Niet hier

Schreef ik 'ik ben er nog', om vervolgens niks meer te laten horen. Dat komt door het volgende. Ik wil graag meer schrijven. (Huh, he, doe dat dan!) Maar. Ik wil dat eigenlijk onder mijn eigen naam. Tegelijkertijd staat er teveel persoonlijke informatie op deze blog, die ik niet met jan en alleman hoef te delen, maar die ik ook niet wil verwijderen. Ik heb er lang over nagedacht, en deze blog blijft. En dat meer schrijven ga ik proberen.

Maar ergens anders.

Op http://adisna.wordpress.com. Nu nog leeg, maar straks hopelijk de plek voor mijn hersenspinsels. Over wat ik doe, wat ik denk, wat ik wil. Over reclames, nieuwsberichten, liedjes en films.

En als het ook daar niet lukt, het bloggen, dan was het gewoon niet meant to be. Ik weet nog niet goed of ik deze blog houdt voor de meer persoonlijke verhalen (ziekzijn, mijn lief) of dat het hier vanaf nu stil blijft. Ik ga het proberen, daaro. Ik hoop dat u met me meegaat.

Ik ben er nog

Mijn dagen zijn vol met sporten, werken, bowlen, slapen en af en toe lief doen tegen mijn lief. De afgelopen weken beginnen hun tol te eisen. Van 24/7 niks hoeven/kunnen, naar een volle werkweek aan activiteiten. Mijn hoofd zit overvol, mijn lijf tolt en het gebeurt me te vaak dat ik huil van moeheid. En toch gaat het zó verschrikkelijk goed met me! Dit had ik niet durven hopen een paar maanden geleden. Ik maak lange (5 tot 8 km!) wandelingen. Soms ren ik de trap op. Ik bowl elke dinsdag 2,5 uur en dan soms op een andere dag ook nog 2 uur. Ik fiets vier keer in de week minstens 20 minuten. Ik werk 24 uur, sommige weken zelfs 30.

Maar ik val ook nog om, uit het niets. Mijn knieën doen pijn door de kou. Af en toe schiet er een pijnscheut vanuit mijn heup naar mijn tenen. Als ik moe ben word ik verschrikkelijk onzeker, onredelijk en onaardig. Ik zou zo graag net wat minder vaak, zó vreselijk moe willen zijn.

Ik zeg tegen mijn lief: ik ben ontoerekeningsvatbaar, ik ben te moe. Daarmee geef ik mezelf wat ademruimte. Het geeft niet, als ik domme dingen zeg, omval, huil. Het telt niet. Wat telt zijn de goede dagen. De dagen waarop ik naar de revalidatie ga, doorga naar mijn werk en dan 's avonds nog kan bowlen. Wat telt is gezellig kunnen doen tegen mijn lief omdat ik een uur slaap na mijn werk. Wat telt is dat ik weet waar mijn grenzen liggen en eroverheen kunnen gaan.

Ik ben er nog weer.

On a roll

Twee weken geleden werd ik gebeld. Ik was aan het werk dus nam niet op, maar werd direct nieuwsgierig, zeker toen ik zag dat ik een nieuw bericht in mijn voicemail had. Met al die sollicitaties die het afgelopen jaar de deur uit zijn gegaan, blijf je bij elk onbekend nummer toch hopen dat je te horen krijgt dat ze je willen hebben voor die ene toffe baan.

Ik kreeg te horen dat ze me wilden voor die ene toffe baan. In april was ik er al op gesprek geweest. Toen hebben ze me afgewezen omdat ik aangaf dat het sjouwen met bestellingen lichamelijk wellicht te zwaar zou zijn. Ondertussen hebben ze iemand voor het zware lichamelijke werk aangenomen, en waren ze mij niet vergeten.

Afgelopen maandag kwam ik er opnieuw voor een gesprek, komende maandag ga ik daar beginnen. Een halfjaarcontract, 24 uur per week, en ze houden rekening met mijn revalidatie.

Wauw.
Wauw.

Ik geloof het niet.

Twee maanden geleden was mijn leven compleet anders. En ergens denkt mijn hoofd dat ik nog steeds in dat leven hang. Maar feit is dat ik hard aan mijn lijf werk, ik enorm gewaardeerd werd op mijn flexbaantje, en ik een half jaar geleden zoveel indruk heb gemaakt dat me het een baan heeft bezorgd, ondanks het feit dat ze het spannend vonden me aan te nemen ivm de revalidatie.

