Elke keer dat jullie een lief bericht plaatsen ben ik een soort van verrast. In het dagelijks leven praat ik niet zo veel over hoe het met me gaat, behalve met de mensen die heel dichtbij me staan. Dit komt ook vanuit een soort schaamte, en uit de wens niet te willen zeuren. Waar ligt de grens tussen het creëren van begrip vanuit je omgeving, en het creëren van irritatie? In hoeverre deel je je problemen? Wanneer wordt het "ik heb pijn en kan niet leven zoals jij"-verhaal echt vervelend? Ik worstel hier een beetje mee. En dan is het heel fijn om alles op het www te kunnen mieteren en dan zulke lieve en positieve reacties te krijgen!
Ik ga proberen wat vaker te schrijven over leuke dingen, zodat mijn blog een uitgebreider beeld geeft van wie ik ben. Want ik laat jullie graag kennismaken met de jonge vrouw die ook in mij zit. Zij geniet van het warmere weer na al die kou, knuffelt met haar hondje, is gelukkiger dan ooit met haar lief, snuift de geur van lente op en zingt de longen uit haar lijf. En ik hoop altijd dat mijn omgeving dat ook ziet.
Ik heb hetzelfde probleem als jij. Ik loop er ook niet mee te koop, al hoop ik dat er binnenkort iets aan gedaan wordt zodat mijn leven weer normaal wordt. Schrijf maar lekker van je af hoor, ik ben het niet beu en het lucht op.
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb er geen problemen mee. Maar vind soms gewoon leuke berichten, wat meer over jou óók helemaal niet erg ;)
BeantwoordenVerwijderenKom maar op dus!
Hier nog iemand die het geen probleem vindt. Ik ben mijn blog ooit begonnen als uitlaatklep, het hielp mij om mijn ellende op te schrijven. Bovendien dacht ik, als je geen zin hebt in mijn gezeur dan lees je het toch lekker niet. Maar natuurlijk mogen leuke berichtjes ook.
BeantwoordenVerwijderenIk snap je wel, als je mijn blog leest dan lijkt het soms ofdat mijn leven een grote ramp is, maar dat valt gelukkig reuze mee.
Gewoon lekker schrijven wat jij belangrijk vindt hoor.
BeantwoordenVerwijderen