Dit is het laatste log van mijn kant in 2004.
Ik zat te denken, zo'n laatste log zou eigenlijk heel speciaal moeten zijn.
Maar ik kan even niks bedenken.
Ik wens jullie allemaal een gelukkig en gezond en te gek 2005, en moge het beter worden dan dit jaar was;)..
Fijne jaarwisseling en dat speciale log.. dat zien we volgend jaar wel weer.
Liefs, Dindin.
Dit jaar heb ik veel dingen meegemaakt. Goede en minder goede dingen. Maar ik sta het meest stil bij de niet-goede, terwijl dat niet zou moeten. Toch? Er zijn genoeg leuke dingen geweest, maar blijkbaar weegt dat minder zwaar bij me. Pfff. En toch. Het was een goed jaar, ondanks tegenslagen. En volgend jaar wordt gewoon een beter jaar. Nieuw jaar, nieuwe kansen.
Ik doe niet aan goede voornemens, ik kan me er nooit aan houden. Maar voor 2005 is mijn voornemen:
Geniet van alles en kijk alleen terug naar de goede dingen.
Ik zal mijn best doen. Ik ga er gewoon voor zxf3rgen dat ik dit jaar me beter voel. Ik wens mezelf succes:P.
Ik vind kerst gezellig. Ik weet dat er veel mensen in web-logland zijn die kerst maar niks vinden, maar voor mij is het een gezellige tijd. Maar afgelopen weekend waren er een paar zwarte wolken die boven de gezelligheid hingen.
Zondag 26 december. Een zeebeving in de Indische oceaan. Op zich al erg genoeg, tot ik me plotseling bedenk dat de moeder van een vriendin in Sri Lanka, xe9xe9n van de getroffen gebieden, zit. Als ik haar 's avonds op bel heeft ze gelukkig goed nieuws, haar moeder is okxe9, al is iedereen erg geschrokken.
Ook krijgen we die dag een telefoontje van mijn peetoom. Hij is na het kerstdiner de vorige avond in zijn ouderlijk huis daar blijven logeren, totdat hij midden in de nacht door zijn ouders werd wakker gemaakt. De benedenverdieping stond in brand. De jongste broer van mijn peetoom sliep daar, maar heeft gelukkig weg zien weten te komen. Hij is in het ziekenhuis opgenomen met verbrande longen. Zijn toestand is op dit moment stabiel, maar ze houden hem slapende.
Je schrikt van dit soort dingen. Vaak zijn ze ver weg maar nu zijn ze ineens zo dicht bij.
Voor hen, en voor ieder ander die het nodig heeft, dit kaarsje.
Betere muziek dan vorig jaar.
Leukere mensen dan vorig jaar.
Andere jurk, andere schoenen.
Andere foto.
Leukere avond!
(al heb ik dat masker verder niet op gehad, het was een gemakerd gala en er waren maar een stuk of tien mensen met masker:P)
Vreemde dingen gebeuren 's nachts. Beelden verschijnen en verdwijnen, gevoelens volgen elkaar op alsof ze een wedstrijd spelen. Maar steeds overheerst angst. Angst voor de dingen die niet te zien zijn in het donker. Angst voor geluiden die alleen te plaatsen zijn als er licht is. Angst voor de slaap, waarin dingen gebeuren die niet voor mogelijk worden gehouden. Angst voor wat komen gaat.
En toch komt het. De slaap. Een verwarde slaap vol met beelden en geluiden die niet kloppen, die ik niet wil zien. Een slaap die ik zo snel als kan wil eindigen, om vervolgens niet meer in slaap te durven vallen. En als ik dan verward wakker word, met nog vreselijke beelden voor mijn ogen, komt de angst opnieuw.
Heel vreemd. Heel vervelend. Heel vermoeiend.
mijn ogen prikken
er wordt gestoken in mijn keel
er wordt gehamerd in mijn hoofd
ik ben afwisselend een kachel en een koelkast
Ik denk dat ik in bed blijf vandaag.
Ze haat winkelen.
Ze haat winkel in, winkel uit gaan.
Ze haat de drukte en lang in de rij staan.
De hitte in de winkels was niet normaal meer.
En toch heeft ze 3 uur lang met me door Almere gestruind.
We hebben nog een jurk gevonden ook.
Zelfs dxe1t doet mijn moeder voor me. Dankjewel!
Afgelopen maandag zat ik een doodgewoon tentamen in een doodgewoon lokaal te maken. Halverwege raakte ik mijn concentratie kwijt (je kent het wel) en mijn blik dwaalde door de klas. Mijn oog viel op dit gedicht, op een poster:
Voorzichtig
Voorzichtig veeg ik
De dag bij elkaar
Wat is er veel
Stukgegaan
Overal ligt pijn
Scherven van vriendschap
Snippers van geluk
Wat een puinhoop
En jij op de vlucht
Mijn gedachten vlogen terug naar het eind van het vorige schooljaar. Als ik toen dit gedicht had gelezen was ik midden in dat tentamen, midden in dat lokaal in tranen uitgebarsten. Het sloeg zo ontzettend op de mij van toen dat het voelde alsof ik naast de dichter had gestaan en hem de juiste woorden had ingefluisterd. Ik liet mijn blik verder dwalen en zag naast me mijn beste vriendin. Ze keek even op en glimlachte. Aan mijn andere kant gaf mijn beste vriend net zijn Tipp-ex door aan een andere klasgenoot. Ik keek weer naar het gedicht. Ik las het opnieuw en beloofde mezelf de titel te onthouden zodat ik het kon opzoeken en nog eens kon lezen. Ik richtte me weer op het tentamen en begon met schrijven.
Ik ga door met leven en gelukkig zijn, en vrienden maken. Voorzichtig.
Iedereen praat erover sinds het begin van het schooljaar.
Iedereen wil er heen, koopt jurken en pakken.
Ik was er vorig jaar. Want, zo was mij verteld, het zou geweldig worden en gezellig zijn. Ik kwam daar in een mooie jurk, had mijn haar leuk opgestoken (was halverwege de avond weer neergevallen maar, oke) en was er helemaal klaar voor. Ik had alleen een paar inschattingsfoutjes gemaakt.
Die schoenen waren dus wel te klein.
Ik kende dus wel maar twee mensen.
De muziek was dus wel niet leuk.
Volgend jaar ga ik dus zeker niet weer.
Wie is die idioot die denkt dat het leuk gaat worden?
En dit jaar verzet ik me tegen alle uitnodigingen van vrienden om mee te gaan. Ik heb nog steeds geen jurk (die van vorig jaar bleek achteraf ietwat door te schijnen, niet dat ik daar toen wat van gemerkt heb). Ik zeg nog steeds dat ik niet ga. Maar ik ken mezelf.
Waarschijnlijk geef ik toe aan de uitnodigingen.
Waarschijnlijk heb ik volgende week een jurk.
Waarschijnlijk ga ik weer me best doen om er leuk uit te zien.
Waarschijnlijk ga ik gewoon.
En ik ga er van genieten, ik weet het zeker.
Mijn gezin heeft weer geweldig geluk gehad
Dat Sint Nicolaas ons ook dit jaar niet vergat
Hij heeft weer ontzettend veel uitgedeeld
We hebben ons drie uur lang niet verveeld
Kaarsjes, een MP3-speler en lingerie
Dat is niet niks, zeker nie!
Kortom, ik ben weer blij
Daarom dit keer een gedicht van mij
Liefs,
Dindin
4 jaar geleden stond ik net klaar om onder de douche te gaan. Mijn vader kwam naar beneden stormen en zei tegen mijn verdwaasde hoofd dat ik niet hoefde te douchen. Hij hoorde het zichzelf zeggen en verbeterde zich meteen. Ik hoefde niet naar school, Ramiro zou geboren worden.
Vandaag, om precies te zijn half 9, is mijn lieve middelste broertje 4 jaar. Tijd vliegt. Speciaal voor jou:
heb ik moeten aanhoren dat vrijdag wel heel spannend voor mij zou zijn en dat ik echt wel naar de Sint zou worden geroepen. Ik had me er bij neergelegd, wou er het beste van maken. De xe9xe9n na de ander uit mijn vriendenkringetje werd naar voren geroepen en kwam met een rood hoofd en trillende vingers terug. Na elke oproep werd ik zenuwachtiger, werd de ruimte warmer en de sfeer meer gespannen.
En toen was het voorbij. Iedereen stond op. Liep weg. En ik zat verdwaasd op mijn stoel. Ik had voor niks het hele uur zitten zweten. Ik had voor niks me de hele week stiekem toch druk gemaakt. En dan wordt er nog gezegd dat xedk degene ben die er makkelijk vanaf is gekomen...:(
Het was het eind van de zomer. We hadden de hele avond met kennissen en familie op het terras zitten praten. Maar net toen we de tuinlantaarntjes aan wilden steken omdat we elkaar niet meer konden zien blies een koude wind ons het huis in. Het werd steeds kouder en het ging harder waaien.
Plotseling klonk er een donderslag en de stroom viel uit. Na snel wat kaarsjes aangestoken te hebben waren de gesprekken spoedig hervat, maar ik kon er mijn aandacht niet bijhouden. Behalve dat het donderde waren er buiten nu ook flitsen. Onweer. Onweer zonder regen. Ik liep naar de terrasdeur, die we open hadden laten staan om de koude wind het huis in te laten blazen, en keek naar de tuin die steeds verlichtte bij elke flits, na elke donder.
Het was zo mooi! Zo ontzettend mooi! Bij elke flits keek ik mijn ogen uit, wat was alles anders! Ik stapte de tuin in en bewonderde een vers spinnenweb, het begon echt herfst te worden. Toen ik rondkeek ontdekte ik meer webben. Vol bewondering bleef ik staan en alleen maar kijken. Zo knap wat die kleine beesten voor elkaar kunnen krijgen! Ik riep de rest van het gezelschap en ook zij waren verwonderd over hoe zilver alles bleek bij elke flits.
Net toen ik een web stond te bewonderen met mijn tante zag mijn moeder de spin aankomen. Ze riep naar me dat ik uit moest kijken voor die spin, welke snel naar het midden van haar web liep. Ik bukte, net als mijn tante, om de spin niet verder te storen. Net toen ik gehurkt weg wilde rennen struikelde ik. Ik viel met mijn knie midden op een web dat over de grond gespannen was, tussen twee rondslingerende bakstenen. Ik stond op en gilde verschrikt toen ik zag dat er een stuk of twintig kleine spinnentjes op mijn been zaten. Ik probeerde ze eraf te slaan maar ze klommen snel omhoog, omhoog naar mijn nek. Ik sloeg in het wilde weg en gaf een klap tegen mijn kin.
Geschrokken vloog ik wakker. Mijn kin deed nog pijn van de klap.
Dan is mijn oudste broertje jarig. Nog xe9xe9n nachtje slapen en hij is 14. Dan ken ik hem al veertien jaar. Veertien jaar! En wat hebben we samen veel meegemaakt. Beste maatjes waren we, jarenlang. En nu is hij puber en vaak brutaal en onaardig en weg en lijkt onze band absoluut niet op die van toen.
Maar ik hou wel van hem.
Dus bij deze: Mijn felicitaties, lief, klein, supergroot, broertje!
Zolang ik me kan herinneren komt Sint al op school, op 5 december of er vlak voor. Zo ook dit jaar. 3 december is het zover. Leerlingen laten anderen naar voor komen, om een gedicht en een cadeau van de sint in ontvangst te nemen. Ver van te voren kan je leerlingen hier al voor opgeven. Nooit heb ik iemand opgegeven, nooit heb ik naar voor moeten komen. Ik was er ook altijd zeker van dat dit nooit zou gebeuren.
Maar dit jaar is het anders. Dit jaar is vol onzekerheid, spanning en argwaan. Het lijkt het jaar van "we geven iedereen op". Niemand is veilig. Niemand ontsnapt eraan. Tot nu toe zijn er nog geen berichten over mij doorgekomen. Maar je weet maar nooit. En als het gebeurt.. dan zin ik op wraak. Dus. Haha! Pas maar op. Dindin is coming.
Gister had ik een feestje. Een kinderfeestje. Van mijn lieve neefje Bouke. 5 jaar is hij geworden. En nu gaf hij een feestje. Omdat mijn tantes altijd hebben geholpen op elk partijtje dat ik gaf, vonden zij dat ik nu aan de beurt was. Ik moest helpen. Nadat de 15 kinderen werden losgelaten in de gymzaal waar het Feest gevierd werd ging ik wat rondkijken. Ik kwam uit bij de schminktafel. Hij was nog leeg. Ik stond er aarzelend naar te kijken toen er ineens een kind op een stoel ging zitten en zei dattie graag een tijger wou zijn. Hm. okee. Ik ging tegenover het kind zitten.
Tijgers. Ha! Er lagen van die leuke schminkboekjes waar ik steeds snel spiekte voor ik verder ging met de neus, ogen of wangen van het kind, waardoor er erg.. aparte creaties ontstonden. Vlinders, tijgers, feeen, heksen en clowns verlieten de stoel tegeover me. En och wat waren alle ouders trots op me, ik werd al zo groot he! Ik bleek een heus schminktalent te zijn. Nog nooit gedaan en iedereen was blij. Binnenkort.. Foto's!