Wat fijn dat ik eerst een maand dat flexwerk heb kunnen doen, zodat ik weer een beetje zekerder ben van wat ik kan. Langzaam groeit mijn zelfvertrouwen, mijn belastbaarheid, mijn energieniveau. Ik hoop dat ik blijf groeien, dat ik ze kan bewijzen dat ze me terecht hebben aangenomen, dat de klik die er was tijdens de gesprekken blijft.

Ik heb een baan. En het voelt alsof ik mijn leven langzaam weer op de rit krijg.

Life-changing moments

Vanaf komende maandag heb ik voor 2 maanden werk. Een 0-uren contract, waarbij ik 24 tot 28 uur per week ga werken. Ze zijn er heel flexibel en het werk is niet zwaar, waardoor ik hoop dat het goed vol te houden is naast de revalidatie, die 14 augustus start. Mocht de combinatie werk en revalideren nou geen succes blijken, dan is het geen probleem om per direct te stoppen met het werk. Naast de spanning die ik voel voor de komende tijd zorgt deze flexibiliteit ook voor een hoop rust. 

Ik heb al een paar keer tegen mensen in mijn omgeving gezegd dat ik me niet kan voorstellen hoe mijn leven er over een week of 4 uitziet. Werk ik nog? Is mijn lijf al sterker? Zal ik uitgeput zijn of juist steeds meer energie krijgen?

Een vriendin zei: je zal het nu niet denken maar je gaat nog terug willen naar je leventje nu!

Ik begreep dat ze het vooral over werk had, niet over de revalidatie want wat dat betreft hoop ik toch echt niet terug te willen naar de staat waarin ik nu ben, en me alleen maar sterker te gaan voelen (mentaal en fysiek!). 

En ze heeft gelijk: ik denk nu niet dat ik terug zal willen naar mijn leventje nu. Buiten dat "leventje" in mijn oren klinkt alsof ik in mijn handen mag knijpen met  hoe mijn leven is (luizenleventje? Relaxte leventje?) hoop ik dat ik nóóit meer in een situatie kom waarbij ik ongewild al een jaar zonder werk zit. 

Ik begrijp wel dat de vriendin bedoelt dat ik zal verlangen naar vrije tijd, rustige dagen, mijn lief veel zien. En ik weet ook dat ik daarnaar ga verlangen. Maar terug willen naar mijn "leventje" nu? Dagelijks solliciteren naar functies ver onder mijn niveau, net zo vaak afgewezen worden, me schuldig voelen als ik zit te 'niksen', geen vast ritme hebben, de onzekerheid, geen geld hebben, me nutteloos voelen... Nee. 

Ik ben me er van bewust dat mijn leven (veel) slechter zou kunnen zijn. Ik ben gelukkig, met mijn lief, mijn huis, mijn hondje, mijn familie, met het feit dat ik niet zieker ben dan ik ben. Ik ben rijk. En ik hoop dat dat nooit verandert. 

Maar ik hoop dat ik met dit baantje, al is het tijdelijk, maar vooral met de revalidatie, ervoor gezorgd heb dat mijn leven verandert. Ik hoop dat ik niet terug zal willen naar mijn leventje nu. 

Een hoofd vol

Al zo lang ik me kan herinneren denk ik in zinnen. Misschien heeft dat te maken met het feit dat ik mijn hele leven al boeken verslind. Maar mijn gedachten zie ik geprojecteerd in mijn hoofd, in zinnen. Soms zijn het alleen maar woorden, soms zijn het zulke prachtige volzinnen dat ik ze herhaal, of hardop zeg. Het enige probleem is, er valt vaak geen touw aan vast te knopen. Ze buitelen over elkaar heen, schieten voorbij of zijn zo vaag dat ik er niks van begrijp. Misschien is dat de definitie van 'gedachten', maar het zijn er zóveel, dat ik me vaak afvraag hoe anderen dat doen. Gebeurt er in mijn hoofd overdreven veel? Hoe zorg ik ervoor dat ik alleen de belangrijke dingen 'lees', zoals ik dat met boeken doe? Doordat er iets tastbaars in mijn hoofd zit (woorden) kan ik dat onderverdelen in categorieën. Soms helpt dat. Als ik me bevind in de categorie 'werk' komen er in eerste instantie voornamelijk woorden uit die categorie langs. Maar al snel betekent 'werk' dat ik denk aan 'geld', geld dat ik niet heb, waardoor ik afhankelijk ben van het geld van mijn lief, waardoor ik al snel ook de woorden uit de categorie 'liefde' voorbij zie komen. En dit klinkt heel bewust, maar zoals gedachten zijn (de mijne in ieder geval) gebeurt dit alles binnen een paar luttele seconden.

