Dit is het laatste log van mijn kant in 2004.
Ik zat te denken, zo'n laatste log zou eigenlijk heel speciaal moeten zijn.
Maar ik kan even niks bedenken.
Ik wens jullie allemaal een gelukkig en gezond en te gek 2005, en moge het beter worden dan dit jaar was;)..
Fijne jaarwisseling en dat speciale log.. dat zien we volgend jaar wel weer.
Liefs, Dindin.
Dit jaar heb ik veel dingen meegemaakt. Goede en minder goede dingen. Maar ik sta het meest stil bij de niet-goede, terwijl dat niet zou moeten. Toch? Er zijn genoeg leuke dingen geweest, maar blijkbaar weegt dat minder zwaar bij me. Pfff. En toch. Het was een goed jaar, ondanks tegenslagen. En volgend jaar wordt gewoon een beter jaar. Nieuw jaar, nieuwe kansen.
Ik doe niet aan goede voornemens, ik kan me er nooit aan houden. Maar voor 2005 is mijn voornemen:
Geniet van alles en kijk alleen terug naar de goede dingen.
Ik zal mijn best doen. Ik ga er gewoon voor zxf3rgen dat ik dit jaar me beter voel. Ik wens mezelf succes:P.
Ik vind kerst gezellig. Ik weet dat er veel mensen in web-logland zijn die kerst maar niks vinden, maar voor mij is het een gezellige tijd. Maar afgelopen weekend waren er een paar zwarte wolken die boven de gezelligheid hingen.
Zondag 26 december. Een zeebeving in de Indische oceaan. Op zich al erg genoeg, tot ik me plotseling bedenk dat de moeder van een vriendin in Sri Lanka, xe9xe9n van de getroffen gebieden, zit. Als ik haar 's avonds op bel heeft ze gelukkig goed nieuws, haar moeder is okxe9, al is iedereen erg geschrokken.
Ook krijgen we die dag een telefoontje van mijn peetoom. Hij is na het kerstdiner de vorige avond in zijn ouderlijk huis daar blijven logeren, totdat hij midden in de nacht door zijn ouders werd wakker gemaakt. De benedenverdieping stond in brand. De jongste broer van mijn peetoom sliep daar, maar heeft gelukkig weg zien weten te komen. Hij is in het ziekenhuis opgenomen met verbrande longen. Zijn toestand is op dit moment stabiel, maar ze houden hem slapende.
Je schrikt van dit soort dingen. Vaak zijn ze ver weg maar nu zijn ze ineens zo dicht bij.
Voor hen, en voor ieder ander die het nodig heeft, dit kaarsje.
Betere muziek dan vorig jaar.
Leukere mensen dan vorig jaar.
Andere jurk, andere schoenen.
Andere foto.
Leukere avond!
(al heb ik dat masker verder niet op gehad, het was een gemakerd gala en er waren maar een stuk of tien mensen met masker:P)
Vreemde dingen gebeuren 's nachts. Beelden verschijnen en verdwijnen, gevoelens volgen elkaar op alsof ze een wedstrijd spelen. Maar steeds overheerst angst. Angst voor de dingen die niet te zien zijn in het donker. Angst voor geluiden die alleen te plaatsen zijn als er licht is. Angst voor de slaap, waarin dingen gebeuren die niet voor mogelijk worden gehouden. Angst voor wat komen gaat.
En toch komt het. De slaap. Een verwarde slaap vol met beelden en geluiden die niet kloppen, die ik niet wil zien. Een slaap die ik zo snel als kan wil eindigen, om vervolgens niet meer in slaap te durven vallen. En als ik dan verward wakker word, met nog vreselijke beelden voor mijn ogen, komt de angst opnieuw.
Heel vreemd. Heel vervelend. Heel vermoeiend.
mijn ogen prikken
er wordt gestoken in mijn keel
er wordt gehamerd in mijn hoofd
ik ben afwisselend een kachel en een koelkast
Ik denk dat ik in bed blijf vandaag.
Ze haat winkelen.
Ze haat winkel in, winkel uit gaan.
Ze haat de drukte en lang in de rij staan.
De hitte in de winkels was niet normaal meer.
En toch heeft ze 3 uur lang met me door Almere gestruind.
We hebben nog een jurk gevonden ook.
Zelfs dxe1t doet mijn moeder voor me. Dankjewel!
Afgelopen maandag zat ik een doodgewoon tentamen in een doodgewoon lokaal te maken. Halverwege raakte ik mijn concentratie kwijt (je kent het wel) en mijn blik dwaalde door de klas. Mijn oog viel op dit gedicht, op een poster:
Voorzichtig
Voorzichtig veeg ik
De dag bij elkaar
Wat is er veel
Stukgegaan
Overal ligt pijn
Scherven van vriendschap
Snippers van geluk
Wat een puinhoop
En jij op de vlucht
Mijn gedachten vlogen terug naar het eind van het vorige schooljaar. Als ik toen dit gedicht had gelezen was ik midden in dat tentamen, midden in dat lokaal in tranen uitgebarsten. Het sloeg zo ontzettend op de mij van toen dat het voelde alsof ik naast de dichter had gestaan en hem de juiste woorden had ingefluisterd. Ik liet mijn blik verder dwalen en zag naast me mijn beste vriendin. Ze keek even op en glimlachte. Aan mijn andere kant gaf mijn beste vriend net zijn Tipp-ex door aan een andere klasgenoot. Ik keek weer naar het gedicht. Ik las het opnieuw en beloofde mezelf de titel te onthouden zodat ik het kon opzoeken en nog eens kon lezen. Ik richtte me weer op het tentamen en begon met schrijven.
