In de zon

Vandaag pas ik op mijn bijna driejarige broertje, Adjuno. We hebben samen de hond uitgelaten, bloemen geplukt, met knikkers gegoocheld, en ik wilde net een broodje voor hem klaarmaken. Hij ging liever naar buiten. Begrijpelijk, fantastisch die zon. Ik bleef binnen, had zelf wel trek.

Na een minuut of wat zeult hij twee kleine plastic stoelen mee naar binnen. 'Nee, neem maar weer mee naar buiten', zeg ik. Hij: 'de zon schijnt'. Ik: 'Ja lekker he, zet de stoeltjes maar in de zon.' Op dat punt aangekomen staan we samen buiten, hij nog steeds met de stoeltjes in de handen. Hij kijkt me aan. 'Dat kan niet'. Hij kijkt alsof ik gek ben. 'Jawel, zet ze maar in de zon.' Hij kijkt me nog even aan, laat dan xe9xe9n stoeltje los, en tilt het andere ver boven zijn hoofd, richting de zon. 'Kan niet!' roept hij.

Domme ik. Natxfaxfarlijk kan dat niet!