De schreeuw

Het liefst zou ik naar buiten gaan. In de stromende regen alles van me af laten spoelen. Een koude douche zou niet hetzelfde effect hebben. Denk ik. Dan zou ik lopen, naar een grasveld. Ik zou naar het midden van dat veld lopen, opkijken naar de grauwe wolken waaruit grote druppels vallen. Ik zou mijn mond opendoen en de schreeuw die in me zit laten ontsnappen. Alle woede, frustratie, verdriet, en spijt uit me laten komen totdat ik leeg zou zijn. Het zou een schreeuw zijn waardoor de vogels verschrikt uit de bomen vlogen en alles om me heen opeens stil was. En dan zou ik instorten, midden op dat veld. Ik zou me leeg voelen en in elkaar zakken, een zielig leeg hoopje op haar kniexebn. Ik zou wachten tot mijn longen zich weer hadden gevuld met lucht en mijn ademhaling weer rustig was. Dan zou ik op staan, me niets aantrekkend van mijn natte broek met groene vegen, de natte haren die in slierten om mijn gezicht zouden hangen, of mijn handen die vol met modder zouden zitten van het grijpen in het gras. Ik zou glimlachen, weer de hemel inkijken om te zien dat de grauwe wolken wegtrokken. Dat er tussen al dat grauw blauw zou zijn, en de regen langzaam weg zou trekken. Ik zou me goed voelen, leeg, maar goed. De leegte zou ik kunnen vullen met geluk, intens, veel, en geweldig geluk. Dat zou ik het liefst willen.