Maanden geleden klaagde ik tegen mijn lief dat ik zo graag eens niet moe wilde zijn. Of wel moe, maar niet na een dag op de bank. Niet moe van ziekzijn, van pijn, van stemmingswisselingen. Niet moe van mezelf, moe van de situatie. Gewoon een keertje moe op de bank ploffen met een voldaan gevoel. Dat leek me zo lekker.
De afgelopen weken heb ik lange dagen gemaakt. De week naar Het Grote Project toe heb ik een dubbele werkweek gemaakt. En ik was niet de enige, mijn collega's met mij. Maar ik dus ook! Ik ook. Want ik kon dat. Ik kan mijn lijf dwingen mee te werken. Dwingen niet ziek te zijn. En in de laatste week van augustus lukte me dat een week lang. Het Grote Project was geslaagd, ons team was top, en ik was, nee ben, zo verdomd trots op mezelf.
Maar nu ben ik moe. Moe met een diepe zucht en zware ledematen. Moe met trillende stem en huilbuien. Niet-kunnen-denken-moe. Lam-op-de-bank-moe. Niet lekker moe. Daar ben ik voorbij geschoten. Maar het is zo fijn op deze manier moe te zijn. Ik heb dingen gedaan, véél dingen gedaan. Mijn lijf en ik hebben dat mooi wel geflikt. Nu kan ik af en toe niet eten omdat me dat teveel energie kost. Mijn lijf doet pijn van moe-heid. Het fietsen naar mijn stage duurt bijna twee keer zo lang als normaal. En ik ben zo verdomd trots op mezelf.
Volgende week ga ik met mijn lief op vakantie. Dat heb ik zo ontzettend verdiend.
Lekker.
