Mijn hoofd en hart

Ik ben iemand die zegt:
Vrienden zijn de mensen die je midden in de nacht kunt bellen, en ook belt. De mensen die meteen naar je toe komen, of die naar jou toe komen, als ze alleen al het vermoeden hebben dat het niet helemaal goed gaat. De mensen met wie je niet alleen vreselijk kunt lachen, maar af en toe ook vreselijk bij moet kunnen huilen.

Tegen vrienden zeg ik:
Kom maar. Bel me, als het niet lekker gaat. Kom naar mijn huis, of zal ik naar het jouwe komen? Zullen we eerst samen vreselijk hard huilen, en dan volgende week er heel hard om lachen? Ik doe voor jou wat jij voor mij zou doen, en andersom.

S. belde me zaterdagnacht. Hij kwam naar mijn huis. Wij brachten hem naar zijn oma, omdat hij niet terug naar huis kon. Ik huilde om hem.

Hij zou me zondag bellen. Hij belde niet. Ik belde, drie keer. Ik stuurde hem een sms. Ik was bezorgd. Ik huilde om hem.

Hij belde me zondagavond. Zei dat ik had gebeld, dus dat hij maar terugbelde. Snapte niet waar ik me zo druk om had gemaakt, hij was de hele dag in Rotterdam geweest, en had mijn telefoonnummer niet bij zich gehad. Ik zei dat ik het raar vond om  niet te bellen, als je wxe9l midden in de nacht ergens aan klopt, vervolgens weg wordt gebracht, en er gevraagd wordt of je nog belt de volgende dag.

Hij zei dat hij dit er niet ook nog eens bij kon hebben in zijn hoofd.

En mxedjn hoofd dan?

Waarom kan mijn hoofd zo iemand niet met rust laten? Waarom ben ik zo moe door het me drukmaken om hem, als hij er zo nonchalant over doet? Ik heb in de afgelopen dagen om hem gehuild, op hem gescholden, en ben vooral erg ongerust geweest.

Mijn hoofd weet dat het nu klaar is, dat als hij doet zoals hij doet, het niet de moeite waard is om ongerust te zijn. Mijn hoofd weet dat als hij zichzelf iets aan wil doen, hij dat toch wel doet, of ik nou aardig tegen hem ben of niet. Mijn hoofd vraagt: is dit nou een vriend?

Maar mijn hart.

geborgen

Hou je me even vast? Zoals vroeger? Ik kruip op je schoot en druk me tegen je aan. Ik maak me klein, en jij wiegt me. Ik zie je bovenarm, vlak voor mijn neus. Ik hoor je hartslag. Ik voel je stem in je borstkas, en hoor gebrom elke keer als je wat zegt. Ik doezel, en dat mag. Je houdt van me, en dat voel ik.

Nu is het anders. Een knuffel, mijn hoofd op jouw schouder, jouw hoofd op mijn schouder. Mijn armen die nu ook om jou heen passen. Je hartslag, die ik nu tegen mijn borst voel. Bijna elkaars gelijken, en eigenlijk helemaal niet. Ik ben weer klein en zit opgekruld op je schoot. Je houdt van me, en dat voel ik. Hou je me even vast?

Logs

Vandaag en gisteren heb ik al mijn oude logs teruggelezen. Dat zijn er veel. Dat is ook niet gek, na ruim drie jaar bloggen. Ik heb hardop gelachen, en stil gehuild, terwijl ik drie jaar van mijn leven terug zag. In het eerste jaar van die drie schreef ik alles op. Echt alles. Gedachten, gevoelens, dromen, hersenspinsels. Toen ging Andreas dood. En ik verdreef het, duwde het weg, vergat het. Gedachten, gevoelens, en vooral de hersenspinsels. En ik mis ze. Ik las mijn stukjes en ik las een ander. Ik ben niet meer wie ik was.

Waar kan ik mijn woorden nog vandaan halen? Heb ik niet alles gezegd? Het voelt alsof ik niks meer te zeggen heb, op een manier die nog niet gebruikt is. Mijn schrijfsels hadden fraaier gekund, vertel mij wat, maar dat lukte niet. Dat lxfakt niet. De afgelopen tijd is het gewoon triest, de kwaliteit van mijn schrijfsels. Als dat niet xf3xf3k Dindin was had ik het misschien wel verwijderd.

