Dindin

Ik had het al door en bij het vorige log werd het opgemerkt. Mijn logs zijn treurig. En dat terwijl ik dat niet ben. Over het algemeen. Het gaat gewoon even niet zo. Als ik zou schrijven over dingen die me nu het meest bezighouden zouden het treurige logs blijven. Dan schrijf ik liever niets. Ik vind het leuker blije logs terug te lezen dan niet-blije logs. Ik heb liever vrolijke reacties dan oppep-reacties.

Ik geniet van kleine en in mijn ogen grote dingen. Op momenten dat het minder leuk is allemaal lijken de ideeen voor logs zich in mijn hoofd te verdringen. Het leven is klote en het leven is geweldig, en dat op hetzelfde moment.

Ik geniet van mijn broertjes, die gek zijn op muziek en dansen tot ze van duizeligheid op mijn schoot neerploffen. Ik geniet van de zon, die het warm maakt ook als er sneeuw ligt. Ik geniet van in een warme kamer zitten als het regent, ik geniet van een goede knuffel.

En ik baal van mijn lichaam. Ik heb vaak het gevoel dat mijn geest sterker is dan mijn lichaam, dat mijn geest doorgaat lang nadat mijn lichaam opgegeven heeft. Maar na een tijd geeft ook mijn geest het op. Dan wordt ik ineens overweldigt door grote schokken van verdriet, die ik al die tijd opkropte. En mijn lichaam is niet bepaald sterk geweest de afgelopen tijd. Eerst die val van mijn fiets waar ik nog lang last van had (en nog steeds heb) en daar bovenop ziek worden op het verkeerde moment. En nu kan ik eindelijk ziek zijn, nu de PTA's achter de rug zijn. Dus dat ben ik dan. Geestelijk en lichamelijk.

Zodra er weer vrolijke logs opborrelen zal ik ze met jullie delen. Tot die tijd geen, of minder vrolijke logs. Ook dat hoort bij Dindin.