Taarten

Toen ik een paar maanden samenwoonde met mijn lief besloot ik begin 2010 dat ik een nieuwe hobby nodig had. Opeens was ik zo veel alleen thuis, dat ik een nieuwe uitdaging voor mezelf zocht. Dat werd taarten bakken. Ik bleek een trendsetter want die zomer bakte opeens iedereen taarten (of, waarschijnlijker, dat viel me toen ineens op). Door mijn ziekzijn kon ik niet altijd zo creatief zijn als ik wilde en bakte ik ook minder vaak dan ik leuk zou vinden. En áls ik dan bakte dan was dat lichamelijk zo zwaar dat er niemand tegen me moest proberen te praten, als ie geen snauw terug wilde. Behalve dat een taart me veel tijd (minstens drie uur), energie, schreeuwen tegen mijn lief, af en toe tranen, en pijn kost, ben ik elke keer weer trots op het eindresultaat.

Afgelopen donderdag wilde vriendin E. dat ik haar een taart leerde bakken. Ik zuchtte en twijfelde en besloot dat ik dan in ieder geval van te voren alles voor zou bereiden zodat ik tijdens het vullen en versieren van de taart ook nog een beetje gezellig kon doen. Dus ik had twee taartjes klaarstaan toen E. aankwam. Tijdens het maken van de vulling voor E.'s taart merkte ik dat ik het best leuk vond om E. uit te leggen hoe ik mijn taarten altijd maak. En op het resultaat van E. haar taart was ik bijna net zo trots als zij zelf (afgezien van het feit dat ik natuurlijk nóóit mijn taart zo zou versieren ;)).

Mijn lief is nogal kieskeurig als het om taarten gaat, dus ik vroeg wat voor taart hij lekker zou vinden. Het is een pindakaasbanaankaramelchocoladetaart geworden, en hij was een stuk lekkerder dan ik verwacht had. Al met al een geslaagde dag dus!

Diploma-uitreiking

Vorige week kreeg ik hem dan echt, mijn HBO-diploma. Stresskip als ik ben schreeuwde ik op de dag zelf eerst een paar keer naar mijn lief ('je doet het EXPRESS hè, mij tegenwerken!' ik ben echt niet aardig op zulke momenten), vergat ik bijna mijn deo en maakte ik me druk over of ik wel in de goede zaal zat. Zelfs het "Welkom afgestudeerden" stelde me niet gerust, want zat ik wel bij de goede richting? Ik kende dan ook niemand, afgezien van twee docenten. Pas toen mijn naam werd genoemd durfde ik adem te halen en wist ik het zeker: ik ben geslaagd, er is geen fout gemaakt.

Nu heb ik een weinig voorkomende, best wel bijzondere naam (waar wel gemakkelijk achter is te komen, maar het zo op mijn blog gooien vind ik te ver gaan). Toen ik later tijdens de borrel wat te drinken ging pakken, hoorde ik twee meisjes gniffelen en mijn naam noemen. Ik draaide me om, en zei: 'ja dat ben ik!' De meisjes draaiden zich naar me toe en keken geschrokken. Ik lachte mijn liefste lach, pakte een glas sinaasappelsap en liep terug naar mijn lief en familie. Misschien heb ik wel een hele grappige naam. Maar hij wordt dus wél onthouden! Dat kan uiteindelijk alleen maar positief zijn.

Discipline

Ik zou zo graag elke dag een logje schrijven. Maar dan heb ik toch geen zin, of geen tijd, of heb ik geen idee waar ik over zou moeten schrijven. Ik heb dan ook wel respect voor degenen die dagelijks loggen en wiens berichtjes ik elke dag met plezier lees, en zelfs naar uitkijk. Ik volg ook een paar logs van mensen die niet elke dag loggen. Dat weet ik, dus kijk ik daar net wat minder vaak, en dan heb ik soms opeens twee berichtjes gemist en kan in lekker veel achter elkaar lezen.

HOE DAN OOK.

Ik mis dus die discipline om te gaan schrijven. Om te studeren (hoeft gelukkig niet meer!). Om te sporten.

Tijdens dit logje heb ik twee keer op Facebook gekeken binnen vijf minuten. Ik heb drie andere blogs bezocht, die ik vandaag al een keer bezocht had.

Zou ik last hebben van DOG?
Dingen-ontwijkend-gedrag?

Vandaag schreef ik me in bij de sportschool. Ik hoop dat ik zaterdagochtend bij de yogales zit!
(En dan tot die tijd elke dag een logje?)

Lief

Mijn lief en ik wonen nu ruim drie jaar samen. Drie jaar die ik me heel anders had voorgesteld, maar ik me tegelijkertijd ook niet anders meer kan voorstellen. Want bij elk dal, elke depressieve bui, elke waterval aan tranen, had ik mijn lief.

En oh wat is hij lief.