Er zijn dagen waarop ik geen categorieën kan zien. Alles komt in een keer binnen en alles wil er in een keer uit. En dat gaat niet. Dan blokkeert mijn hoofd, woorden slaan nergens meer op en mijn hoofd leest dingen die er niet staan. Dat wordt meestal veroorzaakt doordat ik moe ben, of pijn heb. Dan ben ik een ander mens. Een mens waar ik niet bij zou willen zijn. Bam, categorie 'onzekerheid'. Naar mijn lief toe, naar mijn vrienden toe, over mijzelf, over alles. Oplossing? Zorgen dat mijn hoofd niet meer blokkeert. Dus? Niet te moe zijn, of teveel pijn hebben. Kan dat?

Kan dat?

De reumatoloog heeft Sjögren uitgesloten en blijft op de diagnose fibromyalgie/cvs. Ze verwees me door naar de reumaverpleegkundige, die me doorverwees naar twee revalidatiecentra. Ik moet een keuze maken uit die twee. En dan begint mijn revalidatieproces. 14 à 16 weken werken aan mijn spierkracht, mijn vermoeidheid, mijn psychische gesteldheid, mijn lichamelijke en psychische houding tegenover het ziekzijn.

En dan?

Wie weet.

Voorlopig buitelen de woorden binnen de nieuwe categorie 'revalidatie' net zo hard mee, in dat volle hoofd van mij.

Niets om jaloers op te zijn

Terwijl mijn lief in Maleisië hard aan het werk was, plande ik de dagen zonder hem ook goed vol zodat ik hem zo min mogelijk zou hoeven missen. Nou bleek ik hem alsnog verschrikkelijk te missen, en werd ik bovendien erg moe van al die activiteiten naast het huishouden dat ik opeens in mijn eentje leidde. Respect voor de mensen mét kinderen die dit ook in hun eentje doen, soms met een nog veel langer (en soms permanent) afwezige (ex-)partner!

Anyhow, naast al die activiteiten op mijn agenda bleef er genoeg lege tijd over die ik besloot te vullen met onder meer 'Ghost Whisperer'. Een televisieserie over een vrouw die geesten kan zien en ze helpt 'het licht in te gaan'. Er is een hoop dat ik zou willen en kunnen zeggen over wat ik geloof over dood en leven, maar dat bewaar ik voor een andere keer. De hoofdrolspeelster in de serie heeft een buitengewoon lieve, attente en begripvolle echtgenoot. Buiten dat ik daardoor de afwezigheid van mijn lief extra voelde, was ik ook af en toe jaloers, om dat ontzettend attente en romantische fictieve karakter in een suffe serie.

Mijn lief kwam zondag thuis. Minutenlang naar elkaar kijken, elkaar urenlang vasthouden, dagenlang op wolken lopen. Ik had mijn gebruikelijke huilbui en ontzettende onzekerheid en terwijl ik moeite had met uitleggen waarom ik zo van streek was, hield hij me vast en liet me huilen.

Vandaag voelde ik me ziek. En na alle emotie van de afgelopen week, de vermoeidheid van de afgelopen maanden, is dat natuurlijk niet zo raar. Dus terwijl mijn lief de werkkamer aan het verbouwen was trok ik me terug op de bank met Ghost Whisperer. En ineens zag ik het. Het sloeg me recht in mijn hart. En toen ik naar de werkkamer liep om hem te zeggen hoe blij ik met hem was, was hij met ontbloot bovenlijf aan het werk, meezingend met de muziek die opstond.

Opeens was ik zó ontroerd en voelde ik zóveel liefde voor die man, die daar half bloot, gebruind door de zon, in ons huis aan het werk was dat ik gigantisch begon te huilen. Ik was moe, voelde me ziek en was de afgelopen weken zo onzeker geweest, maar ik huilde alles eruit en alleen liefde bleef over. En hij hield me vast. En hij is zo begripvol, lief en attent als ik me maar zou kunnen wensen. Maar boven alles is er liefde. Van hem voor mij, van mij voor hem, van ons. En dat maakt ons rijk en geeft me het gevoel dat we samen de wereld aankunnen. Wat wil een mens nog meer? Niets toch zeker.

