Hoe het gaat

Het zit er al een tijdje aan te komen. Af en toe is het er ook al een beetje, maar dan stuur ik het weg. "Kom een andere keer maar terug," zeg ik dan. "Nu even niet, het komt niet uit." Ik weet ook wel dat het dan alleen maar erger wordt, en het zich opstapelt, en het straks als een storm door mijn lichaam gaat gaan, maar dat moet dan maar. Ik heb er gewoon geen zin in.

En dat allemaal terwijl het best goed met me gaat. Ik heb ontzettend zin in de vakantie naar Griekenland, met vriendin A. Ik word elke dag blij verrast met lieve briefjes van vriendin L. Ik ben blij voor vriend R. omdat hij zijn rijbewijs heeft gehaald. Het gaat beter tussen broertje Y. en mij. Ik geef om de zoweinig tijd Adinda-feestjes (die eigenlijk geen bal voorstellen, maar wel heel gezellig zijn en waarvan het grote deel op video wordt vastgelegd). Ik doe leuke dingen, geniet van jeWelste, en dwing iedereen om met me naar uithoeken (nou ja, Den Haag, Wassenaar..) van Nederland te rijden voor hun optredens.

En txf3ch zijn er ook dingen die minder leuk zijn. Allereerst dus dat opleidingsprobleem. Verder heb xedk mijn rijbewijs nog niet gehaald, en moet ik wachten tot augustus door die belachelijk lange wachttijden, terwijl ik er gewoon klxe1xe1r voor ben. En, wat me op het moment vreselijk frustreert, mijn huid is weer erg slecht. Verdorie.

Maar dat alles valt in het niets bij hoe ontzettend erg ik Andreas mis. Nu nog. Ik las net, toen ik op zoek was naar dat logje over die Pleva, logs van anderhalf jaar geleden. Ik voel me nog precies zo.

"Ik wil er constant over praten, en helemaal nooit. Ik wil thuis zijn,en heel ver weg. Ik wil mensen om me heen hebben en alleen zijn. En ikwil huilen. Heel lang en heel hard. Maar dat maakt het werkelijker. Enik ben bang, dat als ik echt besef dat dit alles werkelijkheid is, iknooit meer echt gelukkig kan zijn."

"Het is helemaal niet zoals ik wil. Het kan niet zoals ik wil, en hetzal nooit meer worden zoals ik wil. Hij zal nooit meer wat tegen mijzeggen over wat ik schrijf, hoe ik eruit zie, hoe ik fotografeer, hoemijn cijfers zijn."

"Ik wil niet het verdriet van mijn oma hoeven zien, en niks kunnendoen omdat niemand wat kan doen want wat zou ik kunnen doen anders daneen knuffel en handdruk een zacht ik hou van je maar alsjeblieft ik kanniks doen.

Ik wil zoveel en ik kan zo weinig. En ik hoop dat ik dit goed doeallemaal maar ik weet het niet en ik wil het helemaal niet hoeven doen."

"Ik lach en zing, ik droom. Af en toe doet het zo ontzettend pijn, vlakboven mijn maag. Dan vertrekt mijn gezicht en is lachen moeilijk. Ikhuil. Soms. Uit pure frustratie. Maar dan denk ik dat ik overdrijf,dramatisch doe, aandacht wil. (...) Er zijn vrienden die midden in de nacht zouden komen als ikzou bellen. Ik bel niet."

"Het lijkt wel of het verdriet en gemis om Andreas steeds erger wordt, in plaats van dat de tijd heelt.
Ik weet het niet, ik wil het niet meer."

"Ik ben veranderd, het afgelopen driekwart jaar. Ik voel me..volwassener. Al is dat niet het goede woord, want wie weet hoevolwassen zijn voelt? (...) Ik schrijfniet. Eigenlijk. Ik weet niet waarom niet. Het lijkt alsof alles wat ikschrijf nietig is vergeleken bij hoe ik me voel."

"Mijn lijf is niet leeg. Mijn hoofd ook niet. Ik huil, met beide.

Maar ik lach ook. Ik geniet. Met mijn lijf, met mijn hoofd. Hetafgelopen jaar is niet te beschrijven. Ik heb me nog nooit zo alleen,en nog nooit zo geborgen gevoeld. Ik heb nog nooit zoveel verdrietgekend, maar waardeerde het geluk daardoor meer."

"En dan kan het nog zo lang geleden zijn allemaal, stiekem is het nogsteeds mei 2005. Want beseffen dat het al zolang geleden is allemaal,dat kan niet. Dat wil ik niet."

Ik vind het idioot, dat ik na twee jaar nog zxf3 erg kan missen, zxf3'n pijn kan hebben, zxf3 verdrietig kan zijn. Dus stel ik het uit. Want nu wil ik het niet. Ik wil gelukkig zijn, en lachen, en van alles genieten, en dat allemaal uit de grond van mijn hart.

Misschien schrijf ik daarom zo.. niet. Als ik schrijf, schrijf ik eerlijk. En dat is behoorlijk confronterend.