Wie is dat??

Dat is Dindin.

In volle glorie.

Let the show begin!

er wordt

gebonkt in mijn hoofd
gedanst in mijn buik
gestoken in mijn keel

ik ben gemiddeld xe9xe9n keer per maand ziek.
De afgelopen tijd ging het beter, ik trok niet langer elk virus naar me toe als een magneet, ik genoot van het niet-ziek-zijn.

Maar nu is het weer zover. Alles draait en prikt en bonst.

Ik ben het ziek zijn zat.

Dindin

is moe.

---

klote

- jup.....

.....klote.

Chatting sessions

I was nervous. Finally after all these months I'd meet the guy I've been chatting with all the time, Michael. We would meet in "Starshine", the town's cinema. I checked myself in a shop's window. I looked pretty good. With taking a deep breath I entered the cinema. While I was searching for a young boy with a white rose, something caught my attention. Close to the stairs there was a little group of people, standing in a circle. I went over there, curious as I was. On the ground, in the middle of the circle, there was a boy. He didn't look like he was alive. Next to him laid a white rose.

Quickly I stepped back. This must be Michael! I almost tripped. Then someone grabbed me by the arm. "You'd better get out of here", said a voice calmly. I turned my head to see who had talked to me. I saw a boy, about 19 years old. We went outside, the boy was still holding my arm. "You almost passed away back there, did you know that boy?" he asked. "Well... Yes... no, I didn't really." "What do you mean?" He laughed, but he wasn't laughing at me, it was a warm, relaxing laugh, as if he wanted to tell me everything would be all right now. "Eh, I had an appointment with him", I told the boy, "but I had never seen him before." "How do you know than that it's indeed the boy you had the appointment with?" he asked while he leaded me to a seat in the park. All of the sudden I felt I needed to know what his name was. "I'm sorry, but what's your name again?" I asked. Again he laughed. "My name is Mike. Did that white rose had something to do with your appointment Ivy?" Thankful for him to understand I smiled at him, and told him that the rose was something to recognise Michael by. I never noticed he had mentioned my name before I did.

Inspector Phenix stood next to the body, and picked up the rose. "Oh my god," he said. He turned to his partner. "There's another one. We must have missed him. We must handle quick." His partner, officer Sathy nodded and went back to the house from where they've been watching the cinema. This time he couldn't escape, they've been following him for months. As Sathy alarmed the station she watched the tracer. He was in the park, following his plan exactly. After he had calmed the girl down he would take her to his home and kill her, probably raping her first. The station gave Sathy a number, she wrote it down.

Mike laid his arm upon my shoulder and asked if everything was all right now. I felt so save with him, so... loved. I nodded and smiled. Suddenly I heard my phone ring. Mike seemed to be alarmed and when I wanted to pick up the phone he yelled at me not to. Frightened I put down the phone and asked him what was wrong. "Don't pick up," he whispered. "It can be the guy who killed Michael". That thought hadn't crossed my mind yet. Suddenly I felt cold and scared. But there was Mike. He gave me a big hug and said everything would be all right now. "You can come with me," he said. "At my place you'd be safe."

Sathy was disappointed, probably Mike had told the girl not to pick up the phone, cause she hadn't answered. Then she saw the blue spot on the tracer, which meant Inspector Phenix, was almost at the target.

Mike turned his head. Suddenly he realised he must've been followed, across the street there was a cop. He freaked out and tried to take the girl with him. Everything had gone so well! He was good! He had been chatting with her for months, he had made sure they had a date, killed a guy, laid the rose next to him, he had took the girl... He had to kill her now! He took his knife and held it to her chin. Then, before he could do anything else, he heard a gunshot, and Ivy screamed. He wanted to run away but he couldn't move anymore. He looked down at his chest, and realised he was never to move again. Slowly he slipped of the seat and fell on the grass, the last thing he would ever feel.

Written by: Dindin

Thriller

De opdracht: schrijf een thriller van minimaal 300 woorden, in het Engels.

