Ik ben er nog

Mijn dagen zijn vol met sporten, werken, bowlen, slapen en af en toe lief doen tegen mijn lief. De afgelopen weken beginnen hun tol te eisen. Van 24/7 niks hoeven/kunnen, naar een volle werkweek aan activiteiten. Mijn hoofd zit overvol, mijn lijf tolt en het gebeurt me te vaak dat ik huil van moeheid. En toch gaat het zó verschrikkelijk goed met me! Dit had ik niet durven hopen een paar maanden geleden. Ik maak lange (5 tot 8 km!) wandelingen. Soms ren ik de trap op. Ik bowl elke dinsdag 2,5 uur en dan soms op een andere dag ook nog 2 uur. Ik fiets vier keer in de week minstens 20 minuten. Ik werk 24 uur, sommige weken zelfs 30.

Maar ik val ook nog om, uit het niets. Mijn knieën doen pijn door de kou. Af en toe schiet er een pijnscheut vanuit mijn heup naar mijn tenen. Als ik moe ben word ik verschrikkelijk onzeker, onredelijk en onaardig. Ik zou zo graag net wat minder vaak, zó vreselijk moe willen zijn.

Ik zeg tegen mijn lief: ik ben ontoerekeningsvatbaar, ik ben te moe. Daarmee geef ik mezelf wat ademruimte. Het geeft niet, als ik domme dingen zeg, omval, huil. Het telt niet. Wat telt zijn de goede dagen. De dagen waarop ik naar de revalidatie ga, doorga naar mijn werk en dan 's avonds nog kan bowlen. Wat telt is gezellig kunnen doen tegen mijn lief omdat ik een uur slaap na mijn werk. Wat telt is dat ik weet waar mijn grenzen liggen en eroverheen kunnen gaan.

Ik ben er nog weer.

On a roll

Twee weken geleden werd ik gebeld. Ik was aan het werk dus nam niet op, maar werd direct nieuwsgierig, zeker toen ik zag dat ik een nieuw bericht in mijn voicemail had. Met al die sollicitaties die het afgelopen jaar de deur uit zijn gegaan, blijf je bij elk onbekend nummer toch hopen dat je te horen krijgt dat ze je willen hebben voor die ene toffe baan.

Ik kreeg te horen dat ze me wilden voor die ene toffe baan. In april was ik er al op gesprek geweest. Toen hebben ze me afgewezen omdat ik aangaf dat het sjouwen met bestellingen lichamelijk wellicht te zwaar zou zijn. Ondertussen hebben ze iemand voor het zware lichamelijke werk aangenomen, en waren ze mij niet vergeten.

Afgelopen maandag kwam ik er opnieuw voor een gesprek, komende maandag ga ik daar beginnen. Een halfjaarcontract, 24 uur per week, en ze houden rekening met mijn revalidatie.

Wauw.
Wauw.

Ik geloof het niet.

Twee maanden geleden was mijn leven compleet anders. En ergens denkt mijn hoofd dat ik nog steeds in dat leven hang. Maar feit is dat ik hard aan mijn lijf werk, ik enorm gewaardeerd werd op mijn flexbaantje, en ik een half jaar geleden zoveel indruk heb gemaakt dat me het een baan heeft bezorgd, ondanks het feit dat ze het spannend vonden me aan te nemen ivm de revalidatie.

Wat fijn dat ik eerst een maand dat flexwerk heb kunnen doen, zodat ik weer een beetje zekerder ben van wat ik kan. Langzaam groeit mijn zelfvertrouwen, mijn belastbaarheid, mijn energieniveau. Ik hoop dat ik blijf groeien, dat ik ze kan bewijzen dat ze me terecht hebben aangenomen, dat de klik die er was tijdens de gesprekken blijft.

Ik heb een baan. En het voelt alsof ik mijn leven langzaam weer op de rit krijg.

Waar is dat feestje?

Morgen vier ik dat ik afgestudeerd ben. Als ik wil hoef ik dus NOOIT MEER naar school. Bovendien had ik nooit gedacht dat ik ooit zo hard voor school zou moeten werken als ik de afgelopen drie jaar heb gedaan, omdat mijn lijf véél zwakker was dan ik ooit had gedacht. Maar mijn hoofd bleek sterker. Dus genoeg reden voor een feest! Dankzij de feestcommissie (bestaande uit mijzelf, mijn moeder en mijn peetoom) staat het balkon vol en puilen de kasten uit.

