Wijvenweek: Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

Ik heb het nooit makkelijk gevonden, maar vooral sinds ik ziek ben en heel slecht slaap, heb ik 's ochtends veel moeite met mijn bed uitkomen. Nou is ons bed anderhalve meter hoog, dus is het fysiek ook nog een uitdaging. Terwijl ik nadat mijn wekker is gegaan de seconden weg zie tikken, kort ik in mijn hoofd met elke seconde mijn ochtendritueel in. Nou stelt dat ochtendritueel al niks voor, want ik heb niet genoeg energie om veel te doen voordat ik íets ga doen. Het enige dat ik echt elke ochtend doe is mijn hondje uitlaten.

Sinds ik ziek ben is het soms een uitdaging kleding aan te trekken waar ik tevreden over ben. Zeker als ik moe ben/veel pijn heb, is niet veel kleding goed genoeg. Bovendien lijk ik soms wel 3 á 4 maanden zwanger met mijn bolle buik, dan blijft er weinig over om tevreden over te zijn (zolang er geen baby zit, die die buik veroorzaakt). Wat echt stom is: als ik moe ben lijkt het opeens heel belangrijk dat ik er perfect uitzie. Misschien heeft dat ook te maken met wat mijn moeder altijd zei: ' als je je heel slecht voelt, probeer er dan op je best uit te zien. Dan ga je je beter voelen.' En echt, dat klopt. Maar pff, voordat ik er dan op mijn best uitzie...

Laatst nam mijn moeder mij mee naar een musical. Van te voren stond ik voor de spiegel, het ene truitje/vestje/bloesje na het andere aan te passen, en in elk truitje/vestje/bloesje was mijn buik te dik. Mijn lief sloeg dit een tijdje gade. Op een gegeven moment zei hij dat ik maar aan moest houden wat ik op dat moment aan had. Ik protesteerde, want 'mijn buik!'

De avond van te voren was hij uitgeweest. En, zo zei hij, hij had best een paar leuke meisjes gezien. Sowieso was er geen zo leuk als ik (egostrelend!). Maar bovendien vond hij de meisjes óf te dun, óf te dik. Niemand had zo'n perfect buikje als zijn meisje.

Hij sprak magische woorden. Want beautyqueen of niet, bij hem voel ik me de mooiste.

(Voor meer info over de Wijvenweek, klik hier)