Tralala. Kinderfeestjes zijn druk en vermoeiend. Maar de rest van het weekend was lekker gezellig en vooral.. rustig;).
(Dit is een beetje rommelig log, mijn excuses..)
ga ik naar mijn oma. Ze is lief en gezellig, maar deze keer ga ik er voornamelijk heen om een beetje rust te krijgen. Ik ben oudste dochter in een gezin bestaande uit zes personen. Ik heb drie broertjes. De oudste is dertien, zit in de pubertijd, houdt van straatmuziek die zo hard mogelijk moet staan. De tweede is drie, bijna vier. Hij zit net op de basisschool en is de hele dag een zeer actief persoontje, kan heel hard schreeuwen als hij zijn zin niet krijgt. Dan de jongste, anderhalf, en tja, niet altijd even lief en schattig. En stil. Ik hou van ze, natuurlijk. Maar het huis is zo.. vol!
Dus ga ik naar mijn oma. Samen boodschappen doen, televisie kijken, praten, wandelen. Stil zijn. Dus. Ik ga een weekend naar de stilte luisteren.
-Waar denk je aan?
Waar ik aan denk? Mijn gedachten vliegen door mijn hoofd. Ik denk aan jou. Alleen aan jou. Zo vaak en zo lang als ik maar kan. En dat is txe9 vaak en txe9 lang. Niemand weet het, mag het weten, en vooral jij niet. Ik zou onze vriendschap verpesten als ik zou vertellen dat ik over je droom en aan je denk als ik niet in slaap kan komen. Ik zou je afschrikken als je zou weten dat mijn hele dag goed is als je me een knuffel geeft, of als we een geheim delen. Ik zou het mezelf niet vergeven als ik jou kwijtraak door mij. En ik hoef niet te vragen wat jij denkt. Jij denkt en droomt over haar. En zij zal ongetwijfeld geweldig zijn. Ik hoop dat zij jou net zo gelukkig maakt als jij mij. Want je bent het waard.
- Hm? Ooh. Ik dacht nergens aan.
Ik denk aan vier dingen tegelijk. De hele tijd. Tijdens lessen is mijn aandacht buiten, buiten denk ik aan huiswerk. Ik denk aan wat ik na school ook al weer wou gaan doen en wat ik voor de pauze had afgesproken en met wie. Ik heb mensen die me helpen. Mensen die een beetje van mijn gedachtenweb overnemen om ervoor te zorgen dat ik niet helemaal verstrikt raak.
Dat web blijft maar terugkomen, ik weet niet hoe ik op een andere manier kan uitdrukken wat ik bedoel. Ik loop door een gang en tegelijkertijd over het strand. Ik voel wind en water als ik binnen zit. Ik lig in bed en probeer me te herinneren wat voor een dag het was en of ik morgen het eerste uur kan uitslapen omdat ik vrij ben, en luister naar liedjes die niemand hoort.
Gedachten wervelen en komen in groepen tegelijk, nooit geordend. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de serie die ik vanavond zal missen omdat ik niet thuis ben maar in Amsterdam, en aan wat ik daar zal gaan doen. Ik spreek dingen af die ik twee seconden later vergeet om vervolgens opnieuw afspraken te maken.
Mijn hoofd is een warboel en er wart een boel.
Mijn hoofd is als een web met veel overbodige draadjes. Draadjes die nergens heen leiden of draadjes die twee keer naar het verkeerde punt gaan. En die spin blijft maar weg terwijl ze haar overbodige troep op zou moeten ruimen en mijn hoofd ordelijk zou moeten houden want spinnen doen dat. Volgens mij zit ze ergens gevangen in haar eigen web en ziet geen mogelijkheid tot ontsnappen. Dus blijft ze maar draadjes spinnen die mij in de war maken omdat ze nergens heen gaan.
Verder vangt dat web niet wat het zou moeten vangen, weer een fout van die spin. Ze laat alles erdoorheen glippen. Af en toe lijkt het erop dat ze iets vangt maar net als ik het dan beter wil bekijken ontsnapt het tussen de gaten van het web door. Want naast al die losse draadjes zijn er ook veel gaten.
Wat een slordige spin.
Ik ga mijn hele dag beschrijven, het is iets meer dan een kantje. Als je geen zin hebt om het te lezen, dan lees je het niet. Wil je het wel lezen, hier is het!
Parijs
Mijn dagje Parijs was.. onwerkelijk. Donderdagnacht heb ik nauwelijks kunnen slapen, voornamelijk door de niet al te leuke dromen over te laat wakker worden en de bus missen. Dat bracht dan wel weer als voordeel mee dat ik op tijd wakker was en rustig aan kon doen. Om vijf uur zat ik in de bus en om kwart over vijf vertrokken we.
In het begin kon niemand slapen, na een uurtje werd het wat stiller doordat mensen in slaap vielen. Ik denk dat ik in totaal vijf minuten heb geslapen op de heenreis. We stopten ergens in de buurt van Antwerpen bij een restaurant, rond half 8. De bus was koud en krap, de stoelen waren smal dus iedereen kon niet wachten om het restaurant in te gaan. Daar een kopje warme chocolademelk gedronken en na een half uurtje ging de bus weer rijden.
We kwamen aan in Parijs rond twaalf uur. Tegen die tijd hadden we twee films gezien en moest iedereen naar de wc, scheen de zon en was het warmer dan was verwacht. Mijn jas ging dan ook al snel uit. Nadat we metrokaartjes hadden gekregen ging mijn groepje op weg naar het Louvre. Daar aangekomen besloten we er niet naar binnen te gaan in verband met de ontzettende drukte en het tijdslimiet.
Toen kwam ons eerste ritje met de metro die dag, naar parc Andrxe9 Citroen. Dat was een erg modern park, of dat moest het uitstralen door middel van strakgetrokken grasvelden en struiken. Het was wel erg mooi en ik moet zeggen dat ze erg leuke bankjes hadden waar we heel lang op gelegen hebben:P.
Daarna weer met de metro en overstappen naar parc Luxembourg gegaan, ongeveer het tegenovergestelde van Andrxe9 Citroen. Een erg rustig park met veel ontzettend mooie beelden, fonteinen en bloembedden. Daar hebben we een uurtje gezeten en veel foto's gemaakt voordat we naar de Notre Dame gingen.
De Notre Dame. Wat was dxe1t.. onbeschrijfelijk indrukwekkend. Ik kwam daar binnen en het eerste wat ik dacht was: 'wauw'. Dat ben ik de hele tijd blijven denken en zeggen, naast het: 'hoe kan ik dit ooit na vertellen?'. De rest van mijn groepje was niet zo onder de indruk als ik maar ik kreeg er echt kippenvel van. Dat gevoel dat de kathedraal uitstraalt.. super! En niet uit te leggen;). Ik heb er een kaarsje gebrand en een Notre Dame op een €2 munt laten slaan.
Toen we de Notre Dame uitkwamen was het inmiddels al zes uur. Omdat we pas om zeven uur hadden afgesproken om te verzamelen bij Quartier Latin, een studentenwijk vol goedkope restaurantjes, hebben we daar nog een tijd op een bankje gezeten. We zaten net toen er ineens skaters aankwamen en bekertjes op de grond in een rijtje neer gingen zetten, vlak voor onze neus! Ze begonnen er langs te skaten en tussendoor en overheen en ze deden dingen met hun benen waardoor ik op een gegeven moment echt begon te geloven dat ze van elastiek waren.
Toen het half zeven was zijn we richting Quartier Latin gelopen waar een klein groepje ons al stond op te wachten. Om kwart voor zeven kwam er iemand van de leiding, werden we opschreven, en mochten we een restaurantje zoeken om te gaan eten. Om negen uur moesten we weer verzamelen om gezamenlijk richting Tour Eiffel te vertrekken:P. We vonden een goedkoop Grieks restaurantje, nee niet Frans, dat was haast niet te vinden en die waren een stuk duurder, en hebben er heerlijk gegeten voor in totaal maar tien euro per persoon. Niet gek he?:P.
Daarna naar de Eiffeltoren. We zouden twee stations na de Eiffeltoren uitstappen wat meer dan de helft van de klas nogal onzin vond omdat we allemaal moe waren en pijnlijke benen hadden. Maar nadat we naar de top van een gebouw werden geleid door mijn Franslerares was het de pijn en moeite absoluut waard. We hadden vanaf dat punt een heel mooi uitzicht op de Eiffeltoren en het was maar tien minuten lopen, dat viel nog mee vergeleken met de vele uren die we die dag hadden gelopen. Aangekomen bij de Eiffeltoren was ik het meest overdonderd door de grootte, van dichtbij was dat torentje toch een stuk groter dan vanaf dat gebouw!:P. We zijn met de lift helemaal naar het topje gegaan waardoor je een geweldig uitzicht had op duizenden lichten in Parijs. Het was heel koud daarboven om half elf 's avonds maar we zijn toch minstens een kwartier boven gebleven en hebben alleen maar gekeken en gekeken. Na de Eiffeltoren moesten we nog een uur wachten op de bus en de terugreis begon.
Om half zeven, de verwachtte tijd, kwamen we thuis. Ik had gepland om meteen te gaan slapen maar dat lukte pas rond acht uur. Ik werd wakker om kwart over drie en txf3en pas besefte ik het: Ik was even een dagje in Parijs geweest!
De mensen die geen zin hadden om het allemaal te lezen, hier is de samenvatting: Het was een drukke maar ontzettend leuke dag!
P.S.: We hadden geen tijd om te shoppen. Het enige wat ik tussendoor heb kunnen kopen, bij de Eiffeltoren, zijn oorbelletjes waar de Eiffeltoren aanhangt. Leuk leuk.
De stad van de liefde. De stad van de wijn, van het stokbrood, van de kunstenaars. De stad.. waar ik morgen ben. Ik ga de straten van Parijs twaalf uur lang onveilig maken met mijn klas, Nederlands praten tegen elke Fransman die ik tegen kom, Parijs tot mxedjn stad omdopen. Hmhm.
Nu nog even dat probleempje van om vier uur opstaan morgenochtend overwinnen en ik ben er klaar voor!
xe9xe9n van mijn weinige gedichten zonder titel. Ik kan gewoonweg niks bedenken dat er bij past, dat in een paar woorden al de gevoelens die in het gedicht zitten kan uitdrukken. Ik weet niet of die zin klopt maar ik laat hem hier maar bij. Om terug te komen op het gedicht, het heeft hier al eens gestaan. Maar ik zou graag willen weten wat mensen er van vinden. Hier dus nog een keer:
---
ik zou zo graag
maar ik kan niet
en ik wil
zo snel als kan
maar verdomd
te onzeker
maar dat
gewoon ik
niet te zijn
ik weet het. Ik keek wat rond in mijn vele laatjes en mapjes en vond dit. Ik schreef het twee jaar geleden. Ha! Toen dacht ik dat ik wist wat verliefd zijn was.
Alsjeblieft meer
Soms maakt een snelle blik
Dat ik dichterbij wil zijn
Je arm om me heen wil voelen
En je geur kan ruiken
Soms maakt een klein gebaar
Dat ik met jou wil zijn
Niet alleen dit moment
Maar voor altijd in jouw armen
Als jij nou eens een keer
Mij wat langer laat
Genieten van jou
Ben ik al tevreden
Weet alsjeblieft
Dat ik bij je wil zijn
Met je armen om me heen
Snap je dan niet
Ik ben verliefd
Ach ja. Ik was niet echt verliefd toen. Maar dat wou ik zijn. Haha. Dit was ik dus op mijn veertiende. Aangenaam kennis te maken.
Je voelt je zo.. machteloos.
Vrijheid van meningsuiting?
Helemaal.
Je kan alleen wel neer worden geschoten
als je die mening hard op zegt.
Testjes en onderzoeken. Ik wacht af. Tralala. Ik heb op mijn tong gebeten. Dat blijft dan echt de hele dag pijn doen! Heel vervelend. Tralala. En toch ben ik vrolijk. Hmhm.
Lief dagboek,
Ik ben stom! En dan kan je wel gaan zeggen dat ik dat niet ben, maar ik ben het wel! Ik blijf gewoon verliefd zijn! En ik maar tegen mezelf zeggen dat ik blij zou moeten zijn met zo'n goede vriend en dat ik moet ophouden met hem aanstaren als hij het niet doorheeft en ophouden met aan hem denken als hij aan haar denkt. Maar dat doe ik niet. En hij blijft meer dan een vriend voor mij. En ooooh! Ik ben dom. Stom. Ik wil niet meer verliefd zijn!
Oh trouwens, ik had toch verteld over Natasha? Het blijkt dat zij met Hem verkering heeft gehad! En dat zegt ze nu pas! Als hij haar al leuk vindt, waarom mij dan niet?
Pfoeh ik lijk wel een oud zeikwijf. Ik zal er mee ophouden. Ja.
Liefs, Soraya.
Sinds de brand in onze school hebben de leraren alternatieven moeten bedenken voor de gymlessen die dus niet in dat afgebrande gebouw kunnen worden gehouden. Tot de herfstvakantie was dit geen probleem aangezien we dan altijd buiten gymen.
