Ik

Dit is een logje over mij!
Over mij, mezelf en ik!

Ik voel me goed. Niet lichamelijk, ben weer ziekjes.
Maar geestelijk kan het niet beter. De laatste maand ben ik er achter gekomen wie mijn vrienden zijn. Ik heb er zelfs vrienden bijgekregen.

Woensdag of donderdag krijgen we de sleutel van het huis dat het onze gaat worden, dan kunnen we daar aan de slag. Allemaal een eigen kamer en een supergrote huiskamer.

Over twee weken en 1 nacht ben ik 16. Mijn kleine broertje A. wordt 1. Dubbel feest dus. En nu?

Nu ben ik gelukkig. Helemaal volslagen en compleet gelukkig. En dat ben ik lang niet geweest, als ik er aan terug denk.

Ik voel me goed. Ik ben gelukkig.

Freeeeeheeee Nelson Mandela!

Jaa das een stukje terug in de tijd dames en heren. Vandaag verveelde ik me. De afgelopen paar weken kon ik me haast niet vervelen, ik was druk bezig met een werkstuk over meneer Mandela. Wat een respect heb ik gekregen voor die man! Nu is het werkstuk af, uitgeprint en ingeleverd. Ik moet eerlijk zeggen, dit is de eerste keer dat ik met plezier aan een werkstuk werkte. De naam van mijn logje is natuurlijk uit het beroemde liedje "Free Nelson Mandela" en vond ik wel toepasselijk;)

Nelson Mandela. Ex-leider van het ANC, ex-gevangene, ex-president, strijder voor mensenrechten. Maar bovenal een man die houdt van zijn land en de bewoners en er ontzettend hard voor gevochten heeft, iets wat hij zal blijven doen tot hij niet meer kan.

Ik mis hem nu al:P

Dora!!!

Everybody come on, doe allemaal mee! Wees niet bang het lukt je, het wordt een heel leuk stukje? Waar gaan we heen? Naar de bergen! Waar gaan we heen?? Naar de bergen!!

Dus. Daar bestaat mijn tussenuur uit. Een R. die ademloos op de bank naar Dora kijkt en luistert en als het kan heel goed mee doet met de liedjes. In deze aflevering gaan Dora en haar aapje Boots naar twee bergen. Deze bergen waren eerst mensen maar door een hele enge tovenaar zijn ze in bergen veranderd. Alleen als je op de bergen gaat staan en "I love you" naar elkaar roept kan de betovering verbroken worden. R. roept dus heel hard mee en is heel blij als de bergbetovering verbroken is.

Ach ja. Verveling heerst.

Ode aan het broertje

In mijn armen ligt hij daar
met een glimlach op zijn mond
Zeg nou zelf, is het niet wonderbaar
dat in mijn hart ik nog meer liefde vond?

Liefde die zijn weg vond recht
naar mijn hart dat groter groeide
Hij werd op mijn schoot gelegd
liefde die als bloemen bloeide

Dat lieve lachende gezicht
Dat, ookal is het in zijn slaap
recht naar mij is gericht
waardoor ik hem aangaap

Hij is zo perfect
Zo mooi en volmaakt
Zo ontzettend direct
waardoor hij een ieder raakt

Lief klein jongetje
dat daar ligt op mijn schoot
Jij blijft mijn kleine broertje
al wordt je nog zo groot!

Voor Y., R. en A.

Lente

Fietsend in het park
de zon op mijn gezicht
s'avonds laat nog buiten
blij zijn met het lange licht

Fluitend tegen vogels
stralen waarin ik dans
liggend in het gras
met op mijn hoofd een bloemenkrans

Genieten met alles wat ik heb
Verdwijnen in een lenteweb
dat geweven is door warmte
geuren, lachen en geluk

Mijn eigen lente
kan niet meer stuk

Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?

Jaaaa daar ga ik morgen heen! Naar Hamelen! De musical;). De weg zal niet moeilijk te vinden zijn.

(zingt zachtjes voor zich uit... "Ach, ach rattenvanger..")

Sweet Sixteen

Vanavond. Pizza! Maar niet zomaar pizza. Pizza samen met F. Want F. wordt morgen 16. 16!!! Dus inplaats van het gebruikelijke geld dat ik haar geef, trakteer ik haar vanavond op een etentje. En zij wou graag pizza. Al zou er alleen nog maar aan de andere kant van de wereld pizza te verkrijgen zijn, ik zou het voor haar halen.

16!! De 16e verjaardag waar ik bij ben, en ik wil bij nog heel veel verjaardagen zijn. Oh wat hou ik van haar.

Zo ontzettend veel van haar. Fijne verjaardag SuperVriendin van me! En een fantastisch jaar!

Op straat

Ze staat buiten. Met een ander meisje. Ze lachen en praten. Dan neemt het meisje afscheid, ze knuffelen. Ze staat alleen. Plotseling schreeuwt ze. Heel hard. Een schreeuw waarin haar wanhoop, frustratie en verdriet in doorklinken. Dan begint ze te huilen. Niet met lange uithalen maar zachtjes, snikkend, af en toe mompelt ze een naam. Ze zakt met haar rug tegen een muur op haar hurken. Ineengedoken zit ze daar, alleen, verlaten. Dan hoort ze iets. Ze draait haar hoofd, veegt haar tranen weg. Vlug staat ze op en vertrekt met snelle passen.

Haha

Dat moest er even uit. Dat was een sarcastisch lachje. Gelukkig heb ik F. en N. en nog veel meer mensen die van me houden, ik heb haar absoluut niet nodig. Alleen als ik me flink klote wil voelen is ze handig. En dat wil ik voorlopig niet. Dus. Even lachen. Want ik ben tevreden nu.

