hoe dan ook het meest last van. Dus zelfs al valt mijn hoop shit mee, ik moet hem wel zelf opruimen (op het log stond het trouwens niet omschreven als shit, maar daar kwam het wel op neer ;)).

Ik blijf uitproberen, grenzen verleggen, huilbuien krijgen omdat het allemaal anders moet dan ik wil. Dus moet ik willen wat er kan, maar dat blijft lastig. En omdat mijn lichamelijke staat per dag nogal kan verschillen, kan ik soms ook niet wat ik gister wel kon, maar volgende week lukt misschien het dubbele. En dat went maar niet.

Misschien wil ik dat ook wel niet. Stiekem wil ik misschien nog steeds een gezond lijf.

The week after

Ondanks vreselijk veel hulp van de feestcommissie schoot ik zaterdag natuurlijk enorm in de stress. Op een gegeven moment was het zelfs zo ver dat ik wilde dat het zondag was, en we het allemaal maar gehad hadden.

Allemaal voor niks natuurlijk, want het werd een heel fijn feest met heel veel mensen, dansen en sponsoring voor mijn reis naar Thailand! Vooral tegen het einde van de avond, toen iedereen binnen was en ik met bijna iedereen had gepraat, stond ik Heel Gelukkig op de dansvloer. Ik mocht zelfs voor het eerst in tijden weer iets drinken van mezelf (iets waar mijn darmen niet zo vrolijk van worden, maar ik meestal wel). Maar toen het drankduiveltje me met een piña colada spotte, kreeg ik al lichtelijk spijt. Misselijk dat ik werd, van die zoete troep! Niet zozeer dat het de feestvreugde bedierf, maar dusdanig dat ik de rest van de avond sap en water dronk.

En toen had ik de volgende dag een kater, voor het eerst in m'n leven. En ik zal volgende keer wel duizend keer nadenken voor ik wijn en een mixdrankje drink.

Verder hakt zo'n feestje er natuurlijk ook in, bij mijn zieke lijf. Dansen, kletsen, voorbereiden, stressen, ik ben nu pas een beetje minder moe en ik hoop dat gisteren de piek in pijn is bereikt en het nu alleen maar weer beter kan worden. Gelukkig geef ik zelden feestjes. Maar dit feest was elke seconde moezijn en pijn (en vooruit, zélfs de kater) helemaal waard!

Waar is dat feestje?

Morgen vier ik dat ik afgestudeerd ben. Als ik wil hoef ik dus NOOIT MEER naar school. Bovendien had ik nooit gedacht dat ik ooit zo hard voor school zou moeten werken als ik de afgelopen drie jaar heb gedaan, omdat mijn lijf véél zwakker was dan ik ooit had gedacht. Maar mijn hoofd bleek sterker. Dus genoeg reden voor een feest! Dankzij de feestcommissie (bestaande uit mijzelf, mijn moeder en mijn peetoom) staat het balkon vol en puilen de kasten uit.

Al die gekochte spullen naar mijn huis vervoeren was een avontuur op zich:

Nu ben ik moe en lig ik op de bank met een deken en thee, zodat ik morgen mijn feestje mee kan vieren!

Ja of nee

Een kleine week voor mijn zeventiende verjaardag werd ik met het leven geconfronteerd, doordat mijn 26-jarige oom Andreas stierf. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn, vooral ik niet.

Maar ook de levens van andere mensen, en de mensen om hen heen veranderden. Andreas was donor, en kon organen aan zeven mensen doneren. Zeven keer een mensenleven veranderen, met organen die hij niet meer kon gebruiken. Hij was jong en gezond geweest, afgezien van de hersenbloedingen waaraan hij overleed, waardoor zijn organen nog goed bruikbaar waren voor anderen. En door mijn verdriet heen voelde ik trots.

Daarom zei ik ja.

En ik wil u vragen om naar http://jaofnee.nl te gaan en na te denken over wat u wilt dat er gebeurt met uw organen na uw dood. Ook als u besluit ze niet te willen doneren, zou ik het fijn vinden als u er over nadenkt en uw keuze maakt, zodat uw omgeving ook weet wat uw wensen zijn.

Misschien, ooit, verandert u een mensenleven. Of zeven.

Daarom zei ik ja.

Thailand

Het ticket is geboekt en ik adem al wat relaxter. Van 30 december tot 11 februari ben ik in Thailand. Gelukkig ben ik daar niet helemaal allenig. Mijn lief, R. heeft van 23 december t/m 28 januari een werkklus in Bangkok. Mijn droom om in mijn eentje een maand door Thailand te trekken sloot daar mooi op aan. Als hij klaar is met werken en ik met reizen, houden we lekker nog even samen vakantie.

Er is een kans dat de klus niet doorgaat en ik daar wel in mijn eentje ben. Er is een kans dat de klus wél doorgaat maar het ticket niet verzet kan worden naar 11 februari. Ik heb mezelf de opdracht gegeven om niet te denken aan wat R. gaat doen, feit is dat ik naar Thailand ga.

Vandaag kocht ik een backpack.
En het voelde bijna echt.

Hartkloppingen en kortademigheid

Want ik ben aan het uitzoeken waar ik het best een vlucht naar Thailand kan boeken. En och wat raak ik daarvan in de stress. Het is ook wel heel spannend allemaal. En eng. Want ik reis alleen, zal daar een week of vier rondtrekken en vervolgens fijn met mijn lief de reis afsluiten met een vakantie.

Er valt natuurlijk nog veel meer te vertellen. Maar dat komt nog. Eerst weer proberen wat lucht te krijgen, en ook hiervan te genieten.

Taarten

Toen ik een paar maanden samenwoonde met mijn lief besloot ik begin 2010 dat ik een nieuwe hobby nodig had. Opeens was ik zo veel alleen thuis, dat ik een nieuwe uitdaging voor mezelf zocht. Dat werd taarten bakken. Ik bleek een trendsetter want die zomer bakte opeens iedereen taarten (of, waarschijnlijker, dat viel me toen ineens op). Door mijn ziekzijn kon ik niet altijd zo creatief zijn als ik wilde en bakte ik ook minder vaak dan ik leuk zou vinden. En áls ik dan bakte dan was dat lichamelijk zo zwaar dat er niemand tegen me moest proberen te praten, als ie geen snauw terug wilde. Behalve dat een taart me veel tijd (minstens drie uur), energie, schreeuwen tegen mijn lief, af en toe tranen, en pijn kost, ben ik elke keer weer trots op het eindresultaat.

Afgelopen donderdag wilde vriendin E. dat ik haar een taart leerde bakken. Ik zuchtte en twijfelde en besloot dat ik dan in ieder geval van te voren alles voor zou bereiden zodat ik tijdens het vullen en versieren van de taart ook nog een beetje gezellig kon doen. Dus ik had twee taartjes klaarstaan toen E. aankwam. Tijdens het maken van de vulling voor E.'s taart merkte ik dat ik het best leuk vond om E. uit te leggen hoe ik mijn taarten altijd maak. En op het resultaat van E. haar taart was ik bijna net zo trots als zij zelf (afgezien van het feit dat ik natuurlijk nóóit mijn taart zo zou versieren ;)).

Mijn lief is nogal kieskeurig als het om taarten gaat, dus ik vroeg wat voor taart hij lekker zou vinden. Het is een pindakaasbanaankaramelchocoladetaart geworden, en hij was een stuk lekkerder dan ik verwacht had. Al met al een geslaagde dag dus!

Diploma-uitreiking

Vorige week kreeg ik hem dan echt, mijn HBO-diploma. Stresskip als ik ben schreeuwde ik op de dag zelf eerst een paar keer naar mijn lief ('je doet het EXPRESS hè, mij tegenwerken!' ik ben echt niet aardig op zulke momenten), vergat ik bijna mijn deo en maakte ik me druk over of ik wel in de goede zaal zat. Zelfs het "Welkom afgestudeerden" stelde me niet gerust, want zat ik wel bij de goede richting? Ik kende dan ook niemand, afgezien van twee docenten. Pas toen mijn naam werd genoemd durfde ik adem te halen en wist ik het zeker: ik ben geslaagd, er is geen fout gemaakt.

