Vorige week, zo tussen Kenia en Moskou in, zei mijn lief dat hij ergens zin in had. Een drankje dat hij kocht als hij zin had in iets lekker zoets. Amarula, lekkerder dan Baileys. Ik schoot in de lach. Twee jaar geleden nam vriend S. op een feestje dit drankje mee. Hij was aan de late kant dus er was al best wat drank doorheen gegaan. Toen hij de naam van deze drank noemde schoten we allemaal in de lach. ‘Wat zeg je nou?’ vroeg vriendin L. schaterend, ‘ammehoela?’. Sinds dat feestje werd deze ammehoela onmisbaar op elk volgend feestje, want, lekkerder dan Baileys. Ik vond het grappig dat mijn lief hier ineens over begon en dat we weer iets gemeen bleken te hebben.
Gisteravond kwam hij uit Moskou terug. ‘Ik heb een cadeautje voor je’, zei hij. Hij neemt altijd draaiboeken mee van producties waar hij aan meewerkt, dus ik begon al te lachen. ‘Ik heb het alleen niet ingepakt.’ Ik kreeg een grote fles Amarula in mijn handen gedrukt. ‘Om te vieren dat we vanavond samen zijn.’
(Uiteindelijk zijn we tegen elkaar aan op de bank in slaap gevallen, zonder drank. Vanochtend vertrok hij voor vier dagen naar Parijs. Zit ik hier. Met mijn ammehoela.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten