Bassie

Kermis in het dorp.
Wat een vreugde!
En speciaal voor ons kwam Bassie woensdagavond op bezoek.
Ja, die van Adriaan. Adriaan was er niet.

Mijn broertjes en ik waren op tijd. Om 7 uur zou hij er zijn.
Hij was er om kwart over zeven. Het was vreselijk. Geduw, getrek, gegil, en onvermijdelijk, gehuil.
Grote gemene volwassen mensen riepen om Bassie, verlangend naar zo'n gratis kaartje voor de botsautootjes of draaimolen. En wat was Bassie klein. We hebben maar een glimp van hem opgevangen, langs die grote hebberiken langs. En Bassie deed zijn best, gooide af en toe kaartjes willekeurig ver naar achter, naar de kinderen die tussen voeten en benen door graaide.

Ik kan me vreselijk ergeren aan dat soort dingen. Dat degenen die het hardst schreeuwen hun zin krijgen. Mijn broertjes hebben alle twee een Bassie-button weten te krijgen. Uiteindelijk. Tussen benen door. Volgende keer blijf ik thuis.

Dinsdag

Het weer buiten is een spiegel van mijn binnenste. Het miezert en de lucht is grauw. Dat is niet erg. Als ik rustig aan doe wordt ik niet heel nat, en echt koud is het ook niet. Maar zeggen dat de zon schijnt doe ik niet, of lieg ik.

School is ook voor mij weer begonnen. Het VWO valt me nu nog mee, moet ik zeggen. Ik heb mijn 'groep' alleen niet meer. De klas is verdeeld in kleine groepjes, en je komt er alleen in als je iemand kent. Dus zit ik alleen. Maar dat is goed. Ik ben niet in de stemming om moeite te doen voor iets, en al helemaal niet voor vriendschap. Die moet er gewoon zijn, toch? En die is er, maar niet op school.

Een kleine update van mijn kant.

Het blad

Het eikenblad dwarrelde
voortbewogen door de wind
omgeven door geuren
en genietend als een kind

Eerst groen en fris
danste het omhoog
toen viel het naar benee
en werd het bruin en droog

Nu ligt het te midden
van al zijn oude vrinden
net zo bruin en droog
en kan zichzelf niet vinden

Frankrijk

Een kleine impressie.

De ezels die ons gezelschap hielden op de camping in Cherreuix, in Bretagne. Poncho en Ponpon.

De zonsondergang bij hetzelfde stadje. Bij de zee, die drie kwartier lopen bij het begin van het strand vandaan was.

Het uitzicht op het strand bij de camping van Omaha Beach in Normandie. Ja, dat van D-Day. De zon scheen, maar op de foto ziet het er maar donker uit.

De strandwandeling die een steenwandeling werd. Op de achtergrond zie je een pier, daar kwamen we vandaan. We liepen naar de rots op de vorige foto...

...die ontzettend ver en hoog bleek te zijn. Rechts onder staat mijn lieftallige broer. Dat stipje ja. Ik heb er maar een cirkeltje omheen gezet.

De zonsopgang. Need I say more?

Het was geweldig.