woensdag 15 februari 2006

Leven en dood

Het gaat goed met me. Denk ik. Zo voelt het in ieder geval, en dat is vaak een goed teken. Sinds kerst. Nee eerder al, sinds 18 december. Ik heb mijn verdrietige momenten. Verdorie, dat mag ook wel, hij was de grote broer die ik niet had. En nu niet meer. Tenminste, niet zoals ik het zou willen. Ik mis hem. Vaak, en tot diep van binnen. Maar veel vaker lach ik. Veel vaker denk ik met een glimlach terug. En vaker, veel vaker dan eerst, denk ik terug aan die vreselijke periode die begon op 3 mei, en nog steeds niet voorbij is.

Met verbazing constateer ik dan dat ik xe9cht mijn Havo diploma heb gehaald, ik examens heb gedaan drie weken nadat mijn wereld ondersteboven was gezet. Vol genegenheid herinner ik me dan de mensen die ons zxf3 geweldig hebben opgevangen, die stuk voor stuk deden wat hen goedleek, al was het voor hen ook niet makkelijk. Men zegt dat je bij nood je vrienden leert kennen. Wij kenden onze vrienden al, zo bleek in onze nood.

Er zitten veel gaten in de afgelopen negen maanden. Ik zou niet weten waar mijn zomer gebleven is. Maar het komt terug. Stukje bij beetje. Vreemd, dat al die maanden weg zijn, terwijl de nacht van 3 op 4 mei, en de hele vierde mei, nog helder in mijn hoofd verschijnen. Ik denk er over het ooit allemaal op te schrijven. Van de condoleance, of wake, zoals wij het noemden, staat me ook niet veel bij. Van de begrafenis herinner ik me de ruimte die overspoeld werd met liefde. En hoe ik daar stond te praten, vastbesloten niet te gaan huilen, dus met een glimlach, terwijl mijn mondhoeken alleen maar naar beneden trokken. En de zon, die zich de hele dag nog niet vertoont had, maar besloot tevoorschijn te komen toen we allen om het graf stonden te zingen, en te huilen. En dat het niet anders had moeten zijn.

Ik kan niet uitleggen wat Andreas voor me betekend(e). Ik hoop voor anderen dat zij ook zo'n band met iemand hebben.

Ik weet niet hoe ik om moet gaan met het verdriet van mijn oma, of met dat van Andreas' lief. Ik ben bang dat als ik het probeer, ik meegesleurd wordt, naar dat diepe verdriet. Ik kan hun verdriet alleen maar vergelijken met het mijne. Maar Andreas was niet mijn lief, niet mijn zoon, en dat is anders. We hebben allemaal verdriet om het zelfde, maar allemaal zo verschillend.

Ik ben veranderd, het afgelopen driekwart jaar. Ik voel me.. volwassener. Al is dat niet het goede woord, want wie weet hoe volwassen zijn voelt? Ik lees veel, voornamelijk onzin. Ik schrijf niet. Eigenlijk. Ik weet niet waarom niet. Het lijkt alsof alles wat ik schrijf nietig is vergeleken bij hoe ik me voel. Ik heb nachtmerries. Elke nacht, en als ik wakker wordt ben ik elke dag opgelucht over het feit dat niemand waarvan ik hou is doodgegaan die nacht.

Ik droomde laatst over hem. Dat gebeurt niet vaak, dat ik droom dat hij leeft. Wel dat we hem missen, of dat hij op reis is, of.. hoe dan ook er niet is. Maar hij was er, die nacht. En trots liet ik hem dingen zien, en vroeg ik advies, en zijn mening. Hij vond het superVET. En toen moest hij weg. Ik werd ontzettend kwaad. Ik zei dat hij het niet kon maken opnieuw weg te gaan, dat hij ons dat verdriet niet mocht aandoen. Dan kon hij beter wegblijven, omdat we dan niet elke keer afscheid hoefden te nemen. Beduusd zei hij dat hij er ook niks aan kon doen. En toen ging hij.

Nu ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Stille tranen. Zomaar.

En toch, gek genoeg, gaat het goed met me. Ik voel me xe9cht goed. Ik leef. Ik mis Andreas als nooit tevoren. Dat wel. Maar hoe kan het ook anders. Hij was, hij is, mijn grote broer.

13 opmerkingen:

  1. verdriet doet veel met de mens, het besef dat je iemand echt nooit meer zult zien, kunt voelen en horen, dat doet zo'n pijn.. toevallig is de datum die voor jou zo belangrijk is voor mij ook bijzonder, mijn vader is de 15de gestorven en de 18de begraven..ik mis hem nog elke dag, het verdriet wordt niet minder maar je kan er beter mee omgaan, het krijgt een plekje, al duurt dat lang. ik wens je alle sterkte toe want die zul je nodig hebben om je leven weer op te pakken zoals die was, het wordt nooit meer wat het was maar je moet verder, dus maak er wat van, hou je broer in ere en laat hem zien dat het je lukt! dan zal hij trots op je zijn! limmie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. lieve schat, wat een mooi log! Ik ben zxf3 trots op je!!
    En wat zijn we rijk met onze vrienden he schat? Ik wens jou veel, maar vooral de vriendschappen zoals ik die heb! Dat maakt het leven mooier!
    Kus.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi mooi mooi en ontroerend!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Weer prachtig omschreven Din, vooral het verdriet om het zelfde, maar dan toch zo verschillend bij verschillende personen. Ook ik zie mezelf nog zitten kijken naar jullie aan het graf, eerst zingend in de zon, weer even bewokt, daarna het graf dichtgooiend in de zon en wanneer dat voorbij was een miezerend regentje. Het leek of Andreas zelf aan de knoppen van de belichting zat. Heel bijzonder!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Prachtig, Adinda. En terecht. Ik heb ook nog elke dag verdriet om mijn oma, en dat mag. Als je maar weet dat er naast verdriet ook nog leven is. En dat weet jij : )

    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ooh ik ook. jij bent zo stoer, zo knap en de stille tranen lopen ook over mijn wangen nu ik dit lees.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. gelukkig dat het weer beter met je gaat. je schrijft mooi. vooral blijven doen

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wow, Dinnie : ). Het is mooi, die liefde van jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Heel ontroerend. Supermooi, echt! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Je klinkt ook erg volwassen, Adinda. Ik hoop dat het verder goed gaat met en voor je.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Heel fijn dat het goed met je gaat...T raakt me.. ook al ken ik je verder niet in het echt!!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. het is logisch dat je nog steeds verdriet hebt! Maar het is fijn dat je met een glimlach aan hem terug kan denken!

    Liefs, van mij

    BeantwoordenVerwijderen