Your Body Is A Wonderland - John Mayer

Medische molen

Ondertussen maalt de medische molen gestaag verder. Gisteren ben ik bij een reumatoloog geweest. Zij sloot ontstoken gewrichten uit, maar constateerde wel hypermobiliteit, overspannen spieren en pijnlijke pezen. Sowieso, vertelde ze me, moet ik vanwege het feit dat mijn gewrichten het liefst alle kanten op schieten mijn spieren sterker maken. Dat houdt niet in dat ik nu een tijdje fanatiek moet gaan sporten (wat ik trouwens niet eens zou kunnen) maar wel dat ik de rest van mijn leven regelmatig moet sporten. Ik kan dat dus maar beter snel leuk gaan vinden!

Bovendien vertoon ik veel symptomen van fibromyalgie, maar ook van CVS en van het syndroom van Sjögren. Dat laatste wordt nu verder onderzocht middels een bloedonderzoek waar ik volgende week de uitslag van krijg. Mocht dat het niet zijn dan word ik doorverwezen naar een reumaverpleegkundige, die dan een behandelplan voor fibromyalgie met me zal bespreken. De indruk die de reumatoloog gaf was als volgt: ik kan je klachten wel een naam geven, maar 'what's in a name'. Belangrijk is dat de klachten er zijn en dat we gaan proberen dat op te lossen.

Wat een verademing was dat, na alle artsen die constateerden dat ik pijn had 'maar eh tja, we zien niks dat het veroorzaakt, dus succes ermee'. Ja er is pijn. En misschien is er vermoeidheid door die pijn, of is de vermoeidheid op zich een symptoom. Misschien zijn er spierklachten door de stress die mijn buik heeft veroorzaakt, misschien zijn beide symptomen.

Waar het om gaat is dat ik niet kan leven zoals ik zou willen leven, en ondertussen stel ik echt niet veel eisen meer. Waar het om gaat is dat er een arts is die zelf ging nadenken aan de hand van mijn klachten, en dat ik het gevoel heb dat er nou eindelijk iets gaat gebeuren. Volgende week krijg ik de uitslag van het bloedonderzoek. Er is een Plan, er zijn weer Pijnstillers en ik voel me erkend.

Lekker

Gisteren heb ik voor het eerst in ikweetniethoelang een dag geen pijnstillers nodig gehad. Ik had wel pijn, maar ik kon redelijk gewoon functioneren, en ik heb zelfs kunnen slapen afgelopen nacht! Ik vermoed dat de osteopaat waar ik maandag was hier aan heeft bijgedragen, een andere reden kan ik niet bedenken en hij heeft sowieso wonderen verricht met mijn buik het afgelopen anderhalf jaar. Hoe dan ook, geen pillen gister, was dat even een cadeautje! Ik voelde me even zo sterk dat ik vandaag zelfs weer eens een uurtje in de sportschool ben geweest (daarna had ik wel een pil nodig trouwens, maar dat viel te verwachten). Daarna heb ik in de zon op het balkon gelegen en mán wat was ik toe aan licht en warmte! Toen ik daarnet het weerbericht bekeek en zag dat het de komende week niet heel erg anders wordt was vandaag helemáál goed. Wat lekker, dit soort dagen!!

(Dat maakt het feit dat ik niet meer van de bank af kan komen en het ijskoud heb zelfs overkomelijk!)

Werkperikelen

Deze week solliciteerde ik bij een elektronica-bedrijf, een reisorganisatie en als corrector. Bij een callcenter werd ik laatst afgewezen na drie uitgebreide sollicitatierondes waarin ik heel hard mijn best deed gemotiveerd te zijn door de baan, in plaats van alleen door het geld dat ik dan eindelijk zou verdienen. Ik heb een HBO-diploma 'Media, Informatie & Communicatie' en ik pak wat ik pakken kan, mijn instelling vanaf mijn afstuderen in augustus. Maar ik heb nog niks en ik probeer mezelf er van te overtuigen dat dat niet (alleen) aan mij ligt. De enige vacatures waar ik echt niet op reageer zijn die van ontwikkelaar (geen gevoel voor techniek), vacatures in de zorg (ervaring vereist of lichamelijk te zwaar) en vacatures als verkoopmedewerker/logistiek medewerker (lichamelijk te zwaar). Fulltime vacatures moeten niet te intensief zijn en in de buurt of dicht bij een station, het liefst zie ik een functie voor 24 tot 32 uur per week in een straal van 25km rond mijn woonplaats. 

