In de zon

Vandaag pas ik op mijn bijna driejarige broertje, Adjuno. We hebben samen de hond uitgelaten, bloemen geplukt, met knikkers gegoocheld, en ik wilde net een broodje voor hem klaarmaken. Hij ging liever naar buiten. Begrijpelijk, fantastisch die zon. Ik bleef binnen, had zelf wel trek.

Na een minuut of wat zeult hij twee kleine plastic stoelen mee naar binnen. 'Nee, neem maar weer mee naar buiten', zeg ik. Hij: 'de zon schijnt'. Ik: 'Ja lekker he, zet de stoeltjes maar in de zon.' Op dat punt aangekomen staan we samen buiten, hij nog steeds met de stoeltjes in de handen. Hij kijkt me aan. 'Dat kan niet'. Hij kijkt alsof ik gek ben. 'Jawel, zet ze maar in de zon.' Hij kijkt me nog even aan, laat dan xe9xe9n stoeltje los, en tilt het andere ver boven zijn hoofd, richting de zon. 'Kan niet!' roept hij.

Domme ik. Natxfaxfarlijk kan dat niet!

Lente

Aaah er zit een heel groot.. beest in mn kamer!
Ik duik steeds weg en probeer het te ontwijken maar denk niet dat ik het nog lang volhoud..

Edit: Oh.. het is.. uit mijn raam gevlogen. Dus. De kust is weer veilig.

Rob van Groningen

Ik heb nooit les van hem gehad.
Andreas wel, en misschien mijn tante ook wel.
In ieder geval groetten we elkaar altijd.

Hij is gister overleden.
Beenmergkanker. En eigenlijk toch nog onverwacht, omdat het beter ging.
Ik hoorde het net.

En ik ben er vreemd door geraakt.

Ik ben Adinda

Ik word volgende maand achttien jaar. Ik ben gek op mijn familie en vrienden. Ik ben niet snel boos, maar als ik boos ben, is dat ook heftig. Ik houd van lezen, schrijven, films, fotograferen, zingen, acteren, musicals. Ik kan gelukkig worden van de geur die de lente heeft. Ik ga niet vaak uit, maar heb genoeg aan een avondje bioscoop, of uit eten gaan. Ik heb een lage weerstand. Ik ben snel moe. Als ik iets wil ga ik er voor. Ik heb dit jaar iets heftigs meegemaakt waardoor ik veranderd ben. Ik denk veel na. Mijn verdriet komt in golven. Mijn blijdschap ook. Mijn moeder is naast mamma een vriendin. Mijn vader is een echte pappa. Vaak laat ik mijn verstand voor mijn verlangens gaan, vaak ook niet. Ik geniet van kleine dingen, die stiekem heel groots zijn, zoals een knuffel of een hartelijke lach.
Dit ben ik.

Ik ben gisteren teleurgesteld door mijn oudste vriendin.
Ze werd achttien. We houden al ruim 17 jaar van elkaar.

Dan verwacht je toch dat ze me zou kennen.

Nou!

De pijn is dus nog steeds niet over.

Het is nu echter wel duidelijk dat het geen ontsteking is, omdat er geen ontsteking in mn bloed is gevonden. Toen werd geopperd dat het mijn maag was. Maar het maagdrankje hielp niet, dus nu zijn het mijn ribben, die ik overbelast (waarmee?) heb. (Ik heb vreselijke steken, over mijn hele ribbenkast, dus ook in mijn rug.)

Hoe dan ook. 11 mei ga ik naar een internist in het ziekenhuis.
Dat is niet alleen voor die steken.
Op mijn zesde ben ik twee keer geopereerd aan een A-typische microbacterixeble infectie (ofzo ). Ging allemaal goed. Maar! Sindsdien ben ik vaak ziek. En dan niet gewoon hoofdpijn of buikpijn, of keelpijn, (heel vervelend) maar dat allemaal, vaak nog gepaard met duizeligheid en/of koorts. Of iets anders. Hoe dan ook, ziek.

Nou ben ik niet een persoon die graag klaagt. Echt niet. Ik weet dat veel dingen veel leuker zijn als je er positief over denkt, en praat. Maar ik ben het allemaal behoorlijk zat. Ik ben zo ontzettend teleurgesteld in dat lichaam van me. Ik ben bijna achttien verdorie, niet 70. Is het mijn rugpijn niet, dan wel mijn heupen, mijn kuit, mijn enkel, mijn hoofd keel buik huid.

Maar wat ik zeg, ik ben niet iemand die graag klaagt. Liever niet. Ik voel me alleen een beetje alleen-ig.