Lieve lezers,

ik ben moe. Geestelijk en lichamelijk. En het lijkt wel alsof slapen niet meer helpt, ik krijg er geen nieuwe energie door. Dindin.. Ik verwaarloos deze web-log. Ik schrijf over dingen waar ik helemaal niet aan denk, en denk aan dingen waar ik niet aan wil denken. Misschien kan ik binnenkort weer schrijven over wat er echt in mij speelt, misschien ook niet. Ik heb besloten het rustig aan te doen met Dindin. Ik schrijf pas weer als ik eerlijk kan schrijven. Ik zal jullie logs blijven volgen, zo goed als ik kan. Dindin zal een tijdje verdwijnen. Ik weet niet voor hoe lang, wxe9l dat het niet voor altijd zal zijn. En als ik terug ben, zal ik weer Dindin zijn.

Liefs, Adinda.

Verliefd

Soraya zegt:
hoii
Tim zegt:
hey!
Soraya zegt:
alles goed?
Tim zegt:
ja toppie, met jou?
Soraya zegt:
ja goed hoor
Tim zegt:
ik ben weer verliefd...
Soraya zegt:
och jee. Wie is de gelukkige?
Tim zegt:
Sanne
Soraya zegt:
ben je verliefd vanuit je tenen tot over je oren? zo erg dat het af en toe pijn doet? dat je huid tintelt elke keer als ze wat zegt, of als je aan haar denkt? dat je bij elk liedje aan haar denkt, en de woorden op haar betrekt? dat je zelfs in je slaap glimlacht, omdat je over haar droomt? zo verliefd?
Tim zegt:
eh.. nou ja.. ik mis haar wel ja.

Missen. Is dat verliefdheid? Dat je de ander mist als hij of zij niet in de buurt is? Ik mis jou niet als ik je niet kan zien, je bent er namelijk altijd. In mijn hoofd, mijn huid, mijn hart. Nog steeds ja. En al laat ik niet meer mijn stemming bepalen door wat jij doet of zegt, ik ben nog steeds verliefd. Maar is verliefdheid wel het goede woord? Ik denk vaak dat het zxf3veel meer is, wat ik voel, al is dat misschien idioot voor zo'n jong meisje. Ben ik verliefd? Ik heb dit nog nooit gevoeld, al die keren dat ik zei dat ik verliefd was. Want zoals ik het beschreef, ik hou van je vanuit mijn tenen tot over mijn oren. Zo erg dat het af en toe pijn doet. Mijn huid tintelt elke keer als je wat zegt, of als ik aan je denk. Bij elk liedje dat ik hoor denk ik aan jou. Ik droom over jou, overdag en 's nachts, en ik glimlach altijd. Het voelt fantastisch en vreselijk, al is het gevoel al lang niet meer zo sterk als een maand geleden. Maar als verliefdheid betekent dat ik je moet missen, dan ben ik niet verliefd. Ik mis je niet.

Van Dale zegt:

verxb7liefd (bn.)
1 vervuld van een sterk verlangend, onrustig makend gevoel voor iemand.

Kijk. En dxe1t lijkt er meer op.

Ons rondje

In pauzes en tussenuren (waarvan ik er veel heb), loop ik buiten, met een groepje. Soms verandert de samenstelling daar van, maar we weten altijd waar de anderen zijn. We lopen dan in een winkelcentrum, elke dag het zelfde rondje, langs winkels, restaurants, en het water. Een buitenstaander begrijpt dat misschien niet. Lijkt het saai, vindt het misschien wel triest. Maar voor ons is dat rondje belangrijk. Tijdens het rondje wordt van alles besproken, serieuze en minder serieuze dingen. Hebben we het bij de bloemenzaak nog over de stress voor de examens, hebben we het bij de Blokker alweer over wanneer we weer gaan zwemmen. Om het vervolgens bij de bloemenzaak weer over huiswerk te hebben. We lopen wat aan, elke dag. Soms zelfs doodstil, met als enige woorden: Nog maar een rondje dan? En dan lopen we nog een rondje. Tussendoor wordt er stilgestaan, wordt het rondje onderbroken, om eten of drinken te kopen in de supermarkt of bij de bakker.

Vandaag, met de zon die warm op ons scheen terwijl we liepen, besloten we ons rondje te onderbreken met een pauze. We gingen aan het water zitten, op een rijtje. Met eten en drinken, en genoeg gespreksonderwerpen.

Dxe1t is voor mij het leuke aan school, die momenten die je buiten de lesuren hebt. En ik denk dat ik dxe1t het meest ga missen, volgend jaar. Volgend jaar lopen we allemaal een ander rondje. Niet langer zij aan zij, niet langer langs de bloemenzaak en de Blokker. Natuurlijk zullen er anderen komen, waarmee rondjes gelopen kunnen worden. Maar xf3ns rondje blijft ons rondje, en ik zal het missen.

Lief dagboek,

Ik weet dat ik schandalig lang heb gewacht met het opschrijven van het verloop van het schoolfeest. Ik wist niet hoe ik moest beschrijven wat ik dacht, hoe ik me voelde. Ik wist niet of ik dat wel kon. Ik weet het nog steeds niet, maar ik heb het gevoel dat ik als ik deze bladzijde niet vol schrijf, ik niet aan de volgende mag beginnen. Ik ga een poging wagen.

Ik was boos, die avond. Boos op haar, omdat ze om hem heen hing als een bij die weet waar de honing te vinden is. Boos op hem, omdat hij het leuk scheen te vinden. En boos op mezelf, het meest boos op mezelf, omdat ik hem niet had laten merken dat hij voor mij al tijden als honing was. Boos op mezelf, omdat ik mijn avond niet wilde verpesten door een dom verliefd klein meisje, dat vreselijk jaloers was.

