Lesbos!

Vanuit Lesbos, Griekenland, een berichtje van mij!

Na drie dagen hitte was het vandaag eindelijk wat koeler, door een (wel warme) wind vanaf zee. Met 'koeler' bedoel ik dat het vandaag zo'n 38 graden was, en de dagen hier voor vxe9r boven de 40, met als toppunt woensdag: 49 graden in de zon. We (vriendin A. en ik) zitten in een miniscuul internetcafxe9etje in Petra, een half uur lopen vanaf ons appartement.

De vlucht hierheen verliepo rustig, na een spannend begin. Vlak voor we vertrokken kwam de purser op A af, en zei dat er een probleempje was, of ze even mee kon komen. Paniek, dat begrijp je. Wat bleek, er was ingebroken in de koffer (mxedjn koffer, want haar koffer was te vol geweest), en de laptop was er uit gestolen.Gelukkig hadden ze de dief betrapt, en weten te achterhalen dat de laptop van vriendin A. was. We hielden het ding tijdens de vlucht heel dichtbij (onder A.'s voeten ;)). Tijdens de vlucht kwam de purser naar ons toe, om uit te leggen wat er precies gebeurt was. Het grondpersoneel, de bagagemedewerkers, hadden lukraak een paar koffers geopend, en zo de laptop gevonden. Ze waren op heterdaad betrapt door de beveiliging, met naast zich ondermeer de laptop. Als ik nog iets zou missen zou ik zodra we weer in Nederland waren aangifte moeten doen op Schiphol. Later bleek dat het slot van mijn koffer spoorloos was verdwenen, maar verder ontbrak er gelukkig niks. Het is dus ontzettend netjes afgehandeld!

Aangekomen op Lesbos was het zo'n 42 graden, dat is heet, als je uit een airco-vliegtuig komt!

De bus naar het appartement stond al klaar, en we waren er na anderhalf uur. Dat appartement leek eerst helemaal niet op wat we wilden. Er was geen elektriciteit, amper water, dat niet warm werd, en maar xe9xe9n bed, terwijl we twee hadden verwacht. Nu was dit niet zo'n ramp, maar dat er geen water en elektriciteit was, vond ik toch wel heel vervelend. Ook was het ruim een half uur lopen naar het strand.

Gelukkig kwam 's avonds Dolf, onze redder in nood, van Jiba. Hij legde uit dat er stroomstoring was geweest, en dat als het goed was het water weer liep, en de lichten (en de koelkast) aan konden. Ook Stratos, beheerder van de appartementen, bleek heel aardig te zijn (een beetje vreemd, maar ach, dat ben ik ook).

Ons appartement wordt elke dag schoongemaakt door een eh.. dame, die we spontaan Stratosa hebben genoemd. (Ehh.. ja nou ja, we hebben de jongen die er werkt omgedoopt tot het neefje van Stratos, dus alles bij de appartementen is Stratos-gerelateerd.)Toen we een keertje lagen te slapen tijdens siesta tijden, kwam ze binnen en schrok zich rot. Arm mens. De nachten zijn haast ondraaglijk warm, maar ik hoop dat dat verandert nu het buiten iets koeler is.

Gister zijn we voor het eerst naar Petra gelopen, iets langer dan een half uur. Dat is het plaatsje waar ik negen jaar geleden met de hele familie geweest ben (die toen nog niet zxf3 groot was) maar wat er nu wel anders uit ziet. Wat verwacht je ook, na negen jaar. Het is drukker, vollker, maar de mensen zijn even vriendlijk, het eten even lekker, en de zeelucht blijft er waaien. Het uitzicht op de zee is fantastisch, en binnenkort gaan we op zoek naar het appartement waar we toendertijd verbleven.

Pff ik weet niks meer te bedenken, behalve dat ik ontzettend geniet, van alles, ook al mis ik 'thuis' ook wel.

Kalispera lieve mensen, en tot snel weer!!

Adinda

Zucht

Net een uur terug van weer een optreden van JeWelste.

Ik word zo gelxfakkig van ze.

We want jeWelste..