Nu de herfstvakantie voor ons helaas weer voorbij is moeten we gebruik maken van andere ruimtes. De examenklassen (ook 5 havo? jaaa ook 5 havo!) kregen lessen in fitnessruimten, body centers etc. Ik heb vandaag mijn eerste les Balance gehad. Een mix van yoga en shiatsu.
Heel leuk. Heel vermoeiend. Heel pijnlijk voor mijn rug.
Maar wel leuk.
Altijd stond hij voor de klas
Vol vuur verhalend
Over hoe het was
Leerlingen staren
Maar niet naar hem
Niets brengt hem tot bedaren
Vroeger telt niet meer
Alleen voor hem
Telkens weer
Dit was het origineel. Ik was het kwijtgeraakt, heb zo veel mogelijk proberen te redden en in een log gezet, en toen vond ik hem. Tja..
Elke dag staat hij voor de klas
Vol vuur verhalend
Over hoe het vroeger was
Leerlingen kijken
Maar niet naar hem
Vroeger is niet nu
Hij blijft verhalen
Met dromerige blikken
En zuchtende stem
Nog altijd staat hij voor de klas
Maar vroeger leeft niet meer
Alleen voor hem
vergeet ik dingen.
De manier waarop je dingen moet schrijven.
Daarnet schreef ik wanneer in plaats van manier.
Terwijl manier in mijn hoofd zat.
Maar mijn vingers werken niet meer.
Mijn logs schrijf ik vaak in drie keer.
Waar ik het eerder in xe9xe9n keer schreef.
Ik vergeet hoe ik dingen moet zeggen.
Wxe1t ik wil zeggen.
Hoe ik dan beleefd of juist onbeleefd overkom.
Ik zeg vaak: Maar...
En dan weet ik het niet meer.
Dit gebeurt iedereen.
Wel eens.
Maar het gebeurt mij vaak de laatste tijd.
Frusterend.
Ik vind het eng.
Ik hoor goed te kunnen schrijven.
En praten.
Mijn stijl gaat er door achteruit.
Het blijft een rommeltje.
Hier en in mijn hoofd.
In plaats van rommeltje schreef ik trommeltje.
Twee keer.
*zucht*
blijven dit mijn kleurtjes
blijven Soraya's dagboekverhalen doordrenkt met fictie en non-fictie
blijven mijn gedichten slechts opgeschreven woorden
blijven de gebeurtenissen die ik op straat mee maak echt
blijft mijn menu links
blijf ik dromen
blijft blijf een raar woord.
Bestaat blijven wel?
Voorlopig blijf ik hier. Iemand commentaar?
Lief dagboek,
Ik weet het zeker. Ik krijg nooit een vriendje. Ik ben te kort, te dun, te dom, te onzeker. Boven alles te onzeker. Ik word al rood als een jongen die ik niet ken tegen me praat. Als jongens vrienden met me willen zijn (wat haast nooit gebeurt maar ik heb het over xe1ls) word ik meteen verliefd op ze.
En dan ben ik zijn praatmaatje. Hij is verliefd op die of die en weet niet wat hij moet doen, is zij wel verliefd op hem, wat als zij hem niet leuk vindt, hoe moet hij haar laten merken dat hij haar leuk vindt, ze geeft zaterdag een feestje wat moet hij kopen..? En ik geef antwoord, zeg hem dat ze gek is als ze hem niet leuk vindt, dat het vast wel wat wordt tussen hen en dat hij dat absoluut verdient. En dat hij aan haar moet vragen wat ze wil want dat WEET IK NIET! Ik wil iets anders zijn dan een praatmaatje! Ik wil een knuffelmaatje, nee, een zoenmaatje zijn! Ik wil iemand hebben waar ik tegenaan kan kruipen bij enge of romantische films, iemand die me wil zoals ik ben, iemand die het niet heeft over zijn liefdes en wat hij er mee moet, tenzij IK die liefde ben!
Maar misschien ben ik wel gedoemd tot een vrijgezellenbestaan. Al mijn vriendinnen hebben vriendjes en het gaat uit en aan en ik ben hun praatmaatje. En op een dag. Misschien. Ooit. Ziet een jongen wat ik waard ben (niet dat ik daar echt in geloof, of juist wel maar ik ben niet zoveel waard) en vind hij me leuk hoe ik ben en zet hxedj de eerste stap als ik hem niet zet. En ik zet hem niet. Ik ben te onzeker.
Ik ben verliefd op een vriend van een vriendin van me. En hij is verliefd op Marieke. Stom wijf. Ik ken haar niet maar ze is vast mooi en slim en blond. Voorlopig blijf ik het praatmaatje. En daar moet ik dan maar genoegen mee nemen.
Liefs, Soraya
lijkt het alsof ik twee levens leid. Exe9n overdag, xe9xe9n als ik slaap. Ik droom elke nacht. En dat is nog niet eens vervelend, maar ik onthou elke droom. En het zijn rare dromen. Maar wel dingen die in het echt zouden kunnen gebeuren. Dus als ik een herinnering heb van iets weet ik vaak niet zeker of het ook echt gebeurt is of dat het maar een droom was. Vervelend.
In mijn dromen gebeuren dingen die aan de ene kant te vreemd voor woorden zijn en aan de andere kant heel logisch in elkaar zitten. Waar is zo'n dromenwereld voor nodig? Nee wacht, dat antwoord weet ik. Om gebeurtenissen te verwerken. Maar waarom onthou ik al die dromen? Misschien schrijf ik er binnenkort wel eentje op. Misschien doe ik dat wel.
Mijn ene leven is bekend, ik kan ook een stukje van het andere laten zien.
Ze zit daar statig.
Boven op de printer.
Alle papieren verkreukelen.
Als ik dat tegen haar zeg kijkt ze naar me.
Met een blik alsof ze zeggen wil:
Ik ben hier toch zeker de baas?
Ik kijk haar lang aan.
Zij kijkt terug.
Ik kijk als eerst weg.
Zij blijft zitten.
(voorlopig blijven de logs geheel naar mijn bedoeling kort en vaak ook vaag in verband met ontbrekende inspiratie en vliegende gedachten)
Vakantie. Ja. Dat betekent tijd, right? Soort van in ieder geval. Mijn hele week is al volgepland, en ja, ook met web-log. Ik ga mijn waarschijnlijk o zo saaie week met jullie delen en er op die manier toch wat leuks van maken. Ofzo. Vaak snap ik mezelf niet. Maar dat maakt niet uit.
Mijn gedachten vliegen rond en ik probeer ze te vangen maar het lukt niet echt. Jammer dan. Ze hadden allemaal een eigen plekje maar blijkbaar waren ze daar niet tevreden. En mijn schrijven lijdt daar onder. Helaas.
Dus. Wie dat wil leest mijn rare gedachtenweb, wie dat niet wil leest maar niet.
voor een log.
Maar.
Dat heb ik niet.
Niet echt.
Tijd, bedoel ik.
Ik doe wat ik normaal doe.
Maar mijn tijd vliegt.
Raar he.
Zodra het terug is.
De tijd ja.
Dan ben ik er weer.
Ze heeft een lange zwarte jas aan en een felle paarse sjaal om haar nek gewikkeld. Het is koud, dat zie je duidelijk. Haar wangen, neus en oren zijn rood en ze heeft haar schouders opgetrokken. Ze kijkt wat om zich heen en werpt af en toe een blik op haar horloge. Dan kijkt ze op alsof ze iets gehoort heeft en laat haar schouders zakken.
Snel loopt ze naar de jongen en het meisje die haar tegemoet komen. Ze steekt haar arm in die van het meisje en gaat tussen de twee inlopen. Af en toe werpt ze steels een blik op de jongen. Exe9n keer kijkt hij ook naar haar, snel kijken ze beiden weg. Het andere meisje lacht en praat, heeft niks door van wat er naast haar afspeelt.
Ik kijk op de klok, zie dat ik moet opschieten. Ik werp nog een blik op het tafereel buiten, en glimlach.
Al sinds ik op de middelbare school zit is Engels mxedjn vak. Ik vind het leuk, haal er hoge cijfers voor, ben er goed in. Dit klinkt misschien arrogant maar.. het is mijn weblog.. ik kan er op zetten wat ik wil, toch? Dus.
Voor verhalen haal ik altijd achten en negens. Dat zijn mooie cijfers, ik mag niet klagen, maar ik bleef dromen van een 10. Mijn droom is dan eindelijk uitgekomen! Na vier jaar en een beetje heb ik mijn eerste echte Engels-verhaal-10 gehaald.
Mijn lerares Engels heeft wat schrijfwedstrijden voor me gezocht. Dit was ze al van plan maar die 10 heeft haar denken in daden omgezet. Ik heb er xe9xe9n van uitgekozen en stuur mijn verhaal van maximaal 1500 woorden uiterlijk 1 december in. De derde plaats verdient $500,-. De tweede plaats krijgt $1500,-. De hoofdprijs is $3000,-. Je weet maar nooit. Misschien..
En hier hebben we dus die aanmoedigingsprijs mee gewonnen.. Wij waren het meest van de klas gevorderd.. Is dat niet knap van ons?:P
Hair. Het ging wel.. goed denk ik. Het was een gezellige, grote groep met voornamelijk sopranen. En ja, daar hoorde ik bij. Ik mag in het eerste liedje dat we oefenden om precies te zijn xe9xe9n woord zingen.. daar kan moeilijk iets fout gaan, right? Verder vond Soraya het wel grappig maar ze kon zich voorstellen dat ik na twee keer in het koor de derde keer wat anders wou.
Internet. Gister waren we afgesloten van internet en televisie, vandaar ook geen logje van mijn kant. Mijn moeder heeft meteen opgebeld en nu (na een dag pas, dat is toch laat?:?) is het dus weer goed. Zeer frustrerend zonder televisie en internet.
Prijs. Vorig jaar, in vier havo, heeft onze klas meegewerkt aan een project van Omgevingseducatie, genaamd Zappen. Vraag me niet wat dat inhoudt want dat weet ik verder ook niet. In ieder geval was het de bedoeling dat we uiteindelijk een site zouden hebben waarop we beschreven wat wij van de openbare kunst in ons dorpje vonden. Nog duidelijk? Mooi.
Mijn vriendin en ik hebben met die site een prijs gewonnen. Een aanmoedigingsprijs. Is dat niet zoiets als 'fijn dat jullie het hebben geprobeerd maar het was niet goed'? In ieder geval heb ik nu een boek over de natuur in mijn kast staan. Altijd handig. En een sleutelhanger mxe9t kompas. Jaja. Het was wel leuk, we hebben die prijs in ontvangst genomen en alle hapjes opgegeten.
Hmhm. Drie logjes in xe9xe9n. Dat komt van een dag internetloos, dan krijg je inspiratie.
Lief dagboek,
Morgen is de eerste repetitie van het koor voor de schoolmusical. Ik ben benieuwd wat ik ervan moet verwachten. Zou iedereen die op de lijst stond er ook echt zijn? Straks zingen ze beter dan ik! Oh maar dat doen ze wel.. In ieder geval een paar. Maar wat als ik nou echt de slechtste ben? Dan ga ik wel playbacken. Ik hoop dat de liedjes een beetje leuk zijn. Haha ik lijk wel zenuwachtig! Ik laat je weten hoe het gegaan is goed?
Liefs, Soraya
Dag mevrouw, meneer, leuk dat u er ook bent. U gaat toch zeker..?
Jawel, ik ook. Ja natuurlijk, komt u er maar bij. Het is wel vol maar als we allemaal een beetje opschuiven kunt u zich er net tussen persen.
Nou hoeft u me niet meteen te omhelzen. O, u viel. Dat kan gebeuren als het zo vol is. Nou mevrouw, meneer, ik ga deze kant op hoor. Misschien kom ik u nog tegen.
Is het niet gezellig? Wel druk, natuurlijk, maar dat is goed. Ziet u ons? We lopen tussen die mevrouw met het gele t-shirt en de meisjes met de zwarte paraplu. Ik lees: '. . .', en ik ben het er mee eens. Ik voel me groot en tegelijkertijd klein als ik zie waar ik tussen sta.
Dat was een druppel ja, het regent. Maar daar komt alweer blauwe lucht, maakt u zich geen zorgen. Na de druppels kan niks meer dit verpesten, het is een geslaagde dag.
Och meneer, mevrouw, daar bent u weer! Heeft u het ook leuk gehad?
Jawel het is later geworden dan we allemaal hadden gedacht, maar dat komt door de drukte en dat was goed. Wat een geduw hier he, bijna net zoals daarnet, maar nu onvriendelijk. Wat een haast mensen, vluchten voor de regen? Gepor, getrek, totdat iedereen tevreden is.
Heeft u ook zo genoten?
ik zit vanalles te bedenken. Allemaal dingen waar ik over zou kunnen schrijven.
Maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in.
Dus.
Ik laat het hier bij.
Oja.
Gefeliciteerd!
Hmhm.