Al die gekochte spullen naar mijn huis vervoeren was een avontuur op zich:

Nu ben ik moe en lig ik op de bank met een deken en thee, zodat ik morgen mijn feestje mee kan vieren!

Ja of nee

Een kleine week voor mijn zeventiende verjaardag werd ik met het leven geconfronteerd, doordat mijn 26-jarige oom Andreas stierf. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn, vooral ik niet.

Maar ook de levens van andere mensen, en de mensen om hen heen veranderden. Andreas was donor, en kon organen aan zeven mensen doneren. Zeven keer een mensenleven veranderen, met organen die hij niet meer kon gebruiken. Hij was jong en gezond geweest, afgezien van de hersenbloedingen waaraan hij overleed, waardoor zijn organen nog goed bruikbaar waren voor anderen. En door mijn verdriet heen voelde ik trots.

Daarom zei ik ja.

En ik wil u vragen om naar http://jaofnee.nl te gaan en na te denken over wat u wilt dat er gebeurt met uw organen na uw dood. Ook als u besluit ze niet te willen doneren, zou ik het fijn vinden als u er over nadenkt en uw keuze maakt, zodat uw omgeving ook weet wat uw wensen zijn.

Misschien, ooit, verandert u een mensenleven. Of zeven.

Daarom zei ik ja.

Thailand

Het ticket is geboekt en ik adem al wat relaxter. Van 30 december tot 11 februari ben ik in Thailand. Gelukkig ben ik daar niet helemaal allenig. Mijn lief, R. heeft van 23 december t/m 28 januari een werkklus in Bangkok. Mijn droom om in mijn eentje een maand door Thailand te trekken sloot daar mooi op aan. Als hij klaar is met werken en ik met reizen, houden we lekker nog even samen vakantie.

Er is een kans dat de klus niet doorgaat en ik daar wel in mijn eentje ben. Er is een kans dat de klus wél doorgaat maar het ticket niet verzet kan worden naar 11 februari. Ik heb mezelf de opdracht gegeven om niet te denken aan wat R. gaat doen, feit is dat ik naar Thailand ga.

Vandaag kocht ik een backpack.
En het voelde bijna echt.

Hartkloppingen en kortademigheid

Want ik ben aan het uitzoeken waar ik het best een vlucht naar Thailand kan boeken. En och wat raak ik daarvan in de stress. Het is ook wel heel spannend allemaal. En eng. Want ik reis alleen, zal daar een week of vier rondtrekken en vervolgens fijn met mijn lief de reis afsluiten met een vakantie.

Er valt natuurlijk nog veel meer te vertellen. Maar dat komt nog. Eerst weer proberen wat lucht te krijgen, en ook hiervan te genieten.

Diploma-uitreiking

Vorige week kreeg ik hem dan echt, mijn HBO-diploma. Stresskip als ik ben schreeuwde ik op de dag zelf eerst een paar keer naar mijn lief ('je doet het EXPRESS hè, mij tegenwerken!' ik ben echt niet aardig op zulke momenten), vergat ik bijna mijn deo en maakte ik me druk over of ik wel in de goede zaal zat. Zelfs het "Welkom afgestudeerden" stelde me niet gerust, want zat ik wel bij de goede richting? Ik kende dan ook niemand, afgezien van twee docenten. Pas toen mijn naam werd genoemd durfde ik adem te halen en wist ik het zeker: ik ben geslaagd, er is geen fout gemaakt.

Nu heb ik een weinig voorkomende, best wel bijzondere naam (waar wel gemakkelijk achter is te komen, maar het zo op mijn blog gooien vind ik te ver gaan). Toen ik later tijdens de borrel wat te drinken ging pakken, hoorde ik twee meisjes gniffelen en mijn naam noemen. Ik draaide me om, en zei: 'ja dat ben ik!' De meisjes draaiden zich naar me toe en keken geschrokken. Ik lachte mijn liefste lach, pakte een glas sinaasappelsap en liep terug naar mijn lief en familie. Misschien heb ik wel een hele grappige naam. Maar hij wordt dus wél onthouden! Dat kan uiteindelijk alleen maar positief zijn.

Hell yeah!

