Barack Obama

Vannacht heb ik samen met mijn moeder de verkiezingen in Amerika gevolgd. Om twee uur zijn we, na de wekker op 5.15 uur te hebben gezet, gaan slapen. Elk uur schrok ik wakker, onbewust toch bang dat ik iets zou missen. Nee, bang dat wanneer ik de volgende dag wakker werd, McCain gewonnen bleek te hebben. Toen eindelijk de wekker ging haastte ik me naar de tv, waar mijn moeder al zat. 'En, en en?', riep ik vanaf de trap. Op hetzelfde moment zie ik het in de balk onderin beeld staan. 'Obama is de nieuwe president van de VS'. Ik lees het hardop voor, maar we willen het niet geloven. Pas als we de cijfers ook voorbij zien komen (toen nog 328 kiesmannen voor Obama tegenover 123 van McCain) is het voor mij zeker. Amerika heeft een nieuwe president gekozen. Hij is jong, democraat en zwart, maar is vooral het boegbeeld van hoop en de belofte van een nieuwe tijd.

We waren net op tijd voor de speech van McCain. Erg indrukwekkend, een mooie verliezer die zich compleet achter de nieuwe president zou scharen. We zaten te wachten op de speech van Obama, beide met kippenvel en tranen, toen ik het me langzaam begon realiseren. Amerika heeft een zwarte president. Als er xedets onmogelijk leek, nee, wxe1s, vijftig jaar geleden, was dit het wel.

Maar Obama is de laatste die zegt dat hij zwart is.

Hij vertelt dat er een nieuwe tijd aanbreekt, voor alle Amerikanen. Dat de Amerikanen bewezen hebben dat alles mogelijk is. En dan vertelt hij over de 106-jarige vrouw, die vandaag voor het eerst stemde. Zij mocht een tijdlang om twee redenen niet stemmen. Ze was een vrouw. En ze was zwart. Zij maakte de wereldoorlogen mee. Zij heeft vrouwen zien vechten voor stemrecht. Zij zag een man op de maan. Zij zag de muur vallen. En vandaag had zij een stem. Net als alle jonge en oude, rijke en oude, democratische en republikeinse, zwarte, witte, Latino, Aziatische, homoseksuele, heteroseksuele, gehandicapte en niet-gehandicapte Amerikanen die gestemd hebben. Er zijn geen blauwe of rode staten, er zijn de Verenigde Staten.

45 jaar geleden had Martin Luther King de droom dat alle mensen beoordeeld zouden worden op daden, niet op huidskleur. Vandaag kwam die droom uit. En ik heb hoop. En ik geloof dat verandering kan. De wereld kxe1n veranderen, al is de eerste zwarte president maar een miniscuul begin. Hij moet het nog waarmaken, alles wat hij zegt. Maar dit is al zo vreselijk bijzonder. Het is een begin. En ik ben even trots op de wereld.

Lang geleden

Laatst heb ik veel van mijn oude logjes gelezen. Ik schreef veel en graag. Behalve de logjes las ik ook reacties. Wat waren het er veel! Zoveel lieve, begrijpende, hartverwarmende lezers waarvan ik de meeste niet eens kende. Ik zou niet weten hoe het met ze gaat. Veel van de mensen die  toen een web-log hadden zijn nu gestopt of onvindbaar. En ik ben zo lang weggeweest dat ze hier niet allemaal zijn blijven hangen. Maar teruglezend herinnerde ik me hoe fijn ik die positieve reacties vond, ookal reageerde ik er vrijwel nooit op. Dus, voor degenen die misschien stilletjes nog meelezen, alsnog hartelijk bedankt voor jullie bijdragen aan mijn schrijfsels. Het was bijzonder.

Liefs,
Adinda

Voor Let

Het was super!!!
Zucht..
En dit is het liedje dat ons elke rit begeleidt:

Shine, van Plain White T's dus.

Rijbewijs

23 mei heb ik voor de vijfde keer afgereden. Staatsexamen (dat moet na 4 keer zakken), een nieuwe rijschool, een nieuwe instructeur en maar tien lessen. Ik slaagde en niks kon meer fout zijn. Ik ben geslaagd!

6 dagen later had ik dat felbegeerde roze pasje ook echt in mijn portemonnee zitten en kon ik de omgeving onveilig maken, wat ik dan ook deed. Samen met vriendin A. naar oma, naar het centrum, verdwaald in Almere waar ik heel per ongeluk door rood reed omdat ik het te druk had met het bekijken van straatbordjes en broertjes ophalen van school. Nu al merk ik hoe praktisch het is om een rijbewijs te hebben en ik rijd heel wat af. Toch wil het nog niet helemaal doordringen.

