Daar ga ik

Mijn tas is gepakt, fototoestel en iPod opgeladen, ticket uitgeprint. Op naar het grootste avontuur dat ik tot nu toe heb meegemaakt, het grootste cadeau dat ik mezelf ooit heb gegeven. Op naar mijn lief, die in Bangkok aan het werk is en waar ik in ieder geval oud&nieuw mee zal vieren. Ik heb er ZO ONTZETTEND VEEL ZIN IN! Op naar Thailand!

Best wel lastig

Mijn lief gaat morgen naar Thailand, om daar vijf weken te werken in Bangkok. Dat betekent dat ik nog een week zonder hem in Nederland ben, vlak voor een van de grootste Dingen die ik ooit heb gedaan. Mijn lijf reageert op alle stress. Tranen, maagpijn, stemmingswisselingen, totaal blokkeren, het is hier een waar feestje. Af en toe grappen mijn lief en ik, dat hij wel weet wanneer hij uit mijn buurt moet zijn (lees: in een ander land). Maar we weten allebei wat een uitdaging en gigantische stap dit voor mij is, en hoe fijn ik het vind om hem bij me te hebben. De week is vol gepland met kerst en familie en huis schoonmaken, ik ben zo goed als klaar om te gaan, maar ik heb het er even best wel moeilijk mee.

Ik probeer niet bang te zijn dat mijn lijf me in de steek zal laten (self-fulfilling prophecy) maar stiekem ben ik dat wel. Over mijn buik maak ik me gek genoeg niet eens veel zorgen. Ik ken dat gedeelte van mijn lichaam, weet over het algemeen waar mijn grenzen liggen qua activiteiten en ik snap wat voor eten ik beter kan laten staan.

Maar mijn lijf zou mijn lijf niet zijn als verder alles zou functioneren zoals het hoort! Sinds mei heb ik vreselijk last van mijn heupen en heiligbeen (zou ik nog een log aan kunnen wijden en misschien doe ik dat nog wel), en ik kan maar geen hoogte krijgen van mijn (wéér nieuwe) grenzen. Toen ik tegen de fysiotherapeut zei dat ik ga backpacken in Thailand, zei hij dat je je kon afvragen hoe verstandig dat is.

Ik vind het best wel lastig, dat lijf van mij. Ik huil daar best veel om, afgelopen dagen. En heel soms wilde ik stiekem dat ik niet naar Thailand zou gaan. Dan hóef ik mijn grenzen niet te leren kennen. Ik wil namelijk niet dat ik minder kan dan ik denk. Dus denk (en verkondig!) ik vooral dat ik in Thailand nergens last van zal hebben en warmte en vrijheid alles zullen oplossen.

Maar nu, terwijl mijn lief die mij begrijpt voordat ik dat doe, zijn tas heeft ingepakt en klaar is om te gaan, vind ik het even heel lastig om zo te denken.

Openbaring

Wat een lieve reacties laten jullie toch altijd achter! Naast al die enge dingen geniet ik ook echt heel erg van het feit dat ik naar Thailand ga. Maar dinsdag had ik ineens een openbaring. Ik zei tegen mijn lief: weet je. Als ik het allemaal niet ga redden en alles pijn doet en ik niet blijer word van het backpacken.. Dan ga ik toch gewoon 6 weken op het strand liggen.

Tuurlijk. Zei hij.

Iets dat voor hem (en voor iedereen met wie ik daarna mijn "openbaring" deelde) zo vanzelfsprekend was, bleek voor mij een eyeopener. Een opluchting. Ik was zó opgelucht dat ik me niet aan mijn eigen plan hoef te houden dat ik er van moest huilen. Natuurlijk had ik ook wel eerder bedacht dat ik gewoon op een eiland kon gaan liggen daaro, maar dat idee verdrong ik steeds. Want dan zou het falen zijn, mijn reis zou niks meer voorstellen. Maar ik had het helemaal verkeerd begrepen. Compleet.

Want ik ga naar Thailand. Ondanks mijn lijf. Mijn reis stelt alleen daarom al ALLES voor.