Het jaar is amper begonnen of we worden er al mee doodgegooid. Programma Toetsing en Afsluiting. Het zijn onderdelen van het examen dus ik mxf3et ze wel maken. Ik onderga het, net als de rest. Nu ben ik tot nu toe nog niet xe9cht in de problemen gekomen, de drie PTA's die ik achter de rug heb waren allemaal voor Nederlands en het ging om creatief schrijven.. dat moet toch wel een voldoende zijn:P.
Pff... en dit is nog maar een voorbereiding op wat komen gaat. Het komt ineens wel heel dichtbij. Volgend jaar ben ik groot.
Soraya was niet de enige die auditie deed voor de schoolmusical die dit jaar 'Hair' was. Ik waagde stomgenoeg na 2 keer eerder meegedaan te hebben ook nog een kans. De toneel- en zangauditie gingen goed. Naar mijn gevoel zelfs heel goed. De dansauditie is niet het vermelden waard. Maar zelfs zonder de dans zou ik kans hebben op een klein rolletje. En dat was alles wat ik wou. Na twee jaar in een koor had ik dat wel gezien. Ik ging dit keer xe9cht voor het grote. Op het podium staan, gezien worden, ik hoefde niet eens tekst te hebben..
In het koor zitten betekent hetzelfde doen als de mensen die om je heen staan. En ik wil juist zo graag een keer mezelf ergens in stoppen. Maar blijkbaar.. was ik niet wat ze zochten. Ik heb mijn best gedaan. Mijn uitstraling, mijn houding.. Ik acteerde niet overdreven, ik liet merken wat mijn gevoelens waren maar benadrukte ze niet..
Maar ze kozen mensen die dat juist wel deden, dat overdreven acteren. Ik zou niet genoeg uitstraling hebben gehad.
'Maar,' zei een jurylid als poging me te troosten, 'de muzieklerares zette wel een plusje achter je naam, je zong erg goed.'
Een vriendin van me is wel door, heeft een rol. Ik zit in het koor, voor de derde opeenvolgende keer. En dit is mijn laatste jaar, mijn laatste kans. Ik ben hartstikke blij voor haar, echt waar. En ik baal ontzettend, wou dat ik daar in haar plaats had gestaan. De jury zei nog dat ze twijfelden tussen ons. Of nee, liever had ik daar naast haar gestaan. Sxe1men schitteren, zoals we vorig jaar samen lol hadden in het koor dat niks aan was. En dit jaar.. ach.. ik zie wel wat ik doe. Doorgaan met het koor.. of het gewoon maar laten zitten.. Ze missen me toch niet.
Maar ik had wxe9l een plusje achter mijn naam.
Het gaat goed met me. Echt goed. Ha. Hmhm. Dus. Voor het gedicht kreeg ik geen cijfer, de lerares had er wel "wauw!" onder gezet.. De auditie van Soraya is goed verlopen, waarschijnlijk hoort ze volgende week of ze een rol heeft. Ik heb vrienden. Echte, goede, betrouwbare leuke vrienden. En dat had ik net nodig.
De hele wereld mag het weten. Ik ben gelukkig.
Lief dagboek,
Morgen is het zover. Ik ga audite doen! Voor de schoolmusical. Iedereen praat over wat een succes het vorig jaar was en dat ze hopen dat het dit jaar net zo leuk en gezellig wordt. Ik ben benieuwd. Ik ben zo zenuwachtig!! Ik heb de dans- en toneelauditie al achter de rug en morgen ga ik voor de zang. Ik hoop zo dat ik door kom!
Ik wil meespelen in een groot musicalsucces en horen dat er mensen zijn die over praten en dat er volgend jaar gepraat wordt over dit jaar..
Wat ben ik zenuwachtig. Wens me succes, dat heb ik nodig!
Liefs, Soraya
Waarom ben ik op aarde? Heb ik een doel? Ben ik ergens goed voor?
De laatste tijd houden deze vragen me heel erg bezig. Ze gaan diep en er is geen antwoord op, of wel? Dan haal ik mijn havo-diploma. En dan? Ga ik vwo doen? En dan? Ga ik studeren? Krijg ik werk, een man, kinderen? EN DAN? Ga ik dood? What's the point?
Hmm.. Ha. Jaja.
Ik weet niet hoe het komt. Ligt het aan school? Aan mijn innerlijke rust?:P In ieder geval schrijf ik van alles op. Woorden blijven ronddraaien in mijn hoofd tot ze het papier gevonden hebben.
Omdat ik jullie deze explosie van inspiratie niet wil onthouden hier mijn laatste creatie. Misschien moet het nog een beetje bijgeschaafd worden maar dat zie ik nog wel.
Vervlogen verlangen
De vurige zomerzon
brand van verlangen
luistert wonderschone zangen
van de vogel die ooit dromen kon
De vogel van de droom
zingt verlangend van
dat wat hij niet langer kan
in een luisterende zomerboom
Weg is de droom
en daarbij het verlangen
de koude groeit
Geknakt is de boom
verstomd zijn de zangen
een zon die niet gloeit
Ehh tja.. dat is het dus.. Het was een opdracht voor Nederlands. Een sonnet, over de voorbije zomer, met een wending halverwege.. En dit is het dus geworden na veel wegstrepen en verkreukelen;).. Uit uw kritiek!
Zittend aan de ene kant
Starend over zee
Verlangend naar het Engeland
Schipper mag ik mee?
Mag ik mee naar de overkant
Gewoon voor mijn plezier?
Mag ik mee naar Engeland?
Het is veel saaier hier
Kijk dan naar de overkant
Daar is het wonderbaar
Ik wil naar het Engeland
Als ik nou met u mee vaar?
Dichterbij komt dan de overkant
En bijna ben ik er
Dan ben ik in Engeland
En ben ik lekker ver
Ver weg van de overkant
Ver weg van alles daar
Ver weg van Nederland
Ver weg van iedereen, maar...
Ach schipper, de overkant
Die brengt me veel plezier
Maar schipper, daar is Engeland
Dat is veel te ver van hier!
Met deze knuffel wil ik laten zien dat ik vind dat de wereld er een stuk mooier uitziet na een knuffel! Met deze knuffel wil ik laten zien dat JIJ, ja JIJ een mooi mens bent en een knuffel verdient! Neem die knuffel van me aan. Ik meen het goed. En geef hem door.
Ik heb de knuffel gekregen van Puck en Daniek. Dank jullie wel!
Ik geef hem door aan:
Tienertje, Beppie en Dico.. Alledrie een knuffel waard! Verder zou ik nog een paar mensen knuffelen als die niet al een knuffel gekregen hadden.
De doorgeef-knuffel is bedacht door Renate.
Ik was al bijna vergeten hoe het voelt om een week naar school te gaan.
Ik wou dat ik me het nu niet kon herinneren. Dan heb je nog kans dat ik maandag zin in school heb.
Ha. Maar het was ook wel leuk. De pauzes, de tussenuren. Met mensen die me leuk vinden om wie ik ben, en niet om wie ik probeer te zijn.
Gister fietste ik van school naar huis. Plotseling had ik dat stomme zinnetje van die stomme reclame in mijn hoofd. "Ik ben nu wie ik ben". Ik zap altijd weg bij die reclame. Maar die zin klopt wel. Ik ben niet langer die clown die een toneelstuk opvoert. Niet dat ik ooit beseft heb dat ik die clown was het afgelopen jaar. Maargoed. Ik heb mijn masker afgezet.
Ik ben nu wie ik ben.
Er gaat geen dag voorbij of ik doe wel wat doms. Ik stoot mijn hoofd, val van de trap, glij uit, val van mijn fiets, loop tegen een deur aan, laat honderd keer op een dag dingen uit mijn handen vallen, kortom, bedenk maar wat doms en het gebeurt bij mij. Ook heb ik altijd het idee dat ik dom over kom, terwijl ik best wel van mezelf durf te zeggen dat ik dat niet ben..
Daarnet is mijn vinger tussen een deur gekomen. De pink van mijn linkerhand. Vannacht heb ik mijn kop gestoten tegen de rand van mijn bed, toen ik nieste.
En natuurlijk zijn er elke dag mensen die iets van dit alles mee krijgen en er om lachen. Ik lach altijd mee en hoop altijd dat het de laatste keer was dat ik iets doms deed. Dat is nooit zo. Ik sta bekend als stuntelkampioen.
En dat blijft voorlopig ook zo.
Met school zijn ook de gymlessen weer begonnen. En dit jaar wxe9xe9r een andere leraar, wxe9xe9r uitleggen dat ik echt niet overal aan mee kan doen, wxe9xe9r een klas die vragen stelt waar ik geen antwoord op heb. Ik heb een zwakke rug. Ik voel me af en toe wel iemand van zestig in plaats van zestien. En het ligt gevoelig.
Aangezien ik enigzins vreemd loop (ik ben gestopt met het elke avond braaf rennen omdat ik.. en te lui was en me schaamde), heb ik altijd het idee dat mijn klasgenoten me achter me rug om uitlachen. Dat zal dan wel niet zo zijn maar bij elke stap die ik zet voel ik me onzekerder.
Net als de vorige jaren kostte ook dit jaar het me moeite met de leraar te beginnen over dit onderwerp. Hij deed begrijpend, vond alles goed, ik mocht zelfs de hele les alleen maar rondjes wandelen, als ik maar zo goed als ik kon actief was, en aanwezig.
Okee.. ik zie wel hoe het gaat lopen.. Volgende week de eerste xe9chte gymles. Ik ben benieuwd. Hoe de klas is, hoe de leraar is en of mijn rug meewerkt. Maar het begin was goed!
Lief dagboek,
Vandaag voor het eerst naar de middelbare school! Het begon al goed vanochtend..
Zenuwachtig sta ik te wachten op Natasja. Waar blijft ze nou? Ze is alwxe9xe9r te laat, en dat terwijl de eerste schooldag toch echt over tien minuten begint! Mijn tas voelt steeds zwaarder aan en ik trek nog wat aan het riempje. Dat was op de basisschool wel anders! Daar zat mijn lunch in inplaats van vijf zware boeken. Ik wrijf wat met mijn voet op de grond en kijk in de verte of ik haar al zie aankomen. Niet dus. Nou, Nat heeft pech, ik ga alvast fietsen. Op loopsnelheid fiets ik naar school, als Nat dan heel hard aan komt fietsen kom ik tenminste niet alleen op school aan. Maar ze komt niet.
Ik heb nog maar drie minuten om tussen al die mensen door de ingang te vinden, mijn kluisje te zoeken (waar zit dat ding ook alweer?), en een smoes te bedenken. Waarom zou iemand nou op de eerste dag te laat komen? Dat maakt ook geen goede indruk.. Maar bij de ingang staat Nat, ze sleurt me mee naar haar kluisje (oja, daarnaast was het mijne) en trekt me vervolgens met topsnelheid de trap op. Hijgend komen we in de klas aan en ploffen naast elkaar neer. Dan gaat de bel, we zijn net op tijd. Uur na uur slepen we de zware tassen van lokaal naar lokaal, we worden onder teveel informatie bedolven en zijn kapot als het laatste uur zich met een laatste bel aankondigt.
Nat lacht naar me. Ik vraag haar waarom ze te laat was. Zij vertelt doodleuk dat ze bij school stond te wachten, daar waar we afgesproken hadden. Ik vertel haar dat ik toch echt zeker weet dat we bij mijn huis hadden afgesproken. Zij verheft haar stem, wordt om een rare reden boos en begint rood aan te lopen.
Nooit geweten dat de eerste klas zo moeilijk was.
Liefs, Soraya.
Mijn lessen zijn dan nu eindelijk begonnen. Mijn rooster is vreselijk. Ik heb nu een tussenuur, xe9xe9n van de vele, en zit uit te puffen van het eerste uur. Frans! Niks is erger dan om kwart over acht 's ochtends je negen weken lange vakantie te beschrijven. In het Frans.
Straks wiskunde, ook niet een van mijn favoriete vakken, gevolgd door biologie, ik heb echt een lekker dagje vandaag zeg:?.. Maar ter afsluiting Engels, waar ik dan weer kan uitrusten.. En morgen weer beginnen met Frans.
Ik heb het alweer door. Ze hebben het op mij gemunt.
Onze band
voor mij sterk
als een rots
Altijd samen
hand in hand om
niet los te laten
Maar er ontstond
een vermoeidheid
een zwakte
Onze vingers
niet langer in
elkaar verwikkeld
Een afstand werd
geschapen ik vond
je hand niet meer
De rots spleet
in twee ik was
je kwijt
Nu met een zee
tussen ons niet
langer samen
Ik heb gehuild
geschreeuwd maar
waar was jij
Ik heb geleerd
en mijn echte
berg gevonden
Dankjewel he. Nu weet ik pas wat xe9chte vriendschap is.
Morgen begint het nieuwe schooljaar weer, donderdag krijg ik de eerste lessen. Ik heb er geen zin in. Geen zin in de examens, geen zin in het huiswerk, geen zin in het vroege opstaan. Wel zin in de mensen, de sfeer, het laatste jaar.
Vorig jaar was ik veel ziek, ik heb heel hard moeten werken om over te kunnen gaan. Dit jaar mxf3et ik minder vaak ziek zijn. Ik ga dit laatste jaar havo gewoon mijn leukste jaar op school maken en hopen dat ik zo min mogelijk ziek ben. Ik ga ervoor.