Misschien moet ik alles weer gaan opschrijven. Mijn gevoelens en dromen, gedachten, en vooral de hersenspinsels. Ik mis ze, die fijne stukjes van me. Die stukjes die schreef en herschreef, tot niet alleen ik, maar ook mijn trouwe lezers er tevreden mee waren. Waar zijn ze gebeleven? De Daniek, Puck, Elise, Andries, Dewi? Pieta? en Roel? Er zijn nog steeds trouwe lezers, zij die bij Dindin bleven in de drie maanden dat ze niet schreef.  In de maanden dat ze schreef wat ze deed, en wat ze dacht, maar niet wat ze voelde. Ik bedank hen. Omdat ik vond dat ik moest schrijven, al was het voor mijn moeder, die elke dag nog even keek. Voor A & L, die steeds vaker vroegen waar mijn stukjes bleven. En voor alle stille af-en-toe-kijkers.

Ik schrijf dus weer. En nog niet zoals toen, zoals twee jaar geleden, maar ik vind mijn draai in woordenland wel weer. Heb geduld, lieve lezers, nog een beetje meer, en ik zal mijn best doen. Voor jullie, maar ook voor mij. Ik mis mij.

Brandwond

Veertien jaar geleden heb ik mijn linkerelleboog ernstig verbrand. Er was een koekenpan met hete olie overheen gevallen, terwijl mijn pappa aan het koken was, en ik aan het kijken. Zoals ik het me herinner tilde mijn pappa mij van een krukje, kwam mijn arm tegen de koekenpan waardoor die kieperde, en de inhoud zich als een razende door mijn trui en huid werkte. Wat ik me verder herinner is mijn moeder die mijn trui over mijn hoofd trekt, omdat ik dat zelf aan het proberen was, en zij niet wist wat er aan de hand was, en me alleen maar hoorde gillen. Mijn arm, onder stromend water van de kraan in de keuken, en stukken huid, die draderig naar beneden hangen. De reis naar de dokter, half verdoofd door de pijn. Het gevoel van het afknippen van de dode huid. En ik herinner me een nacht, ik denk de eerste nacht, waarin ik onbeholpen mijn mamma's hand vasthoud, en pijn heb, zo'n pijn, dat ik steeds als ik oververmoeid in slaap val, ik wakker schrik van de pijn.

Vorige week, in het altijdfijneFrankrijk, had ik water gekookt voor de thee. Terwijl ik met het nxe9t gekookte water naar de tafel liep, rende broertje R. tegen me op. In een flits voelde ik pijn, probeerde het pannetje weg te houden van ons allebei, en hoorde alleen maar R.'s gegil, en een hysterisch geluid uit mijn eigen mond komen. Hij rent bij me vandaan, zo'n vier meter gok ik. Mijn moeder en peetoom Fer staan binnen twee tellen bij hem, Fer met een fles water die hij op wonderlijke wijze al open heeft en over R. gooit. Na nog een tel sta ik ook bij hem met een fles water, terwijl mijn moeder in een reflex zijn t-shirt uittrekt. Dan pas realiseer ik me wat ik veroorzaak heb. Mijn lieve kleine broertje heeft geen vel meer op zijn schouder, en heeft een sliert dode huid over de ontvelde plek hangen. In die tijd staat ook mijn vader bij R., en is water over hem heen aan het gooien. Dan besef ik half en half dat ik ook pijn had gevoeld, en gooide het restje water dat nog in mijn fles zit over mijn hand. Half van de wereld volg ik mijn moeder, die met R. naar de douches aan het rennen is.

R. huilde en schreeuwde en huilde, en ik keek naar zijn schouder en huilde en huilde. Fer had een arm om mij heen zodra dat even kon, en ik kon alleen maar denken aan wat ik had gedaan, wat ik had veroorzaakt, wat een pijn R. nu had, die ik me nog zo goed herinnerde. Wat een vreselijk litteken het moest worden. Ik denk dat ik in een soort van shock was toen R. me huilend vroeg of ik wilde kijken waar pappa bleef, die een dokter probeerde te regelen. Ik liep de doucheruimte uit en zag mijn vader al aankomen, uiterlijk kalm waardoor ik iets rustiger werd. Hij ging de auto halen, we gingen naar een arts.