Nou na al die depressieve berichten van deze kant vind ik dat dat maar eens over moet zijn. Dus nu een Leuk Bericht. Na het vorige optreden van jeWeslte in Wassenaar, 5 mei, hebben we (vriendin A., vriend S., pappa C., en ik) nog heel lang met Martin (vanderStarre,wiekenthemniet) staan praten. Ik was al verbijsterd toen hij mijn naam nog bleek te kennen, dus je kunt je voorstellen dat ik na twintig minuten met hem praten een beetje van de wereld was. Maar niet zxf3 van de wereld dat ik niet meer wist wat hij had gezegd. Hij had gezegd dat hij zou proberen vriendin A. en mij op de gastenlijst van hun volgende optreden te krijgen.

Na twee weken begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Wist hxedj nog wel dat hij dat gezegd had? Hoe zou hij het laten weten als het was gelukt, of niet? (Hij wist gek genoeg wel dat ik zijn vriendje op hyves was (his words, not mine ;)), maar misschien was hij dat ook vergeten. Wie weet hoe lang zijn avond daarna nog was?!)

In overleg met vriendin A. besloot ik te mailen. Via Hyves. Moeilijk, wat zet je in zo'n mail? Toen we dat eenmaal besloten hadden en het bericht verzonden hadden, begon het ondraaglijke wachten. Na een week, vijf dagen voor Het Optreden, kregen we antwoord. Of twee namen op de gastenlijst voldoende was, en welke namen dat dan moesten zijn. Ik mailde terug dat we met tante San zouden komen, maar dat we daar dan wel een kaartje voor zouden kopen.. Onze plaatsen waren verzekerd!

wordt vervolgd..

Ondertussen..

zijn we ontzettend hard aan het verhuizen! (Kandat? Ontzettend hard verhuizen? In ieder geval verhuizen we) En we werkenontzettend hard. Het is een groter huis, de tuin grenst aan een park, en alleswordt mooi. Vanzelf (Ha! Ik vermeld maar niet de pijnlijke handen. En polsen.En armen. Ehh, lijven. Ik zal ook het feit dat er nog geen dakisolatie isterwijl dat belooft was niet melden. Of de muur die ik er uit had gesloopt metvrienden, waarna bleek dat die beter had kunnen blijven staan waar die stond.Of de gestuukte muur die niet gestuukt maar behang bleek.) Alles is leuk enalles gaat goed. Maar ik zal blij zijn als het verhuizen voorbij is en we eralleen nog maar hoeven wxf3nen.

Ik heb wel ontzettende pret (is dat geen leukwoord?) met vriendin A, die al zomervakantie heeft en eigenlijk net zo vaak als ik int huis te vinden is.    

Verlies

Sinds een tijdje lees ik haar. Een moeder wiens leven is ingestort toen haar zoon overleed. En toen ging ze stippen.

"Door alles te bestippen maak ik mijn ontreddering zichtbaar.
Hoe die overal is, dag en nacht, onontkoombaar.

Maar omdat het geen echte mazelen zijn ben ik de baas.
Ik kan ze afwassen.
Overschilderen.
Besluiten ze niet op mijn tafel te doen, maar wel op die kast, die ik toch weg ga doen.
Dat geeft een gevoel van controle.
Een illusie van dingen in de hand hebben.
Zodat ik niet overspoeld word en sterk kan blijven.
Sterk genoeg om te willen leven. Voor twee.
Zoals ik beloofd heb."

Ik heb bewondering voor haar kracht, en moed en doorzettingsvermogen. En als af en toe keihard het verdriet in haar logs toeslaat, huil ik met haar mee. Er zijn zoveel verschillende levens, gedachten, gevoelens. En toch kunnen we op sommige momenten hetzelfde leven, denken, voelen. Is dat niet bijzonder? Ik begrijp haar, omdat ik het verlies ken, omdat ik van mijn oma houd en hxe1xe1r verdriet ken.  Ik begrijp haar, omdat ik mensen, supersterke mensen in mijn omgeving heb die ook dxf3xf3rgaan. En toch is het allemaal anders. Natuurlijk.