Gelukkig ziet mijn lief dat ik mijn best doe. Maar onze spaarpot slinkt en hij heeft ook geen hoog salaris. Genoeg om lekker van te leven in je eentje, maar wij zijn met twee en komen eigenlijk te kort. Familie springt bij waar kan, al helemaal waar het mijn gezondheid betreft (gelukkig!) maar ik wil zo graag voor mezelf kunnen zorgen!

Goede schoenen/broeken/jassen voor mezelf kopen. Mijn lief mee uit eten nemen, of naar een concert. Vaker op bezoek gaan bij vrienden en niet tegengehouden worden door reiskosten. Op vakantie gaan en mee kunnen betalen. Leuke verjaardagscadeaus kopen/regelen. Taarten bakken. Het huis gezelliger maken en een bad kopen. Een goed bed kopen zodat ik 's ochtends niet met pijn wakker word. 

Dus ik solliciteer naar alle mogelijke functies, van communicatiemanager tot licht administratief medewerker. Mijn inkomen is mijn zorgtoeslag, ik heb geen recht op ww en voor bijstand heb ik teveel eigen vermogen (want: eigen woning+salaris van m'n lief). 

Ik heb het niet slecht en daar ben ik me van bewust. Ik heb een (fijn!) dak boven mijn hoofd, genoeg te eten. Maar wat zou het lekker zijn om af en toe uit de band te kunnen springen en lekker een hoofdmassage bij de kapper te nemen, de broek van €40 te nemen omdat die fantastisch zit in plaats van die van €20 die beter in mijn budget past. Wat zou het lekker zijn om me geen zorgen te maken tijdens de boodschappen, niet thuis te blijven omdat benzine/openbaar vervoer te duur is. 

Wat zou het lekker zijn om weekend te kunnen hebben en te genieten van mijn vrije tijd, in plaats van me schuldig voelen als ik op de bank zit te zitten. 

Daar gaat hij weer

Voor 7 weken naar het buitenland.

Ik bereid me voor op 7 weken alleen slapen en wakker worden, op 7 weken niet altijd even makkelijk whatsapp-contact en op 7 weken wennen aan alleen wonen (om daarna weer aan het samenzijn te wennen).

Maar ik verheug me nu al op de dag dat hij thuiskomt. Dat zijn zo'n beetje de fijnste dagen die er zijn. 

Bewuster en banger

Mrs T. zei het heel treffend in haar reactie: de dood van Andreas heeft mij bewuster gemaakt. Maar ook banger. Bewust van het feit dat elke dag de laatste kan zijn, hoe gezond je ook bent (lijkt). Bang dat het leven van mijn lief opeens ophoudt, hoe gezond hij ook is (lijkt..). De eerste keer dat ik merkte dat ik bang was dat hij dood zou gaan was op Koninginnedag 2009. Hij werkte in Apeldoorn toen. Niet zo gek dat ik toen zo bang was natuurlijk, maar dat bange bleef. Als hij 's nachts na 14 uur werken naar huis moest rijden. Als hij in de bergen aan het werk was. Als ik niks van hem hoorde.

Hij weet dat. En hij houdt daar rekening mee. Mijn lieve lief stuurt me minstens een berichtje per dag, of laat me van te voren weten dat dat echt niet kan, als hij in het buitenland is. Mijn lieve lief laat me weten wanneer hij onderweg is, zodat ik weet wanneer ik hem thuis kan verwachten. Mijn lieve lief geeft me zijn rooster en zijn vluchtnummer, zodat ik precies weet waar hij is. Mijn lieve lief kust me altijd gedag als hij weggaat. Al gaat hij een boodschap doen. Al is het 4 uur 's ochtends als hij vertrekt.

Langzaam wordt het minder hoor. Ik maak me minder zorgen. Ik kan beter relativeren, raak niet in paniek als ik niks van hem hoor. Mijn lieve lief zegt dat we altijd samen blijven, terwijl hij vroeger altijd zei dat je dat nooit kunt weten. Ik weet dat je dat nooit kunt weten. Hij weet dat ik dat weet. En toch belooft hij me dat we altijd samen blijven.

Morgen werkt hij voor het eerst sinds 2009 weer op Koninginnedag. Laat er alsjeblieft niemand iets in zijn hoofd halen. Want hij moet altijd bij me blijven en me gedag kussen.