Verder. Ik voel me niet meer blauw. Ik voel me lichter, vrolijker, en dat vraagt om een nieuw kleurtje. En dit is het geworden.
Terug van een weekje weggeweest! Met het hele gezin zijn we van vorige week zondag tot gistermiddag naar een huisje in Zeeland geweest. Ik had er een beetje tegen op gezien, met het hele gezin in de regen opgesloten zitten in een huisje, maar dat is 100% meegevallen.
Alleen vrijdag hebben we de hele dag regen gehad, de rest van de week was geweldig wat het weer betreft. We zaten tegen een duin aan, je hoefde die alleen maar over en je was al bij zee. Voor de rest viel alles ook mee. Vooral het geweldige contact met broertje Y. was een prettige verrassing. We hebben de hele week dingen samen gedaan. Samen kaarten, samen zwemmen, samen winkelen... maar voornamelijk samen.
Het was dus in alle opzichten een leuke week! Het 'huisje' was een groot huis, met dertien slaapplaatsen, twee keukens, twee zitkamers, twee badkamers en een supergote tuin. Daar zaten we dan met zijn zessen!
Maargoed. Straks begint school, dan heb ik weer genoeg om over te schrijven.. Dindin's back!
Ik heb veel gedaan de laatste dagen.
Veel ideeen voor logjes.
Veel meegemaakt, leuke dingen, waarover ik perfecte logjes kan schrijven.
Veel gedachten in mijn hoofd, veel zinnen tussen mijn oren.
Maar gewoon te weinig tijd.
We hebben nu bijna zes jaar een hond, Lara. Ze zat in een nest met zes broertjes. Wij wilden per se geen mannetje, dus kozen we het kleine meisje. In de loop der jaren zagen we vaak honden waarvan we riepen: 'kijk! dat is nxe9t een Lara!' Totdat vriendin L. me een site van een asiel stuurde. Er zou een Lara op staan. De gelijkenis was verbluffend.
Dit is Lara:
En dit is Lara's broertje. Ja, broertje! In het asiel. Al te lang. Net als veel andere honden.
Met hetzelfde witte plekje op de borst, en dezelfde witte achterteen is het duidelijk Lara's broertje. En met dezelfde geboortedatum is er helemaal geen twijfel meer mogelijk. Als hij met kinderen om kon gaan zou ik hem zo willen hebben..
geen reactie van het castingbureau. De opnames zijn volgende week donderdag en vrijdag al.. Ik verwacht niks meer.
Verder. Ik voel me raar. Onzeker en tegelijkertijd zeker. Bang (waarvoor?) maar ook sterk. Lief en brutaal. Stom en aardig. Hmm. Tja.
Voornamelijk onzeker. Voornamelijk.. bang. Voornamelijk lief. Voornamelijk stom.
En ik weet dat er mensen zijn die gaan zeggen dat ik me niet zo hxf3ef te voelen. Afgezien van dat lieve. Alhoewel, dat misschien ook wel.
Maar ik voel me nou eenmaal zo.
Ik sta al een paar jaar ingeschreven bij een castingbureau. Vanochtend kreeg ik een mailtje. Of het me leuk leek figurant te zijn in een Amerikaanse film als ze in Amsterdam aan het filmen zijn:D. Dus ik teruggestuurd dat het me wel leuk leek.
En nu wacht ik. Op bericht terug. Ik wacht.
is het er niet van gekomen. Maargoed. Ik wou dus vertellen over mijn dagje strand. Het plan was met het hele gezin te gaan, plus een kennis. Misschien zou later mijn peetoom ook nog komen. Een uur later dan gepland gingen we op weg.
Toen we aankwamen in Bloemendaal aan zee, Parnassia, was het koud. Okee, misschien was het niet koud, maar ik hxe1d het koud. De zon was nergens te zien, het water was koud en de wind nog kouder. Pas drie uur uur later liet de zon zich af en toe zien. Ondertussen was mijn peetoom aangekomen, was ik met mijn neus op de bodem van de zee gedoken (au!) en had mijn broertje me geslagen:?.
Aan het eind van de dag was het heet. Okee, ik hxe1d het heet:P. En toen gingen we naar huis. Iedereen was warm en soezig en verbrand. De combinatie van koude wind en zon is niet goed voor je huid;). Anyway, het was weer een lekker dagje strand, afgezien van een paar minder leuke dingen.
Wanneer gaan we weer?:D Wie gaat er mee?:D
kan ik mijn gedachten weer in zinnen omtoveren en de gebeurtenissen van vandaag tot een verhaal maken. Maar nu ben ik moe.
5 jaar geleden vroeg ik aan mijn vader of hij me wou helpen een zomerjurk te maken, hij is goed in dat soort dingen, heeft zelfs de trouwjurk van mijn moeder gemaakt. Hij was meteen enthousiast. Dus wij samen de stad in om stoffen te kopen die ons geschikt leken.
Vervolgens heeft de tas met die stoffen 4 jaar lang op zolder gelegen. Vorig jaar in de zomer vond ik die tas. Ik hielp mijn vader herinneren waar die stoffen ookalweer voor waren en dat ik toch nog steeds best wel graag een zomerjurkje wilde dus of we dat alsjeblieft deze zomer konden doen. Hij vond het goed. En nu gingen we xe9cht aan de slag. Met stof en schaar en opmeten etc.
Als mijn vader geen tijd had om me te helpen werkte ik alleen verder, lukte het me niet, dan ging ik naar mijn oma. Binnen een week was mijn kunstwerk af. Het jurkje zat me als gegoten. Aan de achterkant kon het worden dichtgemaakt met een veter, dat was onnodig, de jurk kon gewoon over mijn hoofd als hij dicht was.
Nadat mijn moeder het gewassen had om het stofkrijt eraf te halen, begon het jurkje zijn gebreken te vertonen. Het bleek dat ik al die tijd met een veel te dikke naald had gewerkt, de naden begonnen los te laten. Ach wat, dacht ik. Ik neem het wel mee naar Italie, dan kan ik het xe9xe9n zomer dragen en weet ik het voor de volgende keer.
Ik heb het vorige zomer de hele zomer gedragen. En ook vandaag heb ik het jurkje aan. Ik zag het liggen, het had de verhuizing overleeft. Daarbij staat het me mooi. Er is nog stof over.. ik ga er gewoon nog een maken. Al is het pas over vier jaar.
PS: ik sta zo stom met mijn handen omhoog omdat ik net mijn haar in een staart wou doen en niet doorhad dat de foto gemaakt werd;).
-'hoe gaat het?'
-'goed, met jou?'
-'ook goed'
-'mooizo'
Er zijn mensen die raar opkijken als je zegt dat het "niet zo goed" gaat of "het kan beter". Vaak wxedllen ze dat helemaal niet horen, willen horen dat alles goed gaat en verder praten over onbelangrijke alledaagse zaken. Natuurlijk zijn er ook die zich wxe9l echt interesseren in hoe het met je gaat, maar ik wil ze vaak niet lastig vallen als ik gewoon even in een dip zit. Dus antwoord ik dat het goed gaat en vinden zij dat mooi. Vreemd.
Whoaaa! Kheb een nieuwe bikini.. en hij is mooi:D. Rood en wit en hmm...:D Voorheen had ik van die te grote goedkope flodderdingen omdat mijn borst- en bilmaten nogal verschilden. Nu ik wat ouder ben is het in verhouding allemaal wat beter. Ik vond het tijd voor een nieuwe bikini.
Dus die ging ik halen. Met Liesje. Ik vond dat het deze keer best wel wat mocht kosten. Ik vond deze bikini bijna meteen. Tussen de andere maatjes 36 hing ie te wachten op me. De prijs was okee, €22,95. Duurder dan wat ik normaal heb, maar ik vond het goed.
En nu ligt mijn mooie rood-witte bikini te wachten tot ik er mee ga zwemmen. Dus, wie neemt me mee naar zwembad of strand?:D
Vroeger... Nee grapje:P. Ongeveer vier jaar geleden kochten mijn ouders een videocamera. Het was meteen hxe9t speeltje van het gezin. xc1lles werd gefilmd, door iedereen.
Een paar dagen geleden bekeken we met het hele gezin alle bandjes. Broertje R. vond het raar dat hij er niet opstond, want hij zat in mamma's buik. 'En toen kwam ik er uit he?' Ja. Wat was mijn haar lang in die tijd! Het stond leuk. Ik vraag me af waarom ik het heb laten knippen. Mijn vriendinnetje Roosje en ik bedachten toneelstukjes en modeshows die we natuurlijk meteen moesten vastleggen. Met Liesje organiseerde ik een playbackshow, waar hoogstens 5 mensen naar keken, maar wij genoten. Natuurlijk ook weer op video vastgelegd.
Ik was zxf3 altijd gelukkig in die tijd! Tenminste, wat ik me er van herinner. Geweldig. En wat goed dat we alles hebben opgenomen, van broertje R. die zich voor het eerst kon omrollen tot zijn eerste stapjes. Van broertje A. hebben we daar mee vergeleken niks. De camera ging stuk. Maargoed. Waar gaat dit verhaal heen?:P
Deze vakantie mogen we de camera van mijn vader's werk gebruiken. En weer filmen we alles. Zodat ik later weer glimlachend kan terugkijken en bedenken dat ik toen zo gelukkig was.
Ik wil een baantje. Voor in, maar ook voor na de vakantie. Er zijn een paar plekken waar het me leuk lijkt te solliciteren. 'Nou doe dat dan!' zou je dan zeggen. En dxe1t is nou juist het probleem. Heel stom, maar ik dxfarf niet te solliciteren. Dus zit ik zonder baantje en verveel me. Waarom ik het niet durf? Ik zou het niet weten. Ik ben gewoon.. een schijtluis. Ik ben bang om naar binnen te gaan en te vragen of ze toevallig personeel nodig hebben. Ik ben bang voor het sollicitatiegesprek. Ik ben bang dat ik dingen fout doe. Ik.. ben te bang. Stom hoor.
Benieuwd naar wat ik zou krijgen als ik ging zoeken naar afbeeldingen met de naam dindin ging ik naar Google. Dit is wat ik vond:
Hm. Tja. Wat moet ik daar nou mee?:P:D
Ik realiseer me opeens dat ik mijn 'dagboek' al bijna 5 maanden bijhou(ehh tja.. dat woord ziet er vaag uit:P). 5 maanden! En met een papieren dagboek doe ik hoogstens een week of twee! Blijkbaar is dit toch anders. Of misschien ben ik dit begonnen omdat ik juist in een periode zat waarin ik dingen van me af wou schrijven. Ik heb ook wel een hectisch kwartaal achter de rug (waar ik meer dan genoeg woorden aan verspild heb..:P).
Ik zie wel hoe het vanaf hier en nu gaat. Hier praat ik met iedereen en niemand. Ik kan schrijven wat ik wil. Voorlopig gaat Dindin nergens heen.
Ik ben vrolijk
Zonder reden
Niks gedaan
Gewoon vrolijk
Lachend ga ik door het leven
Zonder verdriet
Want dat ken ik niet
Ik ben altijd vrolijk
Ook al is er in mij ergens
Een donkere plek die verborgen blijft
Voor als je het niet wilt zien
Ik ben heel vrolijk
Voor de buitenwereld
Blijf ik licht
Toont mijn gezicht altijd
Dat ik vrolijk ben
Ik ben altijd vrolijk
It's a beautiful day
The sun is shining
I feel good
And no-one's gonna stop me now
Zomer! Jaja tralala eindelijk! Zon schijnt, het is warm, en de komende week blijft dat zo! Zelfs in dit kikkerlandje heb ik zon, zee en strand, dus alles moet goedkomen. Straks ga ik naar mijn lieve peettantes in Uithoorn en mijn dag kan niet meer stuk.
Tralala. I feel good.
(dat wou ik even kwijt)
Ja. Dat waren we. Zo'n twee, drie jaar geleden de allerbeste zelfs. We vertelden elkaar xe1lles, niks hielden we geheim voor elkaar. We hadden wel aparte kamers maar sliepen bijna altijd bij elkaar. We zeiden minstens xe9xe9n keer per dag dat we van elkaar hielden. Broer en zus.. altijd ruzie? Dat kenden we niet. Natuurlijk hadden we wel eens ruzie, maar dat was binnen een dag alweer vergeten.
Ja.. en toen werd hij ouder. Hij werd een echte tiener, een puber, met alle buien die erbij horen. Natuurlijk zat ik ook in de pubertijd, maar dat reageerde ik niet af op anderen, mijn ouders, mijn broertjes. Hij ging er anders mee om. Hij veranderde. Ik wist niet meer wat ik met hem aan moest. Vriendjes? Wij?? Echt niet. Ik ben de vreselijke oude zus, de ramp als er vrienden van hem zijn. Wel handig als hij iets nodig heeft, but that's it.
Maar ik hou van hem. Ik ben er inderdaad als hij iets nodig heeft. Soms iets te vaak, want wat doet hij nou terug? Ik wil gewoon weer vriendjes zijn. Ik ken hem niet meer. Ik, degene die altijd alles van hem wist en zijn maatje was. Misschien.. over een paar jaar? Ik hoop het. Ik heb hem nodig.
