Logs

Vandaag en gisteren heb ik al mijn oude logs teruggelezen. Dat zijn er veel. Dat is ook niet gek, na ruim drie jaar bloggen. Ik heb hardop gelachen, en stil gehuild, terwijl ik drie jaar van mijn leven terug zag. In het eerste jaar van die drie schreef ik alles op. Echt alles. Gedachten, gevoelens, dromen, hersenspinsels. Toen ging Andreas dood. En ik verdreef het, duwde het weg, vergat het. Gedachten, gevoelens, en vooral de hersenspinsels. En ik mis ze. Ik las mijn stukjes en ik las een ander. Ik ben niet meer wie ik was.

Waar kan ik mijn woorden nog vandaan halen? Heb ik niet alles gezegd? Het voelt alsof ik niks meer te zeggen heb, op een manier die nog niet gebruikt is. Mijn schrijfsels hadden fraaier gekund, vertel mij wat, maar dat lukte niet. Dat lxfakt niet. De afgelopen tijd is het gewoon triest, de kwaliteit van mijn schrijfsels. Als dat niet xf3xf3k Dindin was had ik het misschien wel verwijderd.

Misschien moet ik alles weer gaan opschrijven. Mijn gevoelens en dromen, gedachten, en vooral de hersenspinsels. Ik mis ze, die fijne stukjes van me. Die stukjes die schreef en herschreef, tot niet alleen ik, maar ook mijn trouwe lezers er tevreden mee waren. Waar zijn ze gebeleven? De Daniek, Puck, Elise, Andries, Dewi? Pieta? en Roel? Er zijn nog steeds trouwe lezers, zij die bij Dindin bleven in de drie maanden dat ze niet schreef.  In de maanden dat ze schreef wat ze deed, en wat ze dacht, maar niet wat ze voelde. Ik bedank hen. Omdat ik vond dat ik moest schrijven, al was het voor mijn moeder, die elke dag nog even keek. Voor A & L, die steeds vaker vroegen waar mijn stukjes bleven. En voor alle stille af-en-toe-kijkers.

Ik schrijf dus weer. En nog niet zoals toen, zoals twee jaar geleden, maar ik vind mijn draai in woordenland wel weer. Heb geduld, lieve lezers, nog een beetje meer, en ik zal mijn best doen. Voor jullie, maar ook voor mij. Ik mis mij.