Ik heb de tijd van mijn leven.
Ik vlieg door de jungle, rijd op een olifant, slaap in de bussen, sleep met mijn backpack, lees tientallen boeken, kijk naar de mensen, inhaleer de bizarre hoeveelheid aan geuren, luister naar de taal, plan van alles maar vooral veel van niks, slaap in vieze bedden, douche met koud water, eet bij kraampjes langs de weg, lunch met fruit, drink liters water en vruchtensap, geniet van het feit dat ik kan doen wat ik wil, ontmoet mooie mensen, herken voor het eerst in drie jaar mijzelf in mij, ben verliefd op Thailand.
Thailand leert me dat ik heel goed alleen kan zijn. Thailand leert me dat ik heel goed heel gelukkig kan zijn, en dat het ok is om af en toe verdrietig te zijn. Thailand laat me zien dat ik heel goed sterk kan zijn in mijn eentje, en Thailand zorgt ervoor dat ik oprecht trots ben op mijzelf en wie ik ben.
Ik heb de tijd van mijn leven. Toch heb ik nooit zó verlangd naar samen zijn met mijn lief.
Maar misschien juist omdát.
Ik denk juist omdat.
En dat maakt me zo mogelijk nóg gelukkiger.