Water aait en streelt
het raam
druppels vormen regen
water dat zich verveeld
Spelend met de kijker
betoverend mooi
verleidt het verveelde water
en tovert nieuwe werelden
------------------------------------
Leuk hoor regen.. maar niet in mijn zomervakantie!! Nou scheen vandaag grotendeels de zon maar de lucht is al weer drie uur lang grijs en het regent.. alsof het nog niet nat genoeg is geweest de afgelopen weken..
------------------------------------
zonnestralen spelen met mijn hand
stofjes dansen in de baan van licht
even een andere tijd, een ander land
mijn aandacht blijft op xe9xe9n stofje gericht
dat ene stofje danst van de groep vandaan
dwarrelt langs de rest, over mijn hand
en dan uit de baan
ik volg het stofje tot het landt
-------------------------------------
Alhoewel.. regen inspireert..;):P
Nu merk ik pas wat voor effect de afgelopen twee maanden op me heeft. Verhuizen, huiswerk, rapport, verhuizen (ja dat telt voor 2:P), etcetera, nu komt de rekening. Ik ben moe! En dat heb ik pas drie dagen door. Dus ik slaap lang. Nou ja, het valt nog wel mee. Maar ik wordt tenminste weer uitgerust wakker. En dat is lang geleden. Dus laat me lekker slapen. Dit is mijn zomerslaap. ZzzzZzzzZzzz... Ik word wel weer wakker als ik dat nodig vind.
Song: Special Girlfriend - Boris
Luister liedje zing!
Speedy Super Gonzales Snel!
Download zoef luister!
Blabla Blij!!!!!
Zo schiet ik voorbij op het www. Met onze supersnelle nieuwe computer kan niemand me meer bijhouden. Zoef klik zoef! Niet meer minutenlang wachten, niet langer vloekend achter de computer zitten omdat hij te lang moet nadenken, niet meer dobberend op zee, maar met een speedboot de oceaan verkennen!
Dus daar ga ik. Daar, te laat, daar! ZOEF!
heb je geen stroom meer, zijn alle winkels gesloten en kan je niet anders dan pizza bestellen.
Helaas.
Het is 6 uur, de wekker gaat. Ik zet hem uit, wrijf in mijn ogen en klim mijn hoogslaper af. Ik trek de spullen die ik gisteravond al had klaargelegd aan. Ik doe mijn haar in een hoge staart en loop zo stil mogelijk de trap af, om het slapende huis niet wakker te maken. Ik schrijf een briefje voor mijn ouders en leg het op tafel. De hond komt kwispelend op me afgelopen en we gaan samen naar buiten. Na een half uur kom ik terug van het hardlopen, bezweet en moe, maar wel tevreden. Ik douche en ga weer slapen.
Dat was het plan. Zo ging het:
Wekker gaat.
Wekker gaat weer.
Wekker ligt onder matras.
Dekens worden nog een keer opgetrokken.
Kussens nog een keer opgestompt.
Welkom dromenland.
Naast zus, dochter en kind ben ik ook nog puber. Er wordt van me verwacht dat ik uitga, dat ik me vaak afzet tegen mn ouders, dat ik brutaal ben en weet ik veel wat. Dat uitgaan doe ik niet vaak. De rest ook niet trouwens, maar dat terzijde. Wat uitgaan betreft zijn mijn ouders wel oke. Ik mag zo laat thuiskomen als ik wil, als ze maar weet met wie en waar ik ben. En als het laat wordt moet ik thuisgebracht worden.
In Hilversum is er een festival bezig, Hilversum Alive. Ik wou er echt graag heen. Maar ik ben niet gegaan gister, vanavond ga ik ook niet. En waarom niet? Eigenlijk weet ik dat niet goed. Mede omdat ik denk dat ik dat eind fietsen niet aankan. Ik zou ook met de bus kunnen. Mede omdat er niemand is waarmee ik erheen kan en weer terug. Ik denk dat dxe1t het grootste probleem is vanavond.
Gister was die persoon er wel. Maar ik heb er bewust voor gekozen niet te gaan. Want 'dan zijn we met drie gozers van een jaar of 19 en die willen echt niet voor vijf uur terug zijn'. O. Niet dat het een probleem was voor mijn moeder. Maar dat red ik gewoon niet. 6/7 uur daar zijn en dan ook nog terugfietsen. Damn. Rot rug van mij. Rot conditie die er niet is.
Maargoed. Dan zit ik mezelf de hele avond te verwijten dat ik thuis op de bank zit terwijl ik ook daar had kunnen zijn. Vooral omdat ik een smsje kreeg dat het 'echt heel leuk!' was en dat het jammer was dat ik er niet was. Grr. Ik heb dat echt te vaak. Tja ehhh ff een zeurlogje hoor... dat mag ook als je tiener bent. Toch?
Wat wordt er van je verwacht als je oudste kind, dochter en zus bent?
Ik doe mijn best. Pfff...
Ongeveer vijf jaar geleden was ik dapper voor de zoveelste keer begonnen met het proberen bijhouden van een dagboek. Datzelfde dagboek heb ik een aantal jaren erna weggegooid. Hoe stom! Ik kan me nog herinneren dat ik in de periode dat ik weer in een dagboek wou schrijven smoorverliefd was op een jongen uit mijn klas. Naast alle bladzijden die waren volgeschreven over hem, zaten er ook bladzijden tussen over 'de kleine katjes van tante Saar'.
Omdat mijn kat een half jaar ervoor was overreden mocht ik xe9xe9n van de katjes van het nest van de kat van tante Saar hebben. In mijn dagboek was te lezen dat ik twijfelde tussen de lapjeskat en het rode katje. Uiteindelijk heb ik voor de lapjeskat gekozen, hoewel dat niet meer in mijn dagboek te vinden was.
Ik noemde haar Toulouse. Toulouse, die grote stad. Maar ook, mijn kleine kat. Vandaag, 5 jaar geleden, werd ze geboren.
Mijn goede vriendin Natal had al bijna 6 maanden verkering. Vanochtend heeft hij het uitgemaakt. Gister was Natal al bij me langs geweest omdat ze zich ongerust maakte over dat de relatie niet meer verliep zoals in het begin, en het ergste was dat hij spullen die bij hem thuis lagen naar haar terug had gebracht. Ik heb met haar op de bank gezeten en afgesproken dat we de hele week leuke dingen gingen doen, wat er ook zou gebeuren.
Vandaag kwam Natal weer bij me langs en vertelde dat hij het had uitgemaakt. Als mensen verdrietig zijn weet ik nooit hoe je ze op moet vrolijken, of te troosten. Meestal zeg ik niks, of maak grapjes. Maar vandaag koos ik ervoor niks te zeggen, als ik iets zei ging het over iets anders. Ik knuffelde haar, steunde haar, was er voor haar als ze wilde praten, maar ook zij had het over onbenullige onderwerpen.
Ze heeft hier de hele dag gezeten, is net weg. Heb ik dat nou goed gedaan? Ik weet het niet. Ze was de hele dag afwezig en keek stil voor zich uit, wat compleet logisch is natuurlijk. Af en toe vroeg ik of alles goed was en of ik iets voor haar kon doen, maar dan schudde ze alleen stil haar hoofd.
Ik hoop gewoon dat ze weet dat ik hier zit en dat mn telefoon binnen handbereik ligt. Dat ik zelfs vannacht de deur voor haar zou opendoen als ze buiten zou staan. Verliefd zijn is geweldig. Verliefd zijn is maar niks.
Beste Dindin,
Je bent over naar de 5e klas, van harte gefeliciteerd!
Natuurlijk had ik al mijn cijfers van te voren al uitgerekend en wist ik dat ik over ging. Maar om het zo zwart op wit op mijn rapport te zien staan voelt fantastisch. En ik heb het verdiend.
Al vanaf de basisschool voer ik praktisch niks uit voor school, maar ga toch elk jaar met voldoendes over. Van te voren was ik gewaarschuwd voor 4Havo, het zou een moeilijk jaar worden. 'okee,' dacht ik. 'Dan ga ik dit jaar wxe9l werken.' Het viel me mee. Mijn eerste rapport zag er geweldig uit.
Maar toen kwam de tegenslag. Ik werd ziek. Griep na griep kwam op me af. Was de ene griepperiode voorbij, kwam de volgende al om de hoek kijken. In totaal ben ik een rapportperiode lang, 2 tot 3 maanden, ziek geweest.
Ik heb hard gewerkt dit jaar, harder dan ik ooit gedacht had voor school te werken. Ik heb ingehaald en afgemaakt, afgesproken en gepland. En ik ga dus over. Ik heb het verdiend.
ik zou zo graag
maar ik kan niet
en ik wil
zo snel als kan
maar verdomd
te onzeker
maar dat
gewoon ik
niet te zijn
Al zo lang ik me kan herinneren ben ik op en top oranjefan. Elk WK en EK waar Nederland in meespeelde zat ik in het oranje op de bank. Ik kende alle foute voetbalnummers en zong ze dan ook op het hardst als we scoorden.
Dit EK ben ik ook compleet in de stemming. Na zaterdag was de teleurstelling groot, maar ik had vertrouwen in "onze jongens". Ik zat weer op de bank. Oranje t-shirt, oranje sjaaltje, hoed en schoenen. Klaar voor de wedstrijd.
Zelfs mensen die niet van voetbal houden kunnen niet onder de feestvreugde uitkomen. Overal in Nederland hangen vlaggetjes en de etalages van winkels zijn oranje.
Tijdelijk is Nederland oranje. En na vanavond blijven we dat minstens nog tot de halve finale. Want de kwartfinale komen we door. Toch?
Een groep leerlingen. 10, tot misschien 15 personen. Ze lopen arm in arm schuin naast en voor elkaar. Ze lachen en bespreken in kleine groepjes verschillende dingen. Achteraan loopt zij. Klein, een beetje klungelige manier van lopen. Af en toe probeert ze zich in de groep te dringen, geeft het dan op en blijft achteraan lopen. Zo lopen ze een tijdje, de groep lijkt niet door te hebben dat er een lid mist. Dan draait xe9xe9n persoon zich om, de hele groep staat meteen stil. Zij heeft niks door en loopt in gedachten verzonken door. De groep omsluit haar en loopt verder. Ze wordt in de gesprekken betrokken en lacht mee. Ze is alweer vergeten dat ze de groep niet in kon en voelt zich thuis.
Met grote ogen zit broertje R. van 3 op de bank naar de televisie te kijken. Op televisie is een videoband van Kinderen voor Kinderen te zien.
Ik heb geen tijd, moet huiswerk maken, mijn kamer opruimen, nog naar de winkels maar.. Ik ga naast hem zitten en zing alle liedjes mee. Het is een oude videoband, de kleding is ouderwets en hernneringen schieten door mijn hoofd. De kleine ik met mijn kleine broertje Y. die, net als R. nu, aan het genieten waren.
Kinderen voor Kinderen is nu heel anders dan vroeger. De banden die ik keek toen ik klein was waren ook al een jaar of tien oud geloof ik. Maar die liedjes kunnen nog steeds gezongen worden.
En ik met net zo grote ogen te kijken als vroeger, nu met herinneringen.. En ik hoop dat R. later net zulke herinneringen heeft, want Kinderen voor Kinderen blijft leuk.
Ga je mee Dindin?
Waarheen?
Tante Iet.
Ik hoef niet lang na te denken. Ja, ik ga mee. Tante Iet is mijn oudtante, 88 jaar. Ze heeft een slecht korte termijngeheugen. Dat heeft ze door en ze vind het vreselijk, want ze heeft het altijd zo druk met vanalles, en het wordt nu moeilijk om alles bij te houden.
Ze vraagt al jaren of ik een keertje langskom op de fiets, ik heb dat nog nooit gedaan. Af en toe denk ik: o, ik moet echt eens langs gaan, straks is het te laat en dan heb ik spijt. Maar het blijft bij denken.
Uieindelijk heb ik het te druk, of geen zin, of geen fiets.. Maar vanmiddag ga ik met mijn moeder mee.
Tante Iet is niet perfect. Maar voor mij is ze gewoon een lieve oude vrouw die het hartstikke gezellig vind als ik langskom. Dus ik ga mee vanmiddag. Natuurlijk.
Bxedjna klaar. Bxedjna vakantie. Nog 1 weekje er tegenaan en dan kan 'k compleet instorten. Want ik heb het gevoel dat dat ieder moment kan gaan gebeuren. Maar ik wacht er nog wel mee. Tot de vakantie.
Met een rotjaar achter de rug (met ziek zijn, inhalen, ziek zijn, inhalen, ziek zijn, inhalen.. Daar ben ik een periode door kwijtgeraakt. Vervolgens die musical en een ruzie waardoor ik mezelf een tijdje kwijt was) sta ik wel allemaal voldoendes. Okee, nog niet. Alleen voor biologie nog niet, maar dat proefwerk ga ik maandag herkansen. En dan haal ik wel een voldoende voor. Vast wel.
Ik ga over. Zxf3nder onvoldoendes op mijn rapport, daar ben ik nog nooit zo trots op geweest als nu. Knappe ik he?. Ja. Knappe ik.