Jah, daar zat ik dan. Dat Engels was geen probleem, dat ging wel lukken. Maar een thriller..? Hmm... Na een tijd er goed over te hebben nagedacht en het probleem te hebben voorgelegd aan mijn vader, besloot ik dat ik een begin kon wagen. Ik had twee alinea's, 400 woorden, maar... het verhaal was nog niet af. En mijn inspiratie verdwenen.

Even pauze.

Hm... ik kan best even op msn... 5 minuutjes maar...
Ik heb het!!!

Zonder verder te aarzelen schreef ik verder, tot de laatste punt gezet was.

Wat MSN er mee te maken heeft?

De naam van mijn thriller:

"Chatting sessions"

Wat een weer weer

Na het mooie lenteweer van afgelopen woensdag kreeg ik hoop op meer van dat soort dagen. Helaas is mijn hoop geen werkelijkheid geworden. Het stormt buiten!

Toen ik klein was (ja ik weet het, dat ben ik nog steeds, maar ik bedoel nxf3g kleiner:P) keek ik dan altijd uit het raam naar wat de wind aanrichtte. Dan deed ik mijn ogen dicht en verbeeldde me dat als ik ze weer open deed de zon gewoon scheen en het warm was, zodat ik buiten kon spelen. Tot mijn verdriet werkte dit nooit. Vaak zong ik dan liedjes die ik kende over storm en regen en wind.

Als mijn repertoire was afgewerkt draaide ik me weg van het raam. Ik nestelde me tegen de verwarming en las een boek, verdween in mijn eigen wereld. Ik had geen weet van de wereld om me heen, ik leefde tussen prinsen en prinsessen, heksen, dwergen en reuzen. Ik kwam pas te voorschijn als mijn boek gelezen was, en dan was ik alweer vergeten waarom ik niet buiten kon spelen...

Vandaag

is er een deur tegen mijn neus gelopen!

Geen aardige deur was dat..

Dans!

Het podium is donker. De zaal is echter niet onrustig, vol spanning wacht het publiek op wat komen gaat. Dan gaat het licht aan. Vanuit het midden van het podium zie ik de verwachtingsvolle gezichten. Voorin, ietwat naar rechts, zit mijn familie. Dan begint de muziek, gezichten vervagen. Met mijn hoofd in de muziek beweeg ik mee op de melodie. Alles wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, waar ik hard voor heb gewerkt, kan ik nu toepassen. De muziek gaat sneller, word luider. Ik ga sneller, beheers mijn benen perfect. De muziek komt tot einde, net als mijn dans. Ik buig, de lichten gaan uit. Even is het stil. Dan barst er een daverend applaus los. Mensen roepen om meer, hebben nog nooit zoiets gezien.

Maar toen ging de wekker. Nog even had ik het gevoel een geweldige avond achter de rug hebben gehad, mijn dans was perfect geweest.

Helaas. Niet meer dan faam voor een nacht..

ingenesteld

in een warme deken
geen zuchtje kou
komt door mijn schild

dan wordt de deken
langzaam opgelicht
kou sluipt door kieren naar binnen

de warmte
veranderd in kou
zonder waarschuwing vooraf

---

druppels reizen langs mijn haren
mijn nek
mijn rug
mijn benen

druppels maken sporen op mijn schouder
mijn arm
mijn hand
mijn vingers

opgeheven hoofd
handen dragen water
gedachten verbannen
verheven boven al

een godin
omgeven door parels

One day I'll fly away

Eens op een dag
ga ik heel ver weg vliegen
over velden en zeexebn en bossen
en meren en heiden en vulkanen
en dan zie ik de hele wereld
en dan ben ik tevreden

dan keer ik met de zachte ruis van m'n vleugels terug naar ons kikkerlandje
en daar blijf ik een tijdje
en dan besluit ik dat ik daar toch niet op m'n plek ben

en dan vlieg ik weer weg
one day
naar Griekenland
en dan ga ik daar een restaurantje beginnen
maar daar krijg ik ook genoeg van

dus dan vlieg ik naar Nieuw-Zeeland
ga ik een film opnemen

en dan als ik daar genoeg van heb
dan vlieg ik heel lang
tot ik in het land van de vliegende mensen kom
en de vliegende mensen zijn allemaal heel ongelukkig
dus dan maak ik ze vrolijk
en dan ga ik weer verder vliegen

maar dan wordt ik moe
heel moe
en langzaam stort ik neer

boem

De oven

was heet.