In de wachtruimte zat R. bij mijn moeder op schoot, en ik zat naast hen, zijn hand vasthoudend. Ik probeerde rustig te blijven, keek hem in zijn ogen, en samen hebben we een hele tijd adem in, adem uit gedaan. Zijn ogen, vol met pijn. Pijn kun je zien in ogen. R.'s pijn voelde ik met mijn hele lichaam. Eindelijk, eindelijk kwam de arts, knipte dood vel weg, en verbond R. zo goed en kwaad als het ging, met verband, en zalf die mijn vader eerst bij de apotheek had moeten halen (idioot!). Ze vertelde dat hij morgen door een arts of in het ziekenhuis het verband van zijn schouder en heup (waar een flinke blaar zat) moest laten verwisselen. Toen besloten we naar huis te gaan, die dag nog. Op weg terug naar de camping, nadat we Fer hadden gebeld over de stand van zaken, voelde ik mijn hand branden. Er had zich een rode plek gevormd waar het water mijn huid had geraakt. Op dat moment wenste ik met mijn alles dat het R. was geweest, met die rode plek, en ik met de diepverbrande schouder had gezeten.

Later, in de tent, terwijl ik aan het inpakken was, kwam er nog een hysterische huilbui, alleen onderbroken door mijn sorrysorrysorrysorry. ik wiegde heen en weer, mijn armen om mezelf heen, tot die werden vervangen door mijn moeder.

Gelukkig, gelukkig, heeft R. na dat eerste uur haast geen pijn gehad, alleen tussen de doses codeine die hij kreeg door. Later, in Nederland, bleek dat hij veel meer codeine had gekregen dan ze in Nederland aan een volwxe1ssene geven, maar daardoor heeft R. de reis wel halfstoned en halfdronken meegemaakt, in plaats van met heel veel pijn.

De artsen in Nederland zijn tevreden over hoe het heelt. Ze waren enthousiast over de Flammazine-zalf (fantastisch!) die de Franse arts ons had meegegeven. R.'s verband wordt nog iedere dag ververst, maar er ontstaat een mooie roze nieuwe huid op zijn schouder. Hij is weer brutaal, eigenwijs, en een miepdoos, niet te vergelijken met de dappere dodo bij de Franse arts.  Hij heeft geen pijn, absurd genoeg, maar ik voel het elke keer als ik die plek zie, of er aan denk.

Ik schaam me, voel me vreselijk schuldig, Ik dacht dat het na een week wat minder was, dat ik het mezelf al bijna had vergeven. Maar nu ik dit hele verhaal weer lees lopen de tranen van spijt over mijn wangen. Ik wxe9xe9t dat ik me niet schuldig hxf3ef te voelen. Maar toch. Toch. Sorry, lieve R.

Binnenkort

Ik heb heel veel logjes in mijn hoofd zitten. Binnenkort komen ze er allemaal uit. Als ik meer tijd heb. Beloofd.
X

koud!

Het regent!
Geen betere manier om te wennen aan het feit dat het opeens twintg graden koeler is. Ik zit op de bank met de laptop, en vind het toch wel hxe9xe9l fijn dat ik weer thuis ben. Thuis met een nieuwe bank, een nieuwe voordeur, en allemaal verhuistroep, maar vooral met mijn mamma pappa en broertjes.

Die Laatste-Lesbos-Log is er niet gekomen, er was nergens verbinding mogelijk gisteren. Het was gisteren, maar het lijkt al zo lang geleden!!! We hebben voor de laatste keer genoten in Petra van zon, zee, en erg lekker eten, waar we gratis wijn bij kregen. Met dikke zoenen (drie, heel Nederlands) van de eigenaar werd ons een goede vlucht gewenst, en liepen we voor het laatst dat hele eind naar het appartement terug.

Gek genoeg werden we genegeerd door Stratos, wat we niet erg vreselijk vonden, maar wel vreemd. We kregen wxe9l een refill van ons glas Ouzo (van het neefje, dat eigenlijk geen neefje is en gewoon Gabriel, en niet neefje-van-Stratos heet), net toen we het een night wilden callen. Maar  Stratos heeft zijn pleziertjes gehad, afgelopen zaterdag. Er was een Greek Night, met Griekse dansers en muziek. Er waren veel mensen, bijna alle mensen die in het appartementencomplex zaten hadden zich opgegeven. 

Vriendin A. is getrouwd met Christos, een vriend van Stratos, of heeft in ieder geval de weddingdance gedanst met hem. Ik heb gedaan wat ik niet verwacht had te gaan doen: op de bar gedanst met diezelfde Christos. Gabriel nam die plaats van hem over, dus ik heb gedanst met neefje (dat geen neefje is, etc.). Stratos nam miljoenen foto's waar gek genoeg geen Christos of Gabriel op te zien was.

