Groot worden

Woeii ik heb net een sollicitatiemail gestuurd, voor een vacature waar ik erg blij van werd. Die vind ik het engst, die vacatures waar ik blij van word. Want ik wil dit, de vacature voelde alsof hij voor mij geschreven was. Toen ik net voor de zekerheid mijn cv nog een keer checkte leek het alsof ik mijn cv op de vacature had geschreven. Ik hoop dat de mensen "daar" ook de match zien..

Het grote solliciteren naar "echte banen" is begonnen. Spannend maar zo leuk!

Groep 8

De afgelopen maanden was ik, tussen het afstuderen door, druk bezig met het regisseren van de musical van groep 8. Broertje R. gaat na de zomer na de middelbare school en deed dus ook mee dit jaar. Vorig jaar hielp ik nog een ander die het regisseerde, dit jaar had ik in mijn eentje de verantwoordelijkheid over twintig kinderen (waarvan tenminste vier met gedragsproblemen). Mán wat was het zwaar. Maar wat heb ik genoten. Sowieso word ik altijd heel blij van werken met kinderen. Hoe moeilijker je ze bereikt, hoe groter de voldoening als het wél lukt.

Ik wilde iets bewijzen dit jaar. Aan de groep, aan de juf, aan de ouders, aan mezelf. Ik kan dit. Dat is nu, twee dagen na de voorstellingen, wel gebleken. Ik. Kan. Dit.

Ik kan twintig kinderen een leuke eindmusical geven. Ik kan de ouders er van overtuigen dat ik weet wat ik doe. Ik kan leiding geven aan de mensen van decor, techniek, kostuums en visagie. De jongen om wie ik afgelopen maandag nog bijna huilend met mijn handen in het haar zat (onbeschoft, onhandelbaar, moeder erbij, praten praten praten) gaf mij na de laatste voorstelling een doosje bonbons. Om me te bedanken. En een knuffel. Dan stroomt mijn hart over. Aan het feit dat ik maandag dus níet huilend met handen in het haar zat, en een heftige situatie weet op te lossen, merk ik hoe sterk ik ben (geworden). Dat ik ondanks moe-zijn, pijn en stress de situatie niet zozeer op mezelf betrek dat ik er door gevloerd word. Zelfs toen de jongen uiteindelijk huilend vroeg "nu heb je mijn eindfeest verknald, ben je nu blij?", toen mijn handen trilden, hield ik mijn rug recht, stem vast, en ogen droog.

Het meisje dat niet durfde te zingen, maar dat uiteindelijk (samen met een vriend) toch deed. Het meisje dat liever een andere rol had gehad, maar haar rollen fantastisch neerzette. De jongen die op het laatste moment voor een andere jongen moest invallen en binnen een week de rol had geleerd. De jongen die niet meer mee wilde doen en zijn plek vond bij de techniek. De jongen die subliem de slechterik vertolkte. Mijn broertje waar ik na afloop zoveel complimenten over kreeg. Ze zitten in mijn hoofd en in mijn hart.

En ik heb mezelf bewezen. En ik ben zo trots op die kinderen, die pubers, die aan het begin van een nieuw avontuur staan.

Maar ik ben ook zo trots op mij.

Wennen

Mijn lief bracht rust mee uit Maleisië, maar ook zichzelf. En na een lange periode zonder hem, moet ik altijd even aan hem wennen.

Mensen zijn vaak verbaasd als ik dat zeg. "Maar het is toch hartstikke fijn dat hij er weer is?", "Oh, hoezo dat dan?". En dan ben ik altijd even verbaasd. Natuurlijk is het ontzettend super hartstikke fijn dat hij er weer is. Maar ik vind het eigenlijk heel normaal dat ik weer aan hem moet wennen. De eerste paar keer, toen we net samenwoonden, schrok ik er van dat we (bijna) altijd even door een flinke huilbui (van mij!) moesten in de eerste week na zijn thuiskomst. Maar ondertussen verwacht ik het, weet hij ook dat het er aan zit te komen, en ondergaan we het.

Want het is wennen, als je opeens weer een lijf naast je, tegen je aan hebt. Als je sommige dingen nog steeds zelf moet doen, omdat hij, net als voordat hij wegging, af en toe in zijn eigen wereldje zit. Als er opeens frustraties van de afgelopen weken uitkomen, die je niet via whatsapp wilde overbrengen. Als je opeens weer rekening moet houden met wat je wanneer doet, omdat je je leven weer met iemand deelt. Als je van gekkigheid niet weet wat je allemaal voelt, blijdschap, tranen, en heel veel liefde, maar waarom dan die tranen?

Eigenlijk kan ik niet zo goed uitleggen waarom ik weer moet wennen. Maar ik moet wennen. Mijn lijf, mijn hoofd, mijn liefde past zich aan aan het samen zijn.

Maar na zo'n huilbui zijn we meer samen dan ooit.

Genieten

Mijn lief geniet van mij, ik geniet van hem en wij genieten van en met en bij elkaar. Voor het eerst in weken kan ik ontspannen, me overgeven aan niks doen en slapen. Het voelt als vakantie. Hij bracht rust mee vanuit Maleisië.

Morgen

Hoe dichterbij mijn lief komt, hoe rustiger ik mijzelf voel worden. Natuurlijk komt het allemaal goed. En wat zal het fijn zijn straks, samen. Natuurlijk zal ik ergens eind deze week boos worden, en huilen, en maken we het daarna weer goed. Gewoon, in elkaars armen, in plaats van lastig via een internetverbinding die steeds wegvalt.

Ik adem in en adem uit. Vandaag is een lange dag, nu al. Maar morgen is hij thuis.

Lastig

Naast de enorme blijdschap die ik voel over het feit dat mijn lief er bijna is, vind ik het ook lastig. Er knaagt iets. En ik kan niet goed omschrijven wat het is. Ik heb elke nacht dromen over dat hij thuis is en dat we bij elkaar zijn maar niks meer voor elkaar voelen. Daarnaast vind ik het per dag vervelender worden dat hij er niet is, en dat ik dat moeilijker lijk te vinden dan hij. Het wordt niet makkelijker doordat hij er bijna is. Er komen heel veel emoties bij, naast het missen, doordat hij er bijna is. Ik krijg af en toe bijna geen lucht als ik aan hem denk. Ik ben hartstikke zenuwachtig. Misschien is hij wel heel erg veranderd. Misschien ben ik wel heel erg veranderd. Misschien zijn we zó veranderd dat we niet meer passen, bij elkaar.

Het is niet alleen maar leuk. Hij is lang weggeweest. Het zal wennen zijn als hij er weer is. En ik wéét dat. En waarschijnlijk is de eerste dag fantastisch, hebben we de tweede dag ruzie over al die dingen die we niet via whatsapp wilden/konden zeggen, en is het daarna weer als vanouds.

Ik denk dat ik het vooral lastig vind dat dit niet de laatste keer was. Dit is nou eenmaal zijn werk. Veel werken, onregelmatige tijden, vaak buitenland. Want als hij straks thuis is betekent dat niet dat hij niet hoeft te werken. Na vijf dagen moet hij gewoon weer aan de slag. Maar ik moet daar elke keer weer aan wennen. Hij geniet van zijn werk en ik geniet daarvan. Maar ik weet elke keer weer niet of dat genoeg is om hem te kunnen laten gaan. Het blijkt elke keer genoeg. En het gaat elke keer goed. Maar dat hij eind deze maand weer weggaat, maakt het niet alleen maar leuk dat hij weer thuiskomt. Dat betekent dat ik hem ook weer opnieuw moet missen. En dat vind ik lastig.