Taarten

Toen ik een paar maanden samenwoonde met mijn lief besloot ik begin 2010 dat ik een nieuwe hobby nodig had. Opeens was ik zo veel alleen thuis, dat ik een nieuwe uitdaging voor mezelf zocht. Dat werd taarten bakken. Ik bleek een trendsetter want die zomer bakte opeens iedereen taarten (of, waarschijnlijker, dat viel me toen ineens op). Door mijn ziekzijn kon ik niet altijd zo creatief zijn als ik wilde en bakte ik ook minder vaak dan ik leuk zou vinden. En áls ik dan bakte dan was dat lichamelijk zo zwaar dat er niemand tegen me moest proberen te praten, als ie geen snauw terug wilde. Behalve dat een taart me veel tijd (minstens drie uur), energie, schreeuwen tegen mijn lief, af en toe tranen, en pijn kost, ben ik elke keer weer trots op het eindresultaat.

Afgelopen donderdag wilde vriendin E. dat ik haar een taart leerde bakken. Ik zuchtte en twijfelde en besloot dat ik dan in ieder geval van te voren alles voor zou bereiden zodat ik tijdens het vullen en versieren van de taart ook nog een beetje gezellig kon doen. Dus ik had twee taartjes klaarstaan toen E. aankwam. Tijdens het maken van de vulling voor E.'s taart merkte ik dat ik het best leuk vond om E. uit te leggen hoe ik mijn taarten altijd maak. En op het resultaat van E. haar taart was ik bijna net zo trots als zij zelf (afgezien van het feit dat ik natuurlijk nóóit mijn taart zo zou versieren ;)).

Mijn lief is nogal kieskeurig als het om taarten gaat, dus ik vroeg wat voor taart hij lekker zou vinden. Het is een pindakaasbanaankaramelchocoladetaart geworden, en hij was een stuk lekkerder dan ik verwacht had. Al met al een geslaagde dag dus!