Hoe fijn ik het ook vind om weer thuis te zijn, ik mis de warmte, de sfeer, de Grieken, het geweldig fijne eiland nu al. Als ik morgen terug kon zou ik dat doen. Maar nu ga ik genieten van het thuiszijn, van mijn broertjes, van de altijdwarmedouche, van mijn opeenshelezachtebed. Ik ben moe, en heb honger, maar mxe1n wat ben ik een.. bevoorrecht mens, dat ik zo gelukkig kan zijn, en ben. Ik ben gelukkig nu. En misschien voel ik dat straks niet meer, of morgen, of volgende week als ik weer moet werken, maar voor nu is het genoeg. En straks, als ik weer eens ongelukkig ben, weet ik dat ik ook momenten zal hebben als deze. En dat is ontzettend fijn.

Liefs, Adinda

Pipo

Om jullie allen een beeld te geven van waar wij elke dag tegen aan kijken (en elke nacht door mee worden uitgevraagd). Hoe oud zou hij zijn? En zus, denk niet dat het wat voor jou is.

Klik!

Verder is het nog steeds genieten, natuurlijk, en ga ik proberen nog een uitgebreide Laatste Log op Lesbos te schrijven. Voor nu een dikke knuffel voor een ieder die dit leest.

Liefs, Adinda

(Oh maar de drank, op dat dienblad, was for free. Nice.)

Lesbos avonturenlog

De titel is veelbelovender dan het was, maar je moet de mensen ergens mee lokken, niet?

Sinds de vorige keer dat ik logde is er eigenlijk niet eens zo heel veel gebeurt. We worden geplaagd door muggen, en worden vaak wakker door een krekel, waarvan we ZEKER WETEN dat hij onder het bed zit, en minstens een meter groot is. We zouden hem kunnen vangen, maar ehh. ja. Dat zou eventueel heel misschien wel kunnen. Maar ehm, liever niet. We zouden het Stratos kunnen vragen, die is in ieder geval heel goed in kikkers vangen met een netje (je lacht je rot) maar hij wil liever om 1 uur 's nachts met ons naar Molyvos. Als hij tien jaar jonger, en niet de eigenaar was geweest, hadden we het misschien overwogen.

Gister toen we bij de pool zaten vroeg hij of we seks op het strand wilden, waar we natuurlijk geen nee tegen zeiden. Hij vroeg of we 's avonds terug zouden komen, om hem gezelschap te houden en misschien nog wat van die seks, dus nadat we heeeel goedkoop in een enorm restaurant (waar niemand zat, maar het eten echt hxe9xe9l lekker was) gegeten hadden, gingen wij op de poolbar af. Na twee stappen hoorden we mannen lachen, en besloten we dat Styratos genoeg company had. Terwijl we terugliepen zagen we twee Nederlandse vrouwen met elkaar voorzichtig naar de poolbar lopen, en besloten: als zij gaan, gaan wij ook. Het bleek dat dat zij hetzelfde dachten, en met z'n viertjes gingen we dapper op Stratos af.

Deze keer was de seks niet gratis, maar we hebben wel erg gelachen, met de twee vrouwen (dinges en dinges) en Stratos. We kwamen erachter dat hij meer Nederlands verstaat dan we denken, dus voortaan noemen we Stratos Pipo, om geen argwaan te wekken. Om half xe9xe9n gingen dinges en dinges naar bed, en toen ook wij opstonden zei hij: Yes, and now we go to Molyvos. Wij: Nooo we go to bed, can we have the bill? Hij probeerde nog tijd te rekken met het teruggeven van het wisselgeld, dat tergend langzaam ging, maar wij waren niet op ons achterhoofd gevallen, dat begrijpen jullie lieve lezers.

O ja, wat ik vorige keer HELEMAAL vergeten was te vertellen, en wat toch echt wel heel fijn is, is dat we van twee vrouwen die nu weg zijn een hele lading spullen hebben gekregen, waaronder horren. Het waren vast engelen, die vrouwen, dat ze dat deden. Sindsdien hebben we veel minder last van muggen (of zou dat door het antimuggenspul komen dat we ook van ze kregen?). Hoe dan ook we danken Irene, en Ablablaiets (sorry, onleesbaar :() voor de rosxe9, de boeken, de horren, het antimuggenspul, het antizonnebrandspul, de nachtcreme, de jam en hagelslag, de crackers en de melk.