Stel dat..

Er zijn dagen waarop ik ineens aan hem denk. Soms is het maar een flits, opgeroepen door een geur, een blik, een grap. Soms is opeens mijn hele dag vol met hem. Wat zou hij doen als hij nog leefde? Wat voor werk zou hij hebben? Hoe vaak zou ik hem zien? Zou hij vader zijn geweest? Hoe zou míjn leven eruit zien? Welke keuzes zou ik hebben gemaakt zonder depressie, zonder begrafenis, zonder met mijn neus in het leven te zijn gedrukt? Hoe zouden mijn broertjes zijn?

Ik blijf het bijzonder vinden dat een leven zoveel andere levens raakt. De mensen van wie je houdt en die van jou houden helpen je vormen tot wie je bent. We doen het zonder hem en we doen allemaal ons best.

Hij is bijna acht jaar dood. Dat is iets dat vast staat, iets dat bepalend is (geweest) voor hoe ik leef. De enorme impact die zijn dood op mijn leven heeft (gehad) realiseer ik me lang niet altijd. Maar soms zijn er dagen waarop ik denk aan hoe het allemaal had kunnen zijn.

Lente

Jeeej voor de eerste zonder-jas-naar-buiten-dag, voor de geur van zon, voor warme wind door je haren, voor midden op de dag in slaap vallen op de bank in de armen van je lief, voor nieuwe sollicitaties de deur uithebben, voor de geur van buiten in je lakens, voor het fijne nieuwe shirt. Ik voel jeeej voor (door!) de lente.

Ook

Elke keer dat jullie een lief bericht plaatsen ben ik een soort van verrast. In het dagelijks leven praat ik niet zo veel over hoe het met me gaat, behalve met de mensen die heel dichtbij me staan. Dit komt ook vanuit een soort schaamte, en uit de wens niet te willen zeuren. Waar ligt de grens tussen het creëren van begrip vanuit je omgeving, en het creëren van irritatie? In hoeverre deel je je problemen? Wanneer wordt het "ik heb pijn en kan niet leven zoals jij"-verhaal echt vervelend? Ik worstel hier een beetje mee. En dan is het heel fijn om alles op het www te kunnen mieteren en dan zulke lieve en positieve reacties te krijgen!

Ik ga proberen wat vaker te schrijven over leuke dingen, zodat mijn blog een uitgebreider beeld geeft van wie ik ben. Want ik laat jullie graag kennismaken met de jonge vrouw die ook in mij zit. Zij geniet van het warmere weer na al die kou, knuffelt met haar hondje, is gelukkiger dan ooit met haar lief, snuift de geur van lente op en zingt de longen uit haar lijf. En ik hoop altijd dat mijn omgeving dat ook ziet.

Zo blijf je wel bezig

Hoewel ik nog steeds hard op zoek ben naar een baan (omgeving Flevoland/Gooi, iets met media/schrijven/communicatie/kinderen/adminstratie/redactie/webbeheer/watdanook/nietmeerdan30uperweek) heb ik de afgelopen weken niet stilgezeten. En tegelijkertijd ook weer wel.

De pijn die anderhalf jaar geleden begon in mijn heupen straalt ondertussen uit naar billen, bovenbenen en knieën, en niemand die weet wat het is. Röntgenfoto's van mijn heupen zagen er goed uit. De orthopeed zei dat het "misschien een chronische slijmbeursontsteking is" en ik kreeg een spuitje in mijn linkerheup. Op die plek doet het inderdaad minder pijn nu, maar de rest van mijn been (en billen en rechterheup) doet nog net zo'n pijn als daarvoor. Ik ging naar fysiotherapeut, mensendieck en osteopaat en raakte therapie-moe, dus heb de fysio even op een laag pitje gezet, ook omdat ik steeds met alleen maar meer pijn er vandaan kwam.

De huisarts doet haar best en zoekt met me mee naar mogelijke oorzaken en neemt meteen mijn rijtje andere klachten mee (van PDS tot oorpijn). Er lijkt dus iets te gebeuren maar tegelijkertijd gebeurt er niets omdat niemand weet wat er nou eigenlijk met me is. Het zou allemaal ook nog vanuit mijn gekke hoofd kunnen komen, maar ook dan moeten eerst alle mogelijke lichamelijke oorzaken worden uitgesloten, dus ik verplaats me braaf van mensendieck naar orthopeed naar gyneacoloog en terug.