Hij tilt me op en neemt me mee. Hij zet me in de auto en we rijden naar de Oostvaardersplassen, naar Kootwijker Zand, naar Scheveningen, we maken een fietstocht, gaan naar de Efteling, zelfs naar Luxemburg. Hij verrast me, houdt me vast, duwt me vooruit. Wanneer ik alleen maar klaag, niet meer dan twintig meter vooruit kan komen, elk half uur naar de wc moet, staat hij klaar en wacht op me.

Die drie jaar waren daarom zo goed als ze konden zijn. En nu ik er zo over nadenk.. Als ik het over kon doen zonder lief en zonder pijn..

Dan koos ik lief en pijn. Want met zijn liefde, met zijn hand in de mijne, kan ik de wereld aan.

Ik hou van je

Jij fluistert in mijn oor

Mijn tranen luisteren

Druppen langs mijn wang

Trekken zoute sporen over jouw borst

Mijn armen luisteren

Houden jou goed vast

Terwijl ik stevig in de jouwe lig

Mijn hart luistert

De tranen stoppen langzaam

Mijn vingers strelen warme huid

Mijn mond fluistert

Ik ook van jou

Stem wijzer

Ik word altijd een beetje boos als mensen zeggen dat ze niet gaan stemmen. Of dat nou is omdat ze geen zin hebben, geen tijd, uit protest(?!) of omdat ze niet weten op wie. Ik denk dat ik boos word omdat ik stemmen zie als dat ene kleine beetje dat ik te zeggen heb over in wat voor een land ik leef. Mijn minuscule bijdrage aan het kunnen investeren in de dingen die ik belangrijk vind.

Ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt om te stemmen. Het is niet bijzonder leuk, en het kost tijd. Maar als je het doet op weg naar het boodschappen doen, of de auto wegbrengen, of je kinderen ophalen, hoeft het niet eens zo heel veel tijd te kosten. Bovendien kun je dan leuk klagen over de malloten die ervoor hebben gezorgd dat er tóch niet de regering zit die jij graag had gezien. Dat kan natuurlijk ook als je niet stemt, maar dan klaag je dus over iets waar je zelf niks aan hebt gedaan om het te veranderen..

Als je niet weet op wie je moet stemmen is het ook lastig. Ik ben zelf de afgelopen weken (maanden!) een zwevende kiezer geweest, omdat er eigenlijk niemand was waarvan ik dacht dat die persoon of partij mij kon vertegenwoordigen. Uiteindelijk ben ik voor een partij gegaan waarbij ik het meeste "gevoel" had, en negeerde ik de stemwijzer, kieskompas, en al die andere stemhulpen, die allemaal iets anders zeiden.

Niet stemmen uit protest begrijp ik niet. Protest tegen wie? Tegen de overheid? Tegen het feit dat er geen partij voldoet aan wat jij vindt? Een niet-stemmer heeft helemaal niks aan het feit dat hij niet stemt. Het is niet zo dat de hoge heren zullen denken: hmm Pietje heeft niet gestemd, we zullen wel iets verkeerd doen..

Ik wist echt niet op wie ik wilde stemmen. Zelfs in het stemhokje twijfelde ik nog of ik blanco zou stemmen. De reden waarom ik dat niet gedaan heb was dat ik dan uiteindelijk nog niks te zeggen had, en alleen de opkomst zou verhogen. Een systeem zoals laatst in de NRC stond bevalt me geloof ik wel. Waarbij blanco stemmen geteld worden, en zorgen voor lege zetels..

Tot die tijd stem ik, vooral met gevoel, maar met hulp van mijn verstand. Ik hoop trouwens dat we pas over een hele tijd weer Tweede Kamer-verkiezingen hebben.. Volgens mij kan Nederland wel een beetje stabiliteit gebruiken!

Pijn

Mijn lijf kon het niet aan. Het afsluiten van een lange stressvolle periode, de temperaturen op Zakynthos (en vooral het verschil met de Nederlandse temperaturen), het vliegen, en te weinig slaap.
Dus de afgelopen twee weken lag ik vooral op de bank, sliep ik veel, en liet ik mijn lijf met rust. Maar het kan maar beter snel wat beter gaan. Met elk half uur langer op de bank, merk ik dat ik mezelf kwijtraak, zoals ik begin vorig jaar mijzelf kwijt was. En ik weet dat zodra ik weer dingen doe (kán doen) ik langzaam bij beetje mezelf weer vind.

Ik weet wel dat ziek op de bank liggen ook een onderdeel is van wie ik ben. Maar alles in mij is daar tegen. En daarom voelt het niet als wie ik wil zijn.

Dus ik moet maar snel een baan vinden. Snel weer een ritme en verplichtingen hebben. Zo snel mogelijk weer gaan sporten. Dan heb ik een reden om mijzelf te dwingen weer op zoek te gaan naar de ik die ik wil zijn en is de kans groter dat ik mij kan vinden.

Volgt u het nog?