School en jeWelste

Ik ben student! Geloof het of niet. Ik volg een HBO-opleiding Engels. Dat is een docentenopleiding, en dat is jammer, want dat hoeft niet zo van mij. Maar het is superleuk, en leuk, en leuk. Ik dacht dat ik achter zou lopen, door die maanden zonder school van me, maar het valt me allemaal heel erg mee, en het gaat goed. Een zeven voor mijn eerste mid-term vind ik redelijk bemoedigend, vooral als je weet dat meer dan de helft van de klas een onvoldoende had.
Maar nu is het herfstvakantie, en dat is ook fijn.

Ik ben trouwens helemaal fan van jeWelste, een band waarvan een zekere Martin van der Starre de zanger is. Ik ben pas naar twee optredens geweest maar werd bij het eerste al herkend, dus doe toch iets goed!! Ik ben fan. Ha! Ik was wel eerder fan, maar van dingen als musicalsterren uit de jaren 70 enzo. Maar nu! Van iets tastbaars en dichtbijs. (Dat is geen woord, dat weet ik ook wel.) (En echt niet alleen van Martin, maar zeer zeker ook van Kenneth en Guido en Remco en Jurrian) Komt allen naar optredens van jeWelste! (roep ik, als fan)

Andreas

Mensen vragen of ik hem nog mis. Of het nog pijn doet. Of ik vaak aan hem denk. Ik mis hem, denk aan hem, en soms doet dat pijn. En dan kan het nog zo lang geleden zijn allemaal, stiekem is het nog steeds mei 2005. Want beseffen dat het al zolang geleden is allemaal, dat kan niet. Dat wil ik niet. Ik mis hem als ik door Amsterdam struin. Ik mis hem als ik een film zie waarover ik zijn mening wil weten. Ik mis hem als ik wat wil schrijven en het niet lukt. Dat gebeurt me steeds vaker.
Ik zie hem in iedereen en niemand. Ik kom hem tegen in de metro, en in het winkelcentrum. En altijd is hij het niet, en altijd denk ik dat hij het is. Idioot he.

Niemand heeft ooit zo'n impact op mijn leven gehad.
En en. Hij is dood.

Maar toch kan ik gelukkig zijn.
Idioot he.