Vanmiddag vertelde A. over een vriendin van haar die een baan had waarbij ze een rijbewijs nodig had. A. en ik vonden dat je heel veel dingen ook met het OV kon doen. A zei: 'ik zou dat werk volgens hen dus niet kunnen doen omdat ik geen rijbewijs heb!' Heel stellig zei ik: 'nee, ik ook niet'.

Nog geen tel later konden we niet meer stoppen met lachen.

Want ik heb hem wel en dat is leuk.
Want ik kan overal naar toe met de auto.
Ik heb hem. Wel wel wel wel wel.

Jippie!!!

Lieve Let...

Sorry dat we morgen niet naar Les Mis gaan!
Wat ben je toch een supervriendin.
Volgende week gaan we genieten!

3-0

Oooh en laten we vooral het Nederlands elftal niet vergeten!
Wat waren ze goed hxe8, onze jongens.

*blaast op toeter*

P.S. I love you

Wat een film. Wxe1t een film.
En wat een tranen.
Mijn shirtje was kletsnat.
Van de tranen dus.
Zucht.

Nu gaat het wel weer hoor.
Maar wxe1t een film.

Ik ben er even stil van.

George Clooney (of: Hoe Adinda 'I'm your man' in haar hoofd kreeg)

We huurden de film Michael Clayton. Omdat ik daarover had gehoord en er wel nieuwsgierig naar was.
En omdat George Clooney er in speelt en ik George Clooney wel leuk vind.
De film begon met de titel (wat een verrassing!) en sfeerbeelden, waarna we onder begeleiding van een voice-over ergens in een kantoor belandden. Na een minuut of vijf waarin duidelijk werd dat het voor ons niet duidelijk was wat er gaande was, kwam ik met de volstrekt begrijpelijke vraag:

Okee, alles leuk en aardig, maar wxe1xe1r blijft George Micheal?

Ehhh, zei A. In Engeland?

Onze avond was top. Maar niet dankzij de film met George Michael Clayton Clooney. Pff, die ene.
(Serieus, ik vond het niet zo'n geweldige film. Dus.)

Kinderen zingen met sterren

Wat ongelooflijk schattig!!!!
Ik val middenin de act van Angel die enthousiast "Can't take my eyes off of you" zingt met Gerard Joling.
Gerard is Gerard, en Angel spat van het podium door haar zelfverzekerde houding.
Vijf jaar is ze! Familie kijkt trots toen en swingt lekker mee.
En stralen dat ze doet!
Fantastisch.

Even kijken of de rest ook zo leuk is.

Update:

Jaaaa gewxe9ldig. Al die "sterren" zijn opeens de sterren niet en laten die kinderen vollxe9dig de ruimte.
Heerlijk dit.

Lieve Lisa...(7)

Ik weet niet of je dit nog wel leest, of je daar nog wel tijd voor hebt. Maar dan lees je het later wel een keer.. Nou! Komt ie! De allerlaaste Liva Lisa. (Huh? Lieve dus ;))

In drie maanden, dacht ik, gaat vast heel veel gebeuren.

Misschien ga ik wel afrijden.
Misschien komt Waldo.
Misschien brandt er iets af, en dat heel ons dorp staat te kijken, behalve jij.
Misschien word ik wegens lage cijfers van school gekickt.
Misschien word ik heel erg depressief.
Misschien win ik de loterij.

Okee okee, dat laatste heb ik niet gedacht. Maar nu, nu je over drie dagen weer voet op Nederlandse bodem zet, wordt me duidelijk dat er bij mij niks, en bij jou echt heel veel gebeurd is.

En ik kan me zo voorstellen dat het je tot een ander mens heeft gevormd, dat ik soms heel even bang word. Dat ik denk: ken ik je nog wel, straks? Ken jij mij nog wel? Wordt het moeilijk of gaan we makkelijk verder waar we gebleven waren?

Maar dan denk ik aan ons, en weet ik... dat zit wel goed.

Nou, ik zal je vertellen; er is geen brand geweest, ik heb geen rijbewijs of Waldo, zit nog steeds op school, ben over het algemeen behoorlijk vrolijk en ik heb geen loterij gewonnen. Je hebt zelfs geen Adinda-feestjes gemist.

Want wat is een Adinda-feestje in hemelsnaam zonder een Lisa?

Ik hou van je, lieve vriendin. Ik ben vreselijk trots op je. Je bent er weer zondag, en dan ben ik er ook.

Liefs,
Adinda

Lieve Lisa...(6)

Jouw krabbel is op het moment de enige krabbel die ik heb, had ze gisteren net allemaal weggegooid. En wat een fijne krabbel it is!

