Zij en ik

Ik mis haar. Vreemd misschien, maar waar. Ik mis dat ik haar op elk moment van de dag kan opbellen en naar haar toe kan komen. Ik mis met haar lachen, met haar huilen, met haar schreeuwen en met haar zwijgen. En toch mis ik de haar van het afgelopen jaar niet. De haar die het liefst aan zichzelf dacht en over zichzelf praatte. De haar die niet luisterde naar wat ik zei, al hoorde ze het wel. De haar die mij in de rug heeft gestoken. De haar die mij kwetste met dat wat voor mij het belangrijkst was, onze vriendschap. Het verraden van die vriendschap.

En nu ik amper nog met haar praat, en ik zeker niet meer met haar lach, huil, schreeuw en/of zwijg, mis ik haar. Ik moet mezelf vaak ontzettend inhouden als ik aan haar denk, of met haar praat. Het liefst zou ik schreeuwen, krijsen, om in haar kop te stampen wat ze me heeft aangedaan. Want naar gewoon praten luistert ze niet, ook al hoort ze me wel. Maar als ik haar aankijk en zij kijkt terug val ik stil. Ik heb genoeg aandacht, tijd en tranen aan haar besteedt. Als zij me terug wil als vriendin moet ze dat zelf regelen. Ik zal die haar van vorig jaar blijven missen. Maar op dit moment mist zij het meest, al weet ze dat zelf misschien niet.