En nu heb ik een brandblaar...:(

Op straat

Vier meisjes. Ze lopen in elkaar gehaakt vrolijk te praten, op weg naar het xe9xe9n of ander. Misschien komen ze van een feest, ze hebben duidelijk veel tijd aan hun haar en kleding besteed. Ze lachen en maken veel lawaai, midden in de nacht. Dan komen ze bij een splitsing. Er wordt geknuffeld. Exe9n van de meisjes slaat linksaf. De rest gaat naar rechts. Het ene meisje kan ik blijven volgen vanuit mijn raam.
Ze loopt langzaam en kijkt af en toe om naar haar vriendinnen, wachtend tot er xe9xe9n zegt dat ze wel meeloopt. Dit schijnt echter niet te gebeuren. Het meisje staat even stil, pakt haar telefoon, maar lijkt zich dan te bedenken. De telefoon gaat terug in haar tasje en het meisje loopt verder.

grrr

Is het eindelijk weekend.

Wxedl ik een keer wat lekkers.

Hebben we niks in huis!!!:(

Soms

of eigenlijk best vaak, ben ik zo stom!! Voor morgen heb ik mijn CJP-pas nodig, om achteraf naar een tentoonstelling te kunnen. Dit heb ik gister te horen gekregen maar daar denk ik nu net pas aan. Dit zou nog niet zo'n probleem zijn als ik de pas niet kwijt was geweest. Maar dat ben ik dus wel.

En dat heb ik met ALLES. Ik denk overal gewoon pas te laat aan, doe alles op het laatste moment. Ik kan mezelf wel voor mn kop slaan! Nu is mijn moeder boos (en terecht). Ik weet niet hoe ik het voor morgen op moet lossen..

Af en toe geloof ik gewoon echt niet dat ik al bijna zestien ben. Op die leeftijd hoor je dit soort dingen toch te kunnen regelen? Dingen bij te kunnen houden, kunnen plannen, een plek voor alles hebben zodat niks kwijt raakt? Als ik nou morgen die pas nog niet heb hoe los ik dat dan in hemelsnaam op? Domme ik. Stomme ik. Ik ga die pas maar zoeken, maar heb niet veel hoop...

Hogeschool van Amsterdam

Daar ga ik heen. Morgen. Gewoon om te kijken. Een idee van school, als voorbereiding op onze verdere schoolloopbaan. Joepie. Ikzelf ga naar de afdeling Reclame- Marketing- en Communicatiemanagement. Ik weet niet precies wat dat inhoudt maar daar zal ik dan wel achter komen.

Ik wil iets met reclame doen. Misschien. Of met Journalistiek, dan richting fotografie. Of.. sociaal pedagogische hulpverlening. Ik weet het nog niet. Ik ga morgen naar de Hogeschool van Amsterdam. Als voorproefje op mijn toekomst. Ben benieuwd.

Gevoel

Love can be a many splendored thing
Can't deny the joy it brings
A dozen roses, diamond rings
Dreams for sale and fairy tales
It'll make you hear a symphony
And you just want the world to see
But like a drug that makes you blind
It'll fool ya every time

The trouble with love is
It can tear you up inside
Make your heart believe a lie
It's stronger than your pride
The trouble with love is
It doesn't care how fast you fall
And you can't refuse the call
See you've got no say at all

(Kelly Clarkson)

Alsof ik in de spiegel kijk en mijn binnenkant zie.

