Ik ben moe. Ik ga maar door en door en vergeet om af en toe nee te zeggen. Mijn hoofd wil zo graag zo veel, en ik voel dat mijn lijf hard werkt, maar mijn hoofd niet kan bijhouden. Lijf en hoofd voelen als twee verschillende dingen, terwijl ze elkaar zo hard nodig hebben. Mijn hoofd wil meer dan mijn lijf kan. Dat vind ik niet leuk.
Het is moeilijk om dat te accepteren. Op mijn stage werk ik te hard en te lang, en nog heb ik het gevoel dat ik tekortschiet omdat ik weet dat ik zoveel meer zou kunnen. Als ik gezond zou zijn. Maar dat ben ik niet. Dat moet ik mezelf blijven zeggen want ik verdring het. Opdrachten neem ik enthousiast aan en ik negeer het stemmetje dat zegt: 'maar.. Zou je dat nou wel doen?'. Aan mijn collega's ligt het niet, ze zijn bereid alles van me over te nemen, sturen me regelmatig naar huis als ik weer te lang blijf en zijn heel begripvol. Toch mis ik veel, met mijn halve dagen werken. Projecten worden bedacht en afgerond, ik krijg resultaten te zien maar mis delen van het proces. Ik mis vaak de lunch en de teambuilding die daar bij komt. Maar dat moet dus maar.
Behalve leren accepteren, moet ik leren loslaten. Anders ren ik mezelf voorbij en dat kan nooit goed zijn. Ik leg de lat zelf het hoogst, verwacht meer van mezelf dan anderen verwachten. Ik doe zo mijn best. Maar mijn lijf heeft rust nodig. Die lat moet omlaag, want zo hoog kan mijn lijf niet springen.
En dat is het nadeel van de perfectionist: het is nooit goed genoeg. Maar je doet super je best meid en daar moet je heel erg trots op zijn. Veel mensen die ook ziek zijn hadden het bijltje er al lang bij neer gegooid; hou dat ook in het achterhoofd.
BeantwoordenVerwijderenIk ben echt super trots op je dat je zo door blijft gaan, maar pas inderdaad op dat je jezelf niet voorbij rent.