Nu heb ik een weinig voorkomende, best wel bijzondere naam (waar wel gemakkelijk achter is te komen, maar het zo op mijn blog gooien vind ik te ver gaan). Toen ik later tijdens de borrel wat te drinken ging pakken, hoorde ik twee meisjes gniffelen en mijn naam noemen. Ik draaide me om, en zei: 'ja dat ben ik!' De meisjes draaiden zich naar me toe en keken geschrokken. Ik lachte mijn liefste lach, pakte een glas sinaasappelsap en liep terug naar mijn lief en familie. Misschien heb ik wel een hele grappige naam. Maar hij wordt dus wél onthouden! Dat kan uiteindelijk alleen maar positief zijn.

Discipline

Ik zou zo graag elke dag een logje schrijven. Maar dan heb ik toch geen zin, of geen tijd, of heb ik geen idee waar ik over zou moeten schrijven. Ik heb dan ook wel respect voor degenen die dagelijks loggen en wiens berichtjes ik elke dag met plezier lees, en zelfs naar uitkijk. Ik volg ook een paar logs van mensen die niet elke dag loggen. Dat weet ik, dus kijk ik daar net wat minder vaak, en dan heb ik soms opeens twee berichtjes gemist en kan in lekker veel achter elkaar lezen.

HOE DAN OOK.

Ik mis dus die discipline om te gaan schrijven. Om te studeren (hoeft gelukkig niet meer!). Om te sporten.

Tijdens dit logje heb ik twee keer op Facebook gekeken binnen vijf minuten. Ik heb drie andere blogs bezocht, die ik vandaag al een keer bezocht had.

Zou ik last hebben van DOG?
Dingen-ontwijkend-gedrag?

Vandaag schreef ik me in bij de sportschool. Ik hoop dat ik zaterdagochtend bij de yogales zit!
(En dan tot die tijd elke dag een logje?)

Lief

Mijn lief en ik wonen nu ruim drie jaar samen. Drie jaar die ik me heel anders had voorgesteld, maar ik me tegelijkertijd ook niet anders meer kan voorstellen. Want bij elk dal, elke depressieve bui, elke waterval aan tranen, had ik mijn lief.

En oh wat is hij lief.

Hij tilt me op en neemt me mee. Hij zet me in de auto en we rijden naar de Oostvaardersplassen, naar Kootwijker Zand, naar Scheveningen, we maken een fietstocht, gaan naar de Efteling, zelfs naar Luxemburg. Hij verrast me, houdt me vast, duwt me vooruit. Wanneer ik alleen maar klaag, niet meer dan twintig meter vooruit kan komen, elk half uur naar de wc moet, staat hij klaar en wacht op me.

Die drie jaar waren daarom zo goed als ze konden zijn. En nu ik er zo over nadenk.. Als ik het over kon doen zonder lief en zonder pijn..

Dan koos ik lief en pijn. Want met zijn liefde, met zijn hand in de mijne, kan ik de wereld aan.

Ik hou van je

Jij fluistert in mijn oor

Mijn tranen luisteren

Druppen langs mijn wang

Trekken zoute sporen over jouw borst

Mijn armen luisteren

Houden jou goed vast

Terwijl ik stevig in de jouwe lig

Mijn hart luistert

De tranen stoppen langzaam

Mijn vingers strelen warme huid

Mijn mond fluistert

Ik ook van jou

Stem wijzer

Ik word altijd een beetje boos als mensen zeggen dat ze niet gaan stemmen. Of dat nou is omdat ze geen zin hebben, geen tijd, uit protest(?!) of omdat ze niet weten op wie. Ik denk dat ik boos word omdat ik stemmen zie als dat ene kleine beetje dat ik te zeggen heb over in wat voor een land ik leef. Mijn minuscule bijdrage aan het kunnen investeren in de dingen die ik belangrijk vind.

Ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt om te stemmen. Het is niet bijzonder leuk, en het kost tijd. Maar als je het doet op weg naar het boodschappen doen, of de auto wegbrengen, of je kinderen ophalen, hoeft het niet eens zo heel veel tijd te kosten. Bovendien kun je dan leuk klagen over de malloten die ervoor hebben gezorgd dat er tóch niet de regering zit die jij graag had gezien. Dat kan natuurlijk ook als je niet stemt, maar dan klaag je dus over iets waar je zelf niks aan hebt gedaan om het te veranderen..

Als je niet weet op wie je moet stemmen is het ook lastig. Ik ben zelf de afgelopen weken (maanden!) een zwevende kiezer geweest, omdat er eigenlijk niemand was waarvan ik dacht dat die persoon of partij mij kon vertegenwoordigen. Uiteindelijk ben ik voor een partij gegaan waarbij ik het meeste "gevoel" had, en negeerde ik de stemwijzer, kieskompas, en al die andere stemhulpen, die allemaal iets anders zeiden.

Niet stemmen uit protest begrijp ik niet. Protest tegen wie? Tegen de overheid? Tegen het feit dat er geen partij voldoet aan wat jij vindt? Een niet-stemmer heeft helemaal niks aan het feit dat hij niet stemt. Het is niet zo dat de hoge heren zullen denken: hmm Pietje heeft niet gestemd, we zullen wel iets verkeerd doen..

Ik wist echt niet op wie ik wilde stemmen. Zelfs in het stemhokje twijfelde ik nog of ik blanco zou stemmen. De reden waarom ik dat niet gedaan heb was dat ik dan uiteindelijk nog niks te zeggen had, en alleen de opkomst zou verhogen. Een systeem zoals laatst in de NRC stond bevalt me geloof ik wel. Waarbij blanco stemmen geteld worden, en zorgen voor lege zetels..

Tot die tijd stem ik, vooral met gevoel, maar met hulp van mijn verstand. Ik hoop trouwens dat we pas over een hele tijd weer Tweede Kamer-verkiezingen hebben.. Volgens mij kan Nederland wel een beetje stabiliteit gebruiken!

Pijn

Mijn lijf kon het niet aan. Het afsluiten van een lange stressvolle periode, de temperaturen op Zakynthos (en vooral het verschil met de Nederlandse temperaturen), het vliegen, en te weinig slaap.
Dus de afgelopen twee weken lag ik vooral op de bank, sliep ik veel, en liet ik mijn lijf met rust. Maar het kan maar beter snel wat beter gaan. Met elk half uur langer op de bank, merk ik dat ik mezelf kwijtraak, zoals ik begin vorig jaar mijzelf kwijt was. En ik weet dat zodra ik weer dingen doe (kán doen) ik langzaam bij beetje mezelf weer vind.

Ik weet wel dat ziek op de bank liggen ook een onderdeel is van wie ik ben. Maar alles in mij is daar tegen. En daarom voelt het niet als wie ik wil zijn.

Dus ik moet maar snel een baan vinden. Snel weer een ritme en verplichtingen hebben. Zo snel mogelijk weer gaan sporten. Dan heb ik een reden om mijzelf te dwingen weer op zoek te gaan naar de ik die ik wil zijn en is de kans groter dat ik mij kan vinden.

Volgt u het nog?

Hell yeah!

Na het inleveren van de schoolopdrachten was ik toe aan vakantie. Big time. Gelukkig stond die vakantie al een tijdje op de planning, met mijn lief, en mijn ouders en broertjes naar Zakynthos. Het was er warm en fijn en gezellig, maar ik vond het toch echt niet erg om maandag na een week weer naar huis te gaan. Het warme weer was een aanslag op mijn lijf en we hadden veel gedaan, en ik eigenlijk te weinig geslapen. Bovendien is zeven dagen met zeven mensen hoe dan ook vermoeiend. Mijn ouders en jongste broertje blijven nog tot zaterdag, maar oudste broertje, lief en ik vlogen gisteren terug naar Nederland. Tijdens de vakantie heb ik elke dag mijn mail gecheckt. Ik verwachtte namelijk belangrijk nieuws: de cijfers voor mijn opdrachten. Afgelopen vrijdag kreeg ik het eerste cijfer binnen, een 7,9. Helemaal blij, maar tegelijkertijd zo ongerust, nou kon het andere cijfer natuurlijk niet ook voldoende zijn..