Ik ga door met leven en gelukkig zijn, en vrienden maken. Voorzichtig.
Iedereen praat erover sinds het begin van het schooljaar.
Iedereen wil er heen, koopt jurken en pakken.
Ik was er vorig jaar. Want, zo was mij verteld, het zou geweldig worden en gezellig zijn. Ik kwam daar in een mooie jurk, had mijn haar leuk opgestoken (was halverwege de avond weer neergevallen maar, oke) en was er helemaal klaar voor. Ik had alleen een paar inschattingsfoutjes gemaakt.
Die schoenen waren dus wel te klein.
Ik kende dus wel maar twee mensen.
De muziek was dus wel niet leuk.
Volgend jaar ga ik dus zeker niet weer.
Wie is die idioot die denkt dat het leuk gaat worden?
En dit jaar verzet ik me tegen alle uitnodigingen van vrienden om mee te gaan. Ik heb nog steeds geen jurk (die van vorig jaar bleek achteraf ietwat door te schijnen, niet dat ik daar toen wat van gemerkt heb). Ik zeg nog steeds dat ik niet ga. Maar ik ken mezelf.
Waarschijnlijk geef ik toe aan de uitnodigingen.
Waarschijnlijk heb ik volgende week een jurk.
Waarschijnlijk ga ik weer me best doen om er leuk uit te zien.
Waarschijnlijk ga ik gewoon.
En ik ga er van genieten, ik weet het zeker.
Mijn gezin heeft weer geweldig geluk gehad
Dat Sint Nicolaas ons ook dit jaar niet vergat
Hij heeft weer ontzettend veel uitgedeeld
We hebben ons drie uur lang niet verveeld
Kaarsjes, een MP3-speler en lingerie
Dat is niet niks, zeker nie!
Kortom, ik ben weer blij
Daarom dit keer een gedicht van mij
Liefs,
Dindin
4 jaar geleden stond ik net klaar om onder de douche te gaan. Mijn vader kwam naar beneden stormen en zei tegen mijn verdwaasde hoofd dat ik niet hoefde te douchen. Hij hoorde het zichzelf zeggen en verbeterde zich meteen. Ik hoefde niet naar school, Ramiro zou geboren worden.
Vandaag, om precies te zijn half 9, is mijn lieve middelste broertje 4 jaar. Tijd vliegt. Speciaal voor jou:
heb ik moeten aanhoren dat vrijdag wel heel spannend voor mij zou zijn en dat ik echt wel naar de Sint zou worden geroepen. Ik had me er bij neergelegd, wou er het beste van maken. De xe9xe9n na de ander uit mijn vriendenkringetje werd naar voren geroepen en kwam met een rood hoofd en trillende vingers terug. Na elke oproep werd ik zenuwachtiger, werd de ruimte warmer en de sfeer meer gespannen.
En toen was het voorbij. Iedereen stond op. Liep weg. En ik zat verdwaasd op mijn stoel. Ik had voor niks het hele uur zitten zweten. Ik had voor niks me de hele week stiekem toch druk gemaakt. En dan wordt er nog gezegd dat xedk degene ben die er makkelijk vanaf is gekomen...:(
Het was het eind van de zomer. We hadden de hele avond met kennissen en familie op het terras zitten praten. Maar net toen we de tuinlantaarntjes aan wilden steken omdat we elkaar niet meer konden zien blies een koude wind ons het huis in. Het werd steeds kouder en het ging harder waaien.
Plotseling klonk er een donderslag en de stroom viel uit. Na snel wat kaarsjes aangestoken te hebben waren de gesprekken spoedig hervat, maar ik kon er mijn aandacht niet bijhouden. Behalve dat het donderde waren er buiten nu ook flitsen. Onweer. Onweer zonder regen. Ik liep naar de terrasdeur, die we open hadden laten staan om de koude wind het huis in te laten blazen, en keek naar de tuin die steeds verlichtte bij elke flits, na elke donder.
Het was zo mooi! Zo ontzettend mooi! Bij elke flits keek ik mijn ogen uit, wat was alles anders! Ik stapte de tuin in en bewonderde een vers spinnenweb, het begon echt herfst te worden. Toen ik rondkeek ontdekte ik meer webben. Vol bewondering bleef ik staan en alleen maar kijken. Zo knap wat die kleine beesten voor elkaar kunnen krijgen! Ik riep de rest van het gezelschap en ook zij waren verwonderd over hoe zilver alles bleek bij elke flits.
Net toen ik een web stond te bewonderen met mijn tante zag mijn moeder de spin aankomen. Ze riep naar me dat ik uit moest kijken voor die spin, welke snel naar het midden van haar web liep. Ik bukte, net als mijn tante, om de spin niet verder te storen. Net toen ik gehurkt weg wilde rennen struikelde ik. Ik viel met mijn knie midden op een web dat over de grond gespannen was, tussen twee rondslingerende bakstenen. Ik stond op en gilde verschrikt toen ik zag dat er een stuk of twintig kleine spinnentjes op mijn been zaten. Ik probeerde ze eraf te slaan maar ze klommen snel omhoog, omhoog naar mijn nek. Ik sloeg in het wilde weg en gaf een klap tegen mijn kin.
Geschrokken vloog ik wakker. Mijn kin deed nog pijn van de klap.
