Over enge dingen en grenzen

Mijn hoofd is gevuld met Thailand. Over precies een maand stap ik in het vliegtuig naar Bangkok. Daar land ik op oudjaarsdag, vroeg in de ochtend. Mijn lief is dan al een week aan het werk in Bangkok en met een beetje geluk kan ik de eerste nacht bij hem in zijn hotel doorbrengen. En vanaf 1 januari staat alles open, en zal ik vier weken in mijn eentje door Thailand trekken. Dan is mijn lief klaar met werken, en hebben we nog twee weken om samen door te brengen.

Het feit dat er verder geen plan is vind ik eng. Maar dat betekent ook dat alles anders kan lopen dan ik nu vermoed, en dat vind ik spannend en een uitdaging.

Het feit dat ik niet zo goed weet wat ik allemaal mee moet nemen vind ik best spannend. Wat zal echt heel handig, en wat totaal overbodig blijken? (vannacht doomde ik dat ik plastuiten vergeten was..)

Het feit dat ik vier weken het in mijn eentje moet gaan doen, regelen en beslissen, vind ik eng. Natuurlijk ben ik thuis vaker langere tijd alleen geweest, maar dan had ik altijd mijn ouders of vrienden om op terug te vallen.

Maar het allerengst en het meest spannend vind ik het feit dat mijn lijf het misschien allemaal niet aankan. Mijn hoofd is sterk en weet mijn lijf vaak mee te krijgen, maar in hoeverre gaat dat lukken (en moet ik dat willen!) als dat vier weken lang zou moeten? Ik heb regels, die thuis ook gelden, maar vooral daar belangrijk zullen zijn. Zo voorzichtig mogelijk eten. Veel drinken. Zo min mogelijk voorbij de lichamelijke grenzen. Zo regelmatig mogelijk slapen.

Maar bovenal zo veel mogelijk genieten.

Kracht van kaarsen

Sinds mijn vorige berichtje is er iets moois gebeurd. We juichen niet te hard, maar er is reden tot blijdschap, want: ons nichtje heeft waarschijnlijk een milde vorm van CF. Dit houdt in dat áls ze klachten krijgt, het milde klachten zullen zijn. Veel meer weten we nog niet, ik heb mijn schoonzus nog niet uitgebreid gesproken, maar er is weer ruimte voor ademhalen en plannen maken. Nichtje zal nog een paar testen moeten ondergaan en als die ook een goede uitkomst hebben zal ze minder vaak op controle hoeven komen. Bedankt voor alle lieve en meelevende woorden! Ik ben me er heel erg van bewust dat er ook een hele andere uitslag uit de testen had kunnen komen..!

Kaarsje

Soms heb je van die momenten waarop je je realiseert dat jouw shit eigenlijk helemaal níets voorstelt. Drie en een halve week geleden werd ik tante. De zus van mijn lief kreeg een dochtertje. Hoewel ik had verwacht heus wel wat voor haar te voelen zodra ik haar in mijn armen had, had ik niet verwacht zóveel voor haar te voelen als ik voelde, op het moment dat ik haar naam hoorde en haar foto zag.

Vorige week werden we gebeld met het nieuws dat ze CF heeft, ook wel bekend als taaislijmziekte.
Niet tof. ECHT. HELEMAAL. NIET. TOF.

Ik huilde om haar, om haar leven dat zo anders zal zijn. Om haar ouders, om hun leven dat zo anders zal zijn. Elke avond brand ik een kaarsje. Ik ben niet gelovig, maar ik geloof in de positieve energie die ik heb op het moment dat ik zo'n kaars aansteek, en gedurende de tijd dat de kaars brandt. En mijn nichtje, mijn lieve kleine nichtje dat een ander leven voor zich had moeten hebben, kan al het positieve gebruiken.

Money, money, money

Minstens één keer op een dag raak ik even in paniek, over geld. Er zijn meer stressmomentjes op een dag, (help ik ga naar Thailand, bijvoorbeeld) maar dit is een ding waar ik heel veel bij voel en dat wil ik uit proberen te leggen.

Feit is namelijk dat ik nog geen baan heb. Dus geen inkomen. Ik leefde sinds mei (toen stopte mijn stageplek met mijn salaris van €125 p maand) van mijn spaargeld en de lening bij DUO (voorheen IB-groep) van €200 p maand die direct naar de hypotheek ging. Het was dus allemaal al geen vetpot, en werken naast mijn school/stage ging lichamelijk niet. Maar omdat ik sinds september geen schoolwerk meer heb (en dus geen lening meer), werd het zoeken naar een baan mijn dagbesteding. En dat viel nog niet mee. Ik ben een starter, die max 25u per week kan werken (volgens het uuweevee moet fulltime trouwens geen probleem zijn, ik zou het ze graag willen zien proberen). Bovendien kan ik niet langer dan 5 u per dag werken en vallen banen waarbij ik veel moet reizen of staan af. En in deze tijd waarin het stikt van de werkelozen, kun je als werkeloze starter beter niet te veel eisen stellen.