Gisteren toen we stonden te wachten op de bagage in de aankomsthal was er nog steeds geen mail over de andere opdracht. Met het trage internet op Zakynthos kon ik mijn online cijferlijst niet openen, maar hier op Schiphol kon dat wel. Tussen de wachtende mensen, naast mijn lief en broertje, spotte ik een verse 6,5. Ik keek nog een keer. En nog een keer. En toen huilde ik even heel hard. Want ik ben afgestudeerd. Na keihard leren, knokken en met hulp van fijne mensen. Klaar met school, klaar voor een nieuwe periode in mijn leven.

Hell yeah.

Klaar..?

Ik typte en zuchtte en trok de haren uit mijn hoofd en kneusde tussendoor ergens mijn schouder maar het is af. Klaar en ingeleverd. Ik hoop nu een tijdperk af te hebben gesloten, dat mijn werk voldoende was en dat ik straks ZONDER IETS TE HOEVEN op vakantie kan. De laatste keer dat dat kon was twee jaar geleden en wat kan ik dat goed gebruiken. Dus ik duim en geef mijn schouder rust, en ik geniet van het even niets hoeven.

O ja.

Ik ben ook super trots op mezelf.
Dat ik dit geflikt heb, ondanks alles.

Missen

Mijn lief zit 5 dagen in Italië en ik mis hem meer en vaker dan toen hij 48 dagen in Maleisië was. Terwijl ik zelf vind dat dat onzin is en ik weet heus wel dat hij bijna thuis is. Gek hoor, dat missen.

Deadline

Opeens is het augustus en moet ik de opdrachten waardoor ik kan afstuderen volgende week al inleveren. Ik ben niet zo goed met deadlines, raak in paniek als ik (denk dat ik) heel veel werk voor een bepaalde dag af moet hebben, en dan blokkeer ik. Verzin ik andere dingen die Heel Nodig Moeten. Zoals een log schrijven. Oeioei. Ik zal nu dan maar echt aan de slag gaan.

Groot worden

Woeii ik heb net een sollicitatiemail gestuurd, voor een vacature waar ik erg blij van werd. Die vind ik het engst, die vacatures waar ik blij van word. Want ik wil dit, de vacature voelde alsof hij voor mij geschreven was. Toen ik net voor de zekerheid mijn cv nog een keer checkte leek het alsof ik mijn cv op de vacature had geschreven. Ik hoop dat de mensen "daar" ook de match zien..

Het grote solliciteren naar "echte banen" is begonnen. Spannend maar zo leuk!

Groep 8

De afgelopen maanden was ik, tussen het afstuderen door, druk bezig met het regisseren van de musical van groep 8. Broertje R. gaat na de zomer na de middelbare school en deed dus ook mee dit jaar. Vorig jaar hielp ik nog een ander die het regisseerde, dit jaar had ik in mijn eentje de verantwoordelijkheid over twintig kinderen (waarvan tenminste vier met gedragsproblemen). Mán wat was het zwaar. Maar wat heb ik genoten. Sowieso word ik altijd heel blij van werken met kinderen. Hoe moeilijker je ze bereikt, hoe groter de voldoening als het wél lukt.

Ik wilde iets bewijzen dit jaar. Aan de groep, aan de juf, aan de ouders, aan mezelf. Ik kan dit. Dat is nu, twee dagen na de voorstellingen, wel gebleken. Ik. Kan. Dit.

Ik kan twintig kinderen een leuke eindmusical geven. Ik kan de ouders er van overtuigen dat ik weet wat ik doe. Ik kan leiding geven aan de mensen van decor, techniek, kostuums en visagie. De jongen om wie ik afgelopen maandag nog bijna huilend met mijn handen in het haar zat (onbeschoft, onhandelbaar, moeder erbij, praten praten praten) gaf mij na de laatste voorstelling een doosje bonbons. Om me te bedanken. En een knuffel. Dan stroomt mijn hart over. Aan het feit dat ik maandag dus níet huilend met handen in het haar zat, en een heftige situatie weet op te lossen, merk ik hoe sterk ik ben (geworden). Dat ik ondanks moe-zijn, pijn en stress de situatie niet zozeer op mezelf betrek dat ik er door gevloerd word. Zelfs toen de jongen uiteindelijk huilend vroeg "nu heb je mijn eindfeest verknald, ben je nu blij?", toen mijn handen trilden, hield ik mijn rug recht, stem vast, en ogen droog.

Het meisje dat niet durfde te zingen, maar dat uiteindelijk (samen met een vriend) toch deed. Het meisje dat liever een andere rol had gehad, maar haar rollen fantastisch neerzette. De jongen die op het laatste moment voor een andere jongen moest invallen en binnen een week de rol had geleerd. De jongen die niet meer mee wilde doen en zijn plek vond bij de techniek. De jongen die subliem de slechterik vertolkte. Mijn broertje waar ik na afloop zoveel complimenten over kreeg. Ze zitten in mijn hoofd en in mijn hart.

En ik heb mezelf bewezen. En ik ben zo trots op die kinderen, die pubers, die aan het begin van een nieuw avontuur staan.

Maar ik ben ook zo trots op mij.

Wennen

Mijn lief bracht rust mee uit Maleisië, maar ook zichzelf. En na een lange periode zonder hem, moet ik altijd even aan hem wennen.

Mensen zijn vaak verbaasd als ik dat zeg. "Maar het is toch hartstikke fijn dat hij er weer is?", "Oh, hoezo dat dan?". En dan ben ik altijd even verbaasd. Natuurlijk is het ontzettend super hartstikke fijn dat hij er weer is. Maar ik vind het eigenlijk heel normaal dat ik weer aan hem moet wennen. De eerste paar keer, toen we net samenwoonden, schrok ik er van dat we (bijna) altijd even door een flinke huilbui (van mij!) moesten in de eerste week na zijn thuiskomst. Maar ondertussen verwacht ik het, weet hij ook dat het er aan zit te komen, en ondergaan we het.

Want het is wennen, als je opeens weer een lijf naast je, tegen je aan hebt. Als je sommige dingen nog steeds zelf moet doen, omdat hij, net als voordat hij wegging, af en toe in zijn eigen wereldje zit. Als er opeens frustraties van de afgelopen weken uitkomen, die je niet via whatsapp wilde overbrengen. Als je opeens weer rekening moet houden met wat je wanneer doet, omdat je je leven weer met iemand deelt. Als je van gekkigheid niet weet wat je allemaal voelt, blijdschap, tranen, en heel veel liefde, maar waarom dan die tranen?

Eigenlijk kan ik niet zo goed uitleggen waarom ik weer moet wennen. Maar ik moet wennen. Mijn lijf, mijn hoofd, mijn liefde past zich aan aan het samen zijn.

Maar na zo'n huilbui zijn we meer samen dan ooit.

Genieten

Mijn lief geniet van mij, ik geniet van hem en wij genieten van en met en bij elkaar. Voor het eerst in weken kan ik ontspannen, me overgeven aan niks doen en slapen. Het voelt als vakantie. Hij bracht rust mee vanuit Maleisië.

Morgen

Hoe dichterbij mijn lief komt, hoe rustiger ik mijzelf voel worden. Natuurlijk komt het allemaal goed. En wat zal het fijn zijn straks, samen. Natuurlijk zal ik ergens eind deze week boos worden, en huilen, en maken we het daarna weer goed. Gewoon, in elkaars armen, in plaats van lastig via een internetverbinding die steeds wegvalt.

Ik adem in en adem uit. Vandaag is een lange dag, nu al. Maar morgen is hij thuis.

Lastig

Naast de enorme blijdschap die ik voel over het feit dat mijn lief er bijna is, vind ik het ook lastig. Er knaagt iets. En ik kan niet goed omschrijven wat het is. Ik heb elke nacht dromen over dat hij thuis is en dat we bij elkaar zijn maar niks meer voor elkaar voelen. Daarnaast vind ik het per dag vervelender worden dat hij er niet is, en dat ik dat moeilijker lijk te vinden dan hij. Het wordt niet makkelijker doordat hij er bijna is. Er komen heel veel emoties bij, naast het missen, doordat hij er bijna is. Ik krijg af en toe bijna geen lucht als ik aan hem denk. Ik ben hartstikke zenuwachtig. Misschien is hij wel heel erg veranderd. Misschien ben ik wel heel erg veranderd. Misschien zijn we zó veranderd dat we niet meer passen, bij elkaar.

