Barack Obama

Vannacht heb ik samen met mijn moeder de verkiezingen in Amerika gevolgd. Om twee uur zijn we, na de wekker op 5.15 uur te hebben gezet, gaan slapen. Elk uur schrok ik wakker, onbewust toch bang dat ik iets zou missen. Nee, bang dat wanneer ik de volgende dag wakker werd, McCain gewonnen bleek te hebben. Toen eindelijk de wekker ging haastte ik me naar de tv, waar mijn moeder al zat. 'En, en en?', riep ik vanaf de trap. Op hetzelfde moment zie ik het in de balk onderin beeld staan. 'Obama is de nieuwe president van de VS'. Ik lees het hardop voor, maar we willen het niet geloven. Pas als we de cijfers ook voorbij zien komen (toen nog 328 kiesmannen voor Obama tegenover 123 van McCain) is het voor mij zeker. Amerika heeft een nieuwe president gekozen. Hij is jong, democraat en zwart, maar is vooral het boegbeeld van hoop en de belofte van een nieuwe tijd.

We waren net op tijd voor de speech van McCain. Erg indrukwekkend, een mooie verliezer die zich compleet achter de nieuwe president zou scharen. We zaten te wachten op de speech van Obama, beide met kippenvel en tranen, toen ik het me langzaam begon realiseren. Amerika heeft een zwarte president. Als er xedets onmogelijk leek, nee, wxe1s, vijftig jaar geleden, was dit het wel.

Maar Obama is de laatste die zegt dat hij zwart is.

Hij vertelt dat er een nieuwe tijd aanbreekt, voor alle Amerikanen. Dat de Amerikanen bewezen hebben dat alles mogelijk is. En dan vertelt hij over de 106-jarige vrouw, die vandaag voor het eerst stemde. Zij mocht een tijdlang om twee redenen niet stemmen. Ze was een vrouw. En ze was zwart. Zij maakte de wereldoorlogen mee. Zij heeft vrouwen zien vechten voor stemrecht. Zij zag een man op de maan. Zij zag de muur vallen. En vandaag had zij een stem. Net als alle jonge en oude, rijke en oude, democratische en republikeinse, zwarte, witte, Latino, Aziatische, homoseksuele, heteroseksuele, gehandicapte en niet-gehandicapte Amerikanen die gestemd hebben. Er zijn geen blauwe of rode staten, er zijn de Verenigde Staten.

45 jaar geleden had Martin Luther King de droom dat alle mensen beoordeeld zouden worden op daden, niet op huidskleur. Vandaag kwam die droom uit. En ik heb hoop. En ik geloof dat verandering kan. De wereld kxe1n veranderen, al is de eerste zwarte president maar een miniscuul begin. Hij moet het nog waarmaken, alles wat hij zegt. Maar dit is al zo vreselijk bijzonder. Het is een begin. En ik ben even trots op de wereld.