Een kleine week voor mijn zeventiende verjaardag werd ik met het leven geconfronteerd, doordat mijn 26-jarige oom Andreas stierf. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn, vooral ik niet.
Maar ook de levens van andere mensen, en de mensen om hen heen veranderden. Andreas was donor, en kon organen aan zeven mensen doneren. Zeven keer een mensenleven veranderen, met organen die hij niet meer kon gebruiken. Hij was jong en gezond geweest, afgezien van de hersenbloedingen waaraan hij overleed, waardoor zijn organen nog goed bruikbaar waren voor anderen. En door mijn verdriet heen voelde ik trots.
Daarom zei ik ja.
En ik wil u vragen om naar http://jaofnee.nl te gaan en na te denken over wat u wilt dat er gebeurt met uw organen na uw dood. Ook als u besluit ze niet te willen doneren, zou ik het fijn vinden als u er over nadenkt en uw keuze maakt, zodat uw omgeving ook weet wat uw wensen zijn.
Misschien, ooit, verandert u een mensenleven. Of zeven.
Daarom zei ik ja.
Ik heb al een codicil sinds 1986. Zit altijd in mijn tas. Voor mij een heel normale zaak, mensen helpen. Ook als ik dood ben.
BeantwoordenVerwijderenIk dus sinds mijn 17e, in mijn portemonnee :).
VerwijderenJaaaaaaaaa!!!
BeantwoordenVerwijderenAl jaren: JA!
BeantwoordenVerwijderenOok al jaren!
BeantwoordenVerwijderenAl heel veel jaren JA!
BeantwoordenVerwijderenIk ben al vanaf mijn 18e donor, dat is dus al heel wat jaartjes.
BeantwoordenVerwijderen