Het is niet alleen maar leuk. Hij is lang weggeweest. Het zal wennen zijn als hij er weer is. En ik wéét dat. En waarschijnlijk is de eerste dag fantastisch, hebben we de tweede dag ruzie over al die dingen die we niet via whatsapp wilden/konden zeggen, en is het daarna weer als vanouds.

Ik denk dat ik het vooral lastig vind dat dit niet de laatste keer was. Dit is nou eenmaal zijn werk. Veel werken, onregelmatige tijden, vaak buitenland. Want als hij straks thuis is betekent dat niet dat hij niet hoeft te werken. Na vijf dagen moet hij gewoon weer aan de slag. Maar ik moet daar elke keer weer aan wennen. Hij geniet van zijn werk en ik geniet daarvan. Maar ik weet elke keer weer niet of dat genoeg is om hem te kunnen laten gaan. Het blijkt elke keer genoeg. En het gaat elke keer goed. Maar dat hij eind deze maand weer weggaat, maakt het niet alleen maar leuk dat hij weer thuiskomt. Dat betekent dat ik hem ook weer opnieuw moet missen. En dat vind ik lastig.

Honderd uur

Over minder dan honderd uur lig ik in de armen van mijn lief. Over vier dagen is hij op dit moment geland en naar mij op weg, na zes weken en zes dagen zonder elkaar. Misschien is hij er zelfs al. Bijna zeven weken is zo vreselijk lang, als je ziek wordt, als je wilt vieren dat je scriptie af is, als je wilt vieren dat je er een voldoende voor hebt gekregen, als je wilt delen wat je bezighoudt. Maar wat gingen die weken snel op momenten dat ik bezig was met mijn scriptie, naar de schouwburg ging met mijn moeder, afsprak met vriendinnen. Ik verlang naar zijn armen, naar zijn geur, naar zijn stem met mijn hoofd op zijn borst.

Nog ongeveer 96 uur.

Wasmachine avonturen

Toen ik samen met mijn lief een huisje had gevonden en ik het ouderlijk huis nu dan echt verliet (ik sliep al tijden niet meer thuis), kreeg ik van mijn ouders een wasmachine. Nu staat diezelfde wasmachine in zijn eigen hoekje in ons mooie nieuwe eigen huis. Hij stonk alleen al een tijdje. Ik probeerde van alles, maakte zoveel mogelijk schoon, waste op 95 graden zonder zeep, en probeerde een of ander schoonmaakmiddeltje. Maar daarnet stonk hij zelfs terwijl hij een was draaide, terwijl het eerst alleen was als het deurtje openstond. Ik whatsappte mijn lief dat het hele huis stonk naar wasmachinewater. Ik kreeg terug: "ja, hij mag ook wel weer zijn periodieke onderhoudsbeurtje". Onderhoudsbeurtje? Ik heb nooit zo goed voor dat ding gezorgd als de afgelopen maanden! Dus ik weer: "wat moet ik doen dan?" waarop een "filter schoonmaken" volgde. Filter. Filter. "Waar zit die?", "staat in de handleiding". Okee. Ik liep naar de wasmachine en zag dat er onderaan een soort kap zat die misschien wel losgemaakt kon. Ik trok en duwde en ging met mijn vingers langs de kap maar kon niet vinden hoe ik hem open kon krijgen. Okee.

Dus ik downloadde de handleiding van de Samsung WF7604NAW. Bladzijde 13: filter reinigen.

Reinig het vuilfilter 2 tot 3 keer per jaar.

Okee. Oeps.

1. Verwijder de afdekplaat onderaan de voorzijde van de wasmachine.



Ja. Maar. Hoe.




O.


 


Héél hard trekken ja. Okee.






2. Schroef het deksel van het filter los en verwijder het.


 


Dus ik draaide aan de dop die ook op het plaatje te zien is, kwam er ineens een lading water uit.




"Er komt opeens heel veel water uit! En het STINKT. Niemand die dat ook even zegt!"




"Teiltje pakken. Of een dienblad. En een dweil."


 


3. Spoel vuil en ander materiaal van het filter. Het wieltje van de afvoerpomp achter het filter mag niet worden geblokkeerd.

 Plaats het deksel van het filter terug.


4. Plaats de afdekplaat terug. 

Mooi. Ik zal voortaan twee tot drie keer per jaar dat ding schoonmaken (mijn lief had het vorig jaar ergens voor het laatst gedaan, hij was dus niet nog nóóit schoongemaakt). De wasmachine draait op dit moment een heerlijk geurloze was.

Maar goed. Ik voelde me even een hele slechte huisvrouw. En een vieze. Dat mag duidelijk zijn.

Nu echt bijna klaar..

Vanmiddag verdedigde ik mijn scriptie en wist ik er nog een halve punt bij te krijgen. Ik heb mijn afstudeeropdracht afgesloten met een 6. En ik heb er zo hard voor gewerkt, zo veel grenzen over voor moeten gaan en zoveel van mezelf gevraagd, dat ik niet veel blijer was geweest met een 9. Het is balen, dat ondanks hard werken, grenzen over gaan en te veel van mezelf vragen, dat niet meer oplevert dan een 6. Maar na een dag teleurgesteld te zijn geweest, weet ik dat ik niet meer had kunnen doen, vanwege mijn ziek-zijn en het feit dat ik daardoor ruim anderhalve maand uitgeschakeld ben geweest. En dat ik niet meer kon doen is even slikken, maar dat levert dan dus toch nog een voldoende op. Dus dat ga ik vieren. Nadat ik die twee dossiers die ik moet inleveren ook nog "even" gemaakt heb. Nog even hard werken, grenzen bezoeken en heel veel vragen van dat lijf van mij. Maar dan ben ik ook klaar ook. Dan kan ik de wereld na school gaan verkennen.

Hoe cool is dit..

Een briefje, op "Robinson"-papier, uit Maleisië. En op elk blaadje zulke lieve dingen! Voor mij. Liefde in een envelop.

Lastig

Hoe voorzichtig je ook dingen typt, soms komen ze toch helemaal verkeerd aan. En dan zit je opeens in een smsruzie.

En dat is helemaal niet tof.

Want het goedmaken via sms is lastiger en minder bevredigend dan in het echie. En uitleggen wat je bedoelde en hoe je klonk is eigenlijk al te laat. Er is geen smiley genoeg. 

Zeker niet als je elkaar pas over drie weken plus een dag weer kunt vasthouden en dan pas echt voelt dat het allemaal toch wel goed zit en goed blijft. 

Zeven weken

Nog 23 dagen voordat mijn lief weer thuis is. Dat lijkt niet zo lang, maar is toch ruim drie weken. Gelukkig heb ik tot nu toe bijna elke dag contact met hem kunnen hebben, en soms zelfs veel, maar toch, maar toch.

Ik mis zijn lijf om me tegen aan te nestelen. Ik mis zijn lach die zegt dat alles goed komt. Ik mis alles wat hij zegt zonder woorden, want met woorden is hij niet zo goed. Ik wil met hem delen dat mijn schoolperiode bijna afgelopen is en er een hele nieuwe wereld voor me open gaat gaan. Ik wil met hem delen dat het, ondanks alle stress van afgelopen maand, best goed gaat met mijn buik... Ik vind het maar niks dat hij zo ver weg zit.

Gelukkig woon ik niet samen met een marinier.
Maar toch.

Afstuderen

Ik had het zo goed gepland allemaal. En ik wist dat ik een goede planning nodig zou hebben, want als ik in mijn leven iets heb geleerd, en zeker de afgelopen jaren, is het dat mijn lichaam niet te vertrouwen is. Mijn lichaam geeft gewoon op, wanneer ik door wil gaan. Zo heb ik bijna zeven weken niets aan mijn scriptie kunnen doen in de afgelopen drie maanden. En toen het met mijn buik eindelijk weer een beetje ging en ik de laatste week voor de deadline in ging, werd ik ziek. Ouderwets, 'gewoon' ziek. Koorts, hoofdpijn, keelpijn, en hoesten, hóesten! Sinds vrijdag was mijn stem kwijt. En toch mensen, het is me gelukt. Gisteren leverde ik, om vijf voor half vijf, vijf minuten voor de deadline mijn scriptie in.