Hee...

Maar dxe1t hadden we niet afgesproken! Gister heb ik gerend...

En nu heb ik spierpijn...:(

vergeet-mij-niet

ook al ben je later oud
oma en getrouwd
ook al zien we elkaar nooit meer
en was dit de allerlaatste keer

ook al heb je mij niet meer nodig
is nxf3g een vriendin overbodig
ook al deel je met een ander je verdriet
alsjeblieft... vergeet mij niet!

Voor N.

Fiets

De afgelopen maanden heb ik het tot mijn spijt zonder fiets moeten stellen. Ik heb veel gebruik gemaakt van bagagedragers van vrienden, waar ik hen erg dankbaar voor ben. Maar vandaag was het zover. Na weken was daar dan eindelijk de beloofde fiets. Ik kan weer naar hartelust fietsen (alsof ik dat zoveel doe) en mijn vrienden hoeven hun fietsen niet meer tot taxi te transformeren. Ik heb een fiets! Is het geen plaatje?

Jezus Christus is een Superster

Herinneringen. Ik denk dat tot ik een jaar of 8 was mijn moeder het niet goed vond dat ik de verfilmde musical Jesus Christ Superstar keek. Dan keek ik samen met een vriendin altijd stiekem door het raampje boven de deur van de woonkamer vanaf de trap. Vaak zag ik dan onbetekende beelden, als een man die over een grasveld rende. Ik snapte niet waarom ik het niet mocht zien, wat was er nou eng aan een grasveld?

Tot de dag kwam dat ik de film voor het eerst zag. Ik snapte nu waarom ik hem nooit eerder had mogen zien, bij de enge beelden kneep ik m'n ogen dicht. Maar ik vond het geweldig. De liedjes, de dans. Voor het eerste snapte ik het verhaal van Jezus. Och en wat vond ik Judas geweldig.. Niet omdat hij Jezus verraadde maar omdat het zo'n pijn deed dat hij het moest doen. Sindsdien heb ik de liedjes uit mijn hoofd geleerd, en bij elke mogelijke gelegenheid de film bekeken die wij op video hadden.

En nu, dit jaar. Ik ken de liedjes beter uit mijn hoofd dan mijn ouders. Ik zing hard mee en weet precies welk beeld bij welke zin hoort. Ik vind Judas nog steeds geweldig, ook al weet ik dat er ook andere verhalen over hem zijn waarin ik hem helemaal niet geweldig hoor te vinden. Vanavond is het weer zover. Ik ga de film kijken. Ik ga genieten van Jezus en Judas en de priesters. Ik ga de liedjes meezingen en herinneringen ophalen bij de beelden.

Jesus Christ is my Superstar!

Vanavond

ga ik voor de derde opeenvolgende avond rennen. Door het park. En ik doe het nog wel geheel uit vrije wil! Ik hou niet zo van lopen, en al helemaal niet van rennen. Ik loop anders dan anderen mensen... met een "zwabberend been". Ik schaam me als ik merk dat ik te moe ben om mijn zwabberende been onder controle te houden. Niet dat mensen me nakijken om dat been ofzo, helemaal niet. Maar omdat ik er zelf constant aan denk voelt het alsof iedereen het altijd opvalt dat ik moeite heb met lopen. Ik heb lopen en rennen dan ook altijd zoveel mogelijk gemeden.

Maar niet langer! De afgelopen twee avonden waren zogenaamde starende ogen geen probleem, ik wachtte tot het donker was voordat ik ging rennen. Ook vanavond ga ik in het donker rennen. Gewoon. Zodat ik kan lopen zonder moeite. En ik kan natuurlijk niet altijd me blijven verstoppen. Het blijft steeds langer licht en ik heb mijn slaap hard nodig. Maar voorlopig blijf ik verscholen. Beschermd door het donker.

Ik hoop dat als de dag komt dat ik in het licht ga rennen ik wat zekerder ben over hoe ik loop. En o, wat ben ik nu al trots op mezelf dat ik ren. Zwabber zwabber zwabber. BOEIEND.

Drie keer Dindin

Voor de show, rustig, me aan het voorbereiden voor wat komen gaat:

Tijdens de show, welke ik aan het stelen ben natuurlijk:P:

En na de show, als alle rust is teruggekeert:

Zoveel van ik!

Afkicken

Na drie avonden op het theater te hebben gestaan ben ik nu moe. Toch is het niet een "oh-wat-ben-ik-moe-ik-wil-niet-meer-bleh-ik-wil-NU-naar-bed" moe.. Het is een "oh-wat-ben-ik-moe-maar-wat-heb-ik-een-geweldige-avond-gehad" moe.

En vanavond? Ik ben aan het oppassen. Op mijn jongste twee broertjes. Er was een matras in de huiskamer klaargelegd voor als ik mijn ogen niet open zou kunnen houden. Maar zodra de jongens het matras zagen verklaarden ze dat tot hun domein.. Nu liggen ze met hun hoofdjes tegen elkaar vredig te slapen. De oudste van de twee is daarnet wakker geworden, heeft overgegeven en sliep vervolgens verder. Geweldig.

Maar! De vloer (want hij was zo lief het nxe1xe1st het matras te plaatsen) is weer schoon, de jongens slapen nog en ik ben moe. Lekker moe. Ik ga er zometeen maar bij liggen denk ik... Life goes on.

Maar voortaan zonder elke week repeteren. Ik zal moeten afkicken.

Gisteravond

Kon ik de hele wereld aan. Ben nu langzaam aan het terugkeren naar de werkelijkheid...

Maar vanavond mag ik weer!