Taart

Vandaag ben ik te moe om een taart te bakken. Gister was ik ook te moe. En dat terwijl ik zo graag een taart wilde bakken, want vandaag is mijn moeder jarig.

En mijn moeder verdient een taart. Maar vandaag ben ik te moe voor een taart. Dus straks ga ik naar haar toe, met the next best thing.

Dromen die uitkomen

Daarnet werd ik wakker naast mijn lief. Dat gebeurt natuurlijk vaker, maar omdat hij er ook vaak níet is als ik wakker word, blijft het bijzonder. Drie jaar geleden was ik zo verschrikkelijk verliefd op hem. En ik was wel vaker verschrikkelijk verliefd geweest, maar dit was de keer dat ik besloot dat het niet zomaar over moest gaan.

Ik vroeg aan mijn lief of hij dit had gedacht, drie jaar geleden. Dat we samen zouden zijn en van elkaar zouden houden. Dat we naast elkaar wakker zouden worden. Dat we samen een huis zouden kopen. Soms, als je er voor werkt, en alles komt bij elkaar met een flinke portie liefde, lijkt het allemaal te kloppen. Lijkt alles goed te zijn. Voelt het alsof ik droom.

Chronisch ziek

Soms merk ik opeens zo heel erg dat ik chronisch ziek ben. Niet alleen als ik huil van de pijn, of verkrampt op de bank lig. Maar juist op die momenten dat alles fijn zou kunnen zijn. Het bank-en-vloer-koop-avontuur heeft me zo verschrikkelijk veel gekost. Ziek van moeheid stortte ik die avond in mijn bed. De volgende dag kozen we een kast uit. Weer winkel in, winkel uit. Na elke winkel even stilstaan en voelen. Kan ik er nog één in? Red ik dat? En dan red ik dat.

Tot ik die winkel uitkom en merk dat het teveel was. Tot ik in de auto pijn in mijn hele lijf heb omdat ik teveel heb gedaan. Tot ik ga snauwen tegen mijn lief zonder enkele reden. Tot ik mijn bed niet uit kan komen de volgende dag.

Sinds een paar maanden ga ik regelmatig naar een osteopaat. Sindsdien zijn er heel af en toe dagen zonder pijn. Regelmatig zijn er dagen met weinig pijn. Maar nu realiseer ik me dat mijn ziekzijn niet alleen die pijn is. Dat is een groot gedeelte, een belangrijke reden van mijn moeheid en machteloosheid. Maar ook zonder pijn werkt mijn lijf niet goed. Ook zonder pijn heb ik weinig energie en kan ik me lastig concentreren.
En dan realiseer ik me dat dit blijft, misschien wel altijd. Zelfs als ik niet teveel heb gedaan, zelfs als ik geen pijn heb, zullen er dagen zijn waarop ik mijn bed niet uit kan komen.

En dan merk ik opeens zo heel erg dat ik chronisch ziek ben.

Like

Ik dacht, dat is leuk, en laagdrempelig, zo'n 'like'-knop onderaan mijn berichten. Maar. Ik kan dus niet zien wie er op 'like' geklikt heeft. Vet jammer.

Een goed begin..

Gisteren kochten we een bank en een vloer. Na afgelopen tijd op honderden banken te hebben gezeten vonden we er nu eindelijk één die we alle twee heel fijn vonden zitten en er ook nog leuk uit vonden zien. Hij was alleen dubbel zo duur als de prijs die we hadden bedacht voor een bank. Nadat een jonge verkoper ons al meerdere keren had geprobeerd over te halen door de prijs te laten zakken en te vragen "zal ik hem dan maar inpakken?" vroeg hij wanneer we er niet over na zouden hoeven denken. Wij gaven ons bedrag, hij zei dat ze sowieso niet zó laag konden gaan, maar dat hij zou proberen in de buurt te komen. Uiteindelijk zouden we de bank voor 100 euro meer dan ons uiterlijke bedrag mee kunnen nemen.

Na een hoop wikken en wegen (we zaten er serieus nog twee uur nadat hij de bank voor dat bedrag had aangeboden), kwamen we tot de volgende conclusie. Als mijn lief thuis is, zit hij op zijn bureaustoel, op de bank, of ligt hij in bed. Ik doe regelmatig mijn middagdutje op de bank. We willen er dus alle twee heel lekker op kunnen liggen/hangen. De bank mag niet te zacht zijn, maar ook niet te hard. Ik vond het belangrijk dat gasten er ook op konden zitten, zonder dat ze zich ongemakkelijk voelen. Deze bank voldeed aan al die punten. Dat was die honderd euro wel waard.

Deze bank, zonder het middelste zitgedeelte. In het antraciet.

Daarna reden we langs een kleine parket/laminaat zaak. Binnen drie kwartier hadden we de aanbetaling voor onze nieuwe vloer gedaan. Zo kan het dus ook.

Sleutel

En nou lijkt het toch allemaal écht te gaan gebeuren.. Op 9 maart, wanneer mijn lief en ik drie jaar samen zijn, krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. 

Casino

Gisteren ben ik voor het eerst in een casino geweest. Holland Casino, om precies te zijn. Ik wist van te voren niet zo goed wat ik me er bij kon voorstellen, de enige casino's die ik ken zijn die van televisie. Ik verbaasde mezelf door de apparaten leuker te vinden dan de kaartspelen en de roulette. Het voelt zo stom, als je denkt ik gooi er nog twee muntjes in, maar er vervolgens nóg 2 ingooit, want je weet maar nooit..

Uiteindelijk heb ik de entreeprijs teruggewonnen en ging ik dus met net zoveel geld naar buiten als ik naar binnen was gegaan. Het was een leuk avondje uit, maar ik weet het niet hoor.. Het was nu leuk dat ik geld heb gewonnen met iets compleet onzinnigs doen, maar voor hetzelfde geld was ik al mijn geld kwijt geweest aan dat onzinnige.. En dat het écht niet uitmaakt wat je doet, je moet gewoon mazzel hebben..

Het was hoe dan ook gezellig, het gezelschap was goed, maar qua nuttig tijdverdrijf staat een casino laag op mijn lijstje. Maar misschien ben ik nu wel te kritisch, omdat we de laatste tram (00:23) gemist hadden waardoor we de één na laatste trein (00:36) misten en we lang moesten wachten op de laatste (01:36) die er vervolgens bijna drie kwartier over deed waardoor ik pas laat (02:40) in bed lag. Dat is zo'n drie uur na mijn normale bedtijd in het weekend. Bovendien had ik laarzen met 9cm hakken aan gehad. Dat doe ik dus echt niet meer. Behalve mijn pijnlijke buik en moede hoofd heb ik nu ook last van voeten, benen, heupen, en rug. Dus mocht ik ooit nog een keer een casino bezoeken, dan met stevige laarzen en een ov-planning op zak!


(Pff dit logje perste ik eruit want ik wil m'n log wel een béétje bijhouden..)