Na het inleveren van de schoolopdrachten was ik toe aan vakantie. Big time. Gelukkig stond die vakantie al een tijdje op de planning, met mijn lief, en mijn ouders en broertjes naar Zakynthos. Het was er warm en fijn en gezellig, maar ik vond het toch echt niet erg om maandag na een week weer naar huis te gaan. Het warme weer was een aanslag op mijn lijf en we hadden veel gedaan, en ik eigenlijk te weinig geslapen. Bovendien is zeven dagen met zeven mensen hoe dan ook vermoeiend. Mijn ouders en jongste broertje blijven nog tot zaterdag, maar oudste broertje, lief en ik vlogen gisteren terug naar Nederland. Tijdens de vakantie heb ik elke dag mijn mail gecheckt. Ik verwachtte namelijk belangrijk nieuws: de cijfers voor mijn opdrachten. Afgelopen vrijdag kreeg ik het eerste cijfer binnen, een 7,9. Helemaal blij, maar tegelijkertijd zo ongerust, nou kon het andere cijfer natuurlijk niet ook voldoende zijn..

Gisteren toen we stonden te wachten op de bagage in de aankomsthal was er nog steeds geen mail over de andere opdracht. Met het trage internet op Zakynthos kon ik mijn online cijferlijst niet openen, maar hier op Schiphol kon dat wel. Tussen de wachtende mensen, naast mijn lief en broertje, spotte ik een verse 6,5. Ik keek nog een keer. En nog een keer. En toen huilde ik even heel hard. Want ik ben afgestudeerd. Na keihard leren, knokken en met hulp van fijne mensen. Klaar met school, klaar voor een nieuwe periode in mijn leven.

Hell yeah.

Klaar..?

Ik typte en zuchtte en trok de haren uit mijn hoofd en kneusde tussendoor ergens mijn schouder maar het is af. Klaar en ingeleverd. Ik hoop nu een tijdperk af te hebben gesloten, dat mijn werk voldoende was en dat ik straks ZONDER IETS TE HOEVEN op vakantie kan. De laatste keer dat dat kon was twee jaar geleden en wat kan ik dat goed gebruiken. Dus ik duim en geef mijn schouder rust, en ik geniet van het even niets hoeven.

O ja.

Ik ben ook super trots op mezelf.
Dat ik dit geflikt heb, ondanks alles.

Groep 8

De afgelopen maanden was ik, tussen het afstuderen door, druk bezig met het regisseren van de musical van groep 8. Broertje R. gaat na de zomer na de middelbare school en deed dus ook mee dit jaar. Vorig jaar hielp ik nog een ander die het regisseerde, dit jaar had ik in mijn eentje de verantwoordelijkheid over twintig kinderen (waarvan tenminste vier met gedragsproblemen). Mán wat was het zwaar. Maar wat heb ik genoten. Sowieso word ik altijd heel blij van werken met kinderen. Hoe moeilijker je ze bereikt, hoe groter de voldoening als het wél lukt.

Ik wilde iets bewijzen dit jaar. Aan de groep, aan de juf, aan de ouders, aan mezelf. Ik kan dit. Dat is nu, twee dagen na de voorstellingen, wel gebleken. Ik. Kan. Dit.

Ik kan twintig kinderen een leuke eindmusical geven. Ik kan de ouders er van overtuigen dat ik weet wat ik doe. Ik kan leiding geven aan de mensen van decor, techniek, kostuums en visagie. De jongen om wie ik afgelopen maandag nog bijna huilend met mijn handen in het haar zat (onbeschoft, onhandelbaar, moeder erbij, praten praten praten) gaf mij na de laatste voorstelling een doosje bonbons. Om me te bedanken. En een knuffel. Dan stroomt mijn hart over. Aan het feit dat ik maandag dus níet huilend met handen in het haar zat, en een heftige situatie weet op te lossen, merk ik hoe sterk ik ben (geworden). Dat ik ondanks moe-zijn, pijn en stress de situatie niet zozeer op mezelf betrek dat ik er door gevloerd word. Zelfs toen de jongen uiteindelijk huilend vroeg "nu heb je mijn eindfeest verknald, ben je nu blij?", toen mijn handen trilden, hield ik mijn rug recht, stem vast, en ogen droog.

Het meisje dat niet durfde te zingen, maar dat uiteindelijk (samen met een vriend) toch deed. Het meisje dat liever een andere rol had gehad, maar haar rollen fantastisch neerzette. De jongen die op het laatste moment voor een andere jongen moest invallen en binnen een week de rol had geleerd. De jongen die niet meer mee wilde doen en zijn plek vond bij de techniek. De jongen die subliem de slechterik vertolkte. Mijn broertje waar ik na afloop zoveel complimenten over kreeg. Ze zitten in mijn hoofd en in mijn hart.