Dus goed, die baan schoot niet op en ik werd steeds depressiever van de afwijzingen. Toen kreeg mijn lief de vraag of hij in januari in Bangkok wilde werken. Nou wil ik al jaren naar Thailand en ik was van plan tijdens de volgende grote klus van mijn lief (die ik in juni pas verwachtte) te gaan. Nu werd dat dus januari en kunnen we er nog samen afsluiten met een vakantie ook. So far so good.

Maar. Ik heb geen inkomen. Maar ik ga dus wel naar Thailand. Van mijn spaargeld. Geld dat bedoeld was voor Thailand, maar steeds meer opraakte aan rekeningen en vaste lasten. En af en toe raak ik in paniek. Want straks is mijn geld op, maar de vaste lasten niet. Laatst had ik in de armen van mijn lief een grote huilbui omdat ik niet op zijn zak wil teren en dat toch doe (misschien had ik me daar anders over gevoeld als hij heel rijk zou zijn, maar misschien wel niet). Ik ben wanhopig op zoek naar iets dat ik de komende anderhalve maand nog zou kunnen doen. En ik hoop dat ik binnenkort wat beter adem kan halen.

Wat helemaal fijn zou zijn is als ik de komende tijd een baan vind voor wanneer ik terug ben uit Thailand. Zodat ik ongegeneerd kan genieten van het feit dat ik ga (en er bén, straks) zonder het gevoel te hebben dat ik het allemaal moet verantwoorden, al is dat vooral naar mijzelf toe..

Drie jaar

Deze maand ben ik drie jaar ziek. Ik weet de precieze datum niet, en dat hoef ik ook niet te weten.

Ik ben drie jaar ziek, en het went maar niet.

Laatst las ik bij iemand op een log dat iedereen zijn eigen shit heeft, en dat sommige shit erger lijkt (of is) dan die van anderen. Maar je zit zelf met je eigen shit, daar heb je hoe dan ook het meest last van. Dus zelfs al valt mijn hoop shit mee, ik moet hem wel zelf opruimen (op het log stond het trouwens niet omschreven als shit, maar daar kwam het wel op neer ;)).

Ik blijf uitproberen, grenzen verleggen, huilbuien krijgen omdat het allemaal anders moet dan ik wil. Dus moet ik willen wat er kan, maar dat blijft lastig. En omdat mijn lichamelijke staat per dag nogal kan verschillen, kan ik soms ook niet wat ik gister wel kon, maar volgende week lukt misschien het dubbele. En dat went maar niet.

Misschien wil ik dat ook wel niet. Stiekem wil ik misschien nog steeds een gezond lijf.

The week after

Ondanks vreselijk veel hulp van de feestcommissie schoot ik zaterdag natuurlijk enorm in de stress. Op een gegeven moment was het zelfs zo ver dat ik wilde dat het zondag was, en we het allemaal maar gehad hadden.

Allemaal voor niks natuurlijk, want het werd een heel fijn feest met heel veel mensen, dansen en sponsoring voor mijn reis naar Thailand! Vooral tegen het einde van de avond, toen iedereen binnen was en ik met bijna iedereen had gepraat, stond ik Heel Gelukkig op de dansvloer. Ik mocht zelfs voor het eerst in tijden weer iets drinken van mezelf (iets waar mijn darmen niet zo vrolijk van worden, maar ik meestal wel). Maar toen het drankduiveltje me met een piña colada spotte, kreeg ik al lichtelijk spijt. Misselijk dat ik werd, van die zoete troep! Niet zozeer dat het de feestvreugde bedierf, maar dusdanig dat ik de rest van de avond sap en water dronk.

En toen had ik de volgende dag een kater, voor het eerst in m'n leven. En ik zal volgende keer wel duizend keer nadenken voor ik wijn en een mixdrankje drink.

Verder hakt zo'n feestje er natuurlijk ook in, bij mijn zieke lijf. Dansen, kletsen, voorbereiden, stressen, ik ben nu pas een beetje minder moe en ik hoop dat gisteren de piek in pijn is bereikt en het nu alleen maar weer beter kan worden. Gelukkig geef ik zelden feestjes. Maar dit feest was elke seconde moezijn en pijn (en vooruit, zélfs de kater) helemaal waard!