Ik heb al een paar keer tegen mensen in mijn omgeving gezegd dat ik me niet kan voorstellen hoe mijn leven er over een week of 4 uitziet. Werk ik nog? Is mijn lijf al sterker? Zal ik uitgeput zijn of juist steeds meer energie krijgen?
Een vriendin zei: je zal het nu niet denken maar je gaat nog terug willen naar je leventje nu!
Ik begreep dat ze het vooral over werk had, niet over de revalidatie want wat dat betreft hoop ik toch echt niet terug te willen naar de staat waarin ik nu ben, en me alleen maar sterker te gaan voelen (mentaal en fysiek!).
En ze heeft gelijk: ik denk nu niet dat ik terug zal willen naar mijn leventje nu. Buiten dat "leventje" in mijn oren klinkt alsof ik in mijn handen mag knijpen met hoe mijn leven is (luizenleventje? Relaxte leventje?) hoop ik dat ik nóóit meer in een situatie kom waarbij ik ongewild al een jaar zonder werk zit.
Ik begrijp wel dat de vriendin bedoelt dat ik zal verlangen naar vrije tijd, rustige dagen, mijn lief veel zien. En ik weet ook dat ik daarnaar ga verlangen. Maar terug willen naar mijn "leventje" nu? Dagelijks solliciteren naar functies ver onder mijn niveau, net zo vaak afgewezen worden, me schuldig voelen als ik zit te 'niksen', geen vast ritme hebben, de onzekerheid, geen geld hebben, me nutteloos voelen... Nee.
Ik ben me er van bewust dat mijn leven (veel) slechter zou kunnen zijn. Ik ben gelukkig, met mijn lief, mijn huis, mijn hondje, mijn familie, met het feit dat ik niet zieker ben dan ik ben. Ik ben rijk. En ik hoop dat dat nooit verandert.
Maar ik hoop dat ik met dit baantje, al is het tijdelijk, maar vooral met de revalidatie, ervoor gezorgd heb dat mijn leven verandert. Ik hoop dat ik niet terug zal willen naar mijn leventje nu.