Drie van zulke smsjes kreeg ik op zondag, 12 juni tussen 20.45 en 22.00 uur. Ik was ook al gebeld, toen de eerste rookpluimen van de school opstegen liep kennis N. er toevallig langs. Ik was xe9xe9n van de eerste die te horen kreeg dat de school in brand stond. Of nou ja, de alleen de gymzaal, bleek later.
Al twee jaar lang hoorden wij als we in de klas zaten geluiden van buiten komen. Er wordt een nieuw gedeelte aan de school gebouwd, een deel van de school die we nu hebben, wordt gesloopt. Die bewuste zondag was de school al in een vergevorderd stadium, wij als leerlingen hadden zelfs al binnenin het nieuwe gebouw rondgelopen. De hele school plus de gymzaal was nu xe9xe9n geheel. Alles was mooi en leuk en prachtig.
Toen ik aankwam bij school was er van dat mooie prachtige niet veel over. Alles was zwart door de dikke wolken as en rook die omhoog stegen langs het nieuwe gedeelte waar zo hard aan gewerkt was. Alleen de gymzaal stond in brand ja, maar het vuur breidde zich al snel uit en kwam vervaarlijk dicht bij het nieuwe gedeelte dat aan de gymzaal vast zat. Dit was rond 21.00. De brandweer was een half uur geleden gebeld en de sirenes waren nu pas in de verte te horen. Tien minuten later begonnen ze met blussen, tegen die tijd was het dak van de gymzaal al in elkaar gezakt.
Ik heb nog tot 23.00 daar gestaan, zo min mogelijk in de weg lopend en wensend dat ik iets kon doen. Toen heb ik me een weg door de mensenmassa, die al langzaam begon te slinken, naar huis gebaand.
De volgende dag was de schade pas goed te zien. Er waren nog steeds brandweermannen aan het blussen. Wij moesten echter wel naar school, om de stand van zaken aan te horen. We kregen diezelfde maandag en de dag erop vrij, daarna zouden we een aangepast rooster hebben zodat we de belangrijkste lessen konden blijven volgen in een gedeelte van de school dat niet was aangetast door rook/water.
We kwamen op het ochtendnieuws van RTL4. Het was een miljoenenbrand geweest, de heropbouw van de school waar we al jaren op wachten gaat €4 miljoen kosten.
Een heel verhaal, een hele gebeurtenis. De daders zijn bekend, en opgepakt. Nu maak ik de opening van de nieuwe school waarschijnlijk niet eens meer mee. Dat zou oorspronkelijk na de komende zomervakantie gebeuren. Maar door die drie rotjochies van 15 gaat dat niet door. Stoer hoor een school in brand steken. Bedankt he.
doordat ik het druk had en zonder internet zat. Van nieuw naar oud:
- De grote make-over van mijn kamer (omdat ik toch wel graag ook een bureau wou naast mijn bankje)
- De zenuwen voor mijn Engelse spreektentamen (dat ik verpest heb).
- Mijn dagje op het strand (dat echt heel leuk was).
- De brand op mijn school. (Misschien komt daar heel misschien dus nog een logje over.)
- Het officieel afscheid nemen van mijn buurt. (Zie ook Tienertje's log)
- Foto's van mijn kamer. (Die komen dus echt niet meer.)
Poepoe. Maaar binnenkort! Vakantie:D! Dus tijd... dus logjes! Ooh en die brand op mn school is niet helemaal een complete ramp geworden... daar vertel ik nog wel over;). Enn nu ga ik tijd besteden aan huiswerk dat al veel te lang ligt te wachten.. (want ook al is school niet het belangrijkst in mijn leven, het bepaald/bepaalt? (daar heb je het al!:P) toch een deel van mn toekomst;))
Nieuw huis, nieuwe straat. Nieuwe kamer, nieuw bed. Nieuwe plek voor huiswerk, nieuwe eettafel. Doordat k zolang ziek ben geweest moest ik veel inhalen op shool. Mijn cijfers waren dan ook het 2e rapport niet om over naar huis te schrijven.
Na heel veel en hard werken loop ik weer gelijk op met de rest van de klas. Het is even wennen maar ik ben weer bij. Ik haal niet hele goede, maar ook geen onvoldoende cijfers. Ik ga over naar de 5e. Ik ga over!! Nooit had ik gedacht dit jaar zo hard te werken, maar het kon niet anders. En k heb het geflikt.
Ik ben trots. Op mezelf. Ik heb een moeilijk jaar achter de rug, en de verhuizing was het staartje. En toch ga k over. Op school doe ik alsof het me niet boeit. Maar dat doet het wel. Okee ik maak amper huiswerk. Okee ik ben de halve dag chagrijnig. Maar dat gaat wel weer over.. nog 2 weken en dan heb k zomervakantie.. nog even. En in de 5e ben ik weer leuk. Afgesproken?
I used to give you
Everything I had
I used to think
You were my world
But not any longer
Because I can control
My mind again
I came back to reality
You used to be
My number one
And now I've realized
You're not any more
Because.. How can you be
My number one forever
If I just can not compare
To yours
met verhuizen en school en verhuizen en school. Het neemt bij elkaar veel tijd in beslag. In het begin van het jaar deed ik nog mijn best voor school maar sinds een maand of twee voer ik geen fluit meer uit, alleen als het echt echt echt nodig is.
Dat is dan ook te zien aan mijn cijfers, alhoewel ik de onvoldoendes van de vorige periode in voldoendes heb weten te veranderen is de rest van mijn cijfers achteruitgegaan. Je mag een onvoldoende hebben als je naar 5havo wilt.. dat sta ik dan ook.
Maar wat maakt het uit, ik zie wel wat tijd me brengt. Voorlopig hou ik mijn hoofd bij verhuizen en school (al blijft het bij die laatste bij denken ipv daden). En ik ga wel over... I guess..
Rommelend in alle rommel die ik de afgelopen jaren in dozen heb weten te proppen, viel mijn oog op een klein blaadje. Niet omdat het een blaadje was, daar had ik genoeg van. Maar om wat er op stond:
"Groen Blauw
Het is toch te gek voor woorden
dat de gemeenteraad het Paddenbos wil vermoorden!
Kom allemaal naar de vergadering op 14 juni"
Ik had er al jaren niet aan gedacht maar ineens was het allemaal terug. Op de basisschool leerden we hoe we een debat moesten voeren. Speciaal voor de vergadering op die bewuste dag hadden we partijen opgericht, en ik was de partijleider van Groen Blauw. Het verhaal was dat de gemeenteraad een winkelcentrum op wou richten precies op de plek van het bos. Daar was mijn partij, opgericht voor lucht, water, bos en ander groen natuurlijk tegen. Het debat begon. Iedereen was gespannen. We legden onze standpunten aan de andere partijen voor.
Een uur later werd er gestemd. 17 handen gingen voor ons omhoog, van de 21 leerlingen die er waren. We hadden het debat gewonnen!!
Sindsdien ben ik gek op debatteren. Vandaag hadden we een debat tijdens de Nederlandse les, tussen twee personen. Ik heb gewonnen. (jippieeeee)
Ik zou jullie graag verblijden met een vrolijk logje. Met knap in elkaar gezette zinnen jullie verwonderen. Mijn woorden omtoveren in verhalen.
Ik zou jullie graag vertellen over hoe leuk het kamperen tijdens de Hemelvaartsvakantie was, voor de eerste keer zonder mijn ouders, voor de eerste keer flink aangeschoten. Hoe koud de nachten waren, zxf3 koud dat ik niet kon slapen.
Maar mijn vingers landen niet op de juiste plekken op het toetsenbord, mijn ogen zien niet wat ze horen te zien. Ik ben moe. Dus ik kan dat allemaal niet. Volgende keer beter. Yup.
Fijn om te weten dat k gemist wordt:P
Na ruim een week maar weer een logje..
Verhuizen, huiswerk, school.. het gaat allemaal een beetje in een roes voorbij. Voor school span ik me echt niet meer in, alleen als het strikt noodzakelijk is. Ik heb gewoon andere dingen aan mijn hoofd.
Mijn moeder en vader en heel veel lieve familie, vrienden en kennissen werken hard voor ons nieuwe huis. Maar ik ook. Toch?
2003.
Vrijdag 9 mei.
Kwart voor zeven 's ochtends.
Vandaag ben ik jarig! Ik ben al ruim een kwartier wakker en lig te luisteren naar de zachte geluiden van beneden. Even van te voren had ik de bel horen gaan, of was dat een droom geweest?
Dan hoor ik mensen de trap opkomen. Mijn moeder met haar 9 maanden dikke buik, mijn vader en broertjes. Ik sluit mijn ogen. Ze komen binnen, zingend, waardoor ik 'wakker' word. Ik kijk verbaasd op als mijn oma en tante ook binnenkomen. Nog verdwaasd van de slaap vraag ik me af wat ze hier zo vroeg doen. Dan zie ik mijn moeder een wee opvangen en realiseer me dat het begonnen is.
Ruim een uur later zit ik stralend naast het bed van mijn ouders, met mijn kersverse broertje in mijn armen. Een 9-mei kindje. En weer een broertje, mijn derde.
Die dag! Zoveel emoties, maar bovenal voelde ik de liefde die er zomaar meteen was. Ik voelde me niet jarig, het was helemaal A.'s dag. Maar die dag kreeg ik het mooiste cadeau dat ik me kon wensen. Een broertje.
Dit kan ik niet:
Laminaat leggen. Gaatjes in muren vullen. Het plafond verfen zonder hulpstuk. Behang plakken (denk ik, nog niet geprobeerd). Behang er af halen zonder stoommachine. Een hele dag in het nieuwe huis bezig zijn zonder chagrijnig te worden.
Dit kan ik wel:
Muren verfen. Op m'n broertjes passen. Behang er af stomen. De vloer vegen. Elke dag xedets doen. Kamer opruimen (ehh okee daar heb k ook wel moeite mee..). In de weg staan.
Hmm..
Zo.. dat moest er even uit. Leuk leuk leuk verhuizen. Ik wil niet meeeeheeeeer. Allemaal verf en verf en kwasten en lak en schuurpapier en vieze kleren en blabla ga zo maar door. Allen helemaal logisch natuurlijk, maar ik wxedl niet meer!
Misschien moet ik maar een dagje rust nemen.
Ja dat doe ik.
Pfieuw.
Jaja! EINDELIJK.
We gaan verhuizen. We zijn aan het verhuizen. Naar een huis dat twee straten verderop staat. Ik blijf dus dichtbij de plek waar ik opgroeide, fijn, geweldig, leuk. Van te voren had ik al verwacht geen meivakantie te kunnen hebben, dat had ik goed. Maar ik had niet verwacht er zo veel lol in te hebben!
En dat meen ik. Ik ben elke dag in "het huis". Ik heb ontzettend veel hulp gehad van Pietje en Letje en Lautje en Tienertje waardoor ik vandaag waarschijnlijk de laatste hand aan mijn kamer kan leggen. Bedankt! Ik heb geen vakantie nee. Maar ik krijg er veel voor terug!
Coming soon: Pictures!!!
Oehhh I'm into English lately! Beware!:P
drukdrukdrukdruk
nee wacht even eerst nog... hmm en nu dan even...
sorry wacht nog heeeel even hoor... ja... oh.... ehh....
MAAR!
Binnenkort
en snel
en dan meer!
Dit is een logje over mij!
Over mij, mezelf en ik!
Ik voel me goed. Niet lichamelijk, ben weer ziekjes.
Maar geestelijk kan het niet beter. De laatste maand ben ik er achter gekomen wie mijn vrienden zijn. Ik heb er zelfs vrienden bijgekregen.
Woensdag of donderdag krijgen we de sleutel van het huis dat het onze gaat worden, dan kunnen we daar aan de slag. Allemaal een eigen kamer en een supergrote huiskamer.
Over twee weken en 1 nacht ben ik 16. Mijn kleine broertje A. wordt 1. Dubbel feest dus. En nu?
Nu ben ik gelukkig. Helemaal volslagen en compleet gelukkig. En dat ben ik lang niet geweest, als ik er aan terug denk.
Ik voel me goed. Ik ben gelukkig.
Jaa das een stukje terug in de tijd dames en heren. Vandaag verveelde ik me. De afgelopen paar weken kon ik me haast niet vervelen, ik was druk bezig met een werkstuk over meneer Mandela. Wat een respect heb ik gekregen voor die man! Nu is het werkstuk af, uitgeprint en ingeleverd. Ik moet eerlijk zeggen, dit is de eerste keer dat ik met plezier aan een werkstuk werkte. De naam van mijn logje is natuurlijk uit het beroemde liedje "Free Nelson Mandela" en vond ik wel toepasselijk;)
Nelson Mandela. Ex-leider van het ANC, ex-gevangene, ex-president, strijder voor mensenrechten. Maar bovenal een man die houdt van zijn land en de bewoners en er ontzettend hard voor gevochten heeft, iets wat hij zal blijven doen tot hij niet meer kan.
Ik mis hem nu al:P
Everybody come on, doe allemaal mee! Wees niet bang het lukt je, het wordt een heel leuk stukje? Waar gaan we heen? Naar de bergen! Waar gaan we heen?? Naar de bergen!!
