Onvergetelijk optreden

Langzaam duw ik het dakraam open, me bewust van de druppels die langs het glas glijden. Ik steek mijn hoofd naar buiten en adem diep in, genietend van de lucht die regen na een hete dag brengt. Ik buig me wat verder naar voren en bekijk de natte wereld. De wolken zijn al aan het wegtrekken, en een paar onzekere zonnestralen laten zich zien. Ze verlichten wat bomen en de tuin naast de onze. Ik hoor de achterdeur van het huis dat bij die tuin hoort dichtslaan, en blijf nieuwsgierig kijken. Een meisje van een jaar of zeven komt naar buiten en kijkt om zich heen. Haar blik blijft lang gericht op een grote plek van het grasveld, verlicht door de zon die nu toch echt de ruimte krijgt van de wolken. Ze loopt er naar toe, en ik blijf kijken, alsof dat meisje met de bruine haren en een glimlach op haar gezicht een wereldwonder is. Aangekomen op de zonnige plek begint ze te zingen. Zacht, met onverstaanbare woorden en een onherkenbare melodie. Dan begint ze er bij te dansen. Ze draait rond, en haar armen draaien mee. Ze bukt en springt omhoog als een balletdanseres, terwijl ze blijft zingen. De zon kijkt toe, de wereld is haar podium. Dan kijkt ze omhoog, recht in mijn gezicht. Meteen staat ze stil, en haar mond klapt dicht. Ik glimlach snel, maar het meisje verlaat haar podium en verdwijnt in het huis. Teleurgesteld laat ik mijn hoofd weer binnen komen, en zet het dakraam op een kiertje, terwijl de zon zich weer achter de wolken verschuilt.