Dinsdag

Zou het aan het weer liggen?
Aan het feit dat ik een lange schooldag heb gehad?
Of misschien omdat de vakantie voor bij is?
Of omdat ik eigenlijk gewoon een heel saai leven leid?

Waarom dan ook
Hoe dan ook

Vandaag inspiratieloos.

Voornemen

Mijn voornemen is:
Niet meer verliefd zijn.

Het kost veel energie en slokt mijn tijd op. (Waar is mn vakantie gebleven?!:?) Ook ben ik er nog steeds vast van overtuigd dat ik hem leuker vind dan hij mij (wat jullie ook zeggen). Dus. Dat is mijn voornemen voor de rest van de week. Zorgen dat ik niet meer verliefd op Y. ben.

Ik begin nu.

....

NU!!

......

ehm... NU!!!!!

........

*zucht*...

Ik ben nooit goed geweest in me aan voornemens houden..

Vandaag

is school weer begonnen na een weekje vrij.

Ik ben toe aan vakantie.

Betrapt

door een klasgenootje. Via via via kwam ze op deze site terecht. Nu weet ze ALLES. En ze weet wie Y. is. En ik dacht nog wel dat ik dat zo goed kon verbergen!:?:( Maar niet dus. "Ik ben wel niet zo slim, maar ook niet blind.." Dat zei ze. Oeps.

Maar.. ze heeft belooft aan verder niemand te vertellen hoe of wat. Nu weet ik niet of ik haar op haar woord kan vertrouwen, maar daar zal ik dan maar van uit gaan. Toch voel ik me op de xe9xe9n of andere manier.. gebonden? Ik schrijf minder los.. met meer moeite dan normaal.. Maar ik zal proberen te vergeten dat er een klasgenote meeleest, mijn best weer doen op mijn logs.. lekker anoniem.

---

Met nieuwe batterijen in de Mooie Digitale Camera ging ik weer op pad.

Dit zijn echt de coolste schaduwen ooit:P:

Deze mevrouw zie ik altijd als ik aan het lopen ben in het park. Vaak is ze heel chagrijnig. Maar ze is wel erg klein. En alleen.

Grootmoeder Wilg:

Dus. Mijn avontuur van vandaag.

Sinds kort

hebben wij thuis een digitale camera. Vol goede moed ging ik met de camera in de aanslag met de hond op pad. Na een tijd dacht ik 'Als ik nou eerst een oefen-foto maak kan ik daarna een goede-foto maken, die ik dan op mijn log kan zetten.'

Dus ik bedacht dat een mooie foto van de hond geen kwaad kon, nam de foto en ging op zoek naar een nieuw slachtoffer. Toen ik het perfecte beeld had gecreeerd (ik stond in een benauwde positie met de camera gericht op een schitterende vogel. Dit zou het worden, ik voelde het. De Perfecte Foto voor op m'n log) drukte ik de Foto-Maak-Knop in. Vol verwachting keek ik naar het scherm.

De Perfecte Foto bleef echter uit. Ik drukte nogmaals, ietsje harder nu, misschien zou dat helpen. Weer bleef het Perfecte Beeld uit. Ik raakte nu ietwat gefrustreerd, ik kreeg kramp in mijn been en de vogel had zn kop al gedraaid, gespitst op een beweging waarna hij waarschijnlijk er vandoor zou gaan. De batterij was leeg. De batterij van de Super Mooie Digitale Camera had het begeven. Teleurgesteld bekeek ik de Oefen-Foto nog eens. Ach ja. Tenminste xedets voor op mn log. En het resultaat mag er wezen..

Bowlen

is altijd xe9xe9n van de sporten geweest waar ik geen bal van kon. De lachwekkendste taferelen kon je verwachten als je met met mij ging bowlen. Ook kon je er van uit gaan dat je ging winnen, bij mijn charmante worpen ging er geen kegel om. Toch trok het bowlen me wel altijd, ik ben altijd meegegaan als ik werd gevraagd.