Wat ben ik opgelucht.
Ik dacht dat ik ook heel trots zou zijn, maar ik ben alleen maar moe. Uitgeput. En dus nog steeds ziek.
Nu lekker bijkomen dus en langzaam weer mijn sociale leven herstellen!

Missen

Mijn lief stopt de laatste spullen in zijn koffer en zijn tas. Om 5 uur stapt hij op de trein. Vorige week ging er al een grote tas vol medicijnen, kleren en andere praktische zaken met het vliegtuig richting Maleisië. De tafel die de afgelopen weken vol stond met spullen die mee moesten, is nu leeg. Het kaartje dat ik altijd in zijn koffer verstop als hij op reis gaat, ligt tussen zijn onderbroeken (en stiekem ook al eentje in de tas in Maleisië). Het zijn maar zeven weken. 48 dagen, om precies te zijn, waarin het nog maar de vraag is hoeveel contact we kunnen hebben (in verband met eilandje enzo). Het worden 48 lange dagen.

Ik probeer niet teveel te zuchten en mijn ogen zijn nog droog, maar mijn hart bereidt zich vast voor op 7 weken gemis en zorgen. En nu ga ik hem nog even heel stevig vasthouden.

Drukdruk

Mijn hoofd zit vol met scriptieperikelen, de musical van groep acht, en afscheid nemen van mijn lief. In het weekend weer een uitgebreid log, nu heeft mijn hoofd genoeg aan deze drie dingen!

Parijs

Over twee weken zit mijn lief in een vliegtuig naar Maleisië. Daar moet hij dan bijna 7 weken werken. Ik geniet dus extra van alle tijd die hij nu nog bij mij is, tussen het werken door. Dit weekend heeft hij vrij, en daarnet hebben we een hotel geboekt. In Parijs. Lekker samen een weekendje weg, voor we 7 weken niet bij elkaar kunnen zijn. Ik zeg, au revoir! (Zo'n beetje het enige Frans dat ik ken, dus dat wordt lachen!)

Hoe mijn hondje het liefst in slaap valt

En ik altijd een beetje smelt.

En haar uitlach.

Koninginnedag

Ik heb eigenlijk niet zoveel met Koninginnedag. Nooit gehad ook. Ik heb er ook niets tegen, hartstikke fijn zo'n extra vrije dag. En ik heb ook niets tegen het Koningshuis. Ik voel zelfs een zekere affiniteit met de leden van de Koninklijke Familie. Maar met Koninginnedag heb ik niks. Ik houd niet van menigten. Ik ben niet goed in langs kleedjes lopen. Ik drink zelden. Mensen verbazen me elk jaar weer door weken van te voren al te weten wat ze gaan doen op (de nacht van) de 30ste april. En vrij te vragen op 1 mei, want dan moeten ze bijkomen. Ik vind het idioot dat er extra regels en verboden zijn ingesteld omdat het elk jaar zo'n chaos is. Die verboden zijn niet idioot, het feit dat ze er moeten komen wel. Waarom er op een feestdag rellen moeten zijn snap ik niet.

Ik zit nu dan ook lekker in de zon op het balkon aan mijn scriptie te werken. Mijn lief is in huis aan het rommelen. De laatste keer dat wij in Nederland waren tijdens Koninginnedag was in 2009. Mijn lief was toen pas anderhalve maand mijn lief. En hij werkte in Apeldoorn die dag. s' Ochtends ontving ik een sms'je: 'duizend kusjes vanaf het dak van paleis Het Loo!' Hij is geluidstechnicus en verzorgde die dag samen met zijn collega's het geluid voor de NOS.

Vlak na de aanslag een sms: 'chaos op de porto'. Mijn hart had stilgestaan en ik hoopte dat hij nog steeds op het dak was. Ik klampte me vast aan dit sms'je, hopend dat het betekende dat alles goed was met hem.

Om 10 uur die avond sms'te hij weer. 'Bijna thuis. Kom je naar me toe?' Ik ging. Hij had de hele dag gewerkt nadat hij collega's via de porto had horen schreeuwen. Hij had geen bereik gehad met zijn mobiel om bezorgde sms'jes te kunnen beantwoorden. Toen dat wel weer kon was de batterij leeg. Behalve de angst die ik had gehad om de aanslag op de Koninklijke Familie had ik opeens een voor mij nog onbekende angst om mijn lief. Ik wilde hem alleen maar vasthouden en nooit meer loslaten.

De afgelopen twee jaar waren we per toeval op vakantie op Koninginnedag. Dit jaar staat mijn lief op stand-by om te werken. Ik zou het helemaal niet erg vinden als we de hele dag blijven zonnen en rommelen. Ik heb eigenlijk niet zoveel met Koninginnedag.

Leven

Bijna weet ik niet meer hoe hij klinkt. Er is een herinnering van een herinnering van een herinnering...
Bijna weet ik niet meer hoe hij lacht. Er is een herinnering van een herinnering...
Bijna weet ik niet meer hoe hij ruikt. Er is een herinnering...
Ik kan me de laatste keer dat ik hem sprak niet herinneren.

Op het kastje in het huis van mijn ouders staat een foto van hem.

Diezelfde foto ligt in mijn huis in een doos, te wachten op een kastje.

Al bijna zeven jaar dood. Ik mis het te weten hoe zijn stem klonk, hoe hij lachte, hoe hij rook. Maar met zijn dood gaf hij mij iets dat ik nooit zal vergeten.
Ik leerde leven. Ik leef.

Want morgen kan het dus zomaar te laat zijn.

"The sun contains a ray, they label Vitamin D"

Gisteren belde mijn huisarts om me te vertellen dat ik wel een erg laag vitamine D-gehalte had.
Nou zei me dat niet zo heel veel, ik weet dat je vitamine D uit zonlicht haalt, maar daarmee hield mijn kennis wel een beetje op. Googlen dus, en ik vond deze site, waar onder meer het volgende op staat:

Hieronder vind je een opsomming van veelgenoemde klachten bij een vitamine D tekort.

• (extreme) vermoeidheid
• depressie
• spier- en/of gewrichtspijn
• bloedend tandvlees
• angstaanvallen
• lusteloosheid
• verstoorde slaap, veel en vroeg wakker (slaapinsomnie)
• hyperventilatie
• hartkloppingen
• zwakke botten
• traag herstel van weefsel
• krampen en spiertrillingen

Behalve natuurlijk de buikpijn staan in dit rijtje bijna al mijn klachten. Nou zijn veel van deze klachten óók het gevolg van een verstoorde darmwerking, maar het zou wel HEEL ERG FIJN zijn als een maandelijks vitamine D-shotje deze klachten gaan verminderen.. Na 2,5 jaar pas op het idee komen om het vitamine D-gehalte in mijn bloed te testen... Het idee dat ik over een tijdje minder paniekerig zou kunnen zijn, of gewoon zou kunnen slapen..!

Na 2,5 jaar het eerste positieve nieuws! Want ik krijg vanaf nu dus extra vitamine D. En dan zou het zomaar kunnen dat het binnenkort een beetje beter gaat gaan!

Eigenwijs

Dat ik dan gisterochtend een soort van uitgerust wakker word en denk dat ik best even naar zangles kan gaan en daarna naar mijn vader's verjaardag om daar veel te lang te blijven hangen, om UITGEPUT in bed te storten. Vandaag was "stom", zo sms'te ik naar mijn lief. Hoogtepunt was het douchen, dat moest zittend en zonder haren wassen, dan weet je het wel. Ver voorbij mijn (opnieuw verlegde) grens gegaan dus. Morgen naar school om iets in te leveren en dan hoop ik verder een héél rustig weekend te hebben. Want zo moe zijn dat je alleen maar heel verdrietig bent vind ik maar ongezellig.

Langzaam

Vandaag gaat het beter dan gister. Morgen gaat het misschien wel beter dan vandaag. Elke stap vooruit kost me, maar het resultaat is dat waard. Voor nu is rust in hoofd en lijf het beste medicijn. En liggend op de bank een film kijken met de liefste, dat ook.