En ik heb mezelf bewezen. En ik ben zo trots op die kinderen, die pubers, die aan het begin van een nieuw avontuur staan.

Maar ik ben ook zo trots op mij.

Nu echt bijna klaar..

Vanmiddag verdedigde ik mijn scriptie en wist ik er nog een halve punt bij te krijgen. Ik heb mijn afstudeeropdracht afgesloten met een 6. En ik heb er zo hard voor gewerkt, zo veel grenzen over voor moeten gaan en zoveel van mezelf gevraagd, dat ik niet veel blijer was geweest met een 9. Het is balen, dat ondanks hard werken, grenzen over gaan en te veel van mezelf vragen, dat niet meer oplevert dan een 6. Maar na een dag teleurgesteld te zijn geweest, weet ik dat ik niet meer had kunnen doen, vanwege mijn ziek-zijn en het feit dat ik daardoor ruim anderhalve maand uitgeschakeld ben geweest. En dat ik niet meer kon doen is even slikken, maar dat levert dan dus toch nog een voldoende op. Dus dat ga ik vieren. Nadat ik die twee dossiers die ik moet inleveren ook nog "even" gemaakt heb. Nog even hard werken, grenzen bezoeken en heel veel vragen van dat lijf van mij. Maar dan ben ik ook klaar ook. Dan kan ik de wereld na school gaan verkennen.

Huis

Ik ben zo gelukkig. De vloer is mooi. De bank is zoals ik hoopte. De kasten heb ik zelf in elkaar gezet. Het huis voelt zo goed. Ik ben even aan het genieten.

Donor

Toen Andreas doodging mocht hij niet sterven. Toen zijn hersenfunctie steeds meer uitviel, mocht hij niet doodgaan. Hij was donor. En wij moesten wachten tot zijn lijf vanzelf opgaf. Ik weet niet hoe die dag voor anderen was. Ik weet dat ik, door het besef heen dat hij elke minuut minder hersenactiviteit had, stom genoeg bleef hopen dat hij wakker zou worden en alles goed zou komen.

Het kwam niet goed. En toen ook het laatste restje minuscule hersenactiviteit verdween, werd hij dood verklaard.

Een dag later belde mijn moeder me 's ochtends wakker, vanuit het ziekenhuis. Opgewonden vertelde ze dat Andreas heel veel organen had kunnen doneren. Hij was jong en gezond en sterk geweest, zijn organen ook. Ik was ergens blij, besefte dat het bijzonder was, maar die vreugde en troost die zij eruit putte voelde ik niet.

Sinds anderhalf jaar lees ik Djuna's log. Ze heeft CF, en had dringend nieuwe longen nodig. Twee keer. En nu heeft ze gezonde longen, en ze lééft. Elke keer als ik haar logs lees word ik zo blij en ben ik zo trots dat iemand van wie ik hield ervoor heeft gezorgd dat iemand nieuwe longen kreeg. Dat iemand een nieuw hart kreeg. Djuna schreef:

In mijn hart is alles anders. 
In mijn hart is het warmer.
Met mijn hart, voel ik het voor altijd. 
Elke seconde: 

Iemand redde mijn leven. 

Ik ben er nog. 


En ik hoop dat degenen die een orgaan van Andreas kregen nog leven. LEVEN. Want nu, door Djuna's log, weet ik hoe de andere kant het kan ervaren. En daar kan ik, net als mijn moeder, vreugde en troost uit halen.

Over jaaroverzichten en huizen kopen

Ik heb niet eens een jaaroverzicht geplaatst dit jaar! Nou vooruit, in een notendop.

2011 was het jaar van:
Ziek en depressief zijn, stage bij Mediasmarties, voorbij grenzen, huis kopen, huis kwijtraken, ervan overtuigd zijn dat ik weg moet bij R., ervan overtuigd zijn dat ik oud ga worden en gelukkig blijf met R., sterker dan ik dacht, zwakker dan ik wil, geldzorgen, lijfzorgen, mooie vooruitzichten, toekomstdromen, vakantie in Portugal, organiseren van evenement, trotszijn, doorgaan.

Op twitter was er rond de jaarwisseling het volgende trending topic: #2011indriewoorden
Ik heb daar over nagedacht en bedacht toen het volgende. Ik ben nog nooit zo "down" geweest als in 2011. Maar ik ben ook nog nooit zo trots op mijzelf geweest. Ik ging voor
vallen en opstaan
Want ik viel.
Maar ik stond ook weer op.
En hoe.