Zo ook vanavond. In de loop der tijd is mijn techniek veranderd. Was het eerst de bal nog nakijken en hopen dat hij stiekem toch een kegel ging raken als ik heel hard hoopte, nu draai ik me om zodra ik de bal heb gegooid. Vanavond echter, toen ik de volgende bal voor de volgende worp al in mijn handen had, zag ik tot mijn grote verbazing dat er geen kegel meer overeind stond. "WAT??" dacht ik. Maar toen overtuigde ik mezelf er van dat het toeval was, dat ik mazzel had, gewoon een foutje van die bal. Het ging echter elke beurt opnieuw goed. Natuurlijk kreeg ik niet elke keer alle kegels om, maar toch nog best wel vaak.

Uieindelijk ben ik een waardige 2e geworden, ik verloor met een paar punten van C. Toch hoefde mijn metgezellen niet teleurgesteld te zijn, er waren lachwekkende taferelen, waar ik verder niets over kwijt wil8). Was vanavond een geluksavond? Neeee ik ben gewoon GOED!8). En volgende keer win ik;).

Shoppen.. winkelen..

Dat hoor ik leuk te vinden. Tenminste, men gaat er van uit dat ik dat leuk vind. Ik ben immers een tiener. Ik hoor urenlang onvermoeibaar winkel in, winkel uit te kunnen gaan, pashokje in, pashokje uit. Maar het tegendeel is waar.. Na een uur of 2 winkel in, winkel uit, heb ik spierpijn, rugpijn, koppijn en heb absoluut geen zin meer om een leuke broek te zoeken.

Broeken zijn sowieso een crime voor me. Ik ben.. dun. Over het algemeen heb ik maat 34. Maar vaak is het zo dat mijn heupen te breed zijn voor 34, en ik dus een 36 pak. Helaas is het zo dat 36 van m'n kont afzakt, en ik dus weer niet de broek koop die ik juist wou hebben. Pas na een dozijn broeken vind ik er xe9xe9n die me perfect zit. Maar dan schijn ik nog niet klaar te zijn. Er moet nog een passend truitje op, en als het even kan ook leuke sieraden.

Maar goed, om op het onderwerp terug te komen, ik heb vanmiddag dus gewinkeld, met P. We hebben ontzettend veel plezier gehad, natuurlijk. Na een tijd broeken passen hadden we het allebei even gehad en hebben lang bij de McDonalds bij zitten komen en energie op te doen voor de komende uren.

Ik heb een hekel aan winkelen, shoppen, of hoe je het ook noemen wil. Ik heb overal spierpijn en ben moe. Maar ik ben geslaagd;). Ik heb weer genoeg kleding voor dit seizoen, ik hoef tenminste twee maanden geen winkel meer binnen. Niet dat het niet gezellig was, natuurlijk was dat het wel, en we hebben erg gelachen.. Kan ook niet anders als P. en ik in de buurt zijn;). Maar vrijwillig morgen weer gaan winkelen? Vraag me over een weekje nog maar eens.. Misschien, heel misschien, kan ik het dan opbrengen om nog een keer te gaan, als het belooft een gezellige dag te worden;).

Bijna zestien jaar

Vijftien jaar geleden, samen in de box.
Dertien jaar geleden, samen met mijn broertje.
Elf en een half jaar geleden, samen naar de kleuterklas.
Tien jaar geleden, samen leren lezen.
Bijna zeven jaar geleden, samen maar gescheiden.
Vier en een half jaar geleden, samen naar de Eerste Klas.
Twee jaar geleden, samen, maar ieder onze eigen weg.
Gisteren, samen leuk en lachen.

Na bijna zestien jaar
Zijn wij nog altijd bij elkaar
Je zit in mijn hart, dat is een feit.
Ik hou van jou, ik wil je niet kwijt!

Vandaag

Inspiratieloos
Lui
Geen zin
dus.