Nou. Wat me nou is gebeurd. Weet je nog, Route 66? Die musical waar Martin in speelt. Hij loopt nog maar tot 20 april, dus ik vond het wel tijd worden om er eens heen te gaan, dat snap je. Vriendin A. had nog een verjaardagscadeautje te goed, dus dat kwam heel mooi uit. Ik bestelde kaartjes voor 29 maart, in Zaandam. Daar komen was al een avontuur an sich, maar het ging wonder boven wonder allemaal goed. Op het eind was het een beetje stressen (straten die verplaatsen en onduidelijke naambordjes, je kent het wel ;)) maar we waren ruim op tijd in het theater. Martin heeft een understudy, voor die xe9xe9n van de tien keer dat hij niet speelt, dus ik hield er rekening mee dat hij er misschien helemaal niet zou zijn.

Toen A. en ik eindelijk zaten, trots omdat we het zo goed hadden kunnen vinden allemaal, kwamen de bandleden op. En.. daar was Martin ook! Ik blij, sla A. op haar knie en roep 'Hij is er!' (terwijl A. 'au' riep, oeps). Maar! Hij loopt over het podium, het trappetje af en gaat zo in de zaal zitten. Zitten zitten. Hij ging kxedjken. Niet spelen. Kxedjken. Okee, nou je ziet het voor je.

Zucht.

Maar het was een superleuk stuk. Dat dan weer wel. En met A. was het natuurlijk erg gezellig. Vooral zo na de pauze (lees: na het wijntje in de pauze). Heb de liedjes steeds in mijn hoofd en de cd in mijn mooie foon. Maar ik zat er toch mee in mn maag. Was ik eindelijk naar die musical geweest, speelde de man waarvoor ik xe9igenlijk gekomen was helemaal niet. (Ik miste je ook vreselijk toen. Ik wilde je bellen en klagen en je meeslepen naar de eerstvolgende voorstelling en dan samen genieten van een leuke musical met leuke mensen. Anyhow, dat kon niet. En vriendin A. die ook wel nog een keer wilde, heeft het drukdrukdruk met school.) Dus! Ik bedacht me dat mijn pappa bijna jarig is. Ik sleep hxe9m dus mee, 12 april, voor een herkansing. Heb gehoord dat Martin dan waarschijnlijk wel speelt, dus ben benieuwd! (Haha, en volgens mij vind de pappa het ook wel leuk, gelukkig.)

Hier een voorbeeldje van die fijnefijne musical waar ik toch wel van heb genoten. Ik weet niet of je het kunt kijken op de comps daar, maar anders komt dat nog wel.

Zo! Ondertussen volg ik jouw avonturen op de voet door alle Guatemala-blogs en de updates van je moeder. Terwijl ik in theaters zit slinger jij door jungles. Ik verwacht uitgebreidde verslagen als je hier eenmaal weer gesettled bent. En dikke knuffels, die mis ik. Die van jou.

Alle liefs, en als reactie op je krabbel:
IK HOU OOK ZO VEEL VAN JOU!!
Adinda

(Oh, mocht je je afvragen waar ik al die theaterbezoeken van betaal... Ik heb een baan! In de bioscoop! Dus dat wordt filmpjes pakken als je terug bent. Sinds vorige week zaterdag. Ik leen nu dus nog van iedereen, maar vanaf volgende maand kan ik het ook echt terugbetalen! JOEPIE!)

Lieve Lisa...(5)

Je bent al over de helft! Of reken ik nu verkeerd? Hoe dan ook, drie maanden is onvoorstelbaar lang. Behalve de memorial-avond voor Heath Ledger heb je nog wat ergs gemist. Zie hier!

Okee okee, het is z'n broer en niet hij zelf, dus eigenlijk kennen we hem helemaal niet, maar het blijft erg.

En nu een kusje voor jou, in het verre Guatemala.
Xje.

Lieve Lisa...(4)

Weet je.
Ik mis je wel hoor.

Zullen we gewoon zaterdag een rosxe9etje doen?

Zucht.

(Dit bericht naar jou gaat geheel tegen mijn principes in. Vrolijke berichten van mijn kant zijn fijner dan mis-berichten. Zal ik dan nog maar iets vrolijks bedenken? Hmm. Ik heb een nieuwe foon. Maar dat heb ik ook gemaild natuurlijk. Voor geinteresseerde mee-lezers: het is de Sony Ericsson W910i Havana Gold. Ha! I likes it verrie mutsh.

Verderrrr hoop ik dat je nog steeds wat aan de 100 briefjes hebt.

Je stage is vorige week begonnen toch? Bevalt het? Je kunt nu natuurlijk supergoed Spaans. Dan moeten we maar naar Spanje op vakantie volgend jaar, vind je ook niet?

Hou van jou.)

X!

