Celebrities pledge...

Het is goed

<!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Cambria Math"; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-unhide:no; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; line-height:14.0pt; mso-pagination:widow-orphan; tab-stops:17.0pt 34.0pt 51.05pt; font-size:12.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-language:EN-US;}.MsoChpDefault {mso-style-type:export-only; mso-default-props:yes; font-size:10.0pt; mso-ansi-font-size:10.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt;}@page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:70.85pt 70.85pt 70.85pt 70.85pt; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;}div.Section1 {page:Section1;}-->

Twee jaar geleden paste ik op het huis van tante San. Eenprachtig groot eng huis. Met geluiden die ik niet kende, een lichtval die ikniet kende, poezen die ik niet kende, maar vooral, een huisvullende Andreas,die ik goed kende. Op ieder plekje van het huis was het verdriet om zijn doodvoelbaar. De badkamer, waarin het allemaal begonnen was. De slaapkamer, waarinzoveel geluk, maar ook zoveel eenzaamheid voelbaar was. De keuken waarin hijgegeten had. De woonkamer, waar hij elke dag vanaf meerdere plekken op hetdressoir me gadesloeg. Kortom, geweldig huis, maar emotioneel een hele heftigeervaring. Nu, twee jaar later, pas ik op het nieuwe huis van tante San. Eendonkerder, kleiner huis, in het centrum van Amsterdam. Slechts xe9xe9n foto vanAndreas heb ik tot nu toe gezien, in de boekenkast. Eerst zocht ik nog naar derest, maar het is goed, zo zonder de rest.

 

Vannacht heb ik er geslapen. Er waren onbekende geluiden,een onbekende lichtval, onbekende geuren. Maar de poes (eentje nog maar..)kende ik nog. En zodra ik mijn ogen dicht deed sliep ik. Dat heb ik nooit. Alhelemaal niet om kwart over tien x92s avonds. x92s Nachts werd ik een paar keerwakker. Maar elke keer spoelde er een golf van tevredenheid over me heen,waardoor ik al snel weer sliep. Al dat verdriet dat vorige keer zo duidelijkvoelbaar was, was niet langer overheersend. En veel meer dan in het vorigehuis, had ik het gevoel dat Andreas er constant was. En dat het goed was.

 

Dus ik geniet, ben gelukkig en zit voorlopig veel inAmsterdam, helemaal tevreden.

Coming back

Hoi lieve verdwaalde lezers,

Lang geleden, vorig jaar ergens schreef ik mijn laatste stukje. Over de toekomstige (volgende week al!) president van de USA. Daarna ben ik lang verstopt geweest tussen sneeuwvlokken, (in november! Belachelijk. Dat soort dingen horen thuis in maart en april) in schoolwerk (echt waar, echt. Goed he?) in bed (dat mag in de kerstvakantie) op het werk (dat mag met leuke collega's) en tussen het riet van de sloot achter het huis. Op het bevroren water, zeg maar. Dat nu niet meer bevroren is. Anyhow, dit log was zo langzamerhand niet alleen dood meer, maar ook begraven. Dus pakte ik een schep, en zie hier! Een nieuw jaar, een nieuwe start. Daar hoort ook een make-over bij, maar die komt nog wel. Echt.

Adinda