Verder geniet ik nog steeds met volle teugen, van de zon, de koele wind die af en toe verlichting brengt, de lieve Grieken die me heel goed Grieks vinden spreken, met mijn tolocherjasmo parakalo. Elke zonsondergang is net een schilderij, en het eten is altijd lekker.

Ik mis jullie wel, mensen thuis. Vind het raar, zonder mijn "kleine" broertjes. Gelukkig zie ik jullie allemaal volgende week weer.

Kusje en dikke knuffel voor jullie allen, en tot snel weer! Sachapo polie.

Adinda

Lesbos!

Vanuit Lesbos, Griekenland, een berichtje van mij!

Na drie dagen hitte was het vandaag eindelijk wat koeler, door een (wel warme) wind vanaf zee. Met 'koeler' bedoel ik dat het vandaag zo'n 38 graden was, en de dagen hier voor vxe9r boven de 40, met als toppunt woensdag: 49 graden in de zon. We (vriendin A. en ik) zitten in een miniscuul internetcafxe9etje in Petra, een half uur lopen vanaf ons appartement.

De vlucht hierheen verliepo rustig, na een spannend begin. Vlak voor we vertrokken kwam de purser op A af, en zei dat er een probleempje was, of ze even mee kon komen. Paniek, dat begrijp je. Wat bleek, er was ingebroken in de koffer (mxedjn koffer, want haar koffer was te vol geweest), en de laptop was er uit gestolen.Gelukkig hadden ze de dief betrapt, en weten te achterhalen dat de laptop van vriendin A. was. We hielden het ding tijdens de vlucht heel dichtbij (onder A.'s voeten ;)). Tijdens de vlucht kwam de purser naar ons toe, om uit te leggen wat er precies gebeurt was. Het grondpersoneel, de bagagemedewerkers, hadden lukraak een paar koffers geopend, en zo de laptop gevonden. Ze waren op heterdaad betrapt door de beveiliging, met naast zich ondermeer de laptop. Als ik nog iets zou missen zou ik zodra we weer in Nederland waren aangifte moeten doen op Schiphol. Later bleek dat het slot van mijn koffer spoorloos was verdwenen, maar verder ontbrak er gelukkig niks. Het is dus ontzettend netjes afgehandeld!

Aangekomen op Lesbos was het zo'n 42 graden, dat is heet, als je uit een airco-vliegtuig komt!

De bus naar het appartement stond al klaar, en we waren er na anderhalf uur. Dat appartement leek eerst helemaal niet op wat we wilden. Er was geen elektriciteit, amper water, dat niet warm werd, en maar xe9xe9n bed, terwijl we twee hadden verwacht. Nu was dit niet zo'n ramp, maar dat er geen water en elektriciteit was, vond ik toch wel heel vervelend. Ook was het ruim een half uur lopen naar het strand.

Gelukkig kwam 's avonds Dolf, onze redder in nood, van Jiba. Hij legde uit dat er stroomstoring was geweest, en dat als het goed was het water weer liep, en de lichten (en de koelkast) aan konden. Ook Stratos, beheerder van de appartementen, bleek heel aardig te zijn (een beetje vreemd, maar ach, dat ben ik ook).

Ons appartement wordt elke dag schoongemaakt door een eh.. dame, die we spontaan Stratosa hebben genoemd. (Ehh.. ja nou ja, we hebben de jongen die er werkt omgedoopt tot het neefje van Stratos, dus alles bij de appartementen is Stratos-gerelateerd.)Toen we een keertje lagen te slapen tijdens siesta tijden, kwam ze binnen en schrok zich rot. Arm mens. De nachten zijn haast ondraaglijk warm, maar ik hoop dat dat verandert nu het buiten iets koeler is.

Gister zijn we voor het eerst naar Petra gelopen, iets langer dan een half uur. Dat is het plaatsje waar ik negen jaar geleden met de hele familie geweest ben (die toen nog niet zxf3 groot was) maar wat er nu wel anders uit ziet. Wat verwacht je ook, na negen jaar. Het is drukker, vollker, maar de mensen zijn even vriendlijk, het eten even lekker, en de zeelucht blijft er waaien. Het uitzicht op de zee is fantastisch, en binnenkort gaan we op zoek naar het appartement waar we toendertijd verbleven.

