Groep 8

De afgelopen maanden was ik, tussen het afstuderen door, druk bezig met het regisseren van de musical van groep 8. Broertje R. gaat na de zomer na de middelbare school en deed dus ook mee dit jaar. Vorig jaar hielp ik nog een ander die het regisseerde, dit jaar had ik in mijn eentje de verantwoordelijkheid over twintig kinderen (waarvan tenminste vier met gedragsproblemen). Mán wat was het zwaar. Maar wat heb ik genoten. Sowieso word ik altijd heel blij van werken met kinderen. Hoe moeilijker je ze bereikt, hoe groter de voldoening als het wél lukt.

Ik wilde iets bewijzen dit jaar. Aan de groep, aan de juf, aan de ouders, aan mezelf. Ik kan dit. Dat is nu, twee dagen na de voorstellingen, wel gebleken. Ik. Kan. Dit.

Ik kan twintig kinderen een leuke eindmusical geven. Ik kan de ouders er van overtuigen dat ik weet wat ik doe. Ik kan leiding geven aan de mensen van decor, techniek, kostuums en visagie. De jongen om wie ik afgelopen maandag nog bijna huilend met mijn handen in het haar zat (onbeschoft, onhandelbaar, moeder erbij, praten praten praten) gaf mij na de laatste voorstelling een doosje bonbons. Om me te bedanken. En een knuffel. Dan stroomt mijn hart over. Aan het feit dat ik maandag dus níet huilend met handen in het haar zat, en een heftige situatie weet op te lossen, merk ik hoe sterk ik ben (geworden). Dat ik ondanks moe-zijn, pijn en stress de situatie niet zozeer op mezelf betrek dat ik er door gevloerd word. Zelfs toen de jongen uiteindelijk huilend vroeg "nu heb je mijn eindfeest verknald, ben je nu blij?", toen mijn handen trilden, hield ik mijn rug recht, stem vast, en ogen droog.

Het meisje dat niet durfde te zingen, maar dat uiteindelijk (samen met een vriend) toch deed. Het meisje dat liever een andere rol had gehad, maar haar rollen fantastisch neerzette. De jongen die op het laatste moment voor een andere jongen moest invallen en binnen een week de rol had geleerd. De jongen die niet meer mee wilde doen en zijn plek vond bij de techniek. De jongen die subliem de slechterik vertolkte. Mijn broertje waar ik na afloop zoveel complimenten over kreeg. Ze zitten in mijn hoofd en in mijn hart.

En ik heb mezelf bewezen. En ik ben zo trots op die kinderen, die pubers, die aan het begin van een nieuw avontuur staan.

Maar ik ben ook zo trots op mij.