De wereld draait en ik draai mee. Er is veel gebeurd in die korte tijd dat ik 17 ben. Ik schrijf wat ik wil schrijven, als ik wil schrijven. Het is niet even vrolijk allemaal. Ik denk vaak dat anderen het vervelend vinden om te lezen dat ik nog steeds, of weer, niet vrolijk ben. De antwoorden die op mijn logs gegeven kunnen worden raken op, al doet iedere simpele 'sterkte' me goed. Soms denk ik dat ik overdrijf. Dat ik weer vrolijk moet doen omdat ik lang genoeg verdrietig heb gedaan. Omdat ik er genoeg van heb me opeens vreselijk verdrietig te voelen, op momenten dat ik het helemaal niet wil zijn. Soms denk ik dat ik het onbewust misschien heb aan voelen komen, dat ik daarom zo verdrietig was aan het begin van het jaar, zonder te kunnen uitleggen waarom. Ik denk veel en doe weinig. Ik lach en zing, ik droom. Af en toe doet het zo ontzettend pijn, vlak boven mijn maag. Dan vertrekt mijn gezicht en is lachen moeilijk. Ik huil. Soms. Uit pure frustratie. Maar dan denk ik dat ik overdrijf, dramatisch doe, aandacht wil. En ik weet best dat ik mxe1g huilen, en dat niemand er raar van op zou kijken, maar niemand mag het zien, want ik ben sterk. Er zijn vrienden die midden in de nacht zouden komen als ik zou bellen. Ik bel niet. De wereld draait en ik draai mee, in mijn eigen wereld, op mijn eigen manier. Ik kan het op deze manier. Zodra ik het niet meer kan merk ik het wel. Misschien zal ik dan wel bellen.
Morgen vertrek ik voor anderhalve week naar Frankrijk, met het gezin. Ik heb er zin in. Er hangt thuis een onprettige sfeer, nog steeds, vind ik, voel ik. Ik heb behoefte aan zon, zee en warmte. Ik heb behoefte aan even niets hoeven. Als ik terug ben is mijn contract afgelopen en begint school weer. Maar daar denk ik tegen die tijd wel aan.
