Wennen

Mijn lief bracht rust mee uit Maleisië, maar ook zichzelf. En na een lange periode zonder hem, moet ik altijd even aan hem wennen.

Mensen zijn vaak verbaasd als ik dat zeg. "Maar het is toch hartstikke fijn dat hij er weer is?", "Oh, hoezo dat dan?". En dan ben ik altijd even verbaasd. Natuurlijk is het ontzettend super hartstikke fijn dat hij er weer is. Maar ik vind het eigenlijk heel normaal dat ik weer aan hem moet wennen. De eerste paar keer, toen we net samenwoonden, schrok ik er van dat we (bijna) altijd even door een flinke huilbui (van mij!) moesten in de eerste week na zijn thuiskomst. Maar ondertussen verwacht ik het, weet hij ook dat het er aan zit te komen, en ondergaan we het.

Want het is wennen, als je opeens weer een lijf naast je, tegen je aan hebt. Als je sommige dingen nog steeds zelf moet doen, omdat hij, net als voordat hij wegging, af en toe in zijn eigen wereldje zit. Als er opeens frustraties van de afgelopen weken uitkomen, die je niet via whatsapp wilde overbrengen. Als je opeens weer rekening moet houden met wat je wanneer doet, omdat je je leven weer met iemand deelt. Als je van gekkigheid niet weet wat je allemaal voelt, blijdschap, tranen, en heel veel liefde, maar waarom dan die tranen?

Eigenlijk kan ik niet zo goed uitleggen waarom ik weer moet wennen. Maar ik moet wennen. Mijn lijf, mijn hoofd, mijn liefde past zich aan aan het samen zijn.

Maar na zo'n huilbui zijn we meer samen dan ooit.