Zo moe

Ik ben zo verschrikkelijk moe. Ik kan niet meer nadenken. Ik raak licht in paniek als ik bedenk hoeveel ik nog moet doe, en dat dat allemaal helemaal niet gaat nu, met dat lijf van mij dat al moe is na het douchen, maar dat ik blijf pushen want 'ik wil dat (vul maar een willekeurige activiteit in) gewoon kunnen'. Maar ik heb een ziek lijf. En verdrietig. En zo moe.

Lichtpuntjes

De superlieve mensen die ik om me heen heb, en die het snappen.

Prikkelbaar darm syndroom

Als ik moet zeggen wat ik heb, zeg ik meestal dat ik chronisch ziek ben. Als iemand dan doorvraagt zeg ik dat het een darmziekte is. Wanneer iemand heel nieuwsgierig is en vraagt wat ik dan precies heb, dan zeg ik pas dat het PDS is. Vaak hoor ik dan het volgende, of iets soortgelijks: "Oooh ja, dat ken ik, dat heb ik ook". Of "maar dan kun je nog wel gewoon werken toch? Een vriendin van me heeft het ook en die werkt gewoon fulltime". Of: "Wat vervelend! Nou gelukkig is het niks ernstigs".

En natuurlijk is het gelukkig dat het niks ernstigs is. Daar ben ik echt blij om. Maar dat betekent niet dat ik er minder last van heb dan wanneer dat wel het geval zou zijn geweest. Het betekent vooral dat mensen het niet begrijpen. Aan PDS is niks te doen, behalve symptoombestrijding (en geloof me, ik bestrijd als een gek). Het kan natuurlijk zo zijn dat als iemand anders het ook heeft, die persoon er net zoveel last van heeft als ik. Meestal zeg ik dan iets in de trant van: oh dan weet je precies hoe vervelend het kan zijn. Maar meestal dénk ik: 'je hebt het vast niet zo erg als ik. Anders zou je geen alcohol drinken. Anders zou je niet fulltime kunnen werken.' En dan schaam ik me, want misschien verbergen zij wel hoe erg het is. Misschien stel ik me wel gewoon aan. En ik verdedig mezelf. En daar word ik moe van. 

Vaak wordt PDS vergeleken met Crohn en Colitus Ulcerosa. Dat zijn ziektes waarbij de darm ontstoken is. Bij PDS is er niks ontstoken. Maar ik wilde soms dat ik Crohn of CU had. Hoor je dat? Ik wens mezelf een ziekte toe, zodat ik het allemaal maar uit kan leggen. En het zelf kan begrijpen. Want in theorie is er dus níks mis met me. Ik heb alleen een overgevoelige darm.

Ik weet niet goed hoe ik uit kan leggen wat ik bedoel. Ik weet alleen dat niets me zo frustreert als me zo vreselijk ziek voelen, huilend op de bank of wc of in bed of in de auto/bus/trein/vliegtuig, en het niet kunnen uitleggen aan mezelf. Als ik níks gegeten heb waar mijn buik door van slag raakt, ik geen stress heb, ik genoeg bewogen heb, ik dus geen ontsteking heb.

Volgens het UWV kan ik 100% werken. Ik kan wel huilen als ik bedenk dat ik dat na mijn afstuderen moet gaan doen. Ik kan dat namelijk niet en dat weet ik. Zelfs niet het "licht administratieve werk met een toilet in de buurt" dat zij me hebben aangeraden. Mijn ziekzijn is namelijk niet dat ik vaak of lang naar de wc moet. Mijn ziekzijn is de hele dag pijn hebben. En moe zijn. En stemmingswisselingen hebben. En soms is rechtop zitten teveel, laat staan licht administratief werk. Soms heb ik minder pijn. En sinds ik bij een osteopaat ben heb ik vaker dagen, met minder pijn. En heel soms lijkt het alsof ik geen pijn heb. Dat zijn de dagen dat ik alleen pijn heb na het eten. Ik heb geen dag helemaal geen pijn. 

Daarnet zag ik een filmpje over PDS, waarin een arts en een patiënt aan het woord komen. De patiënt is denk ik zoals het grootste gedeelte van de mensen met PDS is. 

Vanaf 01:22 tot 01:58 en van 04:30 tot 04:50 is wat ik graag tegen mensen zou willen zeggen die het niet snappen. Verder is het ook echt een goed en informatief filmpje: klik! 

Mijn kwaliteit van leven is veranderd. Ik wilde eerst minder schrijven, en vergeleken met drie jaar geleden is dat het absoluut. Ik kan veel dingen niet meer en weet niet of ik ze ooit nog kan. Ik kan niet een dag iets doen zonder daar gevolgen van te voelen. Niet zomaar naar een verjaardag, een festival, of een housewarming geven :). Mijn definitie van geluk en pijn is veranderd. Maar mensen, ik ben soms zó gelukkig en dan is er nergens sprake van mindere kwaliteit. Alleen in die stomme stomme prikkelbare darm van me..

Ik ben me er heel erg van bewust dat er mensen zijn die dood gaan aan ziektes. Dat er mensen zijn die veel en veel zieker zijn dan ik. En ik word vaak genoeg door mezelf daarop gewezen en voel me dan nederig klein en vreselijk egoïstisch. Ik probeer positief te denken en te doen. Ik probeer mezelf daarvan te overtuigen. Ik haat het om depressief of chagrijnig te lijken. Maar misschien moet ik er juist beter van bewust zijn dat ik ook ziek ben. Dat ik nodig heb dat mijn omgeving snapt hoe moeilijk ik dat vind. Dat ik voel wat ik voel, en dat ik daardoor mezelf soms echt niet leuk vind. 

Ik ben echt oprecht verdrietig en heb veel pijn terwijl ik dit schrijf. Die twee gaan trouwens vaker samen, zeker als ik, zoals nu, lang achter elkaar veel pijn heb gehad. Misschien verwijder ik dit morgen weer, of pas ik het aan. Maar nu moest het er even uit.

Ziek

Wanneer ik zoveel pijn heb als de afgelopen dagen dan merk ik dat mijn lijf langzaam "uitschakelt". Het gaat allemaal niet meer. Eerst is het alleen mijn buik. Dan gaat mijn rug pijn doen. Dan willen mijn benen niet meer. Dan schieten mijn armen onbedoeld uit. Dan kan ik niet meer denken. Want al die tijd heb ik dus Heel Erg pijn. En als dan uiteindelijk mijn lichaam klaar is met "uitschakelen", ga ik over op de automatische piloot. Zodat ik door kan gaan, zonder dat ik neerstort. Die automatische piloot kan best veel. Ik kan dingen inprogrammeren en de automatische piloot zorgt dan dat die dingen gebeuren. Tot mijn lijf echt stopt, maar die grens ligt heel hoog. Soms is dat fijn, als ik iets móet doen. Maar nu, nu lig ik in bed, met de automatische piloot aan, en voel ik me zó niet mezelf. Want die automatische piloot gaat pas uit als alle beetjes in mijn lijf weer werken en mee kunnen doen. En dan haat ik wat pijn met me doet.

Gisteren schreef ik dat ik zat te sterven op de wc. Ik probeerde niet grappig t zijn, of te overdrijven. Ik neem doodgaan erg serieus. Ik maak daar geen grappen over. Maar gisteren, toen mijn lichaam langzaam uitschakelde, begon te rillen van de pijn en ik niet meer na kon denken, verdween ik even. Op de automatische piloot heb ik geprobeerd mijn buik zo leeg mogelijk te krijgen. Heb ik mijn lief om warme kleren gevraagd omdat mijn lijf onbedaarlijk trilde. Heb ik mezelf naar de douche gesleept na afloop.

Ik voel me zó niet mezelf. De Adinda die ik ben, ken en wil zijn, sterft eventjes een beetje, door die pijn. En dan haat ik, wat pijn met me doet.

Edit: Pfoe ik lees dit terug en het klinkt wel heel heftig. Maar zo voel ik dat wel.. Wat ik er wel bij kan zeggen: op goede dagen krijg ik stukjes Adinda terug. En goede dagen zijn er steeds meer. En dat is zo fijn.

Kramp

Mocht u mij kwijt zijn, ik zat even te sterven op de wc.