En we kochten dus een huis.
En toen deze week een ander huis.
Want er gebeurde van alles dat nu nog gaande is maar waar misschien nog wel een logje over komt.

Maar als alles nu goed gaat verhuizen we in maart. Dan ben ik in juni klaar met studeren.
Soms voel ik me opeens een beetje volwassen.

Moe

Maanden geleden klaagde ik tegen mijn lief dat ik zo graag eens niet moe wilde zijn. Of wel moe, maar niet na een dag op de bank. Niet moe van ziekzijn, van pijn, van stemmingswisselingen. Niet moe van mezelf, moe van de situatie. Gewoon een keertje moe op de bank ploffen met een voldaan gevoel. Dat leek me zo lekker.

De afgelopen weken heb ik lange dagen gemaakt. De week naar Het Grote Project toe heb ik een dubbele werkweek gemaakt. En ik was niet de enige, mijn collega's met mij. Maar ik dus ook! Ik ook. Want ik kon dat. Ik kan mijn lijf dwingen mee te werken. Dwingen niet ziek te zijn. En in de laatste week van augustus lukte me dat een week lang. Het Grote Project was geslaagd, ons team was top, en ik was, nee ben, zo verdomd trots op mezelf.

Maar nu ben ik moe. Moe met een diepe zucht en zware ledematen. Moe met trillende stem en huilbuien. Niet-kunnen-denken-moe. Lam-op-de-bank-moe. Niet lekker moe. Daar ben ik voorbij geschoten. Maar het is zo fijn op deze manier moe te zijn. Ik heb dingen gedaan, véél dingen gedaan. Mijn lijf en ik hebben dat mooi wel geflikt. Nu kan ik af en toe niet eten omdat me dat teveel energie kost. Mijn lijf doet pijn van moe-heid. Het fietsen naar mijn stage duurt bijna twee keer zo lang als normaal. En ik ben zo verdomd trots op mezelf.

Volgende week ga ik met mijn lief op vakantie. Dat heb ik zo ontzettend verdiend.
Lekker.

Onzichtbaar ziek

Dank jullie wel, voor alle lieve woorden. Voor alle smsjes, WhatsAppjes, Facebookberichten en reacties. Voor al het medeleven, voor al het begrip.
Wauw.
Daar ben ik even stil van.

(Maar ik begrijp dat ik daarna hard aan de slag moet hier, met zoveel nieuwe lezers!)

(Voor wie niet weet waar ik het over heb: lees dit)

Genieten

Ik loop stage bij Mediasmarties. Een website die leerkrachten en ouders adviseert over het gebruik van kindermedia. We organiseren in september de eerste Kindermediaweek. De afgelopen maand ben ik druk bezig geweest met een activiteitenpakket voor basisscholen, BSO's en kinderopvang. Gisteren namen we de promo op voor het Fanfestijn dat ook in die week plaats vind. Dat deden we op de basisschool van mijn broertjes, het leek de school erg leuk om mee te werken.

Het was een chaotische drukke waanzinnige lange leuke en leerzame dag. Ik heb de hele dag door het gebouw gerend, fungeerde als contactpersoon voor de leerkrachten, kinderen en het Mediasmarties-team. Ik weet van mezelf dat ik het lichamelijk kan, zo'n dag. Ik kan mijn lijf dwingen om mee te blijven doen met mijn hoofd. Dus rende ik van hot naar her, suste leerkrachten dat het allemaal wel goed zou komen en heb maar twee nu-weet-ik-het-even-niet-meer-momentjes gehad. Gelukkig heb ik fantastische collega's en hadden we allemaal het gevoel dat we die dag allemaal precies dat gedaan hebben waar we goed in zijn.

Na afloop besloten we met z'n allen nog wat te gaan eten, om de lange dag af te sluiten. Geen team-uitje zorgt voor meer teambuilding dan dat we gisteren hadden.

Gisteren voelde het voor het eerst in lange tijd alsof ik weer meedraaide met de wereld. Ik was daar waar ik moest zijn, deed wat ik moest doen en trok me niets aan van mijn lichaam. Ik sliep gisteren om 9 uur, heb nu gigantische buikpijn, spierpijn in mijn benen van het op en neer rennen van de trappen en heb het gevoel dat ik nog 10 uur zou kunnen slapen. Maar wat heb ik genoten. Ik herkende me weer even als mezelf. De prijs die ik daar vandaag voor betaal is dat meer dan waard.