Er zijn dagen waarop ik ineens aan hem denk. Soms is het maar een flits, opgeroepen door een geur, een blik, een grap. Soms is opeens mijn hele dag vol met hem. Wat zou hij doen als hij nog leefde? Wat voor werk zou hij hebben? Hoe vaak zou ik hem zien? Zou hij vader zijn geweest? Hoe zou míjn leven eruit zien? Welke keuzes zou ik hebben gemaakt zonder depressie, zonder begrafenis, zonder met mijn neus in het leven te zijn gedrukt? Hoe zouden mijn broertjes zijn?
Ik blijf het bijzonder vinden dat een leven zoveel andere levens raakt. De mensen van wie je houdt en die van jou houden helpen je vormen tot wie je bent. We doen het zonder hem en we doen allemaal ons best.
Hij is bijna acht jaar dood. Dat is iets dat vast staat, iets dat bepalend is (geweest) voor hoe ik leef. De enorme impact die zijn dood op mijn leven heeft (gehad) realiseer ik me lang niet altijd. Maar soms zijn er dagen waarop ik denk aan hoe het allemaal had kunnen zijn.
Zo heftig hoor. Zeker als jonge mensen sterven. Het maakt je bewuster denk ik, maar ergens misschien ook banger. Of heb ik het mis?
BeantwoordenVerwijderenPfffft... je schrijft 't rechtstreeks m'n hart in. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenja... XXX
BeantwoordenVerwijderenGek is dat he, dat zulke dingen je zo beïnvloeden...sterkte!
BeantwoordenVerwijderenHet betekend ook dat ik je blog al (zeker) 8 jaar volg trouwens :O (wat ook wel klopt, want ik heb 7 jaar gestudeerd en het begon op de middelbare school...)
Wauw! Ik vroeg me al af of je diezelfde Esther was. Bizar idee zeg!
Verwijderen