Pff ik weet niks meer te bedenken, behalve dat ik ontzettend geniet, van alles, ook al mis ik 'thuis' ook wel.

Kalispera lieve mensen, en tot snel weer!!

Adinda

Zucht

Net een uur terug van weer een optreden van JeWelste.

Ik word zo gelxfakkig van ze.

We want jeWelste..

Nou na al die depressieve berichten van deze kant vind ik dat dat maar eens over moet zijn. Dus nu een Leuk Bericht. Na het vorige optreden van jeWeslte in Wassenaar, 5 mei, hebben we (vriendin A., vriend S., pappa C., en ik) nog heel lang met Martin (vanderStarre,wiekenthemniet) staan praten. Ik was al verbijsterd toen hij mijn naam nog bleek te kennen, dus je kunt je voorstellen dat ik na twintig minuten met hem praten een beetje van de wereld was. Maar niet zxf3 van de wereld dat ik niet meer wist wat hij had gezegd. Hij had gezegd dat hij zou proberen vriendin A. en mij op de gastenlijst van hun volgende optreden te krijgen.

Na twee weken begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Wist hxedj nog wel dat hij dat gezegd had? Hoe zou hij het laten weten als het was gelukt, of niet? (Hij wist gek genoeg wel dat ik zijn vriendje op hyves was (his words, not mine ;)), maar misschien was hij dat ook vergeten. Wie weet hoe lang zijn avond daarna nog was?!)

In overleg met vriendin A. besloot ik te mailen. Via Hyves. Moeilijk, wat zet je in zo'n mail? Toen we dat eenmaal besloten hadden en het bericht verzonden hadden, begon het ondraaglijke wachten. Na een week, vijf dagen voor Het Optreden, kregen we antwoord. Of twee namen op de gastenlijst voldoende was, en welke namen dat dan moesten zijn. Ik mailde terug dat we met tante San zouden komen, maar dat we daar dan wel een kaartje voor zouden kopen.. Onze plaatsen waren verzekerd!

wordt vervolgd..

Ondertussen..

zijn we ontzettend hard aan het verhuizen! (Kandat? Ontzettend hard verhuizen? In ieder geval verhuizen we) En we werkenontzettend hard. Het is een groter huis, de tuin grenst aan een park, en alleswordt mooi. Vanzelf (Ha! Ik vermeld maar niet de pijnlijke handen. En polsen.En armen. Ehh, lijven. Ik zal ook het feit dat er nog geen dakisolatie isterwijl dat belooft was niet melden. Of de muur die ik er uit had gesloopt metvrienden, waarna bleek dat die beter had kunnen blijven staan waar die stond.Of de gestuukte muur die niet gestuukt maar behang bleek.) Alles is leuk enalles gaat goed. Maar ik zal blij zijn als het verhuizen voorbij is en we eralleen nog maar hoeven wxf3nen.

Ik heb wel ontzettende pret (is dat geen leukwoord?) met vriendin A, die al zomervakantie heeft en eigenlijk net zo vaak als ik int huis te vinden is.    

Verlies

Sinds een tijdje lees ik haar. Een moeder wiens leven is ingestort toen haar zoon overleed. En toen ging ze stippen.

"Door alles te bestippen maak ik mijn ontreddering zichtbaar.
Hoe die overal is, dag en nacht, onontkoombaar.

Maar omdat het geen echte mazelen zijn ben ik de baas.
Ik kan ze afwassen.
Overschilderen.
Besluiten ze niet op mijn tafel te doen, maar wel op die kast, die ik toch weg ga doen.
Dat geeft een gevoel van controle.
Een illusie van dingen in de hand hebben.
Zodat ik niet overspoeld word en sterk kan blijven.
Sterk genoeg om te willen leven. Voor twee.
Zoals ik beloofd heb."

Ik heb bewondering voor haar kracht, en moed en doorzettingsvermogen. En als af en toe keihard het verdriet in haar logs toeslaat, huil ik met haar mee. Er zijn zoveel verschillende levens, gedachten, gevoelens. En toch kunnen we op sommige momenten hetzelfde leven, denken, voelen. Is dat niet bijzonder? Ik begrijp haar, omdat ik het verlies ken, omdat ik van mijn oma houd en hxe1xe1r verdriet ken.  Ik begrijp haar, omdat ik mensen, supersterke mensen in mijn omgeving heb die ook dxf3xf3rgaan. En toch is het allemaal anders. Natuurlijk.