Sommige dagen heb ik Heel Veel Pijn. En dan ben ik steeds weer verbaasd dat ik vergeten was hoe dat is, om heel veel pijn te hebben. Dat je hoofd zich afsluit, je lijf zo zwaar voelt en je alleen maar wilt/kunt slapen en huilen. Gelukkig heb ik niet elke dag pijn en op die dagen doe ik ook heel hard alsof er niks aan de hand is. Want net nu ik het gevoel heb dat ik een beetje de controle heb over mijn buik (ipv andersom), lijkt mijn lijf me op te zadelen met nieuwe chronische pijn. Echt dat ik daar geen zin in heb.

In de kou

Ondertussen ben ik al weer zes weken terug in Nederland. Mijn reis naar Thailand voelt als iets uit een ander leven terwijl het tegelijkertijd zo'n impact heeft (gehad) op dit eigenste leven van mij! Mijn lijf leverde in Thailand de ultieme krachtsinspanning en is er behalve heel moe, ook sterker uitgekomen. Dat merk ik aan het feit dat ik liefst 3 à 4 keer in de week sport (competitiebowlen, zwemmen, yoga), en ik baal als dat niet lukt. Dat merk ik aan mijn hoofd, dat af en toe nog vreselijk in een dip raakt maar daar ook snel weer uitkomt. Dat merk ik aan mijn dagen, die vol zijn en ik nu niet meer dan drie rustdagen in de week nodig heb.

Mijn buik voelt sterk. Ik weet wat ik kan eten/drinken/doen, en dat geeft rust en zekerheid. Er zijn dagen van verschrikkelijke pijn, maar dan weet ik altijd waardoor het komt en ik kan er vanuit gaan dat het binnen twee dagen over is.

Met de rest van mijn lijf gaat het allemaal niet heel fantastisch. Sinds anderhalf jaar heb ik last van mijn heupen en knieën, en sinds een paar maanden ook van enkels, voeten, ellebogen, polsen, handen en schouders. Voor die heupen en knieën werd ik in oktober doorverwezen naar een mensendieck en een podotherapeut. Nu heb ik nieuwe steunzolen en nieuwe houdingen, maar de pijn wordt alleen maar erger. Afgelopen weekend kon ik mijn linkerbeen niet bewegen zonder te huilen van de pijn.

Nu mijn buik en ik ons aan elkaar hebben aangepast, moet ik onverwachts opnieuw mijn lijf verkennen, op een andere manier grenzen overschrijden, merk ik hoe beperkt ik ben. Het voelt alsof ik helemaal opnieuw moet leren ziek te zijn.

Maar ik vertik het om het weer alleen te doen, zonder begeleiding van een arts. Morgen ga ik naar de huisarts en ik ga niet weg voor er een behandelplan is en/of een verwijzing naar een reumatoloog/internist. Laat ze maar een keer mijn hele lijf bekijken en alle klachten bij elkaar optellen, kijken wat daar uitkomt en of er aan gewerkt kan worden. Want ik wil me niet (weer) voelen alsof ik 74 ben. Dat komt over 50 jaar wel.

Omdat

Ik heb de tijd van mijn leven.

Ik vlieg door de jungle, rijd op een olifant, slaap in de bussen, sleep met mijn backpack, lees tientallen boeken, kijk naar de mensen, inhaleer de bizarre hoeveelheid aan geuren, luister naar de taal, plan van alles maar vooral veel van niks, slaap in vieze bedden, douche met koud water, eet bij kraampjes langs de weg, lunch met fruit, drink liters water en vruchtensap, geniet van het feit dat ik kan doen wat ik wil, ontmoet mooie mensen, herken voor het eerst in drie jaar mijzelf in mij, ben verliefd op Thailand.

Thailand leert me dat ik heel goed alleen kan zijn. Thailand leert me dat ik heel goed heel gelukkig kan zijn, en dat het ok is om af en toe verdrietig te zijn. Thailand laat me zien dat ik heel goed sterk kan zijn in mijn eentje, en Thailand zorgt ervoor dat ik oprecht trots ben op mijzelf en wie ik ben.

Ik heb de tijd van mijn leven. Toch heb ik nooit zó verlangd naar samen zijn met mijn lief.

Maar misschien juist omdát.

Ik denk juist omdat.

En dat maakt me zo mogelijk nóg gelukkiger.