Lieve Lisa...(3)

Jaaaahoooor. Heb je de beschikking over honderd briefjes, ga je bij de briefjes die niet bevallen klagen ;). Ik vroeg me al af wanneer je dat briefje zou krijgen, en of ik dan een vers log had, maar helaas. En dat andere briefje, met  'de leuke hersenspinsels zijn bijna op,' ik hoopte dat je dat wat later zou krijgen. Maar we konden ook niet het geluk blijven hebben dat elk briefje goed aansluit. Je moet maar denken, hoe meer flutbriefjes je nu hebt, hoe meer leuke je hebt zo tegen het einde. Want er zijn ook hele leuke, geloof me. En o, ik mag ook klagen. Word ik helemaal blij door dat mailtje van je, staat er in: 'Lekker ben jij!' Erg sfeerverlagend.

Hoe dan ook, niet te geloven dat je er alweer bijna drie weken zit!

Ik zit nu serieus al tien minuten te bedenken wat in hemelsnaam leuk/stom/fascinerend/spannend/grappig /interessant genoeg is om naar je te sturen via dit wereldwijde web, maar dat schiet dus niet echt op. 

(Weer vijf minuten later.) Oh, oh, ik weet iets. Volgende week mag ik bij tante San stage lopen. Suuperleuk dus, en dikke pret. Het is maar 28 uur, maar je moet toch ergens beginnen aight?

Dit was het alweer hoor. Sorry! Volgende keer ben ik minder moe. (Hmmm zou het misschien het tijdstip zijn?) En hier nog een filmpje, omdat ik zo lekker blij van dit liedje word.

Lieve Lisa... (2)

Wat heb ik gelachen om je reactie! Helemaal super. Dan heb je opeens Lisa in je huiskamer, geweldig ;).

Ik vind het erg leuk dat de briefjes tot nu toe doen waarvoor ze bedoeld zijn, en hoop dat je blij bent met de kleine stukjes Adinda die je daardoor bij je hebt. Ondertussen volg ik alle mogelijke logs over Guatemala die ik kan vinden. Daardoor, en door de verhalen van je moeder weet ik dus ongeveer wel wat je allemaal uitspookt daar. Natuurlijk is dat niet zo spannend als wat hier allemaal gebeurt, als je dat maar weet.

Sinds vrijdagavond hebben we een Wii (ik weet hoe ontzettend ver-van-je-bed dat is, sorry). Je lacht je kapot. Had na een dag vreselijke spierpijn in mijn armen van het boksen. Nu dat wat minder is wordt ik door pappa in elkaar geslagen bij datzelfde spel, door A. verslagen met tennis, en R. gooit steeds strikes met bowlen. Het enige waar ik een beetje goed in ben is golf. Golf! Je gelooft het haast niet. Ach, dat sporten is gewoon niks voor mij, ik had het kunnen weten.

Als ik lees wat jij zoal doet daar in Guatemala ben ik zo ontzettend trots op je. Je dxf3et het maar mooi wel allemaal. Geweldig.

...Dus terwijl jij daar verder goed doet, ga ik maar eens proberen een hole-in-one te slaan. ;)

Liefs,
Adinda

Lieve Lisa...

Hoe blij werd ik van jouw eerste bericht uit Guatemala! Fijn dat alles goed is gegaan. En wat super dat je geslaagd bent!!! Gefeliciteerd! Hoef je je daar niet meer druk om te maken! Hoe beviel het vliegen? Ik hoop dat het met de turbulentie meeviel. Ik ben niet meer naar school geweest nadat we jou uitgezwaaid hadden. Ik was het echt vast van plan, maar was heel moe (vreemd he;)) en toen Tante S. zei dat ze naar Ikea ging leek het me veel leuker daar naar toe te gaan. Verder de hele middag voor pampus op de bank gelegen.

En wat me vandaag toch is overkomen! Ik zat in de bus op weg van school naar huis, en mijn oog viel op een schitterend stel kaken. Jij, die begrijpt hoe prachtig een kaaklijn kan zijn, snapt zeker wel dat ik even van de wereld was. Nou, dat even was net lang genoeg om, toen ik uitstapte, gewoon mijn mobiel te laten liggen! Verdorie!

In al die jaren dat ik mobiel ben is me dat nog nooit overkomen. Ik voel me er meteen zo kwetsbaar door! En onbereikbaar.. :(. Ik heb mijn nummer laten blokkeren, heb Connexxion en de politie gebeld maar wat mis ik dat stomme ding nu al!!

Anyhow lieve jij, ik vraag me af welk briefje je al gelezen hebt. Welke van de honderd, die met bloed zweet en tranen (dat klinkt vies) zijn geschreven, heb je mogen bewonderen vandaag? ;) In ieder geval dacht ik aan je, en ik hoop dat je dat voelt, in het verre Guatemala. Geniet.

VEEEEEL liefs,
Adinda

(En mocht die schitterende-kaken-meneer ooit nog bij me in de bus zitten, kijk ik lekker de andere kant op. X!)