Huis

Ik ben zo gelukkig. De vloer is mooi. De bank is zoals ik hoopte. De kasten heb ik zelf in elkaar gezet. Het huis voelt zo goed. Ik ben even aan het genieten.

Oeps

Leuk bedacht, meedoen aan de wijvenweek tijdens een verhuizing, maar natuurlijk erg onhandig. Komende vrijdag en zaterdag de logs die ik afgelopen vrijdag en zaterdag had moeten plaatsen! Woendag gaan we over, dus vrijdag zou ik me weer op andere dingen moeten kunnen storten.

Wijvenweek: Dromendag

Mijn (dag)dromen zijn onderverdeeld in twee categorieën. De realistische, en de kleinemeisjes-dromen. Zo wilde ik graag bij de televisie werken. Ik was goed op weg met opleiding en stages, maar door mijn ziekzijn zit het er (in ieder geval voorlopig) niet in dat ik onregelmatige en drukke werkdagen aankan. Verder was ik vast van plan in 2011 af te studeren. Hopelijk wordt dat nu 2012. Stiekem wil ik ooit nog in mijn eentje backpacken. Lichamelijk wordt dat zwaar, maar het staat nog steeds op mijn to-do-lijstje. Ik weet van mezelf dat ik dat backpacken niet meer wil als ik één van mijn andere dromen weet te behalen: moeder worden. Steeds vaker verlang ik naar een kind, al ben ik daar nu fysiek en financieel(!) gezien nog niet klaar voor. Ik droom dat ik een baan vind waar ik gelukkig naar toe ga en vandaan kom.

De meeste van mijn kleinemeisjes-dromen zullen nooit uitkomen, maar ik kan er af en toe verlangend aan denken: in een musical spelen. Ik zing niet goed genoeg en kan niet dansen, maar oh wat zou ik daar gelukkig van worden. Denk ik dan. Als we een beetje gesetteld zijn in het nieuwe huis en ik een baan heb, zou ik graag weer toneel/musical lessen willen volgen, zodat ik mijn geluk in ieder geval op amateur niveau kan vinden. Ik droom dat ik gelukkig blijf met mijn lief, en dat we samen oud worden. Ik droom over leven zonder geldzorgen en van onvoorwaardelijk houden van.

Ondertussen heb ik iemand die voor mij zorgt, die van mij houdt, die bij me wilt zijn. We kochten een huis. We zijn gelukkig met elkaar. Hoe bedoel je, een kleinemeisjes-droom die uitkomt.

(Voor meer info over de Wijvenweek, klik hier)

Wijvenweek: Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.

Ik heb overal een mening over. Soms spreek ik die uit, veel vaker níet. In gedachten geef ik antwoord op vragen, nieuwsberichten, tweets, facebookberichten en blogs. Ik weet niet waarom ik die gedachten niet verwoord. Misschien is het luiheid, misschien onzekerheid. Misschien vind ik het niet belangrijk genoeg.

Wat betreft een mening over blogs, er is geen betere plek om je mening te spuien dan een reactiebox. Maar dat doe ik niet. Ik lees een log, vorm mijn mening, en doe daar vervolgens niets mee, terwijl ik weet hoe leuk het is om een reactie te krijgen. Ik leef oprecht mee met de schrijvers van de blogs die ik "volg". Maar misschien moet ik wat vaker reageren, laten weten dat ik meeleef.

Wat betreft een mening over maatschappelijke kwesties, die heb ik ook vaak. Maar ik durf die lang niet altijd te ventileren, doordat ik er graag zeker van wil zijn dat ik alle feiten ken, en dus een eerlijk oordeel erover kan vellen. Dan zeg ik honderd keer liever niets, dan dat ik achteraf denk "dommerd, had er dan eerst wat meer over gelezen..". Ik vind dat wel een fijne eigenschap van mezelf. Want behalve met maatschappelijke kwesties, vorm ik ook pas een mening over een persoon nadat ik zelf heb meegemaakt hoe die iemand is. Ik probeer me zo min mogelijk te laten beïnvloeden door de mening van een ander, hoe lastig dat soms ook is.

Dus als ik ergens erg stellig over ben, of me ergens uitgebreid over uitlaat, dan kun je er vanuit gaan dat ik genoeg over het onderwerp weet om mijn mening te kunnen verdedigen.

(Voor meer info over de Wijvenweek, klik hier)

Wijvenweek: Guilty pleasures en kleine kantjes

Natuurlijk zijn er dingen die ik niet zo makkelijk op het wereldwijdeweb gooi. Geloof het of niet, ook ik heb zo mijn onhebbelijkheden. Buiten dat zijn er ook dingen waar ik erg van kan genieten maar die ik voor mezelf houd. Zo treed ik graag op voor de spiegel, als mijn lief de microfoon aan heeft laten staan en ik een nummer op televisie/laptop hoor waarbij ik mee móet zingen. Soms eet ik een halve zak snoep/chips in mijn eentje leeg. Soms kook ik eieren zodat ik voor mezelf gevulde eieren kan maken en net zoveel er van kan eten als ik wil. Maar meestal zijn mijn 'pleasures' de dingen die ik kan delen. Samen met mijn lief op de bank een film kijken. Samen met vriendinnen lachen. Samen cadeautjes kopen met mijn broertjes voor onze moeder. Samen met hele lieve mensen klussen in ons nieuwe huis.

Nu wat betreft mijn kleine kantjes. Ik huil snel, om alles. Soms is dat heerlijk, bij een of andere zwijmelfilm, soms baal ik er zelf van en kan ik niet stoppen. Ik ben snel op mijn teentjes getrapt. En ik wil het niet als excuus gebruiken, maar sinds ik ziek ben is dat honderd keer erger geworden. Om die zelfde reden ben ik snel de kast op te jagen. Daardoor klink ik al gauw verdedigend en snauwend. En de mensen die daar onder lijden zijn de liefste mensen om me heen. Dus als ik snauw, of zit te katten, of om onverklaarbare reden opeens boos lijk, dat komt niet door jou. Dat komt doordat ik moe ben, pijn heb, er even helemaal doorheen zit, of uit onzekerheid. Wat ik het allerliefst aan mezelf zou veranderen is die onzekerheid. Want wat maak ik het soms allemaal lastig voor mezelf (en anderen..) daardoor.

(Voor meer info over de Wijvenweek, klik hier)

Wijvenweek: Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

Ik heb het nooit makkelijk gevonden, maar vooral sinds ik ziek ben en heel slecht slaap, heb ik 's ochtends veel moeite met mijn bed uitkomen. Nou is ons bed anderhalve meter hoog, dus is het fysiek ook nog een uitdaging. Terwijl ik nadat mijn wekker is gegaan de seconden weg zie tikken, kort ik in mijn hoofd met elke seconde mijn ochtendritueel in. Nou stelt dat ochtendritueel al niks voor, want ik heb niet genoeg energie om veel te doen voordat ik íets ga doen. Het enige dat ik echt elke ochtend doe is mijn hondje uitlaten.

Sinds ik ziek ben is het soms een uitdaging kleding aan te trekken waar ik tevreden over ben. Zeker als ik moe ben/veel pijn heb, is niet veel kleding goed genoeg. Bovendien lijk ik soms wel 3 á 4 maanden zwanger met mijn bolle buik, dan blijft er weinig over om tevreden over te zijn (zolang er geen baby zit, die die buik veroorzaakt). Wat echt stom is: als ik moe ben lijkt het opeens heel belangrijk dat ik er perfect uitzie. Misschien heeft dat ook te maken met wat mijn moeder altijd zei: ' als je je heel slecht voelt, probeer er dan op je best uit te zien. Dan ga je je beter voelen.' En echt, dat klopt. Maar pff, voordat ik er dan op mijn best uitzie...

Laatst nam mijn moeder mij mee naar een musical. Van te voren stond ik voor de spiegel, het ene truitje/vestje/bloesje na het andere aan te passen, en in elk truitje/vestje/bloesje was mijn buik te dik. Mijn lief sloeg dit een tijdje gade. Op een gegeven moment zei hij dat ik maar aan moest houden wat ik op dat moment aan had. Ik protesteerde, want 'mijn buik!'

