Ik ben iemand die zegt:
Vrienden zijn de mensen die je midden in de nacht kunt bellen, en ook belt. De mensen die meteen naar je toe komen, of die naar jou toe komen, als ze alleen al het vermoeden hebben dat het niet helemaal goed gaat. De mensen met wie je niet alleen vreselijk kunt lachen, maar af en toe ook vreselijk bij moet kunnen huilen.
Tegen vrienden zeg ik:
Kom maar. Bel me, als het niet lekker gaat. Kom naar mijn huis, of zal ik naar het jouwe komen? Zullen we eerst samen vreselijk hard huilen, en dan volgende week er heel hard om lachen? Ik doe voor jou wat jij voor mij zou doen, en andersom.
S. belde me zaterdagnacht. Hij kwam naar mijn huis. Wij brachten hem naar zijn oma, omdat hij niet terug naar huis kon. Ik huilde om hem.
Hij zou me zondag bellen. Hij belde niet. Ik belde, drie keer. Ik stuurde hem een sms. Ik was bezorgd. Ik huilde om hem.
Hij belde me zondagavond. Zei dat ik had gebeld, dus dat hij maar terugbelde. Snapte niet waar ik me zo druk om had gemaakt, hij was de hele dag in Rotterdam geweest, en had mijn telefoonnummer niet bij zich gehad. Ik zei dat ik het raar vond om niet te bellen, als je wxe9l midden in de nacht ergens aan klopt, vervolgens weg wordt gebracht, en er gevraagd wordt of je nog belt de volgende dag.
Hij zei dat hij dit er niet ook nog eens bij kon hebben in zijn hoofd.
En mxedjn hoofd dan?
Waarom kan mijn hoofd zo iemand niet met rust laten? Waarom ben ik zo moe door het me drukmaken om hem, als hij er zo nonchalant over doet? Ik heb in de afgelopen dagen om hem gehuild, op hem gescholden, en ben vooral erg ongerust geweest.
Mijn hoofd weet dat het nu klaar is, dat als hij doet zoals hij doet, het niet de moeite waard is om ongerust te zijn. Mijn hoofd weet dat als hij zichzelf iets aan wil doen, hij dat toch wel doet, of ik nou aardig tegen hem ben of niet. Mijn hoofd vraagt: is dit nou een vriend?
Maar mijn hart.