De storm

En toen kwam de storm toch. En hevig.

Hoe het gaat

Het zit er al een tijdje aan te komen. Af en toe is het er ook al een beetje, maar dan stuur ik het weg. "Kom een andere keer maar terug," zeg ik dan. "Nu even niet, het komt niet uit." Ik weet ook wel dat het dan alleen maar erger wordt, en het zich opstapelt, en het straks als een storm door mijn lichaam gaat gaan, maar dat moet dan maar. Ik heb er gewoon geen zin in.

En dat allemaal terwijl het best goed met me gaat. Ik heb ontzettend zin in de vakantie naar Griekenland, met vriendin A. Ik word elke dag blij verrast met lieve briefjes van vriendin L. Ik ben blij voor vriend R. omdat hij zijn rijbewijs heeft gehaald. Het gaat beter tussen broertje Y. en mij. Ik geef om de zoweinig tijd Adinda-feestjes (die eigenlijk geen bal voorstellen, maar wel heel gezellig zijn en waarvan het grote deel op video wordt vastgelegd). Ik doe leuke dingen, geniet van jeWelste, en dwing iedereen om met me naar uithoeken (nou ja, Den Haag, Wassenaar..) van Nederland te rijden voor hun optredens.

En txf3ch zijn er ook dingen die minder leuk zijn. Allereerst dus dat opleidingsprobleem. Verder heb xedk mijn rijbewijs nog niet gehaald, en moet ik wachten tot augustus door die belachelijk lange wachttijden, terwijl ik er gewoon klxe1xe1r voor ben. En, wat me op het moment vreselijk frustreert, mijn huid is weer erg slecht. Verdorie.

Maar dat alles valt in het niets bij hoe ontzettend erg ik Andreas mis. Nu nog. Ik las net, toen ik op zoek was naar dat logje over die Pleva, logs van anderhalf jaar geleden. Ik voel me nog precies zo.

"Ik wil er constant over praten, en helemaal nooit. Ik wil thuis zijn,en heel ver weg. Ik wil mensen om me heen hebben en alleen zijn. En ikwil huilen. Heel lang en heel hard. Maar dat maakt het werkelijker. Enik ben bang, dat als ik echt besef dat dit alles werkelijkheid is, iknooit meer echt gelukkig kan zijn."

"Het is helemaal niet zoals ik wil. Het kan niet zoals ik wil, en hetzal nooit meer worden zoals ik wil. Hij zal nooit meer wat tegen mijzeggen over wat ik schrijf, hoe ik eruit zie, hoe ik fotografeer, hoemijn cijfers zijn."

"Ik wil niet het verdriet van mijn oma hoeven zien, en niks kunnendoen omdat niemand wat kan doen want wat zou ik kunnen doen anders daneen knuffel en handdruk een zacht ik hou van je maar alsjeblieft ik kanniks doen.

Ik wil zoveel en ik kan zo weinig. En ik hoop dat ik dit goed doeallemaal maar ik weet het niet en ik wil het helemaal niet hoeven doen."

"Ik lach en zing, ik droom. Af en toe doet het zo ontzettend pijn, vlakboven mijn maag. Dan vertrekt mijn gezicht en is lachen moeilijk. Ikhuil. Soms. Uit pure frustratie. Maar dan denk ik dat ik overdrijf,dramatisch doe, aandacht wil. (...) Er zijn vrienden die midden in de nacht zouden komen als ikzou bellen. Ik bel niet."

"Het lijkt wel of het verdriet en gemis om Andreas steeds erger wordt, in plaats van dat de tijd heelt.
Ik weet het niet, ik wil het niet meer."

"Ik ben veranderd, het afgelopen driekwart jaar. Ik voel me..volwassener. Al is dat niet het goede woord, want wie weet hoevolwassen zijn voelt? (...) Ik schrijfniet. Eigenlijk. Ik weet niet waarom niet. Het lijkt alsof alles wat ikschrijf nietig is vergeleken bij hoe ik me voel."

"Mijn lijf is niet leeg. Mijn hoofd ook niet. Ik huil, met beide.

Maar ik lach ook. Ik geniet. Met mijn lijf, met mijn hoofd. Hetafgelopen jaar is niet te beschrijven. Ik heb me nog nooit zo alleen,en nog nooit zo geborgen gevoeld. Ik heb nog nooit zoveel verdrietgekend, maar waardeerde het geluk daardoor meer."

