zaterdagavond

Ooh ik ben niet echt trouw he. Ik maak ook gewoon niet zo veel mee.
En als ik wel iets mee maak denk ik, dat moet op mijn log! En dan denk ik er vervolgens niet meer aan, tot ik een keertje niks te doen heb, en tot mijn schrik zie dat ik al een hele tijd niks geschreven heb.

Dus hier maar weer een opsomming.

Mijn zwangere vriendinnetje is 20 weken zwanger nu. Ze is dus (als je doet alsof ze op de uitgerekende datum ook echt bevalt) op de helft. Ik ben vast van plan de tweede helft van haar zwangerschap wxe9l mee te maken. Maar alleen als zij dat ook wil. Ik zag altijd voor me dat, als xe9xe9n van ons zwanger zou zijn, we samen kleertjes zouden kopen, en naar echo's kijken, en over zwangerschapskwaaltjes praten. En elkaars hand vasthouden tijdens de bevalling. Maar nu voel ik me vreselijk naief, en ben ik bang dat ze daar helemaal geen behoefte aan heeft. Ik moet nodig met haar praten. Maar met allemaal vakanties, van ons allebei, komt het er maar niet van!

Ondertussen is mijn andere vriendinnetje, A., helemaal lief. As always, maar het mag ook wel eens opgeschreven worden. Zo! daar dan.
En ze gaat verhuizen. Naar Middelburg. Aargh. Doen alsof ze volwassen is enzo ;). Gek hoor, we zijn veel jaren niet heel close geweest, en nu is ze mijn maatje. En nu gaat ze weg! Ik ga dr natuurlijk opzoeken, en zij mij, maar dat is anders dan naast elkaar wonen. Ik moet nog maar zien hoe ik daar heelhuids door heen kom. (Zal wel lukken, daar niet van, maar stiekem mis ik dr nu al.)

Met vriendje Sean gaat het belabberd, en dat is kut. En ik voel me zxf3 machteloos. Ik ben bang dat hij vrienden kwijt raakt, als hij zo door gaat. Ik kan alleen maar hopen dat hij dat zelf ook in ziet, en mxedj dan een keer opbelt, in plaats van dat hij wacht op mijn telefoontje.

Verder denk ik nog elke dag aan Andreas. Is dat niet raar? Hij is nog steeds ontzettend belangrijk voor me en het voelt alsof hij constant overal aanwezig is. Zeg maar, in mijn hoofd. Maar nu komt het idiote. Toen hij nog leefde dacht ik in de verste verte niet zo vaak aan hem. En nu.. heb ik behoefte aan mijn broem.
Pff. Ik dacht dat het allemaal makkelijker zou worden, na verloop van tijd. En ja, ik ben minder vaak, en minder erg verdrietig. Maar ik ben er nog minstens net zoveel mee bezig als een jaar geleden. En en ik mis hem nog vaker. En het zou me niet eens heel erg verbazen als hij binnen zou komen lopen. (In eerste intantie dan, ik zou het wel raar vinden, na de eerste blijdschap, neem ik aan.)

Ik denk wel eens aan dat liedje, dat zeiknummer, 'kon ik nog maar even bij je zijn.. ik wil nog zoveel aan je vrahagen, wat doet het ongelofelijk veel pijn'.. maar zo is het wel.
Zijn dood is zo bepalend geweest voor hoe ik het afgelopen jaar veranderd ben. En soms ben ik trots op me zelf, maar soms weet ik het allemaal even niet meer. En dan mis ik hem.

Jeetje. Ik lees het terug en het lijkt alsof ik alleen maar met Andreas in mijn hoofd zit, maar dat is helemaal niet zo. Hij xeds er wel, maar niet aanwezig (does it make any sense?). Ik hoop altijd voor mensen dat zij iemand in hun leven hebben, die op zo'n manier belangrijk is. En dat die dan nog in leven is.

Hoe dan ook! Genoeg gezeur, ik ga genieten van deze mooie zomer avond. Verder hoop ik stiekem dat we maandag al naar Frankrijk kunnen (joehoe) maar ik ben bang dat het dinsdag wordt.

Dag lieve web-logmensen, ik hoop dat jullie een fijne vakantie hebben, ik wel in ieder geval, en ik zie er tegen op om weer naar school te moeten, na bijna driekwart jaar geen lokaal van binnen te hebben gezien. Spannend hoor! (En ik heb er ook wel zin in, eindelijk weer nuttige dingen leren, waar ik mijn hoofd mee kan vullen.)