Ik heb mezelf laten gaan. Eerst in mijn eentje, op de WC. Toen op de dansvloer. Ik heb nog nooit zo gedanst. Al mijn liefde, woede, jaloezie en verdriet stopte ik in het dansen, niet lettend op de zware steen die in de plaats van vlinders leek te zijn gekomen, en langzaam leek te slinken. Ik heb nog nooit zo goed gedanst.

Mijn dans bleef niet onopgemerkt. Ik kreeg aandacht, en ik genoot er van. Ik lachte, flirtte, en danste. Zonder hem. Ik heb een geweldige avond gehad. Zonder hem.

Ze zijn er nog steeds, vlinders. Maar mijn hart danst niet meer, de vlinders vermenigvuldigen zich niet, en mijn huid tintelt niet.

Niet langer door hem. Niet langer voor hem.

Lief dagboek, vergeet deze bladzijde.

Het gaat goed met me. Dat wil ik eigenlijk zeggen.
Ik ben toe aan de volgende bladzijde.

Liefs, Soraya

De schreeuw

Het liefst zou ik naar buiten gaan. In de stromende regen alles van me af laten spoelen. Een koude douche zou niet hetzelfde effect hebben. Denk ik. Dan zou ik lopen, naar een grasveld. Ik zou naar het midden van dat veld lopen, opkijken naar de grauwe wolken waaruit grote druppels vallen. Ik zou mijn mond opendoen en de schreeuw die in me zit laten ontsnappen. Alle woede, frustratie, verdriet, en spijt uit me laten komen totdat ik leeg zou zijn. Het zou een schreeuw zijn waardoor de vogels verschrikt uit de bomen vlogen en alles om me heen opeens stil was. En dan zou ik instorten, midden op dat veld. Ik zou me leeg voelen en in elkaar zakken, een zielig leeg hoopje op haar kniexebn. Ik zou wachten tot mijn longen zich weer hadden gevuld met lucht en mijn ademhaling weer rustig was. Dan zou ik op staan, me niets aantrekkend van mijn natte broek met groene vegen, de natte haren die in slierten om mijn gezicht zouden hangen, of mijn handen die vol met modder zouden zitten van het grijpen in het gras. Ik zou glimlachen, weer de hemel inkijken om te zien dat de grauwe wolken wegtrokken. Dat er tussen al dat grauw blauw zou zijn, en de regen langzaam weg zou trekken. Ik zou me goed voelen, leeg, maar goed. De leegte zou ik kunnen vullen met geluk, intens, veel, en geweldig geluk. Dat zou ik het liefst willen.

Dindin

Ik had het al door en bij het vorige log werd het opgemerkt. Mijn logs zijn treurig. En dat terwijl ik dat niet ben. Over het algemeen. Het gaat gewoon even niet zo. Als ik zou schrijven over dingen die me nu het meest bezighouden zouden het treurige logs blijven. Dan schrijf ik liever niets. Ik vind het leuker blije logs terug te lezen dan niet-blije logs. Ik heb liever vrolijke reacties dan oppep-reacties.

Ik geniet van kleine en in mijn ogen grote dingen. Op momenten dat het minder leuk is allemaal lijken de ideeen voor logs zich in mijn hoofd te verdringen. Het leven is klote en het leven is geweldig, en dat op hetzelfde moment.

Ik geniet van mijn broertjes, die gek zijn op muziek en dansen tot ze van duizeligheid op mijn schoot neerploffen. Ik geniet van de zon, die het warm maakt ook als er sneeuw ligt. Ik geniet van in een warme kamer zitten als het regent, ik geniet van een goede knuffel.

En ik baal van mijn lichaam. Ik heb vaak het gevoel dat mijn geest sterker is dan mijn lichaam, dat mijn geest doorgaat lang nadat mijn lichaam opgegeven heeft. Maar na een tijd geeft ook mijn geest het op. Dan wordt ik ineens overweldigt door grote schokken van verdriet, die ik al die tijd opkropte. En mijn lichaam is niet bepaald sterk geweest de afgelopen tijd. Eerst die val van mijn fiets waar ik nog lang last van had (en nog steeds heb) en daar bovenop ziek worden op het verkeerde moment. En nu kan ik eindelijk ziek zijn, nu de PTA's achter de rug zijn. Dus dat ben ik dan. Geestelijk en lichamelijk.

Zodra er weer vrolijke logs opborrelen zal ik ze met jullie delen. Tot die tijd geen, of minder vrolijke logs. Ook dat hoort bij Dindin.

Lief dagboek,

Het is niet eerlijk.

De mensen waarvan je het meest houd

doen je de meeste pijn.

---

Na vier dagen lang doen alsof ik niet ziek was heb ik het nu net opgegeven. Ik bxe9n ziek. Toen ik gisterochtend naar de dokter ging omdat ik wilde weten waarom ik het zo vreselijk benauwd had en wat hij er aan kon doen, zei hij het ook al. 'Naar bed, en rustig aan doen. Dit moet je gewoon uitzieken.'

Ha. Uitzieken? Grapjas. Ik heb 3 PTA's deze week. En ik ben al te vaak dit jaar thuisgebleven, om nu voor zo iets stompzinnigs als benauwdheid thuis te blijven. Dus vandaag ging ik gewoon naar school. En ik kwam thuis met koorts, barstende koppijn en het gevoel alsof mijn longen zouden scheuren als ik nog xe9xe9n keer zou hoesten.

Die PTA's morgen en vrijdag ga ik zoiezo maken. Maar ik denk dat ik de rest van de dagen toch maar de raad van de huisarts opvolg. Naar bed, rustig aan doen, en uitzieken.