"En dan kan het nog zo lang geleden zijn allemaal, stiekem is het nogsteeds mei 2005. Want beseffen dat het al zolang geleden is allemaal,dat kan niet. Dat wil ik niet."

Ik vind het idioot, dat ik na twee jaar nog zxf3 erg kan missen, zxf3'n pijn kan hebben, zxf3 verdrietig kan zijn. Dus stel ik het uit. Want nu wil ik het niet. Ik wil gelukkig zijn, en lachen, en van alles genieten, en dat allemaal uit de grond van mijn hart.

Misschien schrijf ik daarom zo.. niet. Als ik schrijf, schrijf ik eerlijk. En dat is behoorlijk confronterend.

Schrijven

Nu ik spectaculair ben teruggekeerd, moet ik ook wel wat gaan schrijven. Ik vind het zo moeilijk. En dat is raar, want het ging altijd gewoon vanzelf. Ik moet opnieuw leren schrijven, zo voelt het. Verwacht de komende tijd dus maar geen literaire hoogstandjes, dan wordt je ook niet teleurgesteld.

Ik weet niet goed wat ik met school moet doen. Ik volg nog steeds de opleiding Engels aan de HvA, maar ik word er niet veel vrolijker van. In ieder geval weet ik zeker dat ik (nu nog) niet les wil geven. Het probleem is een beetje, dat ik hxe9xe9l vxe9xe9l wil. En het moeilijke is daar iets uit te kiezen dat ik wxe9l langer dan een jaar wil doen, omdat ik het leuk vind. Dus nou ja, dat is wat mijn hoofd op het moment bezig houdt, terwijl ik probeer gemotiveerd te raken voor de eindtentamens van het jaar, in juni.

Dat was het wel weer voor vandaag. Meer krijg ik er echt niet uit.
Toedels!

Hallo!

Aarzelend zet ik weer mijn eerste stapjes inweb-logland. Al weken zeg ik tegen mezelf dat ik weer mxf3et schrijven,dat dat goed is, omdat mijn hoofd zo vol zit. Dus bij deze. Volgens mijis onderhand het bezoekersaantal per dag gedaald tot 1, en dat alleenmaar omdat dit mijn startpagina is. Een nieuwe start dus. Eigenlijkwilde ik helemaal opnieuw beginnen, een andere webstreepjelogpuntnlmaken, maar stiekem ben ik nog steeds Dindin. Ik weet niet hoe het gaatgaan, qua schrijven en regelmaat enzo, maar dat merken jullie dan wel.

Adinda zegt: Hallo!
En is hierbij weer actief op het wereldwijdeweb.

Andreas

* 18-12-1978

x86 04-05-2005

3 jaar

Vandaag, drie jaar geleden, schreef ik mijn eerste log. Nu schrijf ik het laatste. Voorlopig, in ieder geval, tot ik het weer kan. Tot ik weer voldoening haal uit wat ik geschreven heb, en er tevreden mee kan zijn. Misschien zijn mijn gedachten en gevoelens even niet te plaatsen op het www, of met de letters van het abc. Hoe dan ook, het gaat niet meer, het schrijven.

Als het wel weer gaat zijn jullie de eerste die het merken.

Bedankt voor alles, lieve lezers.

Adinda

Amsterdam

Ja lieve mensen, een bericht uit Amsterdam. Ik pas drie weken op het huis (en de poezen) van tante S., lief van Andreas. Poeh en dat is het probleem. Okee ik overdrijf. Maar af en toe vind ik het moeilijk hiero. Al die herinneringen, en dat geluk, en dat verdriet, en dat in dit huis.. En dan ben ik even bang, en verdrietig, en heel erg alleen. Maar dan denk ik dat ik helemaal niet bang hoef te zijn, en dat verdrietig zijn af en toe best goed is, en dat ik alleen maar hoef te bellen. Maar toch. toch en toch. Ik vind het maar raar, en moeilijk. Ik vind het lastig uit te leggen. De katten beginnen me te kennen en rennen niet meer in paniek weg als ik de deur open doe. Maar.. o verdorie ik weet het ook niet hoor.
Ik geniet wel, dat ook. Echt heel erg, van alles. En het is vast ergens goed voor, dit allemaal. En toch, maar toch..