Dag twee. Weer liet ik bijna verstek gaan. Maar ik ben er hoor, en ik type. Al gaat dat niet gemakkelijk, met moe lijf en hoofd. Want vandaag was de vijfde achtereenvolgende dag dat ik VRESELIJKE pijn had. Nou heb ik normaal gedurende de hele dag buikkrampen. Dus ik zeg regelmatig: "au mijn buik". Of: "ik heb een beetje buikpijn" (understatement). Maar de afgelopen vijf dagen waren buitengewoon. Zoveel pijn dat ik niet kan ademhalen, drinken, plassen, nadenken zonder te huilen van de pijn. En ik ben echt wel wat gewend geraakt na ruim anderhalf jaar pijn.
Dat duurde elke dag zo'n 6 uur, die pijnaanval. Uren waarin ik schreeuw, huil, of alleen apatisch voor me uit staar en zo stil mogelijk blijf liggen. Uren die me opbreken. Want met die pijn kan ik niet doen alsof ik niet ziek ben. Kan ik niet mijn grens nóg een beetje opschuiven. Kan ik niet tóch doen wat ik van plan was. Die pijn maakt me kapot. En dan kan ik alleen nog maar huilen, en jammeren, en fluisteren: "ik kan het niet meer. Ik wil niet meer. Ik kan dit niet. Ik wil geen pijn." En dan voel ik me klein en kinderachtig, maar ik kán niet anders. De pijn verlamt me en maakt me iemand die ik niet wil zijn.
De pijn maakt een meisje van me dat ik mijn lief niet toewens. Een dochter die ik mijn ouders niet gun. Ik word er klein, kinderachtig en afhankelijk van. DAT WIL IK NIET. Dat KAN ik niet.
Ik doe zo mijn best om te zijn wie ik wil zijn. Maar soms kan ik dat niet meer. Dus nu kruip ik uitgeput in bed en hoop dat morgen mijn lijf me met rust laat. Zodat ik weer even mezelf kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten