Best wel lastig

Mijn lief gaat morgen naar Thailand, om daar vijf weken te werken in Bangkok. Dat betekent dat ik nog een week zonder hem in Nederland ben, vlak voor een van de grootste Dingen die ik ooit heb gedaan. Mijn lijf reageert op alle stress. Tranen, maagpijn, stemmingswisselingen, totaal blokkeren, het is hier een waar feestje. Af en toe grappen mijn lief en ik, dat hij wel weet wanneer hij uit mijn buurt moet zijn (lees: in een ander land). Maar we weten allebei wat een uitdaging en gigantische stap dit voor mij is, en hoe fijn ik het vind om hem bij me te hebben. De week is vol gepland met kerst en familie en huis schoonmaken, ik ben zo goed als klaar om te gaan, maar ik heb het er even best wel moeilijk mee.

Ik probeer niet bang te zijn dat mijn lijf me in de steek zal laten (self-fulfilling prophecy) maar stiekem ben ik dat wel. Over mijn buik maak ik me gek genoeg niet eens veel zorgen. Ik ken dat gedeelte van mijn lichaam, weet over het algemeen waar mijn grenzen liggen qua activiteiten en ik snap wat voor eten ik beter kan laten staan.

Maar mijn lijf zou mijn lijf niet zijn als verder alles zou functioneren zoals het hoort! Sinds mei heb ik vreselijk last van mijn heupen en heiligbeen (zou ik nog een log aan kunnen wijden en misschien doe ik dat nog wel), en ik kan maar geen hoogte krijgen van mijn (wéér nieuwe) grenzen. Toen ik tegen de fysiotherapeut zei dat ik ga backpacken in Thailand, zei hij dat je je kon afvragen hoe verstandig dat is.

Ik vind het best wel lastig, dat lijf van mij. Ik huil daar best veel om, afgelopen dagen. En heel soms wilde ik stiekem dat ik niet naar Thailand zou gaan. Dan hóef ik mijn grenzen niet te leren kennen. Ik wil namelijk niet dat ik minder kan dan ik denk. Dus denk (en verkondig!) ik vooral dat ik in Thailand nergens last van zal hebben en warmte en vrijheid alles zullen oplossen.

Maar nu, terwijl mijn lief die mij begrijpt voordat ik dat doe, zijn tas heeft ingepakt en klaar is om te gaan, vind ik het even heel lastig om zo te denken.