Bewuster en banger

Mrs T. zei het heel treffend in haar reactie: de dood van Andreas heeft mij bewuster gemaakt. Maar ook banger. Bewust van het feit dat elke dag de laatste kan zijn, hoe gezond je ook bent (lijkt). Bang dat het leven van mijn lief opeens ophoudt, hoe gezond hij ook is (lijkt..). De eerste keer dat ik merkte dat ik bang was dat hij dood zou gaan was op Koninginnedag 2009. Hij werkte in Apeldoorn toen. Niet zo gek dat ik toen zo bang was natuurlijk, maar dat bange bleef. Als hij 's nachts na 14 uur werken naar huis moest rijden. Als hij in de bergen aan het werk was. Als ik niks van hem hoorde.

Hij weet dat. En hij houdt daar rekening mee. Mijn lieve lief stuurt me minstens een berichtje per dag, of laat me van te voren weten dat dat echt niet kan, als hij in het buitenland is. Mijn lieve lief laat me weten wanneer hij onderweg is, zodat ik weet wanneer ik hem thuis kan verwachten. Mijn lieve lief geeft me zijn rooster en zijn vluchtnummer, zodat ik precies weet waar hij is. Mijn lieve lief kust me altijd gedag als hij weggaat. Al gaat hij een boodschap doen. Al is het 4 uur 's ochtends als hij vertrekt.

Langzaam wordt het minder hoor. Ik maak me minder zorgen. Ik kan beter relativeren, raak niet in paniek als ik niks van hem hoor. Mijn lieve lief zegt dat we altijd samen blijven, terwijl hij vroeger altijd zei dat je dat nooit kunt weten. Ik weet dat je dat nooit kunt weten. Hij weet dat ik dat weet. En toch belooft hij me dat we altijd samen blijven.

Morgen werkt hij voor het eerst sinds 2009 weer op Koninginnedag. Laat er alsjeblieft niemand iets in zijn hoofd halen. Want hij moet altijd bij me blijven en me gedag kussen.

Stel dat..

Er zijn dagen waarop ik ineens aan hem denk. Soms is het maar een flits, opgeroepen door een geur, een blik, een grap. Soms is opeens mijn hele dag vol met hem. Wat zou hij doen als hij nog leefde? Wat voor werk zou hij hebben? Hoe vaak zou ik hem zien? Zou hij vader zijn geweest? Hoe zou míjn leven eruit zien? Welke keuzes zou ik hebben gemaakt zonder depressie, zonder begrafenis, zonder met mijn neus in het leven te zijn gedrukt? Hoe zouden mijn broertjes zijn?

Ik blijf het bijzonder vinden dat een leven zoveel andere levens raakt. De mensen van wie je houdt en die van jou houden helpen je vormen tot wie je bent. We doen het zonder hem en we doen allemaal ons best.

Hij is bijna acht jaar dood. Dat is iets dat vast staat, iets dat bepalend is (geweest) voor hoe ik leef. De enorme impact die zijn dood op mijn leven heeft (gehad) realiseer ik me lang niet altijd. Maar soms zijn er dagen waarop ik denk aan hoe het allemaal had kunnen zijn.

Lente

Jeeej voor de eerste zonder-jas-naar-buiten-dag, voor de geur van zon, voor warme wind door je haren, voor midden op de dag in slaap vallen op de bank in de armen van je lief, voor nieuwe sollicitaties de deur uithebben, voor de geur van buiten in je lakens, voor het fijne nieuwe shirt. Ik voel jeeej voor (door!) de lente.

Ook

Elke keer dat jullie een lief bericht plaatsen ben ik een soort van verrast. In het dagelijks leven praat ik niet zo veel over hoe het met me gaat, behalve met de mensen die heel dichtbij me staan. Dit komt ook vanuit een soort schaamte, en uit de wens niet te willen zeuren. Waar ligt de grens tussen het creëren van begrip vanuit je omgeving, en het creëren van irritatie? In hoeverre deel je je problemen? Wanneer wordt het "ik heb pijn en kan niet leven zoals jij"-verhaal echt vervelend? Ik worstel hier een beetje mee. En dan is het heel fijn om alles op het www te kunnen mieteren en dan zulke lieve en positieve reacties te krijgen!

Ik ga proberen wat vaker te schrijven over leuke dingen, zodat mijn blog een uitgebreider beeld geeft van wie ik ben. Want ik laat jullie graag kennismaken met de jonge vrouw die ook in mij zit. Zij geniet van het warmere weer na al die kou, knuffelt met haar hondje, is gelukkiger dan ooit met haar lief, snuift de geur van lente op en zingt de longen uit haar lijf. En ik hoop altijd dat mijn omgeving dat ook ziet.

Zo blijf je wel bezig

Hoewel ik nog steeds hard op zoek ben naar een baan (omgeving Flevoland/Gooi, iets met media/schrijven/communicatie/kinderen/adminstratie/redactie/webbeheer/watdanook/nietmeerdan30uperweek) heb ik de afgelopen weken niet stilgezeten. En tegelijkertijd ook weer wel.

De pijn die anderhalf jaar geleden begon in mijn heupen straalt ondertussen uit naar billen, bovenbenen en knieën, en niemand die weet wat het is. Röntgenfoto's van mijn heupen zagen er goed uit. De orthopeed zei dat het "misschien een chronische slijmbeursontsteking is" en ik kreeg een spuitje in mijn linkerheup. Op die plek doet het inderdaad minder pijn nu, maar de rest van mijn been (en billen en rechterheup) doet nog net zo'n pijn als daarvoor. Ik ging naar fysiotherapeut, mensendieck en osteopaat en raakte therapie-moe, dus heb de fysio even op een laag pitje gezet, ook omdat ik steeds met alleen maar meer pijn er vandaan kwam.

De huisarts doet haar best en zoekt met me mee naar mogelijke oorzaken en neemt meteen mijn rijtje andere klachten mee (van PDS tot oorpijn). Er lijkt dus iets te gebeuren maar tegelijkertijd gebeurt er niets omdat niemand weet wat er nou eigenlijk met me is. Het zou allemaal ook nog vanuit mijn gekke hoofd kunnen komen, maar ook dan moeten eerst alle mogelijke lichamelijke oorzaken worden uitgesloten, dus ik verplaats me braaf van mensendieck naar orthopeed naar gyneacoloog en terug.

Sommige dagen heb ik Heel Veel Pijn. En dan ben ik steeds weer verbaasd dat ik vergeten was hoe dat is, om heel veel pijn te hebben. Dat je hoofd zich afsluit, je lijf zo zwaar voelt en je alleen maar wilt/kunt slapen en huilen. Gelukkig heb ik niet elke dag pijn en op die dagen doe ik ook heel hard alsof er niks aan de hand is. Want net nu ik het gevoel heb dat ik een beetje de controle heb over mijn buik (ipv andersom), lijkt mijn lijf me op te zadelen met nieuwe chronische pijn. Echt dat ik daar geen zin in heb.