De avond van te voren was hij uitgeweest. En, zo zei hij, hij had best een paar leuke meisjes gezien. Sowieso was er geen zo leuk als ik (egostrelend!). Maar bovendien vond hij de meisjes óf te dun, óf te dik. Niemand had zo'n perfect buikje als zijn meisje.

Hij sprak magische woorden. Want beautyqueen of niet, bij hem voel ik me de mooiste.

(Voor meer info over de Wijvenweek, klik hier)

Wijvenweek 2012

Na logjes van Hans en Esther te hebben gelezen, wilde ik het ook. Dit jaar doe ik mee met de Wijvenweek. Elke dag deze week een logje, vol vrouwelijke onderwerpen. Ik verheug me op het schrijven met een opdracht, ik merk vaak dat ik dat wel prettig vind. Ik ben benieuwd wat er uit me komt, zo vrouwelijk voel ik me namelijk niet. Voor meer informatie kun je hier kijken!

We hebben de sleutels

En aan mijn lief gaf ik een sleutelhanger. Vandaag zijn we drie jaar bij elkaar en ik wilde hem iets geven dat hij altijd en overal mee kon nemen. Het zijn de eerste letters van onze voornamen, hij heeft ze omgekeerd, A en R.

We hebben een huis!! Whaa!!

Liefs uit..

Uit Moskou kwam een brief kaart
Zonder prachtige verhalen,
Maar god wat is hij lief..

Taart

Vandaag ben ik te moe om een taart te bakken. Gister was ik ook te moe. En dat terwijl ik zo graag een taart wilde bakken, want vandaag is mijn moeder jarig.

En mijn moeder verdient een taart. Maar vandaag ben ik te moe voor een taart. Dus straks ga ik naar haar toe, met the next best thing.

Dromen die uitkomen

Daarnet werd ik wakker naast mijn lief. Dat gebeurt natuurlijk vaker, maar omdat hij er ook vaak níet is als ik wakker word, blijft het bijzonder. Drie jaar geleden was ik zo verschrikkelijk verliefd op hem. En ik was wel vaker verschrikkelijk verliefd geweest, maar dit was de keer dat ik besloot dat het niet zomaar over moest gaan.

Ik vroeg aan mijn lief of hij dit had gedacht, drie jaar geleden. Dat we samen zouden zijn en van elkaar zouden houden. Dat we naast elkaar wakker zouden worden. Dat we samen een huis zouden kopen. Soms, als je er voor werkt, en alles komt bij elkaar met een flinke portie liefde, lijkt het allemaal te kloppen. Lijkt alles goed te zijn. Voelt het alsof ik droom.

Chronisch ziek

Soms merk ik opeens zo heel erg dat ik chronisch ziek ben. Niet alleen als ik huil van de pijn, of verkrampt op de bank lig. Maar juist op die momenten dat alles fijn zou kunnen zijn. Het bank-en-vloer-koop-avontuur heeft me zo verschrikkelijk veel gekost. Ziek van moeheid stortte ik die avond in mijn bed. De volgende dag kozen we een kast uit. Weer winkel in, winkel uit. Na elke winkel even stilstaan en voelen. Kan ik er nog één in? Red ik dat? En dan red ik dat.

Tot ik die winkel uitkom en merk dat het teveel was. Tot ik in de auto pijn in mijn hele lijf heb omdat ik teveel heb gedaan. Tot ik ga snauwen tegen mijn lief zonder enkele reden. Tot ik mijn bed niet uit kan komen de volgende dag.

Sinds een paar maanden ga ik regelmatig naar een osteopaat. Sindsdien zijn er heel af en toe dagen zonder pijn. Regelmatig zijn er dagen met weinig pijn. Maar nu realiseer ik me dat mijn ziekzijn niet alleen die pijn is. Dat is een groot gedeelte, een belangrijke reden van mijn moeheid en machteloosheid. Maar ook zonder pijn werkt mijn lijf niet goed. Ook zonder pijn heb ik weinig energie en kan ik me lastig concentreren.
En dan realiseer ik me dat dit blijft, misschien wel altijd. Zelfs als ik niet teveel heb gedaan, zelfs als ik geen pijn heb, zullen er dagen zijn waarop ik mijn bed niet uit kan komen.

En dan merk ik opeens zo heel erg dat ik chronisch ziek ben.

Like

Ik dacht, dat is leuk, en laagdrempelig, zo'n 'like'-knop onderaan mijn berichten. Maar. Ik kan dus niet zien wie er op 'like' geklikt heeft. Vet jammer.

Een goed begin..

Gisteren kochten we een bank en een vloer. Na afgelopen tijd op honderden banken te hebben gezeten vonden we er nu eindelijk één die we alle twee heel fijn vonden zitten en er ook nog leuk uit vonden zien. Hij was alleen dubbel zo duur als de prijs die we hadden bedacht voor een bank. Nadat een jonge verkoper ons al meerdere keren had geprobeerd over te halen door de prijs te laten zakken en te vragen "zal ik hem dan maar inpakken?" vroeg hij wanneer we er niet over na zouden hoeven denken. Wij gaven ons bedrag, hij zei dat ze sowieso niet zó laag konden gaan, maar dat hij zou proberen in de buurt te komen. Uiteindelijk zouden we de bank voor 100 euro meer dan ons uiterlijke bedrag mee kunnen nemen.

Na een hoop wikken en wegen (we zaten er serieus nog twee uur nadat hij de bank voor dat bedrag had aangeboden), kwamen we tot de volgende conclusie. Als mijn lief thuis is, zit hij op zijn bureaustoel, op de bank, of ligt hij in bed. Ik doe regelmatig mijn middagdutje op de bank. We willen er dus alle twee heel lekker op kunnen liggen/hangen. De bank mag niet te zacht zijn, maar ook niet te hard. Ik vond het belangrijk dat gasten er ook op konden zitten, zonder dat ze zich ongemakkelijk voelen. Deze bank voldeed aan al die punten. Dat was die honderd euro wel waard.

Deze bank, zonder het middelste zitgedeelte. In het antraciet.

Daarna reden we langs een kleine parket/laminaat zaak. Binnen drie kwartier hadden we de aanbetaling voor onze nieuwe vloer gedaan. Zo kan het dus ook.

Sleutel

En nou lijkt het toch allemaal écht te gaan gebeuren.. Op 9 maart, wanneer mijn lief en ik drie jaar samen zijn, krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. 

Casino

Gisteren ben ik voor het eerst in een casino geweest. Holland Casino, om precies te zijn. Ik wist van te voren niet zo goed wat ik me er bij kon voorstellen, de enige casino's die ik ken zijn die van televisie. Ik verbaasde mezelf door de apparaten leuker te vinden dan de kaartspelen en de roulette. Het voelt zo stom, als je denkt ik gooi er nog twee muntjes in, maar er vervolgens nóg 2 ingooit, want je weet maar nooit..

Uiteindelijk heb ik de entreeprijs teruggewonnen en ging ik dus met net zoveel geld naar buiten als ik naar binnen was gegaan. Het was een leuk avondje uit, maar ik weet het niet hoor.. Het was nu leuk dat ik geld heb gewonnen met iets compleet onzinnigs doen, maar voor hetzelfde geld was ik al mijn geld kwijt geweest aan dat onzinnige.. En dat het écht niet uitmaakt wat je doet, je moet gewoon mazzel hebben..

Het was hoe dan ook gezellig, het gezelschap was goed, maar qua nuttig tijdverdrijf staat een casino laag op mijn lijstje. Maar misschien ben ik nu wel te kritisch, omdat we de laatste tram (00:23) gemist hadden waardoor we de één na laatste trein (00:36) misten en we lang moesten wachten op de laatste (01:36) die er vervolgens bijna drie kwartier over deed waardoor ik pas laat (02:40) in bed lag. Dat is zo'n drie uur na mijn normale bedtijd in het weekend. Bovendien had ik laarzen met 9cm hakken aan gehad. Dat doe ik dus echt niet meer. Behalve mijn pijnlijke buik en moede hoofd heb ik nu ook last van voeten, benen, heupen, en rug. Dus mocht ik ooit nog een keer een casino bezoeken, dan met stevige laarzen en een ov-planning op zak!


(Pff dit logje perste ik eruit want ik wil m'n log wel een béétje bijhouden..)