De hoogte van mijn lat

Ik ben moe. Ik ga maar door en door en vergeet om af en toe nee te zeggen. Mijn hoofd wil zo graag zo veel, en ik voel dat mijn lijf hard werkt, maar mijn hoofd niet kan bijhouden. Lijf en hoofd voelen als twee verschillende dingen, terwijl ze elkaar zo hard nodig hebben. Mijn hoofd wil meer dan mijn lijf kan. Dat vind ik niet leuk.

Het is moeilijk om dat te accepteren. Op mijn stage werk ik te hard en te lang, en nog heb ik het gevoel dat ik tekortschiet omdat ik weet dat ik zoveel meer zou kunnen. Als ik gezond zou zijn. Maar dat ben ik niet. Dat moet ik mezelf blijven zeggen want ik verdring het. Opdrachten neem ik enthousiast aan en ik negeer het stemmetje dat zegt: 'maar.. Zou je dat nou wel doen?'. Aan mijn collega's ligt het niet, ze zijn bereid alles van me over te nemen, sturen me regelmatig naar huis als ik weer te lang blijf en zijn heel begripvol. Toch mis ik veel, met mijn halve dagen werken. Projecten worden bedacht en afgerond, ik krijg resultaten te zien maar mis delen van het proces. Ik mis vaak de lunch en de teambuilding die daar bij komt. Maar dat moet dus maar.

Behalve leren accepteren, moet ik leren loslaten. Anders ren ik mezelf voorbij en dat kan nooit goed zijn. Ik leg de lat zelf het hoogst, verwacht meer van mezelf dan anderen verwachten. Ik doe zo mijn best. Maar mijn lijf heeft rust nodig. Die lat moet omlaag, want zo hoog kan mijn lijf niet springen.

Genieten

Ik loop stage bij Mediasmarties. Een website die leerkrachten en ouders adviseert over het gebruik van kindermedia. We organiseren in september de eerste Kindermediaweek. De afgelopen maand ben ik druk bezig geweest met een activiteitenpakket voor basisscholen, BSO's en kinderopvang. Gisteren namen we de promo op voor het Fanfestijn dat ook in die week plaats vind. Dat deden we op de basisschool van mijn broertjes, het leek de school erg leuk om mee te werken.

Het was een chaotische drukke waanzinnige lange leuke en leerzame dag. Ik heb de hele dag door het gebouw gerend, fungeerde als contactpersoon voor de leerkrachten, kinderen en het Mediasmarties-team. Ik weet van mezelf dat ik het lichamelijk kan, zo'n dag. Ik kan mijn lijf dwingen om mee te blijven doen met mijn hoofd. Dus rende ik van hot naar her, suste leerkrachten dat het allemaal wel goed zou komen en heb maar twee nu-weet-ik-het-even-niet-meer-momentjes gehad. Gelukkig heb ik fantastische collega's en hadden we allemaal het gevoel dat we die dag allemaal precies dat gedaan hebben waar we goed in zijn.

Na afloop besloten we met z'n allen nog wat te gaan eten, om de lange dag af te sluiten. Geen team-uitje zorgt voor meer teambuilding dan dat we gisteren hadden.

Gisteren voelde het voor het eerst in lange tijd alsof ik weer meedraaide met de wereld. Ik was daar waar ik moest zijn, deed wat ik moest doen en trok me niets aan van mijn lichaam. Ik sliep gisteren om 9 uur, heb nu gigantische buikpijn, spierpijn in mijn benen van het op en neer rennen van de trappen en heb het gevoel dat ik nog 10 uur zou kunnen slapen. Maar wat heb ik genoten. Ik herkende me weer even als mezelf. De prijs die ik daar vandaag voor betaal is dat meer dan waard.