Bijna twee jaar geleden ontmoette ik mijn lief. Hij was toen nog de lief van een ander en huisgenoot van vriend S. Hij kwam binnen, stelde zich voor, en ik smolt. Ik geloofde niet echt in liefde op het eerste gezicht, begon al te twijfelen of liefde xfcberhaupt bestond of dat liefde verzonnen was om commercixeble redenen. Maar goed, ik zag hem, werd in xe9xe9n klap verliefd en dacht: shit. Want hij had dus een ander. En daar kom ik dan niet aan hxe8. Want zo ben ik niet.
Februari 2009. Het hondje van S. had puppy's gekregen. Ik zou xe9xe9n van die puppy's krijgen, en ik wilde die eerste weken natuurlijk helemaal mee maken. Dus ik kwam vrijwel dagelijks bij S. (en huisgenoot!) over de vloer. Daar begreep ik dat van die ander geen sprake meer was. Toen ging alles ineens in sneltreinvaart. We gingen met z'n allen wat drinken, ik kwam filmpjes kijken, bleef eten en toen ineens sprak ik zomaar met mijn toekomstige lief af zonder S. er bij. Van te voren trillen als een rietje van de zenuwen, maar als we samen waren voelde het vertrouwd. Op een nacht vielen we in slaap op de bank, verplaatsten naar zijn bed en sliepen (ja, sliepen) daar verder.
Wat was ik verliefd. Hoteldebotel onzeker verslaafd verward vastklampen. Alles was hier en nu en vooral gelukkig zijn zolang het duurt.
Nu zijn we een jaar 'samen'. We wonen samen. We kijken samen naar de toekomst. Gister dacht en zei ik voor het eerst: wij gaan samen oud worden. Nog steeds hier en nu en vooral gelukkig zijn, en dat het lang duurt. Ik hou van ons, samen.