Dus. Daar bestaat mijn tussenuur uit. Een R. die ademloos op de bank naar Dora kijkt en luistert en als het kan heel goed mee doet met de liedjes. In deze aflevering gaan Dora en haar aapje Boots naar twee bergen. Deze bergen waren eerst mensen maar door een hele enge tovenaar zijn ze in bergen veranderd. Alleen als je op de bergen gaat staan en "I love you" naar elkaar roept kan de betovering verbroken worden. R. roept dus heel hard mee en is heel blij als de bergbetovering verbroken is.
Ach ja. Verveling heerst.
In mijn armen ligt hij daar
met een glimlach op zijn mond
Zeg nou zelf, is het niet wonderbaar
dat in mijn hart ik nog meer liefde vond?
Liefde die zijn weg vond recht
naar mijn hart dat groter groeide
Hij werd op mijn schoot gelegd
liefde die als bloemen bloeide
Dat lieve lachende gezicht
Dat, ookal is het in zijn slaap
recht naar mij is gericht
waardoor ik hem aangaap
Hij is zo perfect
Zo mooi en volmaakt
Zo ontzettend direct
waardoor hij een ieder raakt
Lief klein jongetje
dat daar ligt op mijn schoot
Jij blijft mijn kleine broertje
al wordt je nog zo groot!
Voor Y., R. en A.
Fietsend in het park
de zon op mijn gezicht
s'avonds laat nog buiten
blij zijn met het lange licht
Fluitend tegen vogels
stralen waarin ik dans
liggend in het gras
met op mijn hoofd een bloemenkrans
Genieten met alles wat ik heb
Verdwijnen in een lenteweb
dat geweven is door warmte
geuren, lachen en geluk
Mijn eigen lente
kan niet meer stuk
Jaaaa daar ga ik morgen heen! Naar Hamelen! De musical;). De weg zal niet moeilijk te vinden zijn.
(zingt zachtjes voor zich uit... "Ach, ach rattenvanger..")
Vanavond. Pizza! Maar niet zomaar pizza. Pizza samen met F. Want F. wordt morgen 16. 16!!! Dus inplaats van het gebruikelijke geld dat ik haar geef, trakteer ik haar vanavond op een etentje. En zij wou graag pizza. Al zou er alleen nog maar aan de andere kant van de wereld pizza te verkrijgen zijn, ik zou het voor haar halen.
16!! De 16e verjaardag waar ik bij ben, en ik wil bij nog heel veel verjaardagen zijn. Oh wat hou ik van haar.
Zo ontzettend veel van haar. Fijne verjaardag SuperVriendin van me! En een fantastisch jaar!
Ze staat buiten. Met een ander meisje. Ze lachen en praten. Dan neemt het meisje afscheid, ze knuffelen. Ze staat alleen. Plotseling schreeuwt ze. Heel hard. Een schreeuw waarin haar wanhoop, frustratie en verdriet in doorklinken. Dan begint ze te huilen. Niet met lange uithalen maar zachtjes, snikkend, af en toe mompelt ze een naam. Ze zakt met haar rug tegen een muur op haar hurken. Ineengedoken zit ze daar, alleen, verlaten. Dan hoort ze iets. Ze draait haar hoofd, veegt haar tranen weg. Vlug staat ze op en vertrekt met snelle passen.
Dat moest er even uit. Dat was een sarcastisch lachje. Gelukkig heb ik F. en N. en nog veel meer mensen die van me houden, ik heb haar absoluut niet nodig. Alleen als ik me flink klote wil voelen is ze handig. En dat wil ik voorlopig niet. Dus. Even lachen. Want ik ben tevreden nu.
ook al ben je later oud
oma en getrouwd
ook al zien we elkaar nooit meer
en was dit de allerlaatste keer
ook al heb je mij niet meer nodig
is nxf3g een vriendin overbodig
ook al deel je met een ander je verdriet
alsjeblieft... vergeet mij niet!
Voor N.
De afgelopen maanden heb ik het tot mijn spijt zonder fiets moeten stellen. Ik heb veel gebruik gemaakt van bagagedragers van vrienden, waar ik hen erg dankbaar voor ben. Maar vandaag was het zover. Na weken was daar dan eindelijk de beloofde fiets. Ik kan weer naar hartelust fietsen (alsof ik dat zoveel doe) en mijn vrienden hoeven hun fietsen niet meer tot taxi te transformeren. Ik heb een fiets! Is het geen plaatje?
Herinneringen. Ik denk dat tot ik een jaar of 8 was mijn moeder het niet goed vond dat ik de verfilmde musical Jesus Christ Superstar keek. Dan keek ik samen met een vriendin altijd stiekem door het raampje boven de deur van de woonkamer vanaf de trap. Vaak zag ik dan onbetekende beelden, als een man die over een grasveld rende. Ik snapte niet waarom ik het niet mocht zien, wat was er nou eng aan een grasveld?
Tot de dag kwam dat ik de film voor het eerst zag. Ik snapte nu waarom ik hem nooit eerder had mogen zien, bij de enge beelden kneep ik m'n ogen dicht. Maar ik vond het geweldig. De liedjes, de dans. Voor het eerste snapte ik het verhaal van Jezus. Och en wat vond ik Judas geweldig.. Niet omdat hij Jezus verraadde maar omdat het zo'n pijn deed dat hij het moest doen. Sindsdien heb ik de liedjes uit mijn hoofd geleerd, en bij elke mogelijke gelegenheid de film bekeken die wij op video hadden.
En nu, dit jaar. Ik ken de liedjes beter uit mijn hoofd dan mijn ouders. Ik zing hard mee en weet precies welk beeld bij welke zin hoort. Ik vind Judas nog steeds geweldig, ook al weet ik dat er ook andere verhalen over hem zijn waarin ik hem helemaal niet geweldig hoor te vinden. Vanavond is het weer zover. Ik ga de film kijken. Ik ga genieten van Jezus en Judas en de priesters. Ik ga de liedjes meezingen en herinneringen ophalen bij de beelden.
Jesus Christ is my Superstar!
ga ik voor de derde opeenvolgende avond rennen. Door het park. En ik doe het nog wel geheel uit vrije wil! Ik hou niet zo van lopen, en al helemaal niet van rennen. Ik loop anders dan anderen mensen... met een "zwabberend been". Ik schaam me als ik merk dat ik te moe ben om mijn zwabberende been onder controle te houden. Niet dat mensen me nakijken om dat been ofzo, helemaal niet. Maar omdat ik er zelf constant aan denk voelt het alsof iedereen het altijd opvalt dat ik moeite heb met lopen. Ik heb lopen en rennen dan ook altijd zoveel mogelijk gemeden.
Maar niet langer! De afgelopen twee avonden waren zogenaamde starende ogen geen probleem, ik wachtte tot het donker was voordat ik ging rennen. Ook vanavond ga ik in het donker rennen. Gewoon. Zodat ik kan lopen zonder moeite. En ik kan natuurlijk niet altijd me blijven verstoppen. Het blijft steeds langer licht en ik heb mijn slaap hard nodig. Maar voorlopig blijf ik verscholen. Beschermd door het donker.
Ik hoop dat als de dag komt dat ik in het licht ga rennen ik wat zekerder ben over hoe ik loop. En o, wat ben ik nu al trots op mezelf dat ik ren. Zwabber zwabber zwabber. BOEIEND.
Voor de show, rustig, me aan het voorbereiden voor wat komen gaat:
Tijdens de show, welke ik aan het stelen ben natuurlijk:P:
En na de show, als alle rust is teruggekeert:
Zoveel van ik!
Na drie avonden op het theater te hebben gestaan ben ik nu moe. Toch is het niet een "oh-wat-ben-ik-moe-ik-wil-niet-meer-bleh-ik-wil-NU-naar-bed" moe.. Het is een "oh-wat-ben-ik-moe-maar-wat-heb-ik-een-geweldige-avond-gehad" moe.
En vanavond? Ik ben aan het oppassen. Op mijn jongste twee broertjes. Er was een matras in de huiskamer klaargelegd voor als ik mijn ogen niet open zou kunnen houden. Maar zodra de jongens het matras zagen verklaarden ze dat tot hun domein.. Nu liggen ze met hun hoofdjes tegen elkaar vredig te slapen. De oudste van de twee is daarnet wakker geworden, heeft overgegeven en sliep vervolgens verder. Geweldig.
Maar! De vloer (want hij was zo lief het nxe1xe1st het matras te plaatsen) is weer schoon, de jongens slapen nog en ik ben moe. Lekker moe. Ik ga er zometeen maar bij liggen denk ik... Life goes on.
Maar voortaan zonder elke week repeteren. Ik zal moeten afkicken.
Kon ik de hele wereld aan. Ben nu langzaam aan het terugkeren naar de werkelijkheid...
Maar vanavond mag ik weer!
gebonkt in mijn hoofd
gedanst in mijn buik
gestoken in mijn keel
ik ben gemiddeld xe9xe9n keer per maand ziek.
De afgelopen tijd ging het beter, ik trok niet langer elk virus naar me toe als een magneet, ik genoot van het niet-ziek-zijn.
Maar nu is het weer zover. Alles draait en prikt en bonst.
Ik ben het ziek zijn zat.
I was nervous. Finally after all these months I'd meet the guy I've been chatting with all the time, Michael. We would meet in "Starshine", the town's cinema. I checked myself in a shop's window. I looked pretty good. With taking a deep breath I entered the cinema. While I was searching for a young boy with a white rose, something caught my attention. Close to the stairs there was a little group of people, standing in a circle. I went over there, curious as I was. On the ground, in the middle of the circle, there was a boy. He didn't look like he was alive. Next to him laid a white rose.
Quickly I stepped back. This must be Michael! I almost tripped. Then someone grabbed me by the arm. "You'd better get out of here", said a voice calmly. I turned my head to see who had talked to me. I saw a boy, about 19 years old. We went outside, the boy was still holding my arm. "You almost passed away back there, did you know that boy?" he asked. "Well... Yes... no, I didn't really." "What do you mean?" He laughed, but he wasn't laughing at me, it was a warm, relaxing laugh, as if he wanted to tell me everything would be all right now. "Eh, I had an appointment with him", I told the boy, "but I had never seen him before." "How do you know than that it's indeed the boy you had the appointment with?" he asked while he leaded me to a seat in the park. All of the sudden I felt I needed to know what his name was. "I'm sorry, but what's your name again?" I asked. Again he laughed. "My name is Mike. Did that white rose had something to do with your appointment Ivy?" Thankful for him to understand I smiled at him, and told him that the rose was something to recognise Michael by. I never noticed he had mentioned my name before I did.
Inspector Phenix stood next to the body, and picked up the rose. "Oh my god," he said. He turned to his partner. "There's another one. We must have missed him. We must handle quick." His partner, officer Sathy nodded and went back to the house from where they've been watching the cinema. This time he couldn't escape, they've been following him for months. As Sathy alarmed the station she watched the tracer. He was in the park, following his plan exactly. After he had calmed the girl down he would take her to his home and kill her, probably raping her first. The station gave Sathy a number, she wrote it down.
Mike laid his arm upon my shoulder and asked if everything was all right now. I felt so save with him, so... loved. I nodded and smiled. Suddenly I heard my phone ring. Mike seemed to be alarmed and when I wanted to pick up the phone he yelled at me not to. Frightened I put down the phone and asked him what was wrong. "Don't pick up," he whispered. "It can be the guy who killed Michael". That thought hadn't crossed my mind yet. Suddenly I felt cold and scared. But there was Mike. He gave me a big hug and said everything would be all right now. "You can come with me," he said. "At my place you'd be safe."
Sathy was disappointed, probably Mike had told the girl not to pick up the phone, cause she hadn't answered. Then she saw the blue spot on the tracer, which meant Inspector Phenix, was almost at the target.
Mike turned his head. Suddenly he realised he must've been followed, across the street there was a cop. He freaked out and tried to take the girl with him. Everything had gone so well! He was good! He had been chatting with her for months, he had made sure they had a date, killed a guy, laid the rose next to him, he had took the girl... He had to kill her now! He took his knife and held it to her chin. Then, before he could do anything else, he heard a gunshot, and Ivy screamed. He wanted to run away but he couldn't move anymore. He looked down at his chest, and realised he was never to move again. Slowly he slipped of the seat and fell on the grass, the last thing he would ever feel.
Written by: Dindin
De opdracht: schrijf een thriller van minimaal 300 woorden, in het Engels.
Jah, daar zat ik dan. Dat Engels was geen probleem, dat ging wel lukken. Maar een thriller..? Hmm... Na een tijd er goed over te hebben nagedacht en het probleem te hebben voorgelegd aan mijn vader, besloot ik dat ik een begin kon wagen. Ik had twee alinea's, 400 woorden, maar... het verhaal was nog niet af. En mijn inspiratie verdwenen.
Even pauze.
Hm... ik kan best even op msn... 5 minuutjes maar...
Ik heb het!!!
Zonder verder te aarzelen schreef ik verder, tot de laatste punt gezet was.
Wat MSN er mee te maken heeft?
De naam van mijn thriller:
"Chatting sessions"
